All Chapters of สองพี่น้องหลังเขาวั้งซานกู่: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อหลุดจากภวังค์ความคิดครานั้นแล้ว จางลี่อินได้เปิดปฏิทินย้อนไปอีกเดือน เรื่องราววันนั้นเธอจำได้ไม่ลืมเลือนวันนั้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ฉางกังมาที่บริษัทเพราะมีงานที่ต้องจัดการโดยด่วน พอลี่อินทราบข่าวก็กลัวว่าเขาจะเอาแต่บ้างานจนไม่มีเวลาหาอะไรรองท้องมื้อเที่ยง หญิงสาวตั้งใจทำอาหารใส่กล่องดิบดี เป็นอาหารที่เขาชื่นชอบทั้งนั้น เมื่อมาถึงบริษัทเธอได้มอบแก่เขาพร้อมกำชับนักหนาว่าอย่างไรท้องต้องอิ่ม หากท้องอิ่มแล้วถึงจะทำงานออกมาได้ดีไม่ติดขัด เขาก็รับคำ ทว่าพอมีสายโทร.เข้ามาเกี่ยวกับเรื่องงานเร่งด่วน ฉางกังกวาดเอกสารที่ไม่ใช้แล้วและทุกอย่างที่เขาคิดว่าไม่สำคัญลงถังขยะไม่เหลือ ก่อนจะหอบแฟ้มเอกสารที่สำคัญเดินออกไปด้านนอกและสิ่งของไม่สำคัญที่ว่า หนึ่งในนั้นก็คือข้าวกล่องของลี่อินนั่นเอง ทั้ง ๆ ที่เธอยังนั่งมองเขาอยู่ไม่ได้ไปไหน เขาก็ยังทิ้งของที่เธอตั้งใจทำให้ต่อหน้าต่อตาได้ลงคอหญิงสาวหยิบกล่องอาหารออกมาจากถังขยะ สัมผัสที่ปลายนิ้วเย็นเฉียบ ดวงตาร้อนผ่าวสับสน ไม่รู้ว่าควรโมโหเขาหรือสงสารตนเองดี เธอทอดมองกล่องสี่เหลี่ยมนั้นด้วยสายตาเศร้าสร้อย มันคงไม่มีความสำคัญต่อเขาจริง ๆ เขาถึงได้ทิ้ง

เปล่าเลย...เธอไม่ได้หึงหวงเขา เขาซื้อสร้อยเพื่อเอาใจหุ้นส่วนเจิ้งแล้วอย่างไร? ที่ลี่อินมีอาการเช่นนี้นั่นก็เพราะความกลัวบางอย่างกำลังแผ่ซ่าน “อ๋อ เข้าใจแล้ว” เขายิ้มออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วพูดต่อ “ที่แท้คุณก็อยากได้สร้อยเหมือนกันนี่เอง งั้นเรากลับไปที่ร้านนั้นซื้ออีกสักสิบเส้นก็ยังได้”“…ฉะ ฉันน่ะเหรออยากได้”ลี่อินเค้นเสียงหัวเราะ เธอนะหรืออยากได้ของพรรค์นี้ คำพูดของเขาดูเหมือนจะใจดีแต่แฝงด้วยคมมีดนับสิบเล่มซ่อนอยู่ ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่ ๆ เพื่อขับไล่น้ำตาที่กำลังจะเอ่อออกมาให้แห้งเหือดไป เธอหันมาสบตากับเขาแล้วพูดน้ำเสียงกลั้นสะอื้น“…ระหว่างทางฉันคิดมาตลอดว่าผลจะออกมาเช่นไร ตอนนี้ฉันได้คำตอบนั้นแล้ว โล่งใจจัง…ในที่สุดความกลัวของฉันก็ถึงจุดสิ้นสุดเสียที ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้” "หมายความว่ายังไงลี่อิน""คุณรู้ไหมวันนี้วันอะไร""อาจจะเป็น...เอ่อ วันที่มนุษย์โลกเหยียบดวงจันทร์ครั้งแรก""ไม่""...งั้น หรือว่าจะเป็นวันที่เรือไททานิคจมดิ่งสู่มหาสมุทร""วันนี้วันเกิดฉัน"ประกายในตาฉางกังไหววูบหนึ่ง เขาเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้งแล้วแล้วพูดต่อ“ที่แท้ก็วันเกิดนี่เอง

กรี๊ดดดดดดดสิ้นเสียงกรีดร้องฉางกังสะดุงตื่นจากความฝัน รีบหันมองรอบกายพบว่านี่คือห้องนอนของตนเองไม่ใช่งานวันเกิดแต่อย่างใด ชายหนุ่มหัวใจเต้นแรงระส่ำ เพราะความฝันเมื่อครู่นี้เสมือนจริงเกินไป จะว่าเป็นความฝันเสียทีเดียวก็ไม่ถูกหรอก เรื่องราวที่เขามองเห็นนั้นมันคือเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงเมื่อครั้งที่เขาอายุสิบขวบ ทว่าเหตุใดเล่าเพิ่งจะมาจำได้เอาตอนนี้ และถึงจะจำได้บ้างแต่ก็จำได้ไม่ครบถ้วน“ฉางเกอ ฉางเกออีกแล้ว”ฉางกังไม่อยากฝันแบบเดิมซ้ำ ๆ อีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาได้เปิดกล่องโบราณนั่นสิ่งแปลกประหลาดมากมายก็เกิดขึ้นกับเขาเรื่อยมา แม้แต่ในความฝันก็หาคำตอบไม่ได้…ไม่เคยได้รับคำตอบใด ๆไม่ชักช้ารีรอ คิดได้ดังนั้นฉางกังก็ลุกจากเตียงเดินเปิดประตูออกไป ด้านนอกนั้นมีถาดยาแก้ฟกช้ำวางอยู่ที่พื้น ในถาดมียาแบบทาและแบบรับประทาน ปลายเท้าของเขาเกือบจะเตะมันเข้าให้ เขาชักเท้ากลับมากะทันหัน พลางนึกในใจว่าเสียงเคาะประตูที่เขาได้ยินครานั้นคงจะเป็นคุณย่าที่เอายามาวางให้เขาเป็นแน่ ยามนี้เขารู้แล้วว่าคนที่เป็นห่วงเขาอย่างบริสุทธิ์ใจที่สุดคือคุณย่าหลิว…ฉางกังไม่ได้หยิบถาดยาขึ้นมา เขาเลือกที่จะเดินผ่านมันไ

หลังจากล้วงคออาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ฉางกังก็ทรุดนั่งแหงนหน้ามองฟ้าสภาพหมดอาลัยตายอยาก เวลาผ่านไประยะหนึ่งเขาก็รีบคลานไปยังต้นน้ำจุดที่อยู่เหนือกว่าเด็กน้อย จัดการใช้น้ำสะอาดล้างเนื้อล้างตัวใหม่ทั้งหมด ทั้งใบหน้า แขนขา แล้วบ้วนปาก พลันสายตาสะดุดเข้ากับเงาของตนเองในน้ำเขาตกใจแทบสิ้นสติเงานี่…เงาในน้ำเป็นใบหน้าของเขาในตอนที่ยังเด็กไม่ใช่หรือ นี่มันเรื่องตลกอะไรกันแน่! เมื่อฉางกังใช้มือข้างหนึ่งจับข้างแก้มเงาในน้ำก็ทำตาม พอเขายกมือขึ้นสูงเหนือศีรษะเงาในน้ำก็ยังทำตามอีก พอหันไปทางซ้ายเจ้าเงานั่นก็หันตาม พอแลไปทางขวาเจ้าเงานั่นก็ทำเลียนแบบ สรุปแล้วอย่างไรก็เป็นเขาตอนเด็กแน่นอนไม่มีผิด! แล้วทำไมถึงมาอยู่ในร่างตัวเองตอนเด็กได้ล่ะ?ฉางกังในร่างเด็กสิบขวบตกตะลึงพรึงเพริด ร่างทั้งร่างคล้ายจะเป็นลมล้มครืน ทว่าเสียงของเจ้าเด็กตัวแสบก็ดังขึ้นเรียกสติเขาไว้“ท่านพี่”“อย่าเรียกฉัน”“ท่านพี่”“บอกว่าอย่าเรียก”“ท่านย่าถือไม้เรียวเดินมานู่นแล้วขอรับ”เด็กน้อยชี้นิ้วไปที่หลังพุ่มไม้ เงาร่างของหญิงแก่คนหนึ่งเดินโผล่พ้นออกมา ฉางกังมองคนผู้นั้นด้วยแววตาเปี่ยมความหวัง เขาลุกขึ้นยืนมองให้แน่ชัด จากนั้นก็ออก

พออาเจียนออกจนหมดตั้งแต่ตอนกลางวัน เสียงท้องของฉางกังก็เริ่มร้องประท้วง คุณย่าที่ทำอาหารเสร็จแล้วกำลังยกอาหารมาวางบนโต๊ะไม้เก่า ๆ ได้หันมามองเขาแล้วย่นคิ้ว"ลู่กัง มานี่ซิ"นางร้องเรียกให้เดินตามเข้าไปในเรือน คนถูกเรียกอกสั่นขวัญแขวนเป็นอย่างยิ่งเพราะย่าหลิวยามนี้ต่างจากเดิมไปเสียมาก ไม่รู้ว่าคุณย่าผู้ใจดีและอ่อนโยนคนนั้นหายไปไหน แต่กลับได้แม่เฒ่าจอมโหดนี้มาแทน จะว่าไปแม่เฒ่าหลิวผู้นี้ไม่ใช่แค่อุปนิสัยเพียงอย่างเดียวที่แตกต่างจากคุณย่า ลักษณะภายนอกนั้นดูเหมือนคุณย่าตอนที่ยังอายุน้อยกว่าเดิมสิบปี นางสามารถเดินเหินได้อย่างคล่องแคล่ว ร่างกายยังแข็งแรงดีมาก แม้แต่ท่าทางถือไม้เรียวตามหลานกลับบ้านก็ยังดูเดินเหินได้สะดวกส่วนคุณย่าที่นครฉงเทียนนั้นชรามากแล้ว อาจเป็นเพราะท่านมีโรคประจำตัวเรี่ยวแรงก็เลยลดน้อยถอยลงตามสภาพแต่จะเอาอะไรกับความฝันได้ล่ะ...ฉางกังคิดมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะหึ ๆ ในลำคอ อย่างไรเสียความฝันก็คือความฝันวันยังค่ำ อย่าว่าแต่จะฝันให้คุณย่าแข็งแรงสุขภาพดีเลย ต่อให้ฝันว่าเขามีปีกงอกออกมาก็ย่อมเกิดขึ้นได้ด้วยเช่นกัน หรือแม้แต่จะฝันต่อไปว่าลี่อินให้อภัยเขาแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลก.