All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 21 - Chapter 30

นางคอยเกาะติดซ่งจิ่นซิวและลู่จื๋อเหนียน ราวกับเด็กที่ไม่รู้จักโต คิดจะใช้การร้องไห้โวยวาย มาครอบครองความใส่ใจและสายตาของพวกเขา แต่ยิ่งนางอาละวาดรุนแรงมากเท่าไร ซ่งจิ่นซิวและคนอื่น ๆ ก็ยิ่งรังเกียจนางมากขึ้นเท่านั้นยิ่งถังหนิงรังแกและทำตัวหยาบคายต่อนางเท่าไร ซ่งจิ่นซิวพวกเขาก็จะยิ่งเข้าข้างนางมากขึ้นซ่งซูหลานรู้จักนิสัยของถังหนิงดีเกินไป และนางก็เป็นคนล่อลวงให้ถังหนิงสูญเสียความใส่ใจจากซ่งจิ่นซิวและคนอื่น ๆ ไปทีละก้าวเมื่อครู่นี้ นางยังคงคิดจะยั่วโมโหซ่งถังหนิงเหมือนเช่นเคย ยั่วให้นางเข้ามาตบตีราวกับคนบ้า แต่คาดไม่ถึงว่านางกลับเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้สนใจนางเลยนางเพียงแค่พุ่งเป้าความไม่พอใจทั้งหมดไปที่พวกซ่งจิ่นซิว มีสติและเยือกเย็นจนน่ากลัวเมื่อเห็นสีหน้าเหม่อลอยของซ่งจิ่นซิวที่คล้ายกับกำลังนึกเสียใจ ซ่งซูหลานก็หยิกฝ่ามือตัวเองอย่างแรง ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลทะลักออกมานางผลักซ่งจิ่นซิวออกไปแล้วร่างกายก็อ่อนระทวยคุกเข่าลงกับพื้น ซ่งจิ่นซิวรีบได้สติกลับมา “เจ้าจะทำอะไร?”“ข้าจะขอร้องถังหนิง เมื่อครู่นางบอกแล้วว่า ขอเพียงข้าเดินหนึ่งก้าวคุกเข่าหนึ่งครั้ง แ

ซ่งถังหนิงเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึงท่ามกลางความสับสน "อะไรนะ?"“ข้าบอกว่า พี่ชายของเจ้าคนนั้นอาจใช่ว่าจะไม่รู้ว่าตนเองทำผิด”คำพูดของเซียวเยี่ยนทำให้ถังหนิงตกตะลึง เมื่อเห็นเด็กสาวกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ เขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ซ่งจิ่นซิวไม่ใช่เด็กสามขวบ และก็ไม่เหมือนเซี่ยอิ๋นที่ยังเยาว์วัย เขาถือตัวว่าเป็นวิญญูชน และแสดงออกต่อภายนอกว่าเข้มงวดต่อตนเองมาโดยตลอด แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไม่รู้ว่าการกระทำของตนนั้นผิดพลาด เขาแค่ไม่ยอมรับมันเท่านั้น”ซ่งถังหนิงอ้าปากค้าง อยากจะถามว่าเพราะเหตุใดเซียวเยี่ยนก็เอ่ยขึ้นมาก่อนแล้ว “เพราะเขายอมรับผิดไม่ได้ หากเขายอมรับ ก็เท่ากับต้องยอมรับว่าเขาเมินเฉยต่อสายสัมพันธ์ในครอบครัว หากเขายอมรับ ก็เท่ากับต้องยอมรับว่าเขาไม่ได้ขัดเกลาตนเอง วิญญูชนย่อมต้องเข้มงวดต่อตนเอง บุตรหลานตระกูลใหญ่ในยุคนี้ ยิ่งให้ความสำคัญกับการขัดเกลาตนเอง เขาภาคภูมิใจในความเป็นวิญญูชนของตนมาตลอด แต่หากเขายอมรับว่าตนเองผิด ก็เท่ากับว่าคุณธรรมของเขาบกพร่อง”“ซ่งจิ่นซิวเข้ารับราชการตั้งแต่ยังเยาว์วัย เป็นผู้โดดเด่นในหมู่บุตรหลานตระกูลสูงศักดิ์ในเมืองหลวงมาโดยตลอด เขา

แม้ตรอกจีอวิ๋นจะตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเมือง ไม่ใช่ทิศตะวันตกที่สูงศักดิ์ที่สุดในเมืองหลวง แต่ทางตอนใต้ของเมืองกลับเป็นเพราะมีตลาดที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ทั้งยังอยู่ใกล้กับท่าเรือที่จะล่องใต้ไปยังแม่น้ำเฟิง ประกอบกับหน่วยงานราชการหลายแห่งก็ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของเมือง ขุนนางผู้มีอำนาจบางส่วนที่ชื่นชอบความเจริญรุ่งเรืองจึงได้ตั้งเรือนไว้ทางตอนใต้ของเมือง และในบรรดาสถานที่เหล่านั้น ตรอกจีอวิ๋นที่เงียบสงบท่ามกลางความวุ่นวายดุจดินแดนสุขาวดีในป่าท้อ ก็คือสถานที่ที่ล้ำค่าที่สุดของทางตอนใต้ทั้งหมดเรือนที่นี่ไม่ได้มีราคาถูกกว่าทางตะวันตกของเมืองเลยแม้แต่น้อย และเพราะเป็นที่รวมตัวของเหล่าผู้มีอำนาจ เรือนสักหลังจึงหาได้ยากยิ่งก่อนหน้านี้ตอนที่เซียวเยี่ยนบอกว่าเขามีเรือนว่างอยู่หลังหนึ่ง แม้แต่พระชายาเฉิงเองก็ยังคิดว่าคงเป็นเพียงเรือนธรรมดา ๆ แต่ใครจะคาดคิดว่าเมื่อเข้ามาข้างในแล้วกลับต้องตกตะลึงจนอ้าปากค้างหลังจากเดินผ่านระเบียงทางเดินที่งดงาม วนผ่านสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ และผ่านหมู่ศาลาและหอน้อยใหญ่เข้ามาถึงเรือนหลักแล้วฮวาอู๋ก็อ้าปากกว้าง “คุณหนู เรือนหลังนี้ใหญ่โตมากเลยเจ้าค่ะ”ถังหนิงเองก็ตกใจ

“เจ้าพูดจริงหรือ?” พระชายาเฉิงได้ยินคำพูดของถังหนิงสีหน้าบึ้งตึงทันใด “ทำไมก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยพูดเรื่องเหล่านี้กับข้า?”ถังหนิงเอ่ยเสียงต่ำ “ก่อนหน้านี้ข้าเองก็นึกไม่ถึง”ไม่ใช่นึกไม่ถึง แต่สถานการณ์ตอนนั้นทำให้นางไม่มีเวลาตรึกตรองอย่างละเอียดวันนั้นพวกซ่งถานเรียกตัวนางไปโถงหน้ากะทันหัน พอเอ่ยปากก็บอกว่าซ่งซูหลานเป็นสายเลือดของท่านพ่อ ส่วนซ่งซูหลานคุกเข่าร้องห่มร้องไห้อยู่บนพื้น บอกเล่าความใกล้ชิดในอดีตระหว่างมารดาของนางกับซ่งซี ในยามนั้นสมองของนางเหลือเพียงความคิดที่ว่าท่านพ่อทรยศท่านแม่ จะนึกถึงเรื่องอื่นได้อย่างไรซ่งหงโน้มน้าวนางว่าอย่างไรก็เป็นสายเลือดบิดา ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเองก็บอกว่าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปจะทำให้บิดาของนางที่จากไปเสื่อมเสีย อีกทั้งในมือซ่งซูหลานมีจดหมายหลายฉบับที่ซ่งซีเขียนถึงมารดาผู้ให้กำเนิดของนาง บวกกับซ่งจิ่นซิวที่เพิ่งเร่งกลับมาเกลี้ยกล่อมนางขอเพียงให้อีกฝ่ายได้มีที่พักคุ้มกะลาหัว สกุลซ่งจะได้ไม่ถูกครหาว่าใจร้าย สมองของนางเสียงดังหวึ่งไม่หยุดจึงรับปากโดยไม่มีสติ รอให้รู้สึกตัวอีกที ซ่งซูหลานก็กลายเป็นบุตรสาวของบ้านรองแล้วถังหนิงลำคอขมขื่น “เดิมท

พระชายาเฉิงรู้ดีว่า ที่ผ่านมาหลานสาวตัวเองคาดหวังจะแต่งเข้าสกุลลู่มากขนาดไหน บัดนี้กล่าววาจาเช่นนี้ออกมา ทำให้รู้ว่านางเสียใจมากแค่ไหน“ไม่ชอบก็ไม่ชอบ บนโลกนี้ยังมีชายหนุ่มดี ๆ อีกถมเถไป ถังหนิงของน้าไม่เอาพวกเขาหรอก”พระชายาเฉิงลูบปอยผมตรงหน้าผากถังหนิงแผ่วเบา“งานแต่งของเจ้ากับลู่จื๋อเหนียนกำหนดแต่งปีหน้า ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบร้อน รอให้เรื่องของสกุลซ่งสืบจนแน่ชัดแล้ว น้าค่อยหาวิธีถอนหมั้นให้เจ้า”ถังหนิงเอ่ยเสียงต่ำ “แต่ทางฮองเฮา...”“ทางฮองเฮาแล้วอย่างไร นางดีกับเจ้าไม่น้อย แต่ใครจะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กสกุลลู่เย็นชากับเจ้า ยิ่งไปกว่านั้นถอนหมั้นโดยไม่มีสาเหตุฮองเฮาย่อมไม่รามือ แต่ลู่จื๋อเหนียนเป็นฝ่ายทิ้งเจ้าก่อน ซ้ำยังเกือบทำให้เจ้าตาย ต่อให้ถอนหมั้น พวกเขาสกุลลู่จะว่าอะไรได้?”คนที่ใจร้ายใจดำคือเจ้าลู่จื๋อเหนียนนั่น!พระชายาเฉิงกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ถอนหมั้นโดยดีและไม่กระทบต่อถังหนิง อีกทั้งยังต้องทำให้คนนอกไม่หาว่าเป็นความผิดถังหนิง หนำซ้ำยังต้องทำให้สกุลลู่เป็นฝ่ายผิดซ่งถังหนิงฟังนางบ่นกระปอดกระแปด ซบหน้าบนหัวไหล่นางขอบตาร้อนผ่าวท่านน้ามักจะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่านางอยากทำสิ่