All Chapters of แอบรักแอบร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“ฉันจะทำไงดีตังค์ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาตาลี ฉันรักนาตาลีมากแกก็รู้ เป็นไอ่พีร์ฉันยังยอมรับได้ แต่นี่เลิกกับฉันไปเลย ฉันเสียใจ ว่ะตังค์”“แกใจเย็นๆ นะนนท์เดี๋ยวฉันลองคุยกับคุณนาตาลีอีกสักครั้ง เผื่อเธอจะเข้าใจ” “อืม...ขอบใจแกมากนะตังค์” ในขณะที่สองเพื่อนรักกำลังเปิดอกคุยกันอย่างออกรส ร่างสูงของเมธาวินก็ก้าวเข้ามาภายในร้านพร้อมกับคู่ขาอันดับหนึ่งของเขา ‘แพรวา’ ซึ่งวันนี้เธอมีเรื่องที่จะคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว เธอบอกแบบนั้น เมธาวินเลยนัดเธอใกล้กับบริษัทของเขา เพื่อที่ไม่ต้องขับรถฝ่าจราจรอันติดขัดไปอีก “วิชญ์รับกาแฟมั้ยคะ” แพรวาหันมาถามชายหนุ่ม “ครับ” “อเมริกาโน่น้ำผึ้ง หวานน้อยสองที่”เธอหันไปสั่งบริกร แพรวารู้ใจเมธาวินเสมอ แม้กระทั่งเมนูกาแฟเธอก็จำได้ว่าเขาชอบดื่มแบบไหน... “ไหนวันนี้แพรมีเรื่องอะไร ถึงนัดผมมา จริงๆ สุดสัปดาห์นี้ผมก็ว่าจะนัดคุณอยู่แล้วนะ” “แพรคิดถึงคุณค่ะวิชญ์ อยากเห็นหน้าคุณ”แพรวาเอ่ยตามตรงไม่ปิดบัง เธอรักเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องอ้อมค้อม “...” เมธาวินนิ่งไม่เอ่ยอะไร เพียงแต่หันใบหน้าคมเข้ม

“วิชญ์ขา แพรต้องการวิชญ์จังเลยค่ะ อ๊ะ! วะ-วิชญ์”แพรวาโยกตัวเองบนร่างของชายหนุ่ม โดยที่เธอไม่ได้สอดใส่เจ้าดุ้นใหญ่แต่อย่างใด มีเพียงนิ้วเรียวแกร่งของเขาเท่านั้น ที่กำลังรัวอย่างดุเดือด“โอววว์ ซีสสส์” เสียงครางของชายหนุ่มดังขึ้นเช่นกัน เขาต้องแสดงให้สมบทบาท เพื่อต้องการฆ่าใครบางคนแกร๊ก! เสียงเปิดตู้เย็นอีกครั้งตมิสากำลังมองหาของที่อยู่ภายในตู้เย็น มือบางสั่นระริกอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้เลย หัวใจของเธอแหลกไม่มีชิ้นดี ‘เธอมันดันทุรังเองนี่จะโทษใครได้...เขาไม่เคยรักเธอเลยสักนิด สมแล้วที่จะต้องเจอแบบนี้’ ถึงแม้ใจเธอจะเจ็บแต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นน้ำตา และความอ่อนแอของเธอเป็นอันขาด ‘เมื่อไหร่บทรักนั้นจะจบสักที’“อ๊ะ อ๊ะ พะ-แพรขอแรงๆ ค่ะวิชญ์”แพรวากำลังร้องขอให้เขาพาเธอขึ้นสวรรค์อย่างไม่อาย ถึงแม้มันจะไม่ใช่การร่วมรัก อย่างที่ควรจะเป็น ตอนนี้อารมณ์ของเธอทะยานขึ้นไปจนสุด เอวบางโยกตามจังหวะของนิ้วเรียวแกร่ง“อืมมม์ ซีสสส์” เสียงครางดังเล็ดลอดออกมาจากปากของชายหนุ่ม ‘มันไม่มีผลต่อเธองั้นหรือตังค์’ สายตาคมเข้มจับจ้องไปที่ร่างของหญิงสาวที่กำลังกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจสิ่งใด แผ่นหลังของตมิสาที่

ณ ห้องขนาดใหญ่สำหรับจัดเลี้ยง... บรรดาแขกระดับวีไอพีที่ถูกรับเชิญ เพื่อร่วมเป็นเกียรติในการเปิดตัวประธานบริษัทหรือ CEO คนใหม่ของบริษัทโพรเกรสเอนจิเนียร์ เข้าร่วมงานกันอย่างเนืองแน่นนับพันคน อีกทั้งยังมีบริษัทคู่ค้าร่วมธุรกิจในเครือของโพรเกรสเอนจิเนียร์อีกเป็นจำนวนมาก ห้องจัดเลี้ยงจึงเป็นห้องขนาดใหญ่ภายในบริษัทที่ตั้งอยู่บนพื้นที่หลายสิบไร่ในใจกลางเมืองกรุง... วันนี้คือสิ่งที่นาตาลีเฝ้ารอมาแสนนาน หลังจากที่เธอนั้นได้แบกภาระของบริษัทนี้ไว้นานนับเจ็ดปี ก็เป็นอันจบสิ้นลง เมธาวินเข้ามารับช่วงสานต่อบริษัท ซึ่งนาตาลีได้อ้อนวอนและร้องขอเขามาเป็นเวลานาน กว่าที่เมธาวินจะตัดสินใจได้ ก็เล่นเอาเธอนั้นแทบจะหมดหวังไปเลยทีเดียว “คุณนาตาลีคะ ตังค์เตรียมความพร้อมให้พี่วิชญ์เรียบร้อยแล้วนะคะ เมวิกาจะเป็นรับช่วงของพิธีการค่ะ” “อืม...ขอบใจเธอมากนะตังค์ ฉันไม่ขัดใจเธอนะเรื่องนี้ เอาตามที่เธอสะดวกก็แล้วกัน ฉันเองก็ใกล้จะปลดวาระของตัวเองแล้ว ไม่อยากมานั่งทำงานปวดหัวทุกวันอีก”วันนี้นาตาลีแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีเหลืองทอง เธอดูโดดเด่นราวกับนางพญา ถึงแม้วัยของเธอเกือบจะแตะเล

“รักค่ะ...แต่นั่นมันก่อนหน้าที่พี่จะแสดงหนังสดให้ตังค์ดูครั้งที่สามค่ะ...และตอนนี้ตังค์ทำใจเลิกรักพี่แล้วค่ะ...ตังค์จะเริ่มต้นกับคนที่รักตังค์อย่างจริงใจค่ะ...พี่วิชญ์ยินดีกับตังค์ด้วยนะคะ”พูดจบตมิสาก็เบี่ยงตัวเองคล้ายกับสะบัด และก้าวเท้ากำลังจะเดินออกจากห้องไป “ตังค์ขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ” “...” แกร๊ก! ปึ่ง! เสียงประตูเปิด-ปิด ร่างบางจากไปแล้ว เหลือไว้แต่กลิ่นกายของเธอ เมธาวินรู้สึกราวกับว่า อกซ้ายของเขากระตุกอย่างแรง เหมือนกับโดนกระชาก ด้วยความเร็วเป็นร้อยไมล์ เขากำลังจะเสียเธอไปอย่างนั้นหรือ ตมิสาคือเด็กสาวที่น่ารักและอ่อนหวาน คนที่สารภาพรักกับเขานับสิบๆ ครั้ง คนที่มีรอยยิ้มสวยงามแต่งแต้มใบหน้าที่สวยหวานนั้น “พวกแกอยู่ร้านไหนกัน ฉันบอกให้ส่งโลเคชั่นมา” “แกมาร้านเดิมของพวกเรา” “เค...15 นาทีเจอกัน” ณ ลานจอดรถของบริษัท... ตมิสาเดินมายังบริเวณที่จอดรถของบริษัท เธอกำลังเปิดกระเป๋าเพื่อหากุญแจรถ แต่แล้วมีรถหรูคุ้นตาสีดำติดฟิล์มดำสนิทรอบคันขับมายังบริเวณใกล้กันกับที่เธอกำลังยืนอยู่ ทันใดนั้น!

“ได้สิ...อย่าเสียใจทีหลังล่ะกัน”เมธาวินจูบตมิสาด้วยจุมพิตที่ดูดดื่มและดุดัน มือของเขากระชากชุดเดรสของเธอออกจากกัน โดยไม่สนใจว่ามันจะยังใช้ได้ต่อไปหรือไม่ อารมณ์ของเขาปะทุขึ้นราวกับภูเขาไฟเตรียมพร้อมจะระเบิดออกมา “อื้อออ...ชะ-ชุดนี้แพงนะคะ” “พี่ซื้อให้ใหม่...” ริมฝีปากของเขาจูบร่างอวบอิ่มไปทุกส่วน ฝากรอยไว้ทั่วตัวราวกับว่าตราตรึงเอาไว้เฉพาะเขาคนเดียว “อ๊ะ! พี่วิชญ์ พะ-พี่ทำอะไรคะ”ตมิสาตกใจ ที่อยู่ดีๆ เขาจับมือของเธอไปกุมท่อนอะไรบางอย่าง ที่มันแข็งโด่วอยู่ในมือของเธอ ตมิสาพยายามชักมือกลับ แต่เขาก็จับกดเอาไว้ อีกทั้งท่อนเอ็นใหญ่นั้นมันกระดิกท้าทายมือของเธออีกด้วย ความใหญ่โตของสิ่งนั้น มันทำให้ตมิสารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที “พี่อยากให้เธอรู้ ถึงความต้องการของพี่...ตังค์”เสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างเจ็บปวด ร่างกายของเขาตอนนี้มันอัดแน่นไปด้วยความกระสันสวาท “ตะ-แต่พี่ต้องใส่เครื่องป้องกันนะ”ใกล้จะถึงปากอ่าวแล้ว เธอยังมีแก่ใจช่วยเตือนสติเขาอีก ‘ไม่รู้ล่ะ ตมิสาศึกษามาเยอะเรื่องพวกนี้ ต้องป้องกันสิ ถ้าเกิดเธอท้องจะทำไง’ “ครับ...เธอนี่มันจริงๆ