All Chapters of หมั้นรักกับดักมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

“แบบไหนที่สวยสำหรับนาย แม่เลขานั่นน่ะเหรอ” หมอนี่เป็นคนเดียวที่ไม่สนใจความสวยของฉันเลย“ก็คงใช่” ฉันช้อนสายตาขึ้นมองพร้อมกับยกมือขึ้นบีบปลายคาง“ตาถั่วแบบนี้ อย่ามาหึงฉันนะที่รัก” พูดจบก็สะบัดมือออก“งั้นขอตาถั่วไปแบบนี้ตลอดชีวิตดีกว่า” น่าตบปากที่สุด“ปากแบบนี้ไม่น่าฟื้นยาสลบขึ้นมาได้เลยจริง ๆ” ฉันต้องข่มใจไว้มากแค่ไหนที่จะไม่บีบคอหมอนี่“หื้อ นี่เธอใช้ยากับฉันเหรอ” เขาไม่มีสีหน้าโกรธแต่อย่างใด กลับกันมาร์ชินส่งยิ้มให้ฉันแล้วยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ “ก็...ไม่รู้สิ” ฉันหยักไหล่ใส่พร้อมกับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้“นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ดีแค่ปาก” มาร์ชินมองฉันด้วยสายตาดูถูก คำพูดของเขาทำเอาฉันช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวสูงที่ยืนคร่อมอยู่ ตอนนี้อันตรายเกินไป ฉันพึ่งขัดจังหวะความสุขของเขาจะมาปากเก่งตอนนี้มีหวังเหนื่อยแน่ เพราะฉะนั้นต้องเอาสิ่งที่ต้องการมาและออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด“อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ เอาสร้อยมาคืนฉันด้วย” แต่แทนที่มาร์ชินจะทำตามคำขอของฉันเขากลับโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม“...”“หยุด! ไปเอาสร้อยมา” มือเล็กยันหน้าท้องเขาเอาไว้ พร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวหลบ หมอนี่ตั้งใจแกล้งฉันนิ

“ของแค่นั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอกธรรมดา” ธรรมดาซะที่ไหนล่ะ หมอนี่น่ะ! กรี๊ด! ได้แต่กรีดร้องในใจ ภายในหัวภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันแทบไม่มีแรงขยับตัวด้วยซ้ำ แต่ถ้าทำตัวอ่อนแอถูกหัวเราะเยาะใส่แน่ มาร์ชินดูจะตื่นก่อนนานพอสมควรแล้ว เพราะเขาแต่งตัวในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก ซึ่งต่างจากฉันอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูสักเท่าไหร่“อ่อ” มาร์ชินปาดสายตามองพร้อมกับพยักหน้าแบบไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูดเพราะสภาพตอนนี้มันชัดเจนมากขนาดไหน“...” มือเล็กกุมท้องน้อยเพราะมีความรู้สึกจุก แล้วพาร่างกายขยับไปยังขอบเตียง สองขาเรียวหย่อนลงแตะพื้น เมื่อเท้าสองข้างเหยียบเต็มฝ่าเท้าก็ลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเอง แต่อยู่ ๆ ก็ล้มพับนั่งลงบนพื้น ขาอ่อนแรง ร่างกายปวดร้าวไปทั่วตัว มือเล็กกอดผ้าห่มพื้นหนาไว้แน่นเพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าตุบ!“ให้ช่วยไหม”“ไม่ต้อง” มือเล็กค้ำยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้น ซึ่งพอฉันปฏิเสธเขาก็ไม่ช่วยจริง ๆ มาร์ชินเดินไปนั่งลงบนโซฟา ยกขาไขว่ห้างแล้วจุดบุหรี่สูบ ในห้องนอนเนี่ยนะแต่นี่มันบ้านเขานิ แล้วฉันไปยุ่งอะไรกับเขา“...” ควันบุหรี่ถูกพ่นออกจากริมฝีปากลอยในอากาศแล้วหายไป ระบบร

สองชั่วโมงต่อมาเหล้าสองตัวกำลังถูกเทผสมกันในสัดส่วนที่เท่ากัน แล้วตามด้วยน้ำแข็งก้อนกลม แก้วถูกยกในระดับสายตา ฉันแกว่งให้ทั้งคู่เข้ากันแล้วยื่นไปตรงหน้ามาร์ชิน ซึ่งเขาเองก็นั่งมองอย่างไม่ไว้ใจนัก“ให้ชิม”“ฉันไม่ชอบเหล้ารัม”“ชิมนิดเดียว” ฉันยังคงพยายามตื๊อให้เขาชิม สองตัวที่ผสมกันได้อย่างลงตัว“...” มาร์ชินหันหน้ามองไปทางอื่นแล้วยกแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นจิบ“บอกว่าให้ชิมไง” พูดจบก็ขยับเข้าไปประชิดตัว ตอนนี้ยังไม่เมานะแค่รู้สึกกำลังเพลิน“ทำไมอยากให้ชิมจัง แอบใส่อะไรไว้หรือเปล่า” อ่อ ที่ไม่ยอมกินเหล้าที่ฉันผสมก็เพราะแบบนี้นี่เอง“ไม่เชื่อใจสินะ ได้!” พูดจบก็ยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากจนหมด แต่อมเอาไว้ในปากฉันขยับตัวเข้าไปใกล้มาร์ชินมากยิ่งขึ้น แล้วชันเข่าบนโซฟา มือเล็กจับไหล่เขาเอาไว้เพื่อหาที่ยึดเกาะ มืออีกข้างก็จับปลายคางให้เชิดขึ้นมองหน้าฉัน แล้วโน้มประกบริมฝีปากจูบ เหล้าในปากถูกถ่ายทอดไปให้เขาทีละนิด ซึ่งมาร์ชินก็มีตอบรับมันโดยไม่มีขัดขืน มือหนาโอบเอวให้โน้มตัวเข้าหาเขามากยิ่งขึ้น จนกระทั่งเหล้าในปากถูกเขาดื่มไปจนหมด แต่ดูท่าเขาจะไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ จนฉันต้องดันเขาออกสุดแรงพึ่บ!“อ่า

“สนใจเหรอ ไปเคลียร์คุณเลขาของนายก่อนเถอะค่อยมายุ่งกับฉัน” เท้าเล็กยันต้นขาที่ค้ำอยู่บนโซฟาแล้วพยายามดันตัวหนี“ฉันจัดการได้อยู่แล้วไม่ต้องห่วง”“จัดการแบบไหนล่ะ แบบผู้ชายเห็นแก่ตัวปะ” ถึงฉันจะไม่ถูกชะตาเธอ แต่ก็รู้ถึงความรู้สึกลึก ๆ ในใจ ถ้าเธอไม่รักเขาก็คงไม่ยอมขนาดนั้น“ไม่รู้อะไรก็หุบปากเถอะ”“อย่ามาสั่ง ฉันไม่ใช่แม่เลขานะคะคุณมาร์ชิน”“ฉันไม่ได้ให้เธอเป็นเลขานิ เธอจะเป็นเมียต่างหาก”“อยากเป็นตายล่ะ แล้วกล้ามากนะเอาสร้อยฉันให้ผู้หญิงคนอื่น” คำพูดของฉันทำเอามาร์ชินหลุดขำ“ฉันใช้ปั่นประสาทเธอเอง รู้อยู่แล้วว่าคุณเฮเลนต้องเข้ามาแน่” ตั้งใจเปลี่ยนสร้อยฉัน ตั้งใจปั่นประสาทฉัน ตั้งใจทุกอย่างเพื่อทำให้ฉันบ้า“ไปตายซะ!”ผลัก!ขาเรียวยกงอเข้าหาตัว ปลายเท้าจะยันเข้าที่หน้าท้อง แรงถีบที่ทำให้มาร์ชินเผลอปล่อยมือหลุดจากข้อมือเล็กทั้งสองข้าง เมื่อหลุดจากการเกาะกุม ฉันก็พลิกตัวลงจากโซฟาแล้วลุกขึ้นวิ่งอ้อมไปไปยังประตูห้อง คิดว่าตัวเองเร็วแล้วก็ยังแพ้อีกคนที่เร็วกว่า ข้อมือเล็กถูกจับแล้วดึงออกจากประตูห้องปึก! ร่างบางกระแทกเข้ากับโต๊ะทำงาน แต่โชคดีที่ใช้มือจับขอบโต๊ะไว้ได้ทันทำให้ชนเข้ากับโต๊ะไม่แรง

“ฉันต้องเอาของสำคัญไปด้วย รอแป๊บ” มาร์ชินเดินตามหลังมาอย่างว่าง่ายเสื้อผ้าและพวกของใช้ทั้งหมดถูกนำไปส่งที่มัสชิโม่อย่างรวดเร็ว เหมือนว่าถูกจัดเตรียมเอาไว้เพื่อรอวันนี้มานานแล้ว แล้วพ่อประกาศไปแบบนั้นก็ชิ่งหนีไปนอน โดยที่ไม่เป็นห่วงลูกสาวคนนี้เลย ฉันมันเป็นเด็กแกร่งในสายตาพ่อมานานแล้วมั้ง เหอะ!“กล่องอะไร” มาร์ชินถามด้วยความสงสัย ในขณะที่ฉันกำลังดึงกล่องขนาดใหญ่ออกมาจากห้องเก็บของ“อุปกรณ์ถักไหมพรม” เดี๋ยวจะไม่ทันเวลาต้องเอาไปด้วย ตั้งหนึ่งอาทิตย์ฉันได้หลายชุดเลยนะ“เธอเนี่ยนะถักไหมพรม”“ทำไม ฉันมันเป็นยังไงในสายตานาย” ดวงตากลมโตเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความไม่พอใจ“คนไร้สติ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะเป็นคนยกกล่องอุปกรณ์มาไว้ในมือ“จ้า ฉันไม่ใช่คุณเลขาของนายนิ” แค่เป็นฉันเนี่ยมันก็ไม่ปกติหมดนั่นแหละ แต่แล้วมาร์ชินก็หยุดเดินกะทันหัน แล้วหันตัวกลับมาหาฉัน เขาโน้มตัวลงพร้อมกับยื่นหน้าเข้าใกล้ ก่อนจะใช้ริมฝีปากตัวเองแตะกับปากฉันด้วยความรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว แล้วก็ผละออกกลับไปยืนเต็มส่วนสูงของตัวเอง“อืม ไม่ใช่จริง ๆ ด้วย เพราะจูบเธอหวานกว่า”“...!”