All Chapters of สถานะแค่รู้สึกดี ( NC 18+ ): Chapter 21 - Chapter 30

“ฟังนิยายเสียง”หืม ‘นิยายเสียง’ “นิยายมีแบบเสียงด้วยเหรอครับ” ปกติมะลิจะเป็นคนอ่านนิยายให้ย่าผมฟังแทบทุกวัน ตั้งแต่เธออ่านออกเขียนได้ “มีสิ มะลิสอนย่าใช้ เห็นบอกว่าจะไปเข้าค่ายหลายวัน ก็เลยสอนย่าฟังจากโทรศัพท์แทน”เธอเตรียมการไว้แล้ว ไม่ใช่แค่โกรธแล้วหนีไป เธอวางแผนไว้หมดแล้ว วางแผนที่จะทิ้งผมอยู่แล้วสินะ “แล้วมะลิได้บอกย่าไหมจะกลับมาวันไหน” “บอกว่าไปไม่นาน เดี๋ยวก็กลับมา กลัวผีด้วยนะ จะไปเข้าค่ายยังแอบร้องไห้ด้วย แต่ย่าเห็น”ผมยิ้มกับคำพูดของย่า คงมากราบลาย่าแล้วก็ร้องไห้ละสิ “กลัวผีแล้วจะไปทำไม” ผมบ่นไปอย่างนั้น เหมือนสติยังไม่เข้าร่างกับสิ่งที่ได้ยินได้ฟัง นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ถ้าเป็นฝันก็น่าจะเป็นฝันร้าย เพราะตอนนี้หัวใจผมมันกำลังเจ็บ “ถึงกลัวผีก็ต้องไป มันจำเป็น มะลิบอกย่า ว่าแต่เราไปเที่ยวสนุกไหม” ถ้ารู้สักนิดว่าการไปเที่ยวครั้งนี้จะทำให้เธอหนีผม ผมจะไม่ยอมไปไหน จะมัดเธอไว้กับตัวเอง “ไม่สนุกเลยครับ ผมไม่น่าไปเลย” “อะไรกัน ไปเที่ยวไม่สนุกได้ยังไงกัน” “ก็มันไม่สนุกจริง‍ ๆ นี่ครับ” ผมลูบหล

“นานแล้วครับ ตั้งแต่มะลิอยู่ ม.6 ที่มะลิหนีไปคงเพราะผม” แม้จะยากลำบากที่ต้องพูด แต่สุดท้ายผมก็พูดมันออกมา “หมายความว่าไง ยูคบกับน้องเหรอ” แม่ยังคงซักผม ในขณะที่คุณย่านั่งดมยา และพ่อที่หน้าแดงด้วยความโกรธ “เปล่า ไม่ได้คบ ผมแค่...” แค่อะไร แค่นอนกับเธอ อยากได้เธอตอนไหนก็ไลน์หา ให้เงินเธอนิดหน่อย บอกให้เธออยู่เงียบ ๆ รอผม นั่นคือสิ่งที่ผมทำกับคนที่เรียกเธอว่าเมีย ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยยกย่อง แต่กลับไปบอกชอบคนอื่น แล้วคิดว่าเธอมาได้ยิน เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองโคตรเหี้ย ไม่แปลกที่มะลิจะหนีไป พอจะพูดออกมายังไม่กล้าพูด เพราะรู้สึกอายกับการกระทำของตัวเอง “ยู! ทำไมทำแบบนี้!” แม่จ้องผมเขม็งด้วยสายตาที่ผิดหวัง สองมือแม่ปิดหน้าสะอื้นด้วยความเสียใจ “ผมขอโทษแม่” ผมก้มลงกราบแม่ รู้ว่าสิ่งที่ทำคงทำให้แม่เสียใจไม่น้อย “พ่อไม่เคยสอนให้ยูเป็นสุภาพบุรุษเหรอ” เป็นน้ำเสียงของพ่อที่แห้งผาก “พ่อสอน แต่ผมมันเลวเอง” เพราะผมมันเลวเอง ไม่ต้องโทษใคร ทั้งหมดเพราะผมนี่แหละ โคตรเลว โคตรเหี้ย “กับคนอื่นยูก็แสนดี ทำไมไม่ดีกับมะลิบ้าง เห็นน้องมาตั้งแต่เด

“คนบ้า!” “อะไรครับนายน้อย” เสียงของผู้ช่วยเอ่ยถามอย่างตกใจ “เปล่าครับ!” ผมปฏิเสธ แต่กลับมองหน้าพี่จักรอย่างไม่พอใจกับคำเรียกขาน “พี่จักรเลิกเรียกผมว่า ‘นายน้อย’ ได้แล้ว ฟังแล้วมันยังไงไม่รู้” พี่จักรเป็นผู้ช่วยคนสนิทของพ่อ เมื่อผมต้องมาจัดตั้งบริษัทเอง พ่อจึงส่งมือขวาให้มาช่วยผม พ่อยังคงบริหารงานที่บริษัทเดิม ตอนนี้บริษัทเดิมเราเน้นรับงานสเกลไม่ใหญ่ อย่างเช่นบ้านผู้อยู่อาศัยหรือโรงแรม รีสอร์ตขนาดเล็ก เพื่อให้สภาพคล่องของบริษัทจะได้ไม่มีปัญหา บริษัทมิลเลนเนียมจะเน้นโครงการที่เป็นโรงแรมและคอนโดมิเนียม ซึ่งเรามีลูกค้าส่วนหนึ่งในมือคือโรงแรมของบริษัทแม่เราร่วมหุ้น พูดง่าย ๆ คือมีสร้างบริษัทก่อสร้างมาเพื่อก่อสร้างงานของบริษัทแม่ อัฐยายซื้อขนมยายนั่นแหละ บริษัทมิลเลนเนียมยังขยายงานไปในแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นหลัก โดยเฉพาะมาเลเซียซึ่งเรามีลูกค้ารายใหญ่อยู่ที่นั่น “ก็ผมเรียกของผมมาตั้งนาน” เสียงของพี่จักรลอยเข้าหูในจังหวะที่ผมกำลังคิดเรื่องของบริษัท ได้แต่ถอนหายใจเมื่อแกยังจะเถียงอีก ก็จริงอย่างที่พี่จักรว่า เขาเรีย

“ผมขอไปรับสายหน่อยนะครับ” บรู๊คบอกกับคนข้างกายก่อนจะหันมาบอกผม เขาเดินตรงไปยังโซนสูบบุหรี่ซึ่งเป็นระเบียงยื่นออกไป มีเครื่องดูดกลิ่นและฟอกกลิ่นเพื่อไม่ให้กลิ่นของมันเข้ามาทำลายบรรยากาศของร้านอาหารระดับไฮเอนด์ “คุณมิลลิไม่ได้กลับไทยนานหรือยังครับ” ผมถามคนตรงหน้า รอเวลาที่จะได้อยู่กันตามลำพังอย่างนี้ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในห้องทำงานผม อยากจะกอด อยากจะจูบให้หายคิดถึง แต่สิ่งที่ทำได้คือแค่มองอย่างสุภาพ พลางหมุนแก้วในมือ “จริง‍ ๆ เพิ่งมาเมื่อไม่กี่วันนี้เองค่ะ” เธอยิ้มตอบผม รอยยิ้มของเธอเวลาส่งให้ผมต่างจากยิ้มที่เธอมอบให้คู่หมั้นหนุ่ม ยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา ยิ้มธุรกิจ ยิ้มของเธอ ไม่ใช่ยิ้มของมะลิในวันวาน ‘คุณยู’ แม้ชื่อที่เธอเรียกจะเหมือนกัน แต่ความอาทรในน้ำเสียงนั้น ช่างต่างกันเหลือเกินกับเวลานี้ “อ๋อครับ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ” ผมยกแก้วไวน์ขึ้นชนกับของเธอ “ยินดีเช่นกันค่ะ” เธอยิ้มธุรกิจส่งให้ผม “คุณมิลลิชื่อจริงว่าภิญญาหรือครับ” จากวนาลีเป็นภิญญาก็ดีนะ เข้ากับชื่อของผม “ค่ะ ภิญญาแปลว่าผู้รอบรู้น่ะค

“อะแฮ่ม!” เสียงของบรู๊คทำให้ผมค่อย ๆ ปล่อยมือเธอ “ผมกลับก่อนนะครับ” ไม่ทันได้มองหน้าคู่หมั้นของเธอ ผมก็เดินออกจากห้องเธอทันที เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องของผมเอง ห้องเรากินพื้นที่คนละครึ่งของชั้นนี้ ใช้พื้นที่ส่วนกลางอย่างสวนหย่อมและสระว่ายน้ำร่วมกัน ห้องนี้แต่เดิมผมซื้อและตั้งใจให้อีกฝั่งใช้เป็นพื้นที่สำหรับเพื่อน ๆ มาปาร์ตี้กัน แต่ใครจะคิดว่าคนที่ต้องมาอยู่ใช้ร่วมกันนี้คือเธอ ผมจัดการตัวเองเพื่ออาบน้ำ เพราะความร้อนรุ่มตั้งแต่นั่งมองเธอมันเข้ามาอีกแล้ว หากวันนี้ไม่ได้ปลดปล่อยคงนอนหลับไม่สบายตัว ทันทีที่สายน้ำราดรดตั้งแต่หัวจดเท้า มือของผมข้างหนึ่งยันผนังห้องน้ำไว้ ก้มมองลำเอ็นใหญ่โตที่ขยายเต็มที่ สาวรูดแรงและเร็ว หลับตานึกถึงใบหน้างามของเธอ “คุณยูขา มะลิไม่ไหว” ภาพในห้องน้ำกว้างที่เธอยืนเขย่งเท้าเพื่อรับแรงกระแทกจากผม ฝ่ามือร้อนผ่าวจับเอวบางไว้แน่นทั้งสองข้าง ผมรัวเอวเข้าหาเธอเพราะความกระสันอยาก จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายของวัยมัธยมของเธอ เราไม่ได้มีอะไรกันเกือบเดือนเพราะเธอขอเวลาในการอ่านหนังสือสอบเพื่อจะจบชั