All Chapters of ยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ: Chapter 61 - Chapter 70

ซ่งถานสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย “แต่ว่าหมอ...”“อย่างไรก็ต้องมีหมอ” ซ่งหงกล่าวเสียงเข้ม “เจ้านำเทียบเชิญของข้าไปสกุลลู่สักเที่ยว ในจวนพวกเขามีหมอประจำจวนที่รักษาคนในเรือนหลัง เจ้าไปเชิญกลับมารับมือก่อนชั่วคราว จะได้รับประกันว่าท่านแม่ไม่มีเรื่อง”“แต่สกุลลู่จะยอมเข้าแทรกแซงหรือ...”“พวกเขาไม่ยอมก็ต้องยอม เหตุการณ์ที่ภูเขาเชวี่ยลู่จื๋อเหนียนเองก็มีส่วน ถังหนิงใจร้ายกับสกุลซ่งได้ พวกเขานึกว่าลู่จื๋อเหนียนจะหนีพ้นหรือ? อีกอย่างวันนี้คนที่ลงมือคือเซียวเยี่ยน เขาลงมือทำร้ายเก้ามิ่งของราชสำนัก ทำร้ายสตรีในจวนกั๋วกง ลู่ฉงหย่วนฟังแล้วมีแต่จะดีใจ”เซียวเยี่ยนกับตระกูลขุนนางบาดหมางกันมานาน สกุลลู่อยากจะจับชนักของเขาให้ได้ ไม่ว่าด้วยสาเหตุใด เซียวเยี่ยนทำร้ายสตรีที่ได้รับแต่งตั้งจากราชสำนักก็คือความผิด สกุลลู่จะพลาดโอกาสที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไรซ่งถานเองก็เริ่มคิดได้แล้ว จึงรีบกล่าว “อย่างไรพี่ใหญ่ก็หลักแหลม ข้าจะไปสกุลลู่เดี๋ยวนี้”ซ่งหงหันมองซ่งจิ่นซิวแล้วกล่าว “เจ้าอยู่ดูแลย่าของเจ้าที่นี่ อย่าออกไปก่อเรื่อง”“แล้วท่านพ่อ...”“ข้ามีธุระต้องจัดการ”ครั้งนี้ซ่งถังหนิงต้องการแตกหักกับจวนสกุลซ่

นางรู้จักพี่ชายตรงหน้าคนนี้ดีเกินไป ยึดถือตัวเองเป็นคนดี ครองตนอย่างเข้มงวด แทบอยากจะสลักคำว่ากฎระเบียบเข้าไปในกระดูก แต่ความจริงกลับเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดเมื่อครู่วินาทีที่ใบหน้าของเขาขาวซีด รวมถึงองศาที่มือซึ่งกำแน่นอยู่บนหัวเข่าข้างนั้นสั่นเทา ล้วนแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด เขาไม่ใช่ไม่สนใจการกระทำของซ่งถังหนิงเลยเขาเพียงแค่กำลังหลอกตัวเองไม่ยอมรับความเลวร้ายในใจนางเพียงแค่เพาะเมล็ดพันธุ์ แล้วอดทนรอยคอยเมื่อใดที่ถังหนิงยังไม่กลับมา สักวันพวกเขาจะเป็นศัตรูกัน ไม่ช้าหรือเร็วซ่งจิ่นซิวจะเข้าใจ มีเพียงทำลายซ่งถังหนิงถึงจะรักษาตัวเขาและสกุลซ่งเอาไว้ได้……สุดท้ายสกุลซ่งก็เชิญหมอมาได้ ซ่งถานพาคนของสกุลลู่รีบเร่งกลับมา หมอประจำจวนคนนั้นตรวจดูอย่างละเอียดหนึ่งรอบแล้วส่ายหน้า “กระดูกมือของฮูหยินผู้เฒ่าแตกละเอียดรุนแรง อีกทั้งผู้ลงมือออกแรงอย่างแม่นยำ สะเทือนเส้นเอ็นข้อมือนางจนแหลก...”“หมายความว่าอย่างไร?”“มือข้างนี้ของฮูหยินผู้เฒ่า พิการแล้วขอรับ”สีหน้าซ่งถานย่ำแย่สุดอย่างรุนแรงซ่งจิ่นซิวเองก็สีหน้าสับสน “จะพิการได้อย่างไร ทั้งที่แค่หักเองไม่ใช่หรือ ต่อเ

ด้านหลังอิ่นฉวนกำลังตามมา ซ่งจิ่นซิ่วกลับเดินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเดินก็ยิ่งเร็ว กระทั่งตอนหลังถึงกับเริ่มวิ่งเมื่อเสียงลมกรอกเข้าหู ซ่งจิ่นซิวอยากจะสลัดความคิดชั่วร้ายออกจากหัว แต่คำว่า “หากถังหนิงอยู่ที่ภูเขาเชวี่ยจะดีขนาดไหน” กลับราวกับรากไม้ที่หยั่งลึกเข้าไปฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเขา หลังตัดกิ่งก้านออกไปแล้วก็ยังงอกเงยออกมาอย่างรวดเร็วหากถังหนิงไม่กลบัมา ชื่อเสียงของเขาคงไม่ป่นปี้หากนางตายอยู่ที่ภูเขาเชวี่ย มือของท่านย่าก็จะไม่หัก สกุลซ่งเองก็จะไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ริมฝีปากซ่งจิ่นซิวขาวซีด ตัวสั่นอยากจะสลัดสิ่งที่เกิดขึ้นในใจอย่างต่อเนื่อง แต่ความมัวหมองเหล่านั้นกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ยามเขาโซเซชนเข้ากับบันไดหน้าประตูนอกเรือน แล้วนั่งแหมะอยู่บนพื้น มองดูชุดสีขาวเปื้อนโคลนที่ไม่ได้ขาวสะอาดอีกต่อไปด้วยสีหน้าเจ็บปวด ค่อย ๆ กอดตัวเองอย่างตัวสั่นซ่งซูหลานที่ยืนอยู่ตรงเสาสี่เหลี่ยมของทางเดินที่ห่างออกไป มองดูซ่งจิ่นซิวที่น่าเวทนาใกล้แหลกสลาย ทันใดนั้นนางก็หัวเราะดูท่า นางไม่ต้องรอนานแล้ว……ถังหนิงไม่รู้เรื่องราวหลังจากที่พวกฮูหยินผู้เฒ่าซ่งกลับไปแม้แต่น้อย นางกำ

เซียวเยี่ยนเอ่ยขึ้น “สองสามวันก่อนเฉิงอ๋องก็ไปมาแล้ว”ถังหนิงได้ยินก็นิ่งไปครู่หนึ่ง กว่าจะเข้าใจความหมายที่แฝงในถ้อยคำของเขา“แม้ที่ว่าการทางนั้นจะตรวจสอบไม่ได้ว่าซ่งซูหลานใช่บุตรีของซ่งหงจริงหรือไม่ แต่สามารถตรวจสอบได้ว่าแท้จริงแล้วนางเป็นชาวอันโจวหรือไม่ หากพวกซ่งถานอยากปิดบังชาติกำเนิดของซ่งซูหลานจริง แน่นอนว่าพวกเขาต้องหาทางกันคนไม่ให้ไปที่อันโจวแน่ เฉิงอ๋องเองก็คิดได้ถึงจุดนี้เช่นกัน ดังนั้นจึงไปยังที่ว่าการเมืองหลวง แล้วยังแอบนำทะเบียนราษฎร์ของซ่งซูหลานออกไปด้วย”เซียวเยี่ยนเอ่ยพลางก็เอื้อมมือไปหยิบเกาลัดมาเม็ดหนึ่ง หนีบเบา ๆ ตรงปลายนิ้ว ทันใดนั้นเปลือกของเม็ดเกาลัดก็แตกออก“วันนี้หลังจากท่านย่าของเจ้าถูกหามกลับไป ซ่งหงก็รีบรุดไปที่ว่าการเมืองหลวงทันที คงเพราะสังเกตว่าเจ้าเริ่มเคลือบแคลงสกุลซ่งขึ้นมากระมัง จึงหาทางป้องกันไม่ให้เจ้ายืมมือข้าสืบเรื่องของซ่งซูหลาน แต่ใครจะรู้พอไปถึงที่นั่นแล้วถึงได้รู้ว่าเฉิงอ๋องเข้าไปเอาทะเบียนราษฎร์ออกไปก่อนเขาก้าวหนึ่ง”ตอนนั้นซ่งหงตกใจจนหน้าซีดเผือด เกือบจะเป็นลมไปถังหนิงได้ยินดังนั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่ “ดังนั้นซ่งซูหลาน ก็ไม่ได้มาจากอันโจ

“มิบังอาจขอรับ ข้าน้อยน้อมส่งเสด็จพระชายา”“ไม่จำเป็น เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าต่อไปเถิด”พระชายาเฉิงหันหลังอย่างหดหู่ก่อนจะเดินนำเจี่ยงหมอมอออกไปเอง โดยไม่คิดจะสร้างความลำบากใจให้เขาแม้แต่น้อยเจ้าหน้าที่ผู้นั้นเห็นนางออกไปจากหน้าโถงแล้วก็ถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะหมุนตัวและเดินมาหยุดข้างผ้าม่านพร้อมส่งเสียงเข้าไปด้านใน “ท่านใต้เท้า พระชายาเฉิงออกไปแล้วขอรับ”ผ้าม่านถูกใครบางคนแหวกออกเล็กน้อย อู๋หวยผู้ดูแลราชธานียื่นศีรษะออกมาด้านนอก ครั้นกวาดสายตามองแล้วไม่เห็นเงาของพระชายาเฉิง เขาถึงจะเปิดผ้าม่านออกเต็มที่และเดินออกมาจากด้านหลังด้วยสีหน้ากลัดกลุ้มเป็นกังวล“เจ้าว่าความวุ่นวายที่เกิดขึ้นได้ไม่เว้นแต่ละวันมันคืออะไรกันแน่ เฉิงอ๋องมาแล้วสกุลซ่งมาอีก พอสกุลซ่งมาแล้วพระชายาเฉิงก็มาอีก ทั้งหมดนี้ก็เพื่อทะเบียนราษฎร์ของคุณหนูใหญ่สกุลซ่ง แล้วคุณหนูใหญ่สกุลซ่งที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนคนนั้นเป็นใครกันแน่ นี่มันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว…”เมื่อวานตอนที่ซ่งหงเข้ามาก็เกือบจะแตกหักกับเขา วันนี้พระชายาเฉิงก็มาอีกเขาเองตอนได้ยินรายงานจากด้านนอกเมื่อครู่ก็ร้อนใจจนเหงื่อตก รีบหนีหัวซุกหัวซุนไปซ่อนตัวทั