บททั้งหมดของ จีบครับรับไหมเอ่ย: บทที่ 41 - บทที่ 50

ในเวลาปกติภีมมักอ่อนโยนและขี้เล่น ภาพลักษณ์คือผู้ชายอบอุ่นแสนดี ใครเลยจะรู้ว่าเขาเร่าร้อนและหิวกระหายเวลาที่อยู่บนเตียงผู้ชายในวัยใกล้เบญจเพสเพิ่งเคยได้ลิ้มรสรัก เวลานี้เขากลายร่างเป็นผู้ชายหิวกระหาย เธอเองก็เช่นกันเมื่อได้ลองลิ้มชิมรสแล้วก็ยากจะหักห้ามใจ“ยกก้นหน่อยครับที่รัก” เธอยกก้นขึ้นเล็กน้อยให้เขาถอดกางเกงขาสั้นและแพนตี้ตัวน้อยออกจากร่างบาง เสื้อยืดตัวโคร่งและบราเซียร์สีเนื้อถูกกำจัดออกจากร่างบางในเวลาต่อมา“สวย” มือเรียวงามของบุรุษเพศลูบไล้เต้างามกลมกลึงทั้งสองเต้า เชยชมด้วยสายตา สัมผัสด้วยมือและลิ้มรสด้วยลิ้น ภีมตวัดเรียวลิ้นหยอกล้อกับยอดถันสีสด ดูดกลืนอย่างหิวกระหายสูดดมความหอมเข้าเต็มปอด แนบกายแกร่งอยู่บนร่างบาง กักขังเธอไว้ด้วยอ้อมกอดอบอุ่น สร้างความเร่าร้อนด้วยกลางกายที่กำลังถูไถบนกายสาว“อื้อ” ร่างบางหวามหวิว แอ่นกายให้เขาครอบครอง ฟอนเฟ้นด้วยมือ ละเลงลิ้นให้ความเสียวซ่านแผ่กำซ่านไปทั่วตัว ส่วนกลางกายใหญ่โตแตะต้องกับส่วนอ่อนไหว เขาโยกขยับให้ลำเนื้อร้อนถูไถกับกลีบดอกไม้บอบบาง ปลายติ่งสวาทเต้นระริกในบางจังหวะเมื่อเขาใช้ท่อนลำสะกิดเขี่ย“อา” เสียงหวานครางกระเส่า ความวาบหวิ

“ข้าวต้มกุ้ง ง่าย ๆ กลืนสบาย” ภีมอธิบายเมนูวันนี้ เหนื่อยมากเขาไม่มีแรงทำอะไรที่ยากกว่านี้แน่นอน ร่างกายเขาต้องการ การพักผ่อน“ขอบคุณค่ะ” ฟอด! เธอหอมฟอดใหญ่ที่แผ่นหลังที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ จากที่เคยคิดว่าร่างกายต้องการพักผ่อน ภีมคิดว่าค่อยพักก็น่าจะได้ ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ เขาจับมือเธอที่วางไว้บนหน้าท้องให้เลื่อนลงไปอีกนิดลงอีกสักหน่อยเพื่อสัมผัสกับเจ้าหนอนยักษ์ ซึ่งเวลานี้มันกำลังฟื้นคืนชีพ“หนูหิว” ใบบัวร้องประท้วง เวลานี้เธอหิวข้าว“กินของคาวก่อนกินข้าวต้มไหม” คำว่าของคาวที่มาพร้อมมือใหญ่จับมือเธอไว้ ให้มือของเธอสาวรูดตัวตน“ทะลึ่ง”“ล้อเล่น” เขาว่าล้อเล่นแต่เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาล้อเล่นจริง ถ้าเธอไม่ห้ามมีหรือที่เขาจะหยุด“หมอภีมจอมหื่น” เธอย่นจมูกใส่ ตรงไปยังโต๊ะกินข้าวที่ตั้งอยู่อีกมุมของห้องครัว“ไม่แน่จริงนี่นา” เขาเอ่ยล้อเมื่อเห็นว่าเธอหนีไปนั่งไกลมือ เพียงไม่นานข้าวต้มกุ้งฝีมือคุณหมอภีมก็เสร็จเรียบร้อย เขายกมาวางตรงหน้าเธอสองถ้วย ถ้วยหนึ่งของเธออีกถ้วยของเขา“อืม อร่อย” คำแรกที่ตักเข้าปากเธอก็เอ่ยชมทันที ภีมไม่แน่ใจว่าเขาทำอร่อยจริงหรือเพราะว่าเธอหิวกันแน่“กินเยอะ ๆ จะได้มีแ

“ใบเฟิร์นคนฉลาด รู้ใจเราที่สุด ไปเที่ยวกันเถอะ อยากไปหาร้านเปิดใหม่ เราไม่ได้ออกกำลังกายกันเลยนะแกช่วงนี้” ถึงจะใกล้สอบ คนเรียนเก่งอย่างรินลณีก็ไม่หวั่น“ไปวันเสาร์นะให้พวกพี่หมอไปก่อน ขอจัดเต็มชุดแซ่บ ๆ นอนห้องแกนะพอลลี่” คนอดอยากปากแห้งอยากไปเที่ยวอย่างรินลณีจัดแจงเสร็จสรรพ แมวไม่อยู่หนูร่าเริงของแท้“สงสัยจะเก็บกด” พอลลี่ส่ายศีรษะ“ผัวแกห้ามขนาดนั้นเลย” ใบเฟิร์นเอ่ยถามคนเก็บกด“ไม่ได้ห้ามหรอก แต่ผัวอยู่ฉันก็อยากนอนกอดผัวไง เวลาผัวไม่อยู่ฉันก็อยากอยู่กับพวกแกไง” คนอยากอยู่กับเพื่อนส่งสายตาวิ้ง ๆ เอาอกเอาใจ เห็นแล้วยิ่งหมั่นไส้“เออ เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง” เลี้ยงผู้ชายมาเยอะแล้วงานนี้พอลลี่จะเลี้ยงเพื่อนเอง“ขอบคุณค่ะ เอกพล”“อีเฟิร์น! จ่ายเองแล้วกัน” เมื่อโดนเพื่อนเรียกชื่อจริงเท่านั้น จากจะเลี้ยงเพื่อน พอลลี่พับเก็บโครงการทันที ใครใช้ให้มันปากดี “โอ๋เอ๋ ๆ ไม่งอนนะ เพื่อนแค่ล้อเล่น กูแค่ซ้อมให้ชินเวลาไปบ้านปู่มึงไง” ใบเฟิร์นทำมือประกอบคำว่า ‘โอ๋เอ๋’ ที่ลอกเลียนแบบมาจากการหลอกเด็กให้หยุดงอแงเสียงหัวเราะของสาว ๆ ดังผ่านมายังโต๊ะที่นั่งติดกัน“มึงก็รุกหน่อยซีลีน นี่โอกาสเดียวแล้วนะ” ยาหย

“ไปกินมาม่าห้องพี่ดีกว่า”“หึ!” คนดูแลสุขภาพอย่างภีมมีเหรอที่จะกินมาม่ามื้อดึกแต่เอาเถอะในเมื่อเขาบอกว่ามาม่าก็มาม่า“ดีเหมือนกันค่ะ บัวหิวพอดี” รับปากกับผู้ชายแล้วก็ส่งข้อความบอกกับพี่สาวว่าวันนี้จะค้างกับแฟนหนุ่ม“เดี๋ยวพี่แวะซื้อของก่อน” ใบบัวขมวดคิ้วกับสิ่งที่เขาซื้อ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรภีมลุกไปเข้าค่ายตั้งแต่เช้า เธอยังคงหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาบอกว่าต้องออกกันตั้งแต่ตีห้าเพื่อให้ไปถึงที่ลพบุรีในเวลาเช้า ได้ยินว่าจะเริ่มตรวจตอนสิบนาฬิกา“อื้อ...กี่โมงแล้วเนี่ย” เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาเมื่อคืนกว่าจะได้นอนคนจะไปออกค่ายก็สั่งลาจนเธอเมื่อยล้า จะว่าเขาก็ไม่ได้หรอก เธอเองก็แสนจะเต็มใจลุกขึ้นมาจัดการเสื้อผ้าของเขาให้เรียบร้อย แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดและซักล้างตอนเก้าโมงเช้าในวันเสาร์กับวันพุธ“คุณบัวหิวหรือยังคะ”“ทำไมน้าแหม่มมาเร็วจังคะ” ใบบัวเอ่ยถามแม่บ้านวัยสี่สิบปีซึ่งอายุพอ ๆ กับแม่ของเธอหรือมากกว่า แต่ใครจะกล้าเรียกคนวัยสี่สิบว่าป้า ใบบัวคิดว่าผู้หญิงทุกคนไม่น่าจะชอบให้คนแปลกหน้าเรียกว่าป้านะ เพราะงั้นเธอขอเรียกว่าน้าก็แล้วกัน“คุณภีมให้มาเตรียมอาหารเช้าให้คุณบัวค่ะ”

ความผิดพลาดนี้ควรจะเกิดแค่เธอก็พอแล้วการเป็นคุณแม่ยังสาวว่ายากแล้ว แต่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวยิ่งยากกว่า และชีวิตเธอก็ยากกว่านั้นเมื่อเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวลูกแฝดแต่เงินสิบล้านที่ได้มาจากแม่ของเขาก็ช่วยเธอกับลูกได้มาก ช่วงสองปีแรกบุญญาไม่ได้ทำงาน ต้องอาศัยเงินก้อนนั้น ดีหน่อยที่หลังจากลูกเข้าโรงเรียน เธอก็ได้ทำงานเขียนที่เป็นความฝันของตัวเอง ซึ่งเคยทำมานานแล้ววุฒิการศึกษามัธยมปลายจะหางานเงินดี ๆ ทำคงไม่ได้อีกอย่างเธอต้องรับส่งลูกไปโรงเรียน เจ้าของรีสอร์ตเล็ก ๆ กับคาเฟจึงเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ชีวิตมนุษย์แม่ลูกแฝดอย่างเธอ กลางวันขายกาแฟ กลางคืนเขียนนิยาย ชีวิตเธอวนเวียนอย่างนี้มายี่สิบปีเธออยู่ได้โดยไม่มีเขามาถึงยี่สิบกว่าปี แล้วจะอยู่ต่อไปโดยไม่มีเขาไม่ได้เชียวหรือคำตอบแบบที่ใช้สมองตรึกตรองบอกว่าเธออยู่ได้สบายถ้าไม่มีเขา หากแต่คำตอบจากหัวใจกลับไม่ใช่อย่างนั้น ถ้ามีเขาอยู่ด้วยมันดีกว่ามากเธอควรให้หัวใจหรือสมองตัดสินเรื่องของเขากันนะบทที่ 30 หนีเที่ยว“ทำไมกูรู้สึกแปลก ๆ นอนไม่หลับวะภีม”“นั่นสิ กูก็เหมือนกัน” คุณหมอหนุ่มทั้งสองนอนกระสับกระส่ายอยู่ในเต็นท์ที่พกมาเอง“ตาขวากูกระตุกฉิบห