All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เพียะ!ฟู่ไหลชิ่งตบมือที่อยู่บนคอเสื้อของเขาออกไป “ยังจะเสแสร้งอะไรอีก?!”“บนภูเขาเชวี่ยหิมะทับถมอยู่ ตกค่ำแล้วทางก็ลื่น ในเขามีสัตว์ป่าปรากฏตัวอยู่บ่อย ๆ ตอนที่ท่านทิ้งแม่นางน้อยซ่งไว้ในป่านั่น ไม่ได้คิดหรือว่านางจะเจออันตราย?”“ท่านมีใจจะไปส่งบุตรีอนุนอกเรือนของท่านไปร่วมงานเลี้ยงที่สกุลเฉียน กลัวว่านางจะต้องน้อยใจแม้เพียงน้อยนิด แต่กลับไม่คิดจะส่งคนไปตามหาน้องสาวแท้ ๆ ที่ถูกท่านทอดทิ้งบ้างเลยหรือ?”เมื่อทั้งลานเงียบสงัด น้ำเสียงของฟู่ไหลชิ่งก็เยาะเย้ยจนถึงที่สุด“จิตใจของใต้เท้าเสี่ยวซ่งนี่ แข็งยิ่งกว่าหินเสียอีกนะ”ใบหน้าของซ่งจิ่นซิวซีดขาวลงทันที เป็นไปได้อย่างไร... เขาให้นางกลับไปที่วัดหลิงอวิ๋นชัด ๆ เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากวัด...ตอนนั้นเขากลัวว่าซูหลานจะเจออันตราย จึงปกป้องนางจากไป แต่ยังมีเซี่ยอิ๋นกับลู่จื๋อเหนียนอยู่พวกเขาสองคนสนิทสนมกับถังหนิงถึงเพียงนั้น จะไม่ทิ้งบ่าวไพร่ไว้คอยคุ้มกันได้อย่างไร?ฟู่ไหลชิ่งเห็นท่าทางของเขา ก็แค่นเสียงเย็นด้วยความดูแคลน แล้วหันหลังเดินจากไปคนอื่น ๆ ที่หยุดอยู่รอบ ๆ ก็มีสีหน้าแตกต่างกันไปเรื่องที่สกุลเฉียนเกิดขึ

ความรักระหว่างท่านน้าและเฉิงอ๋องนั้นดีมาโดยตลอด ตอนที่ถังหนิงยังเด็กก็เข้าออกจวนเฉิงอ๋องอยู่บ่อยครั้ง และมักจะมาค้างคืนกับท่านน้าอยู่เสมอ นางเห็นกับตาตนเองว่าเฉิงอ๋องตามใจท่านน้ามากเพียงใด ตั้งแต่เรื่องใหญ่ ๆ อย่างเสื้อผ้าอาหารการกินการเดินทาง ไปจนถึงเรื่องเล็ก ๆ อย่างปิ่นปักผมดอกไม้ไข่มุก เฉิงอ๋องจะใส่ใจทุกเรื่อง แม้แต่ช่างปักผ้าและผ้าที่จะใช้ตัดเย็บเสื้อผ้าให้ท่านน้าในแต่ละปี เขาก็เป็นคนเลือกด้วยตัวเองเขายอมตามใจท่านน้าทุกอย่าง ไม่เคยโมโหเลยแม้แต่น้อย ทั้งสองคนนาน ๆ ทีจะทะเลาะกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นเฉิงอ๋องที่ยอมให้ท่านน้าและเป็นฝ่ายยอมรับผิดก่อนเสมอท่านน้าแต่งงานมีบุตรมานานหลายปี แต่ก็ยังคงมีนิสัยเอาแต่ใจราวกับเด็กสาวที่ยังไม่ออกเรือน และถังหนิงก็เคยเห็นทั้งสองคนกระซิบกระซาบคลอเคลียกันอยู่บ่อยครั้ง ความรักที่ลึกซึ้งนั้นทำให้คนอิจฉา เฉิงอ๋องดีต่อท่านน้าจนหาข้อตำหนิไม่ได้แม้แต่ครึ่งคำ แม้แต่กับนางก็ยังรักและเอ็นดูราวกับเป็นบุตรสาวของตนเองแต่ในชาติที่แล้วหลังจากที่นางถูกกักขังอยู่ในเรือนหลังของสกุลซ่ง ท่านน้าก็ป่วยตายอย่างกะทันหัน น้าเขยที่นางเคยเฝ้ารอคอยครั้งแล้วครั้งเล่า หวังว่า

ซ่งจิ่นซิวถูกนางพูดจากดดันจนใบหน้าแข็งค้าง แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกว่าตนเองผิดเขาเป็นพี่ชายคนโต ในใจของเขาถังหนิงและซูหลานล้วนเหมือนกัน พวกนางต่างก็เป็นน้องสาวของเขา เขาเพียงแค่อยากให้พวกนางพี่น้องปรองดองกัน อยากให้ถังหนิงเลิกจู้จี้จุกจิกกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาได้แต่บอกกับตนเองว่าถังหนิงแค่เข้าใจเขาผิด อายุยังน้อยไม่เข้าใจว่าเขาทำไปเพื่อนาง ข่มความสับสนวุ่นวายในใจลง พยายามพูดคุยกับนางด้วยเหตุผล“ถังหนิง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบซูหลาน แต่นางเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเจ้า พวกเจ้ามีสายเลือดเดียวกัน เป็นญาติสนิทร่วมสายเลือด เหตุใดเจ้าจะต้องแบ่งแยกด้วย พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อเจ้า หากเจ้าคิดเล็กคิดน้อยใจแคบเช่นนี้ ต่อไปจะแต่งเข้าสกุลลู่แล้วให้พวกเขายอมรับได้อย่างไร?”“คืนนี้เดิมทีข้าไม่อยากให้ซูหลานมาด้วย เรื่องเมื่อวานก็ไม่เกี่ยวกับนาง เป็นซูหลานที่หลังจากรู้ว่าเจ้าบาดเจ็บก็รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิด แทบอยากจะรับความเจ็บปวดแทนเจ้า ท่านย่าพวกเขาก็ลงโทษนางให้นางคุกเข่าอยู่นาน นางมาที่นี่ก็เพียงแค่อยากจะมาขอโทษเจ้า ขอให้เจ้ากลับไป เหตุใดเจ้าจะต้องบีบคั้นนาง...”“ข้าบีบคั้นนางหรือ? ไม่ใช่พวกท่านที่บีบคั

ถังหนิงมองเซียวเยี่ยนอย่างเหม่อลอยเล็กน้อยไปกับเขาหรือ?เดิมทีนางอยากจะอยู่ที่จวนเฉิงอ๋อง เพราะท่านน้าอยู่ที่นี่ มีนางอยู่ย่อมปกป้องตนเองได้แน่นอน แต่นางกลับลืมไปว่าเซี่ยอิ๋นก็อยู่ที่นี่ด้วยเซี่ยอิ๋นเป็นซื่อจื่อแห่งจวนเฉิงอ๋อง เขาสามารถเข้าออกทุกที่ในจวนนี้ได้อย่างอิสระ ไม่มีใครกล้าขวางเขา หรือแม้แต่ไม่กล้าขวางคนสกุลซ่งที่เขาพาเข้ามาตอนนี้นางเพียงแค่เห็นหน้าเซี่ยอิ๋นพวกเขาก็รู้สึกรำคาญและขยะแขยง และยิ่งเกลียดชังที่พวกเขาเอาแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวครั้งแล้วครั้งเล่า ใช้คำพูดเดิม ๆ เรื่องเดิม ๆ มาทิ่มแทงนางสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางต้องสืบให้รู้แน่ชัดว่าเรื่องราวของเฉิงอ๋องนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ชาติที่แล้ว หลังจากที่นางเกิดเรื่องได้ไม่ถึงครึ่งปี ท่านน้าก็ป่วยตายอย่างกะทันหัน แต่เท่าที่สังเกตท่านน้าก็ร่างกายแข็งแรงมาโดยตลอด เหตุใดจู่ ๆ ถึงได้ป่วยขึ้นมา หลังจากป่วยได้ไม่ถึงเดือนก็เสียชีวิตอย่างกะทันหัน นางไม่ได้เห็นแม้แต่ร่างไร้วิญญาณเลย การอยู่ที่จวนเฉิงอ๋องแม้จะสามารถปกป้องท่านน้าได้ตลอดเวลา แต่การจะทำอะไรใต้จมูกของเฉิงอ๋องก็ไม่สะดวก“ถังหนิง อย่าดื้อรั้น!”เมื่อเห็น

“เจ้าจะไปรู้อะไร”เฉิงอ๋องรู้สึกเพียงว่านางช่างไร้เดียงสา “ถังหนิงกับเขาไม่มีความแค้นต่อกัน แต่เบื้องหลังของนางยังมีจวนซ่งกั๋วกง และนางก็ยังมีสัญญาหมั้นหมายกับสกุลลู่อยู่”เขาข่มความโกรธลงแล้วพยายามเกลี้ยกล่อมนาง“ช่วงนี้เซียวเยี่ยนกำลังตรวจสอบเรื่องการลำเลียงเสบียงทางน้ำ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคนของตระกูลใหญ่ทั้งสิ้น เขาต้องการจะช่วยเสด็จพี่ต่อกรกับตระกูลใหญ่ แต่ตระกูลใหญ่มีอำนาจมาก โดยเฉพาะสกุลชุยและสกุลลู่ที่เป็นผู้นำ จวนซ่งกั๋วกงก็มีความสัมพันธ์อันดีกับทั้งสองสกุลนั้น ถังหนิงไปคลุกคลีกับเซียวเยี่ยน แล้วถูกพวกเขารู้เข้า จะมีผลดีอะไรได้?”สีหน้าของพระชายาเฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท แต่ในชั่วพริบตาก็ไม่พอใจคำพูดของเฉิงอ๋อง “อะไรคือคลุกคลี ท่านก็มองถังหนิงเช่นนั้นหรือ?”“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้าแค่กลัวว่านางจะเสียชื่อเสียง...”“มีอะไรให้ต้องกลัว”พระชายาเฉิงขมวดคิ้ว “ฐานะของเซียวเยี่ยนในเมืองหลวงนี้ใครบ้างจะไม่รู้ เขาเข้าออกวังหลวงทุกวัน อยู่กับพระสนมก็ยังไม่มีใครปากมาก ต่อให้อยู่กับถังหนิงตามลำพังในห้องแล้วใครจะเข้าใจผิดได้? ท่านมีเวลามาว่าถังหนิง สู้ไปด