All Chapters of รักแรก รักเธอ รักเดียว ( NC 18+): Chapter 31 - Chapter 40

ฉันส่งข้อความเข้าไลน์กลุ่มครอบครัวไลน์กลุ่มครอบครัวผู้ใหญ่ วิวสวยมากค่ะ : ภาพกับหนูคบกันแล้วนะคะเมียผู้ใหญ่ภพ_แม่ณี : จริงเหรอลูก แม่ยินดีด้วยนะคะขอให้ลูกทั้งสองครองรักกันไปจนแก่จนเฒ่าผู้ใหญ่ภพ : ภาพเป็นคนดี ต้องดูแลวิวของพ่อได้ดีแน่นอนรักกันตลอดไปนะลูก มีหลานเร็ว ๆยายสายพิณ : งั้นเราก็กลับบ้านได้แล้วสิยายคิดถึงน้องน้อยแล้ววิวสวยมากค่ะ :กลับได้แล้ว ลูกให้อภัยแล้วผู้ใหญ่ภพ : เออ เดี๋ยวต้องรีบหาฤกษ์แต่งงาน รีบกลับดีกว่า ฉันกลอกตามองบนหลาย ๆ รอบ เป็นอย่างนี้แหละ ถึงไม่อยากบอกว่าคบกัน เอะอะจะให้แต่งงานอย่างเดียว ฉันเคยไปงานแต่งงานของลูกสาวพ่อกำนัน ไม่รู้ว่านั่นเขาเรียกงานแต่งงานไหม เพราะใหญ่นึกว่างานกาชาดจังหวัด แค่นึกภาพที่ต้องไหว้แขกที่มางาน นึกภาพเงินที่ต้องจ่ายเพื่อบอกทุกคนว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้วนะ มันคุ้มค่าไหม ไม่ ไม่คุ้มค่าเลย แต่เพราะจารีตประเพณีที่ทำกันมาอย่างยาวนาน แต่ฉันไม่อยากทำ ไม่เห็นถึงความสำคัญของการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำแบบนั้น แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนั้น ตอนนี้คิดเรื่องวิธีหาเงินก่อนก็แล้วกัน “คิดอะไรอยู่

“กลับมากันได้สักทีนะคะ” ฉันเอ่ยบ่นกับครอบครัวของตัวเอง หลังจากพวกเรารับประทานอาหารเช้ากันเรียบร้อย ยายสายพิณนั่งแปรงขนให้เจ้าน้องน้อย ผมหลานเคยหวีให้หรือเปล่า เท่าที่จำได้ไม่เคยนะ “ตกลงคบกันแล้วเหรอ แต่งงานเลยไหม” นั่นยาย นอกจากไม่เคยหวีผมให้หลานยังถามแต่เรื่องแต่งงาน “ยังค่ะยาย ให้หนูทำงานก่อนสิ” ฉันโอดครวญ สายตาไม่ได้หันไปมองยายเลยสักนิดกำลังวุ่นวายกับการถอนหงอกให้แม่ณีเมียผู้ใหญ่ “แม่อยากเลี้ยงหลานแล้ว” “ยายก็อยากเลี้ยง” “นั่นไง น้องน้อย” ฉันเบ้ปากไปทางเจ้าแมวตัวอ้วนที่มองฉันด้วยหาง‍ตา ฉันว่าเจ้าน้องน้อยของแม่มันไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไหร่ หรือมันจะรู้ว่าฉันอิจฉามัน “ผู้ใหญ่จ๊ะ ผู้ใหญ่อยู่ไหม” เสียงมอเตอร์ไซค์ยามาฮาเมทรุ่นเก่าหลายสิบปีแผดเสียงมาพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกของคนขับ “อยู่ ๆ เข้าห้องน้ำอยู่ ว่าไงพี่ทอง” เป็นแม่ที่ตอบแทน “อ้าว! ลูกสาวกลับมาแล้วเหรอ” ฉันยกมือไหว้ลุงทอง เจ้ากรมกระจายข่าวของหมู่บ้าน ฉายาที่ได้มาไม่ใช่เพราะโชคช่วยหรือเพราะสถาปนาตัวเอง ที่ได้มาเพราะการทำงานอย่างหนักล้วน ๆ งานที่ว่าคือ

ฉันมองกล่องข้อความแล้วได้แต่ยิ้ม ไปเรียนมหา’ลัย ได้เพื่อนรักกับกลุ่มรุ่นพี่ที่สนิทกลับมาด้วย ช่วงเวลามหาวิทยาลัยนับเป็นอีกหนึ่งช่วงเวลาที่ดีในชีวิต ประสบการณ์มากมายตลอดสี่ปี ทั้งยังได้พบเจอมิตรภาพดี ๆ ฉันออกจากช่องแชตกับปกป้องและกดเข้าอีกกลุ่มแทนไลน์กลุ่ม วิศวะรักบ้านเกิด วิวสวยมากค่ะ : ไม่ยืมแล้วนะเงินBom : รวยแล้ววิวสวยมากค่ะ : มีผัวให้เกาะแล้ว เขาขาดคนนับเงินพอดีหิน : ขิงว่ะBom : @หิน เออจริง แค่มีผัว กูมีเมียเมื่อไหร่จะขิงบ้างPhupha : @BOM มียังหิน : ยังโว้ย ใครจะไวไฟเท่าไอ้วิวกลับบ้านไม่กี่วันได้ผัวแล้ว วิวสวยมากค่ะ : สวยค่ะBom : เหอะ (สติกเกอร์มองบน)หิน : @วิวสวยมากค่ะ ได้ปลูกกระเทียมยัง อย่าบอกว่าเลิกล้มความคิดแล้วตั้งแต่มีผัววิวสวยมากค่ะ : ยัง ๆ ปลูกอีกทีปลายปีโน่น ยังปลูกอยู่ แต่ช่วงนี้คิดวิธีแปรรูปกระเทียมที่มีก่อนสร้างรายได้Phupha : ดูมีสาระกว่าไอ้บอมปู่รหัสมันเสียอีกวิวสวยมากค่ะ : วันนี้ทดลองทำกระเทียมดำ มีประโยชน์นะ กินแล้วดีดทั้งคืน พวกเฮียสนใจไหม Bom : จะให้กูไปดีดกับใครทั้งคืน วัวไร่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หนุ่ยวัยยี่สิบเจ็ดตระเตรียมแบตเตอรี่แบบรุ่นมีน้ำกรดก้อนสีเทาขนาดสองฝ่ามือ ดึงที่คีบชาร์จไฟออก ตรวจสอบไฟฉายแบบสวมหัวว่าทำงานได้ดีหรือเปล่า เขาเปิดและปิด เปิดและปิดอยู่หลายครั้งจนแน่ใจว่ามันทำงานได้ดี ไฟฉายคาดศีรษะ ถูกสวมทับบนหมวกไหมพรมที่สวมเพียงครึ่งหัวเท่านั้น เสียงฝนยังคงพรำลงมาไม่ขาดสาย แต่ไม่ได้แรงเสียจนออกจากบ้านเพื่อไปหากบหาเขียดไม่ได้ ช่วงเวลานี้ต้นข้าวยังไม่สูงมากกบเขียดตามท้องนาจะหาได้ง่าย อีกทั้งฝนยังตกพรำยิ่งทำให้กบเขียดทั้งหลาย คงออกมาเล่นน้ำฝน ฟังจากเสียงที่ดังเซ็งแซ่ที่พวกมันร้อง เขาสวมกางเกงขายาวกับเสื้อแขนยาวสะพายแบตเตอรี่ไว้ข้างเอวก่อนจะทับด้วยเสื้อกันฝน ตัวของไฟฉายใช้ถุงพลาสติกหุ้มไว้ก่อนจะสวมไว้ที่หัว ศีรษะเองก็ใช้เพียงถุงพลาสติกสวมเพียงลวก ๆ เท่านั้น ไม่สวมหมวกสายเพราะเวลามุดก้มจับกบจับเขียดมันไม่สะดวกเอาเสียเลย ข้องใส่ปลาถูกสะพายคนละข้างกับแบตเตอรี่ เท้าเปล่าที่ย่ำลงดินเฉอะแฉะบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนดิน ในน้ำมีปลาในนามีข้าว แต่วันนี้ที่เขาต้องการคือกบเขียด แต่สองมือเปล่าก็สามารถจับได้อย่างสบาย

วันนี้เราสองคนเปลี่ยนเป็นใช้รถยนต์เพราะภาพจะเลยเข้าไปซื้อของในตัวอำเภอ ถ้าได้ไปตัวอำเภอคือเราสองคนต้องผ่านโรงเรียนที่เราเคยเรียนมัธยม แค่คิดฉันก็ยิ้มออกมา คิดถึงตอนนั้น ช่วงเวลาที่เรายังเรียนมัธยมกัน ไว้ค่อยให้ภาพขับเข้าไปวน ๆ ในโรงเรียนหน่อยแวะทักอาจารย์ไม่รู้จะมีใครอยู่ไหมช่วงนี้ปิดเทอมด้วย ไม่นานเราสองคนก็มาถึงไร่ชาฉุยฟงซึ่งเป็นสถานที่เที่ยวสุดฮิตของคนที่มาเชียงราย โฮม‍ส‍เตย์ของภาพก็คงได้อานิสงส์จากที่นี่ส่วนหนึ่งไม่มากก็น้อย การทำธุรกิจไม่ใช่การแข่งขัน ในยุคนี้ต้องเรียกว่าพึ่งพาอาศัยกัน “ชาเขียวร้อนดีกว่าไหม” เขาแนะนำเมนู ไหน ๆ ก็มาถึงถิ่นไร่ชา นอกจากเครื่องดื่มแล้วทางไร่ชายังมีอาหารให้บริการหลายเมนู ฉันเลือกกินเป็นขนมกินคู่กับชาเขียวร้อน ส่วนภาพสั่งเป็นชาเขียวเย็น คงเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุด ทำให้ลูกค้าไม่เยอะ เราสองคนเลือกที่นั่งที่สามารถรับลมได้เย็นสบาย ฉันยิ้มให้กับบรรยากาศรอบตัว กับไร่ชาสีเขียวตรงหน้า ถ้าถามฉันผู้เติบโตมากับทุ่งนา ฉันชอบทุ่งนามากกว่า “เราไปห้องน้ำแป๊บนะ” ภาพบอกฉันก่อนจะลุกเดินไปยังห้องน้ำที่อ