All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 71 - Chapter 80

“เช่นนั้น…ให้ข้าส่งคนไปแจ้งเฉิงอ๋องสักคำดีหรือไม่…”“จะไปหาอะไร เจ้ารนหาที่ตายหรือ?!”เมื่อครู่เขาเอาใจพระชายาเฉิงโดยบอกภูมิลำเนาเดิมของแม่นางใหญ่สกุลซ่งไปหมาด ๆ เช่นนี้เท่ากับทำให้สกุลซ่งและเฉิงอ๋องขุ่นเคืองแล้ว หากยังคิดจะแอบส่งข่าวไปอีก คราวนี้แม้แต่พระชายาเฉิงก็คงไม่พอใจไปด้วยอู๋หวยใบหน้าเป็นสีเขียวคล้ำเดินวนไปเวียนมาครู่หนึ่ง จากนั้นถึงจะกัดฟันเอ่ยออกมา “ศาลาว่าการมีทะเบียนราษฎร์สำรองอยู่มิใช่หรือ? เจ้ารีบไปทำสำเนาทะเบียนของบุตรีอนุนอกเรือนสกุลซ่งคนนั้นมาหนึ่งฉบับ แล้วให้คนส่งไปที่ตรอกจีอวิ๋น มอบให้แม่นางน้อยซ่งคนนั้นเดี๋ยวนี้”รองผู้ดูแลเถาสีหน้าฉงน “นำไปให้นางแล้วจะมีประโยชน์อันใดกันเล่า?”“เจ้ารู้อะไรบ้าง!” อู๋หวยเอ่ยเสียงขรึม “เกรงว่าชาติกำเนิดของบุตรีอนุนอกเรือนสกุลซ่งคนนั้นจะต้องมีลับลมคมในบางอย่างแน่”ก่อนหน้านี้คนข้างนอกก็ลือกันทั่วว่าบุตรีอนุนอกเรือนคนนั้นย้ายมาจากอันโจว เมื่อครู่นี้พระชายาเฉิงก็เข้ามาสอบถามเรื่องทำนองเดียวกัน หากเป็นเพียงบุตรีของอนุนอกเรือนทั่วไปสวมรอยเข้ามาเป็นบุตรีของอนุภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แล้วไยสกุลซ่งจะต้องปลอมแปลงเรื่องภูมิลำเนาเดิมของนา

“เขารู้ว่าท่านมีใจออกหน้าแทนข้า จึงให้คนไปคัดสำเนาของทะเบียนราษฎร์เล่มนี้ส่งมาให้ ทางหนึ่งก็เพื่อซื้อใจข้าให้ข้าจดจำบุญคุณของเขาไว้ ส่วนอีกทางก็ต้องการให้ท่านพี่รับผิดชอบต่อสกุลซ่งและเฉิงอ๋องแทนเขา ถึงอย่างไรไม่ว่าใครต่างก็ทราบดี หากท่านพี่เอ่ยปากเรียกร้องอะไรขึ้นมา แม้แต่คนของที่ว่าการเมืองหลวงก็มิอาจขัดขวาง”นางคิดทะลุถึงจุดสำคัญในนั้นแล้ว ก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า“ใต้เท้าอู๋แห่งที่ว่าการเมืองหลวงคิดจะให้ท่านพี่เป็นเกราะกำบังให้เขา แล้วยังคิดจะอาศัยชื่อเสียงของท่านขายความน่าสงสารไร้ทางเลือกของตนเองอีก”เซียวเยี่ยนยกมุมปาก “ใครขอให้ข้ามีชื่อเสียงเลวทรามโหดเหี้ยม ป่าเถื่อนชั่วร้ายกันเล่า”ถังหนิงได้ฟังประโยคนี้ก็ผงะไปเล็กน้อย เห็นเขาพูดถึงชื่อเสียงเหล่านั้นของตนเองด้วยท่าทีไม่แยแสอะไร คล้ายกับว่าชินชากับเสียงวิจารณ์ของคนภายนอกไปนานแล้วแบบนั้น สีหน้าของนางเรียบนิ่งขึ้นทันที“ไม่ใช่สักหน่อย”“หืม?”“ข้าบอกว่าไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ท่านพี่ไม่ได้ป่าเถื่อนชั่วร้ายสักหน่อย”แววตาของแม่นางน้อยสุกสว่างกระจ่างใส ลักยิ้มน้อย ๆ บนแก้มที่ปรากฏขึ้นยามริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นยังดูคล้ายว่าเคร่งขรึม

เฉิงอ๋องโอบกอดพระชายาไว้พลางปลอบประโลมอย่างอ่อนโยนพระชายาเฉิงเอนกายซบลงบนไหล่ของเขา “ท่านอ๋อง คนที่ท่านส่งไปที่อันโจวส่งข่าวกลับมาบ้างหรือยังเพคะ สืบเรื่องของซ่งซูหลานมาได้บ้างหรือไม่เพคะ?”เฉิงอ๋องชะงักมือไปเล็กน้อย ก่อนจะลูบแผ่นหลังของนางต่อไปอย่างแผ่วเบา “จะรวดเร็วปานนั้นได้อย่างไร ระยะห่างระหว่างอันโจวกับเมืองหลวงต้องใช้เวลาตั้งหลายวัน หลังจากไปถึงแล้วยังต้องคิดหาวิธีสืบถามอีก เรื่องราวเหล่านี้พอสืบมาได้ความตามสมควรแล้ว ต่อให้ใช้ม้าเร็วไปกลับก็ยังต้องใช้เวลากว่าครึ่งค่อนเดือนเชียว ข้าว่าเรื่องนี้เจ้าน่าจะคิดมากไปเอง”“สกุลซ่งก็มิใช่พวกเสียสติ พวกเขาจะเอาสตรีไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเข้ามาปะปนในสายเลือดของจวนกั๋วกงได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นบุตรีอนุนอกเรือนคนนั้นโฉมหน้าก็พอจะคล้ายคลึงคนสกุลซ่งอยู่บ้าง”“ถังหนิงเองก็เพราะบาดหมางกับสกุลซ่งถึงได้จิตฟุ้งซ่านคิดมากไปเอง เจ้าเองก็ปล่อยให้นางก่อเรื่องวุ่นวาย แม้ข้าจะตกปากรับคำว่าส่งคนไปสืบแล้วก็จริง แต่เรื่องนี้ก็ไม่ควรเปิดเผยเป็นการใหญ่ มิเช่นนั้นหากสืบแล้วไม่พบอะไรขึ้นมา แล้วคนนอกรู้ว่าถังหนิงกล้าสอดปากสอดคำขัดแย้งกับผู้ใหญ่ในจวนขึ้นมา เกร

พระชายาเฉิงจะไปขอความช่วยเหลือจากเขาได้อย่างไร?เซียวเยี่ยนได้ฟังถ้อยคำของจิ้นอวิ๋นก็เอ่ยด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “มีความแค้นอย่างนั้นหรือ?”“ใช่ขอรับ”เซียวเยี่ยนหัวเราะออกมาเบา ๆจิ้นอวิ๋นยืนอยู่ด้านข้างสีหน้าพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าประโยคไหนของตนเองทำให้ท่านหัวหน้าขบขันขึ้นมาได้ ขณะที่เขาถือเสื้อคลุมเดินตามหลังเซียวเยี่ยนออกไปด้านนอก ก็ถามขึ้นด้วยเสียงเบาหวิว “เช่นนั้นแล้วเรื่องของสกุลซ่งนี้พวกเราต้องออกมือด้วยหรือไม่ขอรับ?”“ไม่ต้อง”หากเรื่องแค่นี้กู้เฮ่อเหลียนยังสืบไม่ได้ ก็เสียแรงที่ได้ชื่อว่าเป็นเทพไฉ่เสิ่งเอี้ยแล้วรถม้าเคลื่อนมาหยุดหน้าประตูจวนแล้ว ตอนที่เซียวเยี่ยนก้าวออกไปสายตาก็เหลือบไปมองเรือนข้าง ๆ ที่ยังคงมืดสนิทเหมือนเคย พอนึกถึงเมื่อวานตอนบ่ายที่แม่นางน้อยฟังเขาเล่าเรื่องราวน่าสนุกในราชสำนักให้ฟัง จนเผลอฟุบหลับไปบนโต๊ะแล้วยังส่งเสียงออกมาเบา ๆ เหมือนแมวน้อยแบบนั้น แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มขึ้นมา“อีกเดี๋ยวจงให้คนไปที่ตลาดเลือกคนที่ชาติกำเนิดสะอาดไร้มลทินส่งไปที่จวนถัง แล้วหาสตรีที่เรียบร้อยเชื่อฟังในเรือนของขุนนางต้องโทษมาสักสองสามคน ส่งไปปรนนิ

ผู้ตรวจการเหอหน้าแดงก่ำ “เจ้าเล่นลิ้นเล่นสำนวน ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งคนนั้นก็แค่ไปเยี่ยมคุณหนูของนาง…”“วิธีการเยี่ยมของท่านคือการโจมตีใบหน้าอีกฝ่ายให้เสียโฉม ตีอีกฝ่ายจนสลบ หรือว่าทุบตีอีกฝ่ายจนกระอักเลือดล้มป่วยไม่ฟื้น?”ประโยคเดียวของเซียวเยี่ยนตอกหน้าจนคนผู้นั้นสะอึกไป“อย่าว่าแต่เรือนหลังนั้นข้ายังมิได้โอนมอบให้แม่นางน้อยซ่งเลยด้วยซ้ำ การที่คนสกุลซ่งบุกเข้ามาย่อมมีความผิด หรือต่อให้ข้าจะมอบเรือนให้แม่นางน้อยซ่งแล้วก็จริง ข้าในฐานะหัวหน้าสำนักองคมนตรีฝ่ายใน เห็นคนบุกเข้าเรือนผู้อื่นทำร้ายร่างกายอย่างโหดเหี้ยมต่อหน้าต่อตา หนำซ้ำยังได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือมาจากในจวนแล้ว จะต้องนิ่งดูดายทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอย่างนั้นหรือ?”ผู้ตรวจการเหอหน้าแดงหน้าขาว ตะคอกเสียงดังออกมาด้วยโทสะ “แบบนั้นจะไปเทียบกันได้อย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งก็แค่สั่งสอนผู้น้อยในจวนเท่านั้น”“ที่แท้ผู้ตรวจการเหอก็สั่งสอนบุตรหลานด้วยการทุบตีหวังให้ตายคาที่อย่างนั้นเองหรือ?”“เจ้า!” ผู้ตรวจการเหอถูกตอกหน้าหงายก็ตะคอกขึ้นด้วยโทสะ “เจ้าจงใจบ่ายเบี่ยงเลี่ยงประเด็น ต่อให้ตัดประเด็นที่ฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกับแม่นางน้อยซ่งคนนั้