The CEO'S Lethal Obsession의 모든 챕터: 챕터 161 - 챕터 170

LILY'S POV Tumingin ako kay Wade, at parang isang pelikula ng alaala ang biglang sumagi sa isipan ko ang mga maliliit na sandali na dati’y hindi ko pinansin, ngayon ay bumabalik sa akin kung paano niya ako alagaan. Naalala ko ang gabing tinuyo niya ang buhok ko gamit ang hair dryer, iyon ang unang beses na nakaramdam ako ng tuwa sa kaniya. Isang simpleng kilos lang pero ang laking impact noon sa akin. “Don’t move,” seryoso niyang sabi. “You’ll catch a cold.”“Ang OA mo,” tawa ko noon.Ngunit nang dumaan ang mainit na hangin sa leeg ko, hindi ko maiwasang madama ang kirot sa dibdib. Siya ang pangalawang taong gumawa sa akin nito. Ang nagpadama sa akin na mahalaga ako kahit sa maliliit na kilos lang. Pumasok din sa isip ko ang isa sa umagang ako ang nagluto ng almusal para sa kaniya. Simple lang ‘yon — itlog, tinapay, fried rice, hotdog, at kape. Wala pang sampung minuto kong inihanda, pero parang espesyal na okasyon sa paraan ng pagkakatitig ni Wade sa mesa.“Wow,” sabi niya noon,

Wayne's POVPagpasok ko sa hallway, sinalubong ako ng malamig na hangin at amoy ng disinfectant. Sa dulo, nakita ko si Inigo, nakatayo sa labas ng isang silid, nakayuko, parang matagal nang naghihintay.“Inigo!” tawag ko, halos kumalabog ang boses ko sa tahimik na pasilyo. “Ano’ng nangyari? Kumusta si Sir Wade?”Napatingin siya agad sa akin, halata ang pagod at takot sa mukha. “Sir Wayne… stable na raw po si Sir Wade. Pero—” tumigil siya, nag-iwas ng tingin. “Mas mabuti pong kayo na ang pumasok.”“Bakit? Anong meron?” tanong ko, pero hindi siya sumagot. Sa halip, itinuro lang niya ang pintuan ng silid.Kinabahan ako. Ramdam ko ang lakas ng tibok ng puso ko habang dahan-dahan kong binuksan ang pinto.Tahimik sa loob. Ang puti ng ilaw, at tanging tunog ng makina ang maririnig. At doon ko siya nakita.Si Sir Wade — nakahiga, maputla, may mga tubo sa kamay at oxygen sa ilong. At sa tabi niya, si Lily. Nakatungo, hawak-hawak ang kamay niya na parang takot na takot na mawala sa tabi niya

LILY'S POVDahan-dahan kong inilayo ang tingin ko sa kaniya. Hindi ko kayang harapin ang mga mata niyang dati kong pinaniniwalaang ligtas na kanlungan.“Kumalap ako ng impormasyon, ng paraan para makaganti. At kumagat ka, Wade. Bawat pain ko, kumakagat ka.”Bahagya akong natawa pero mapait iyon at puno ng luha. “Sa tuwing hinahalikan mo ako… sa tuwing tinitingnan mo ako gamit ang iyong mga mata ay diring-diri ako sa sarili ko. Kasi alam kong niloloko kita. Pero buong akala ko noon, tama ‘yon. Akala ko ay ikaw ang pumatay kay papa. Akala ko, karapat-dapat ka sa lahat ng sakit na maibibigay ko.”Napatigil ako saglit. “Lahat ng ginawa ko,” tuloy ko, mas humina ang boses ko. “Lahat ng mga sinabi ko, lahat ng ipinakita kong emosyon ay parte lang lahat ng plano kong mapalapit sa’yo. Wala akong naramdaman para sa’yo, Mr. Chilton.”At sa huling salitang iyon, napatingin ako sa kaniya. Tahimik pa rin siya. Pero kitang-kita ko kung paano unti-unting bumagsak ang mga balikat niya, kung paano na

LILY'S POV Tahimik ang gabi sa labas ng hospital. Sa loob ng kwartong iyon, tanging tunog lang ng heart monitor at mahinang ugong ng aircon ang maririnig. Mula sa couch kung saan ako nakaupo, tanaw ko si Wade na mahimbing na natutulog. Nakasuot pa rin siya ng oxygen cannula. Maputla siya pero mukhang kalmado naman ang kaniyang mukha.Hindi ako umuwi kagabi. Hindi ko kayang iwan siya sa ganitong kalagayan. Hindi ko rin alam kung paano ako pinayagang manatili rito — siguro utos ni Wayne, o baka dahil ayaw ko talagang lumabas nang hindi ako sigurado kung hihinga pa siya sa susunod na minuto.Napahawak ako sa dibdib ko, pakiramdam ko’y ang bigat-bigat. Kanina lang, sinabi kong ginamit ko siya. Sinaktan ko siya sa paraang hindi kayang gamutin ng kahit anong gamot. At ngayong nakikita ko siyang nakahiga ro’n, parang gusto kong bawiin ang lahat ng sinabi ko. Pero paano pa? Hindi naman niya kailangang marinig ang kahit ano mula sa isang gaya ko. Ito ang gusto ko noon – ang saktan siya at ip

Wade's POV Mainit. Iyon agad ang unang naramdaman ko pagdilat ng mga mata ko. Mainit at mabigat ang pakiramdam ko, parang ilang araw akong tulog. Saglit kong sinubukang igalaw ang kamay ko pero parang may nakakabit — may benda, may linya ng IV.Mabagal kong inikot ang paningin ko, at doon ko siya nakita. Si Lily. Nakaupo siya sa tabi ng kama, nakasandal, nakatulog habang hawak pa rin ang kamay ko. Magulo ang buhok niya at may bahid ng pagod sa mukha, pero sa kabila noon, may kakaibang katahimikan sa paligid. Ang kamay niyang nakahawak sa akin, mahigpit na parang takot siyang mawala ako.Hindi ko alam kung bakit, pero kahit anong galit o sakit ang dapat kong maramdaman, nawala iyon sa isang iglap.Ganito ba talaga kapag mahal mo ang isang tao? Kaya mong patawarin nang paulit-ulit. Kahit gaano pa kasakit ang nagawa niya?Gumalaw ako nang kaunti, at napakislot siya. Dahan-dahan niyang iminulat ang kaniyang mga mata, at pagtingin niya sa akin, para bang huminto ang oras.“Wade…” mahina n