The CEO'S Lethal Obsession의 모든 챕터: 챕터 171 - 챕터 180

LILY'S POV Kakaupo ko pa lang sa tabi ng kama ni mama nang biglang tumunog ang cell phone ko. Pagtingin ko, pangalan ni Alena ang lumabas sa screen.“Hello?” “Lily!” halos sigaw niya sa kabilang linya. Ramdam ko agad ang kaba sa boses niya. “Nasaan ka ngayon?” “Sa hospital. Dito kay mama. Bakit?” “Makinig ka,” mabilis niyang sabi, halatang nagmamadali. “Kumakalat na sa social circle ng mga investors at shareholders ang tungkol kay Wade. Na nalason daw siya. Hindi ko alam kung paano lumabas ang impormasyon pero nag-viral sa mga group chat ng mga may-ari ng kumpanya.”Napahigpit ang hawak ko sa telepono. “Ano? Paano nila nalaman?” “Hindi ko alam. Pero ang mas masama, Lily…” Tumigil siya sandali, parang nag-aalangan. “Maraming nagagalit. Hindi lang sa kaniya bilang CEO, kung hindi pati na rin sa mga desisyon niya sa kumpanya. May mga nagsasabing dapat na siyang palitan. At may mga tao—” “May mga tao na ano?” halos hindi ko na marinig ang sarili ko sa galit. Ang kapal nilang lahat p

Wayne's POV A few hours ago…Nakatutok ako sa monitor. Ang mga mata ko ay halos hindi na kumukurap. Ilang oras na akong nagba-backtrack ng system logs ni Master Wade. Sinusuri ko kung bakit biglang may leak sa classified files niya kagabi. Sa una, inakala kong glitch lang pero ngayon ay nakita ko na kung bakit.May cursor na gumagalaw sa folder na dapat ako lang at si Master Wade ang may access.“Anong—” bulong ko, sabay pindot ng ilang command. Lumabas sa screen ang IP trace. “Hindi p’wedeng totoo ‘to…”Kumikirot ang sintido ko habang sinusundan ko ang digital trail. Mabilis. Malinis. Halatang hindi baguhan. Pero may isang pagkakamali. Nag-log in siya gamit ang VPN na nag-reroute sa loob ng parehong network area ng building ni Wade.“Got you,” mahinang sabi ko.Tinuloy ko ang pag trace. Lumabas sa mapa ang area — isang residential tower sa city center. Pagkakita ko sa pangalan ng unit owner, napaatras ako sa upuan.Alena Newford.At kilalang-kilala ko siya. She’s Lilibeth Russell’s

Wayne's POV Umiling ako. “Malabong mangyari ang sinasabi mo – na ikulong si Lily. Pero ikaw maaari kang makulong kaya kailangan mong tumulong sa plano ko at makinig kang mabuti. Wade Chilton is in love with your best friend. Kaya niyang mamatay para sa kaibigan mo, kahit na may duda na siya na lalasunin siya ng kaibigan mo ay kinain niya pa rin ang mga pagkaing hinanda ni Lily para sa kaniya. Ganoon niya kamahal ang kaibigan mo at handa siyang patawarin ang lahat ng pagkakamali ng kaibigan mo sa isang sorry lang nito ay tatanggapin siya ng boss ko.” Sumeryoso ang mukha ni Alena. “Paano ako makakasiguro na mahal nga ng boss mo si Lily? Na hindi niya ito sasaktan? Masyado nang nasaktan ang kaibigan ko. Ayaw kong masaktan pa siya ng sobra.”“Hindi pa ba sapat iyong kahit kamuntikan ng mamatay si Master Wade ay ang kaibigan mo pa rin ang hanap niya? Kahit galit siya at nasasaktan ay presensiya pa rin niya ang hanap niya?” Bumuntong hininga ako, “Kilalang-kilala ko si Wade. Sa halos ilan

LILY'S POV Sumeryoso ang ekspresyon ko. “Kaya mo bang tanggapin ang isang tulad ko? Ang taong sinubukan kang patayin? O baka dumating ang panahon na gantihan mo ako sa ginawa ko? I approached you intentionally. Niloko kita at pinaniwala sa mga salita at kilos kong puro lamang balat-kayo. Higit sa lahat, nilason kita. I made you believe that I am in love with you. Lahat ng kilos ko ay parte lahat ng mga plano ko–” “Sigurado ka ba sa mga sinasabi mo? Kasi iba ang dating ng lahat sa akin,” puno ng kumpiyansang sabi niya. “And you’re asking me if I would accept you? Is that even a question, Lily? Hindi naman ako paulit-ulit na magtatanong sa iyo kung mahal mo ba ako kung wala akong nararamdaman para sa iyo. This isn’t a simple admiration. Lilibeth, mahal kita at kahit lasunin mo pa ako ulit hahayaan–” Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. “Hey, hindi na kita lalasunin ulit! That was a mistake! Galit ako sa iyo kasi akala ko ikaw ang rason ng lahat ng hinagpis ko sa buhay. But even

LILY'S POV“Masikip?” Ngumisi siya. “Hindi mo lang alam, matagal ko nang gustong magsiksikan tayo nang ganito.” Napataas ako ng kilay. “Anong ibig mong sabihin—”“Ang ibig kong sabihin, gusto kong lagi kang ganito kalapit sa akin,” putol niya, sabay tulak ng dulo ng ilong ko gamit ang daliri. “Lalo na kapag nagmumukha kang antok na antok.”Natawa ako. “Wade, ang corny mo.”“Corny? Hindi mo ba alam, sa ganitong posisyon, ako na ang pinakamasayang tao sa hospital na ‘to.”Napailing ako pero hindi ko maitago ang ngiti. Dumulas ang kamay niya sa buhok ko. Hinaplos niya iyon nang dahan-dahan, halos parang may hinahanap.“Anong ginagawa mo?” tanong ko.“Tinitingnan ko kung totoo kang tao,” sagot niya, seryoso ang tono pero may ngiting naglalaro sa labi. “Baka kasi panaginip lang ‘to. Ayaw mong aminin na mahal mo rin ako. Akala ko hindi na tayo magkakaayos – not that I will let that happen. Hindi kita titigilan hangga’t hindi ka umaamin. And I was right, umamin ka nga.”Natigilan ako. Nakat