The CEO'S Lethal Obsession의 모든 챕터: 챕터 151 - 챕터 160

LILY'S POVDahan-dahan akong naglakad papasok. Sa bawat hakbang ko ay parang sasabog ang puso ko. Ang mga binti ko ay nanginginig na rin. Kahit ganoon ay mas matimbang pa rin sa akin ang kagustuhan kong malaman ang buong katotohanan sa likod ng pagkamatay nina kuya at papa. Hindi ako nandito para magnakaw. Nandito ako para maningil ng sagot.Paglapit ko sa vault ay agad kong tiningnan ang booklet. Maayos ang sulat kamay niya — pino. Nakasulat roon ang mga pangalan ng mga assets, projects, at kung anu-ano pa. Naroon ang mga pangalan, petsa, code, at lokasyon. And anyone who is against Wade surely wants this.“Nasaan ka…” bulong ko habang nililipat ko ang mga pahina. “Saan mo tinago ang password mo, Wade…”Bawat pahina ay binabasa ko hanggang sa makita ko ang hinahanap ko.Vault Access: 27-538Napangiti ako. Matagal ko nang hinihintay ang pagkakataong ito. “Got you,” mahina kong sabi.Nilinis ko ang alikabok gamit ang aking kamay, tapos pinindot ko ang keypad.“Two… seven… five – thre

Wade's POV“Master Wade, ayos lang po ba kayo?" nag-aalalang tanong ni Wayne.Tumangi lang ako habang nakatulala ako sa kawalan.Leon Borromeo. That name. That was the first time that I witnessed someone getting his own life in front of me. It was terrifying. I wanted to help him that time but he chose the easiest way to escape his reality and that is committing súicide. His company became bankrupt. His debts were piling up and his name was already shattered. That's his reality at that time but those things were not my criteria to approve a business proposal. The Celestial Project was good but it lacks data. Its projected financial statements didn't add up. Its marketing strategy was too common or should I say, traditional. Everything, almost everything had errors. The idea was good but the execution, the plan and the business presenter wasn't.Napapikit ako. Five years. Akala ko tapos na ‘yon. Pero heto, bumabalik lahat. That night traumatized me and it changed me. Hindi ko alam ang

LILY'S POVLumapit ako, dahan-dahan, bawat hakbang ay sinadyang marinig ng katahimikan. Hanggang sa halos magkadikit na ang dibdib namin. Nilapag ko ang mga bulaklak sa mesa, saka ko siya tinitigan nang diretso. “Namiss kita,” bulong ko, mahina pero malinaw. “Sobra.”Umangat ang isang kilay niya, parang sinusuri kung nagsasabi ako ng totoo. “Talaga?” Ngumiti ako nang bahagya, malambing ko siyang tiningnan. Inabot ko ang batok niya, hinila nang kaunti papalapit. “Kung alam mo lang,” sabi ko habang nakatingin sa labi niya.Hinawakan niya ang bewang ko — parang gusto niyang iparamdam na siya pa rin ang may hawak ng sitwasyon. “Bakit parang hindi ako kumbinsido?” May pagdududa niyang tanong sa akin.Marahan kong hinila ang kuwelyo ng damit niya – dahilan upang mapayuko siya ng bahagya.“Siguro kasi hindi mo pa ramdam,” sagot ko, halos idampi ang labi ko na sa tainga niya. “Pero p'wede kong iparamdam.”Narinig ko siyang natawa nang mahina — tila ba manghang-mangha sa mga sinabi ko. Baha

LILY'S POV “Really?” Huminto siya sa harap ko. “Then look me in the eye and tell me you’re not keeping anything from me.” Napaatras ako, pero hindi ako sumagot. Magaling akong magsinungaling pero sa pagkakataong ito ay may kakaiba – lalong-lalo na ang mga mata ni Wade. Pakiramdam ko ay mahuhuli niya akong nagsisinungaling kapag tumitig ako sa mga mata niya. “Come on,” sabi niya, mas lumapit pa. “You can tell me anything. You know that, don’t you? Kung may problema ka, kung may gumugulo sa isip mo—” “Wade, stop.” “I can help you. Whatever it is, I’ll fix it for you, Lily. I can take care of you. Just tell me the truth.” “Stop!” Napasigaw ako, sabay tulak sa kaniya. Ramdam ko ang biglang pag-init ng mata ko—halong takot at galit na pinipigilan ko nang ilang araw. “Bakit, Lily?” mahinahon pa rin siya, pero malamig na ang tono. “Bakit parang ako pa ang kalaban mo?” Napahinga ako nang malalim, pero tuloy-tuloy na 'yong pag-iyak ko. “You want the truth?” “Yes,” sagot niya, tinitig

LILY'S POVNapahawak ako sa dibdib ko. Ramdam ko ang bigat na para bang may tumutusok sa loob ko. “God, Wade…” nangangatog ang tinig ko. “I was wrong. Lahat ng ginawa ko—”“Hey,” putol niya, pilit ang ngiti, pero bakas ang pagod. “You don’t need to say anything now. It’s over, Lily.”Ngunit habang nagsasalita siya, bigla kong napansin—namumutla siya. May butil ng pawis sa noo niya, malamig. At ang mga mata niya, unti-unting nagiging mapurol.“Wade?” tawag ko, kinakabahan. Ngumiti siya, pilit. “I’m fine… just a little dizzy.”Pero hindi ‘yon totoo. Nanginginig na ang kamay niya. Bago pa siya makabawi, napahawak siya sa dibdib niya, parang biglang nawalan ng lakas.“Wade!” halos mabasag ang boses ko. “Hey, what’s wrong?”“L-Lily…” pinilit niyang ngumiti, mahina. At bago ko pa siya masagot ulit, bigla siyang umubo – malakas at sunod-sunod. At sa likod ng kamay niya… may dugo.“Wade!” sigaw ko, halos hindi ko na marinig ang sarili ko. “Oh my God—Wade, may dugo ka!”Suminghap siya, pili