All Chapters of สถานะแค่รู้สึกดี ( NC 18+ ): Chapter 41 - Chapter 50

วันนี้ผมเลือกกลับมานอนที่บ้านเพราะอารมณ์ไม่คงที่ ทั้งเสียใจ ทั้งเจ็บ ความรู้สึกหลากหลายจนผมอยากพักใจที่บ้านมากกว่าต้องนอนคอนโด ที่ที่มีเธอนอนอยู่ห้องข้าง ๆ ผมนั่งดื่มอยู่ตรงบาร์ชั้นสองเหมือนอย่างเคย หมุนแก้วบรั่นดีในมือ นึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีต หลังจากครั้งแรกเกิดขึ้น ครั้งที่สองก็เกิดขึ้นต่อมาในเวลาไม่นาน เพราะทุกเดือนพ่อกับแม่ผมต้องแวะไปบ้านสวนที่ต่างจังหวัด หรือไม่ก็ไปทำบุญกัน โดยมีแม่ของมะลิหรือน้าวรรณไปด้วย เมื่อมะลิต้องมานอนเป็นเพื่อนคุณย่า และผมที่นอนห้องฝั่งตรงข้าม ผมมองแก้วเหล้าในมือ อา...คืนนี้ผมคงต้องนอนคิดถึงความหลังสักหน่อย ความอยากมันพวยพุ่งจนแทบทะลุออกมาจากลำแล้ว ผมนอนลงบนเตียงหลับตาลงนึกถึงค่ำคืนนั้น “คุณยู!” เธอตกใจเมื่อโดนผมรวบกอดทันทีที่ร่างบอบบางของมะลิเดินออกจากห้องของย่า “จะไปไหน” “ว่าจะไปกินน้ำค่ะ” “กินกันก่อน” ผมกระซิบข้างหูเธอและดึงเธอเข้าห้อง ทันทีที่ประตูห้องปิด เราสองคนก็จูบกันอย่างเร่าร้อน ลิ้นเล็กของเธอพยายามเหลือเกิน พยายามที่จะทำตามผม ผมดันเธอลงบนที่นอน ดึงชุดนอนของเธอออกอย่าง

“กูเอาคนซ้าย/กูเอาคนขวา” ก็ยังดีที่มันสองคนไม่แย่งกันเอง จากนั้นไอ้หน้าหม้อ เอ๊ย! ไอ้หน้าหล่อทั้งสองคนก็ออกปฏิบัติการแยกสองสาวออกจากมะลิ “มาทำอะไรที่นี่คนเดียว” ผมเข้าไปทักคนที่นั่งรอเพื่อนอยู่คนเดียว “รอเพื่อน” “เดี๋ยวก็รอเก้อหรอก” ผมประชด เธอจะรู้บ้างไหมว่าคู่หมั้นโดนเพื่อนฉกไปแล้ว ส่วนสองสาวเพื่อนรักก็โดนเพื่อนผมฉกไปแล้วเช่นกัน “หึ! รอเก้อก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะเคยโดนทิ้งให้รอมาตั้งหลายครั้งแล้ว” เธอคงประชดผมในคืนที่เธอเกิดอุบัติเหตุแน่ เวลาผ่านไปตั้งนานนม คนขี้งอนก็ยังจำได้ดี “วันนั้นกลุ่มพี่พัฒน์สามีของรินณีมีปัญหากับเด็กมออื่น เรื่องมันเลยวุ่นวาย พี่ต้องกันพวกเพื่อนผู้หญิงออกมา” ผมอธิบายความจำเป็นให้เธอฟัง “อย่างนั้นเหรอคะ คนไม่สำคัญอะนะ นัดไว้เขาก็คงไม่สนใจ” “พี่ขอโทษ” “ไม่จำเป็นค่ะ ฉันลืมไปหมดแล้ว” เธอว่าพลางยกแก้วเหล้าในมือดื่มจนหมด “จะต้องให้พี่ขอโทษอีกกี่ครั้ง เธอถึงจะหายโกรธพี่ แปดปีที่ผ่านมาลงโทษพี่ไม่พออีกเหรอ” ผมจับมือบางไว้แน่น มองเธออยากให้เห็นไปถึงหัวใจ เสียงเพลงเวลานี้เปลี่ยนจากเพลงเต้นกลา

เช้าวันใหม่ผมเตรียมชุดใหม่ให้เธอ เป็นชุดผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดเหมือนดอกมะลิ เป็นชุดที่เหมาะกับเธอมาก มะลิของผมสวยขึ้นมาก จนผมไม่อาจหักห้ามใจ “ไปไหว้ย่ากันหน่อยไหม ย่าคิดถึงมะลิ” ผมจับมือเธอไว้ ลูบหลังมือเธออย่างเบามือ ความสุข ความเสน่หายิ่งทวีคูณเมื่อได้ครอบครอง “ค่ะ” เธอว่าง่ายจนผมไม่อยากเชื่อ ทันทีที่ผมสองคนเดินไปถึงห้องนั่งเล่นชั้นสอง ย่าที่นั่งฟังนิยายเสียงก็หันมาทันที “มาแล้วเหรอ” ย่ากวักมือเรียกมะลิทันที เธอเองก็ตรงปรี่ไปสวมกอดท่าน “มาแล้วค่ะ” มะลิยิ้มและพูดกับท่านอย่างคุ้นเคย “ไปนานเลย ย่ารอหลายเดือนเลย” คำพูดของย่าทำผมขมวดคิ้ว ย่าจำวันเดือนปีผิดหรือเปล่า มะลิหายไปแปดปีนะ ไม่ใช่หลายเดือน ควรใช้คำว่าหลายปี “รอให้มาร์คปิดเทอมน่ะค่ะ” ‘มาร์ค’ ใครคือมาร์ค ผมถามตัวเองและอยากจะถามเธอ ผมนั่งลงข้าง ๆ เธอ “พี่มิลลิ” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามว่ามาร์คคือใคร เด็กชายตัวเล็กก็วิ่งขึ้นมาพร้อมกับ ‘น้าวรรณ’ เด็กชายที่หน้าเหมือนมะลิอย่างกับฝาแฝด “มาร์คมาแล้วเหรอ” เด็กชายตัวเล็กวิ่งมากอดมะลิ ทั้งยังก้มกราบคุณย่า ท่าทางสนิทสนม

ถ้าผมไปบอกว่าทั้งสองคนกำลังสวมเขาให้เธอ มะลิคงเลือกเชื่อเพื่อนกับคู่หมั้นเธอมากกว่าเชื่อผม ซึ่งเป็นคนที่เคยหลอกเธอ “บอสพูดเรื่องอะไรครับ ผมงงไปหมดแล้ว” “ก็เรื่องที่คุณกับบรู๊คแอบพลอดรักกัน ไม่เว้นแม้แต่ระเบียงสระว่ายน้ำของเพนต์เฮาส์ผม ใบหน้าซีดและตกใจของสารินบ่งบอกได้ดีว่าสิ่งที่ผมคิดคือเรื่องจริง เสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงครางของบรู๊คในคืนนั้นไม่ได้เกิดจากเขามีอะไรกับคู่หมั้น แต่กลับเป็นการมีอะไรกับเพื่อนของคู่หมั้นแทน “มีหลักฐานไหมครับ เช่น ภาพถ่าย คลิปเสียว หรือชิ้นส่วนอะไร”ผมนิ่งกับสิ่งที่สารินพูด พยานหลักฐานผมไม่มีเลยสักชิ้น มีเพียงเสียงร้องครางที่ผมได้ยิน มีแค่พยานบุคคลเท่านั้น “อืม ถ้าไม่มี อย่าคิดว่าจะฟ้องมิลลิได้ เธอไม่มีทางเชื่อคุณหรอก” คำดูถูกของสารินทำผมขบกรามแน่น แน่นอนว่าระหว่างผมกับไอ้เพื่อนเฮงซวยตรงหน้า มะลิเลือกเชื่อไอ้เพื่อนคนนี้มากกว่าผมแน่นอน ผัวไม่เชื่อ แต่เชื่อคนอื่น “เรียกมิลลิมาหาผมหน่อย ผมมีเรื่องงานจะคุยกับเธอ” ผมเปลี่ยนประเด็นอยากเห็นหน้าคนตัวเล็กมากกว่า กอดสักนิด จูบสักหน่อยให้หายอยาก

“ไม่ปล่อย คุยกันให้รู้เรื่องก่อน ยังคุยกันไม่ถึงไหนเลย” “ไม่คุย ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว จะทำงาน ว้าย! ปล่อยนะ ปล่อย” ผมจับคนตัวเล็กอุ้มและเดินไปยังห้องพักส่วนตัวของประธาน “วันก่อนบนโต๊ะกับโซฟา วันนี้ในห้องลับนี้ไหม เก็บเสียง นะ เธอจะขย่มแล้วร้องครางอย่างที่ชอบก็ได้” “บ้า! มะลิไม่ได้ชอบ คุณยูต่างหากที่ชอบ” คำพูดของเธอทำผมหัวเราะชอบใจ ก็จริงอย่างเธอว่า ผมนี่แหละที่ชอบท่านั้น ท่าที่เธอนั่งอยู่บนตัก “รำลึกความหลังกันหน่อยไหม” “ไม่เอา! ไม่เอา! อย่านะคุณยู มะลิเป็นเมนส์” “ฝ่าไฟแดงสักครั้งในชีวิตคงไม่เป็นไรมั้ง” ผมขู่พร้อมทั้งปิดประตูเสียงดังด้วยเท้าข้างหนึ่ง อยากจะโยนคนในอ้อมกอดลงบนเตียง แต่สิ่งที่ทำคือวางเธอลงอย่างเบามือ กลัวเธอเจ็บ “อย่านะ! คุณยู” เธอถอยกรูดขยับเข้าไปชิดในสุดของเตียงนอน แต่มันแค่เตียงสามฟุตครึ่ง จะขยับหนีไปไหนได้ “จะทำอะไร!” “จะถอดรองเท้าให้ ปวดท้องไม่ใช่เหรอ จะได้นอนสบาย ๆ พี่เคยบังคับเธอเหรอ” ว่าแล้วผมก็จับเท้าเล็ก ๆ ถอดรองเท้าส้นสูงออก “จะใส่ทำไมรองเท้าแบบนี้ มันเมื่อย” บ่นแ