All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? !”ดวงตานางโจวเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ ตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่ด้านข้าง “จิ่นซิวเป็นบุตรชายในภรรยาเอกของสกุลซ่ง เป็นผู้สืบทอดสกุลซ่ง เจ้านึกว่าเจ้าเป็นใครกัน ถึงขนาดจะให้เขาออกจากสกุลซ่ง? !”ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งเองก็ทำหน้าบึ้งตึง “ถังหนิง เจ้าอย่าเหลวไหล!”ซ่งถังหนิงหัวเราะเสียงต่ำ น้ำตาที่เอ่อล้นซ่อนเร้นความเย้ยหยัน “ข้าเหลวไหลหรือ? นี่ไม่ใช่เป็นเพราะท่านย่าไม่เมตตา อยากให้ข้าอดกลั้นความรันทดให้เรื่องสงบหรอกหรือ?”“ความรักและเอ็นดูที่ท่านมีให้ข้า ตกลงซ่อนความลำเอียงและเล่ห์เหลี่ยมไว้มากน้อยเพียงใด วันนี้ท่านมาเพื่อสิ่งใดกันแน่? ท่านกลัวข้าทำลายชื่อเสียงซ่งจิ่นซิว กลัวคนอื่นเห็นธาตุแท้ของเขาที่เห็นแก่ตัวไร้คุณธรรมเลือดเย็นใจร้าย ท่านกลัวคนอื่นจะรู้ว่าสกุลซ่งเอาลูกอนุนอกเรือนที่หน้าด้าน มาสวมรอยเป็นลูกอนุในเรือนรังแกลูกในภรรยาเอก ท่านกลัวจะเสียหน้าเก้ามิ่งฮูหยิน[1]อย่างท่าน”“ท่านเอาแต่พูดว่าท่านรักข้า แต่สิ่งที่ท่านรักใช่ข้าที่ไหนกัน สิ่งที่ท่านรักคือชื่อเสียงสกุลซ่ง เป็นหน้าตาของท่านเองต่างหาก...”เพี๊ยะ! !ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งฟาดฝ่ามือใส่หน้านางอย่างแรงด้วยความโมโหสุ

ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งและนางโจวถูกโยนออกไปจากประตูใหญ่จวนถังแต่เดิมตรอกจีอวิ๋นก็เป็นสถานที่สงบท่ามกลางความคึกคัก ห่างไปอีกสองตรอกคือเส้นแบ่งเขตย่านที่พักอาศัยและการค้าที่ใหญ่ที่สุดทางใต้ของเมือง คนย่านนี้รู้ดีว่าเจ้าของจวนท่านหัวหน้าชอบสงบยามนี้เมื่อได้เห็นข้างจวนเซียวโยนหญิงสาวที่ร้องโหยหวนออกมาสองคน คนทั้งสองสวมเสื้อผ้าหรูหราแต่กลับกลิ้งอยู่บนพื้นอย่างทุลักทุเล รถม้าและคนที่เดินผ่านล้วนหยุดลง“นั่นคือ...”“เป็นคนของจวนหัวหน้าเซียว”ผู้คนรอบข้างต่างทยอยมุงกันเข้ามา ฮวาอู๋ดวงตาแดงก่ำร้องไห้อย่างน่าสงสาร“ฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูของข้าเกือบตายเพราะคุณชายใหญ่ ไม่ง่ายกว่าจะรอดชีวิตกลับมา นางไม่กล้าโต้แย้งกับคุณชายใหญ่ จึงหลบมาอยู่ไกล ๆ หวังเพียงรักษาอาการบาดเจ็บให้หาย เหตุใดพวกท่านยังมาบีบบังคับกันถึงที่นี่อีก”“คุณชายใหญ่กับนายท่านใหญ่ถูกคนร้องเรียน นั่นเป็นเพราะพวกเขาทำไม่ถูกต้อง แต่พวกท่านกลับโยนความผิดให้คุณหนู นางไม่ยอมออกหน้าแก้ต่างแทนพวกเขาก็หาว่านางอกตัญญู ตีนางจนกระอักเลือดหมดสติ ซ้ำยังจงใจทำร้ายใบหน้านาง”“เดิมทีบ่าวนึกว่ามีแต่คุณชายใหญ่ที่ใจร้าย นึกไม่ถึงว่าฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ต้

ถังหนิงสีหน้าเหม่อลอย ต่อมาพลันอ่อนโยนลงนางรับรู้ได้ว่าบุรุษตรงหน้าโมโหแล้ว ใบหน้านั้นเยือกเย็นจนสามารถมีเกล็ดน้ำแข็งร่วงลงมา แต่ทั้งที่โมโหสุดขีด เขาก็ยังรอบคอบคิดแทนนาง ไม่ให้นางถึงขั้นเสียเวลาเปล่าความกลัวอันน้อยนิดของถังหนิงที่เพิ่งเกิดขึ้นหายไปกะทันหัน จึงหันไปเอ่ยกับแม่นางฉินอย่างเชื่อฟัง“พี่หญิงฉิน ฟังท่านพี่ก่อนเถอะ ท่านเอายาไว้ที่นี่ อีกเดี๋ยวข้าเจอหมอหลวงเสร็จค่อยให้ฮวาอู๋ทายาให้ข้า” นางเอ่ยเสียงอ่อนโยน “เมื่อครู่ท่านบอกว่ายังมีธุระต้องจัดการไม่ใช่หรือ?”“หา?”แม่นางฉินมึนงงไปชั่วขณะก่อน เมื่อเห็นถังหนิงส่งสายตาให้นางจึงรีบดึงสติกลับมา“อ่อ ใช่ วันนี้ข้ายังนัดคนอื่นมาตรวจรักษา ยานี่ข้าจะเก็บไว้ให้เจ้าก่อน อีกเดี๋ยวเจ้าอย่าลืมให้ยัยเด็กน้อยทายาให้เจ้า ปริมาณและวิธีใช้เหมือนที่เคยบอกไปก่อนหน้านี้ ข้าไปก่อนนะ”นางรีบพูดให้จบอย่างรวดเร็ว แล้วกวาดขวดเล็กขวดน้อยบนโต๊ะมาไว้ในอก“เอ่อคือว่า ท่านหัวหน้า ข้าไปก่อนนะ”แม่นางฉินโบกมือ ยังไม่รอให้เซียวเยี่ยนเอ่ยปากก็หอบของในอกเผ่นแนบไปทันที “ถังหนิง พรุ่งนี้ข้าค่อยมาหาเจ้าใหม่! !”“ฮวาอู๋ เจ้าก็ออกไป”“คุณหนู...”“ไม่เป็นไร

ตอนคนของสำนักแพทย์หลวงถูกฉุดกระชากอย่างเร่งด่วนให้มาที่จวนถัง กล่องยาในมือเกือบจะถูกเหวี่ยงออกไปตอนคนของหัวหน้าเซียวไปถึงสำนักแพทย์หลวง ท่าทางร้อนรนราวกับจะมีคนตาย ทำให้คนทั้งสำนักแพทย์หลวงต่างรู้กันไปทั่ว ว่าแม่นางน้อยที่เกือบตายของจวนซ่งกั๋วกงซึ่งก่อนหน้านี้ก่อเรื่องราวใหญ่โต ถูกคนของจวนกั๋วกงไปหาถึงที่แล้วตีจนกระอักเลือดหมอหลวงคนนั้นที่ถูกกระชากจนเสื้อเกือบขาดโกรธเคืองอยู่ในใจ เดิมทีนึกว่าคนของหัวหน้าเซียวพูดเกินความจริง แต่เมื่อมาถึงที่แล้ว ยามเห็นแม่นางน้อยที่นอนอยู่บนเตียง ต่อให้เป็นหมอหลวงที่พบเห็นมามากก็ต้องตกใจ รีบวางกล่องยาลงแล้วเดินเข้ามาหา“นี่เป็นฝีมือใคร โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว นี่คงคิดจะทำให้แม่นางน้อยเสียโฉม”“เป็น เป็นฮูหยินผู้เฒ่า...” ฮวาอู๋ร้องห่มร้องไห้ “ขอร้องท่านหมอหลวง คุณหนูของข้าไม่เหลืออะไรแล้ว ขอร้องท่านต้องรักษาหน้านางไว้ให้ได้”หมอหลวงได้ยินดังนั้นสูดหายใจเข้าลึก ๆ บาดแผลบนใบหน้าถังหนิงมองดูรุนแรงเหลือเกิน ภายในเวลาสั้น ๆ ครึ่งชั่วยาม ร่องรอยของฝ่ามือที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งฝากไว้สัมฤทธิ์ผลถึงขีดสุด ใบหน้าข้างหนึ่งของนางบวมเป่ง จุดที่บาดเจ็บอยู่ก่อนแล้วกลั

“ข้าจะไปหาคนที่สำนักแพทย์หลวง ข้าไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะไม่มีกฎหมายบ้านเมืองแล้ว”บนใบหน้าอ่อนเยาว์ของซ่งจิ่นซิวเต็มไปด้วยความโกรธ “ท่านย่าเป็นเก้ามิ่งในราชสำนัก เป็นเหล่าไท่จวิน[1]ของจวนกั๋วกง หากคนของสำนักแพทย์หลวงไม่ยอมออกตรวจรักษา ข้าจะเข้าวังไปร้องเรียนต่อหน้าพระพักตร์ ข้าไม่เชื่อว่าขันทีแซ่เซียวนั่นจะยิ่งใหญ่คับฟ้าขนาดนั้น คนทั่วทั้งเมืองหลวงจะกลัวขันทีใจคอโหดเหี้ยมอย่างเขาหรือ!”ซ่งถานจับแขนของซ่งจิ่นซิวเอาไว้แน่น “เจ้าอย่าเหลวไหล หากคนของสำนักแพทย์หลวงอยากมาคงมานานแล้ว เจ้าบังคับเช่นนี้ก็ไร้ประโยชน์ อีกอย่างสำนักแพทย์หลวงเกี่ยวพันกับคนมากมาย เบื้องหลังมีเหล่าสนมและขุนนางให้พึ่งพิง หากเจ้าไปร้องเรียน ยังไม่ต้องพูดถึงเซียวเยี่ยนจะเป็นอย่างไร แค่คนของสำนักแพทย์หลวงเหล่านั้นเจ้าก็ล่วงเกินหมดแล้ว...”ยังไม่ต้องพูดถึงภูมิหลังครอบครัวคนพวกนั้น แค่ขุนนางที่เกี่ยวพันในราชสำนักก็สามารถเล่นงานสกุลซ่งอย่างหนักแล้ว การล่วงเกินสำนักแพทย์หลวงเป็นสิ่งที่ไม่ฉลาดที่สุด“ถ้าอย่างนั้นจะต้องทนดูคนแซ่เซียวรังแกสกุลซ่งของเรา ปล่อยให้ท่านย่าปวดจนตายหรือ?” ซ่งจิ่นซิวกล่าวอย่างโมโห “ท่านอาสามกลัวคนแซ่