All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ยามซงม่อนำของขวัญของผู้เป็นนายมาถึงตรอกจีอวิ๋น ถูกขวางไว้นอกบ้านทันที“เจ้าไปแจ้งแม่นางซ่งที บอกว่าข้าคือบ่าวรับใช้สกุลลู่ รับคำสั่งจากคุณชายของข้ามาเยี่ยมแม่นางน้อยซ่งโดยเฉพาะ”“คุณหนูของข้าไม่ค่อยสบาย ไม่พบแขกนอก”ซงม่อเบิกตากว้าง “แต่ข้าเป็นคนสกุลลู่นะ!”เมื่อคนผู้นั้นได้ยินแน่นิ่งไม่ขยับ เพียงยืนขวางหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”สีหน้าซงม่อดูไม่จืด เขาในฐานะบ่าวคนสนิทของลู่จื๋อเหนียน อีกทั้งโตมาในสกุลลู่ตั้งแต่เด็ก แม้จะเป็นเพียงบ่าวคนหนึ่งเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะไปที่ใดในเมืองหลวงผู้คนก็ให้เกียรติเขาอยู่บ้างมีเพียงคนที่อยู่เบื้องหน้าราวกับไม่สนใจเขาไม่สนใจสกุลลู่เลยสักนิด เมินเฉยต่อคำพูดเขาขนาดนี้ ทำให้ซงม่อหัวเสียโดยไร้สาเหตุ“เจ้าคงไม่รู้ใช่หรือไม่ว่าข้าคือผู้ใด ข้าคือคนของสกุลลู่ที่เป็นราชเลขานุการ คุณชายข้าคือคุณชายสามแห่งสกุลลู่ เป็นคู่หมั้นของแม่นางน้อยซ่ง การแต่งงานของคุณชายกับคุณหนูของเจ้ากำหนดไว้เป็นปีหน้าเดือนสาม”“แม่นางน้อยซ่งกับคุณชายของข้าสนิทกันมาก ข้ามาเยือนด้วยคำสั่งคุณชาย แต่เจ้ากลับขวางข้าไว้ข้างนอก หากแม่นางน้อยซ่งรู้เข้าต้องลงโทษเจ้

“พวกเขาพูดจาเหลวไหลสิ้นดี คุณชายของข้ากับท่านผูกพันกันมาแต่เด็ก ความใส่ใจที่มีต่อท่านสุริยันจันทราเป็นพยาน พวกท่านทั้งสองใกล้จะแต่งงานกันเต็มที คุณชายใส่ใจท่านถึงปานนั้น จะไปชอบพอใครอื่นได้อย่างไร?”ซงม่อโกรธเคืองเล็กน้อย “คนพวกนั้นเห็นว่าคุณชายกับท่านรักใคร่กัน ในใจเกิดความริษยาจึงยุแยง พวกเขาถึงขนาดพูดจาลบหลู่สกุลลู่ ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินดังนั้นโกรธเคืองมาก จึงตำหนิคุณชายด้วยเรื่องนี้ บอกว่าเขาทำให้ท่านต้องลำบาก”“ฮูหยินผู้เฒ่าบอกว่า ฮูหยินของคุณชายต้องเป็นท่านแม่นางซ่งเท่านั้น ซ้ำยังกล่าวว่าคุณชายเลอะเลือนไปชั่วขณะ ถูกผู้อื่นยุยงจนเกือบทำให้ท่านเกิดเรื่อง นางจึงลงโทษคุณชายให้คุกเข่าสำนึกผิดในศาลบรรพชนภายในจวน อีกทั้งยังบอกว่าเมื่อใดที่ท่านหายโกรธแล้วเขาถึงจะลุกขึ้นมาได้...”หลังจากซ่งถังหนิงได้ยินคำพูดของซงม่อ เห็นท่าทีที่เขาโกรธแค้นแทนผู้เป็นนาย เห็นท่าทางของเขาที่เป็นกังวลแทนลู่จื๋อเหนียนเหลือเกิน จู่ ๆ ก็รู้สึกน่าขันลู่จื๋อเหนียนเป็นที่โปรดปรานเพียงใดในสกุลลู่ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางแม้ฮูหยินผู้เฒ่าของสกุลลู่ผู้นั้นจะไม่เคยพูดจารุนแรงกับนาง และไม่เคยรังแกนาง แต่ถังหนิงกลับสาม

ภายในวังหลวง เซียวเยี่ยนที่เพิ่งว่าราชการเช้าเสร็จสวมชุดราชการลายมังกรสีม่วง เดินออกมาจากตำหนักอวี้เจิ้ง พลันมีคนยื่นเสื้อคลุมขนให้ทันที“ท่านหัวหน้าเหตุใดจึงใช้เวลานานขนาดนี้ขอรับ?”ยามปกติว่าราชการตอนเช้าใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามกว่า วันนี้กลับใช้เวลาถึงสามชั่วยาม ภายในยังมีเสียงพิโรธของฮ่องเต้อันดังขึ้นเป็นระยะจิ้นอวิ๋นเอ่ยเสียงต่ำ “หรือจะเกิดเรื่องใดขึ้นขอรับ?”เซียวเยี่ยนยื่นมือสวมเสื้อคลุมขน แววตาเหนื่อยล้า “ก่อนหน้านี้เรื่องที่เขาลั่วหานมีคนตายไปหลายคนส่งกลับมาเมืองหลวงแล้ว ฝ่าบาทจึงทรงพิโรธ”“เป็นไปได้อย่างไร ทั้งที่พวกเราปิดบัง...” คิ้วจิ้นอวิ๋นกระตุกฮ่องเต้อันให้ท่านหัวหน้าสืบคดีลำเลียงเสบียงทางน้ำมาโดยตลอด แต่ทางตระกูลขุนนางมีคนขัดขวาง พวกเขาจึงสืบคดีอย่างไม่ราบรื่น ก่อนหน้านี้ไม่ง่ายกว่าจะหาพยานได้หลายคน แต่ไม่คาดคิดระหว่างทางกลับเมืองหลวงกลับถูกลอบโจมตีที่เขาลั่วหาน แม้จะพาพยานกลับมาได้คนหนึ่ง แต่หลังตกใจคนผู้นั้นกลับกลายเป็นคนบ้า พูดจาเลอะเลือนยากจะเป็นหลักฐานได้เรื่องนี้พวกเขาไม่ได้รายงานมาทางเมืองหลวง อยากจะสืบสาวราวเรื่องให้ได้เบาะแส แต่ไม่คิดว่าจะมีคนเปิดโป

ฉลุหน้าต่างที่ถูกปิดสั่นสะเทือนสามครั้ง ทำให้ภายในเรือนเงียบสงัดเพียงไม่นาน คลับคล้ายคลับคลาได้ยินสาวใช้ที่ชื่อฮวาอู๋พูดบางอย่าง หน้าต่างบานนั้นถูกเปิดออกกะทันหันอีกครั้งซ่งถังหนิงหลีกเลี่ยงมือที่บาดเจ็บ ใช้แขนยันบานหน้าต่างเอาไว้ เผยให้เห็นดวงหน้าแดงระเรื่อดวงตาแดงเถือก ใบหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนและขุ่นเคือง ถังหนิงทำเสียงอ่อนพูดเสียงเบาอย่างเขินอาย “ท่านพี่ ท่านมาได้อย่างไร”เซียวเยี่ยนเห็นใบหน้านางที่แดงเถือกจึงหัวเราะกะทันหัน ร่างกายที่ตึงเครียดเยือกเย็นของเขาผ่อนคลายลง เมื่อกล้ามเนื้อตรงเอวผ่อนคลาย ทั้งร่างก็ดูเอ้อระเหย“เพิ่งว่าราชการเสร็จ เลยแวะมาเยี่ยม”เมื่อเดินอ้อมหน้าเรือนเข้าไปในห้อง เห็นแม่นางน้อยคลุมตัวมิดชิด ใบหน้าดวงน้อยแดงเถือกเขายืนอยู่ในระยะที่ค่อนข้างห่างแล้วเอ่ยขึ้น “บ้านนี้เป็นอย่างไรบ้าง ชอบหรือไม่”“ชอบเจ้าค่ะ”เมื่อเอ่ยถึงบ้านในอนาคตของตัวเอง ซ่งถังหนิงก็ไม่เขินอายแล้ว“บ้านของท่านพี่ดีที่สุดเลย รั้วแกะสลักและภาพวาดผนังพวกนั้นงดงามมาก กระทั่งลายไม้บนคานก็ยังทำให้ไม่อาจละสายตา อีกอย่างฮวาอู๋บอกว่าข้างบ่อน้ำอุ่นในเรือนหลังปลูกต้นไห่ถัง[1]เอาไ

แม่นางน้อยคดตัวอยู่บนตั่ง กอดผ้าห่มขนอ่อนนุ่มเรียกเขาว่าท่านพี่เส้นผมสีดำอ่อนนุ่มร่วงอยู่ข้างลำคอ ขณะมองเขาเจือด้วยความร้อนใจเล็กน้อยราวกับกระวนกระวายที่ตัวเองวางแผนเล่นงานผู้อื่นเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าเกินพอดีหรือไม่ อยากได้ความเห็นชอบและปลอบประโลมดวงตาเซียวเยี่ยนมีความอ่อนโยนเอ่อล้น คลายความเยือกเย็นในแววตา “เจ้าทำได้ดีมาก”ถังหนิงดีใจทันควัน “จริงหรือ?”หลังจากเห็นเขาพยักหน้า ดวงตานางงอดังจันทร์เสี้ยว มีความมั่นใจมากขึ้น แม้แต่ตัวก็ยืดตรงไปด้วย“ข้าแค่รู้สึกว่าสกุลลู่น่าจะรับมือยาก ข้ากับลู่จื๋อเหนียนหมั้นหมายกันมาหลายปี อีกทั้งเป็นพระเสาวนีย์ของฮองเฮา หากไม่มีเหตุผลเพียงพอก็ถอนหมั้นโดยตรง พวกเขาต้องหาเรื่องจากการหมั้น ไม่มีทางปล่อยให้บนตัวลู่จื๋อเหนียนมีข้อด่างพร้อยโดยง่ายแน่นอน”“ยังมีฝั่งสกุลซ่ง ข้าไม่เชื่อใจคนในสกุลซ่ง อีกทั้งกลัวพวกเขาจะร่วมมือกับสกุลลู่ใช้ความอาวุโสกดข่มข้า ดังนั้นถ้าอยากถอนหมั้นต้องตัดขาดกับสกุลซ่งให้เด็ดขาดก่อน ไม่อย่างนั้นหากเกี่ยวพันกันอยู่ทั้งสองฝ่าย สุดท้ายคนที่ชื่อเสียงเสื่อมเสียก็จะมีแต่ข้า”เซียวเยี่ยนพูดเสียงอ่อนโยน “สิ่งที่เจ้าคิดถูกต้องแล