เร้นรักสลับดวงชะตา의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

ลั่วเทียนเฉินยืนนิ่งไม่ขยับ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาก็จริง ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเย็นชาดุจหุบเขาน้ำแข็ง หลี่เสวี่ยซินสังเกตร่างสูงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นับว่ายังรู้มารยาทอยู่บ้าง เขาปลดชุดไว้ทุกข์ออกแล้ว กระนั้นสิ่งที่ดึงสายตาให้นางต้องหยุดชะงักก็คือ ถุงหอมที่อีกฝ่ายห้อยไว้ข้างเอวลั่วเทียนเฉินเลิกคิ้ว เขาหลุบเปลือกตาลงต่ำจึงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องสิ่งใด ริมฝีปากชายหนุ่มกระตุก เขายกมือขึ้นลูบไล้ลายปักอย่างทะนุถนอม ราวกับจงใจให้นางได้เห็น หลี่เสวี่ยซินรู้ตัวว่าถูกจับได้ ใบหน้างามจึงรีบเฉไฉมองไปทางอื่น‘นางจะต้องมีเรื่องปิดบังไม่ผิดแน่’“เชิญทุกท่านด้านในเถิด” หลี่เสวี่ยซินเชื้อเชิญลั่วเทียนเฉินไม่ได้ละสายตาจากนาง ทำให้หลี่เสวี่ยซินรู้สึกประหม่า ใช่นางไม่รู้ว่าตนกำลังถูกดวงตาคมกริบประหนึ่งดาบเล่มหนึ่งจดจ้อง ดังนั้นหลี่เสวี่ยซินจึงทำได้เพียงแสร้งไม่สบตาเขา มิเช่นนั้นนางจะต้องระเบิดโทสะออกมาจนยากจะควบคุมเจ้าของร่างสูงเดินเฉียดไหล่บอบบางไปเนิบช้า ทิ้งไว้เพียงลมสายหนึ่งที่หอบเอากลิ่นเครื่องหอมอันคุ้นเคยกระทบโสตประสาท เสียงแค่นยิ้มแผ่วเบาดุจตอกย้ำว่าเขา

แม้เกิดความผิดพลาดขึ้นในงาน ทว่างานเลี้ยงวันนี้ก็ยังดำเนินต่อไป หลี่เสวี่ยซินผลัดผ้าเรียบร้อยจึงออกมารับหน้าแขกเหรื่อต่อ เรื่องการจัดแสดงจึงเลื่อนออกไปเป็นช่วงหัวค่ำดังนั้นตอนนี้จะเป็นเวลามอบของขวัญให้กับเจ้าของวันเกิด ชายหนุ่มจากตระกูลขุนนางต่างทยอยเข้ามาทีละราย บ้างก็ร่ายบทกวีสวยงาม บ้างก็โอ้อวดสารพัด ต่างคนต่างคาดหวังว่าตนจะเป็นที่ชมชอบของท่านหญิงหวางเหยาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่นางคาดหวัง นอกจากท่านหญิงจะไม่ได้รับความอับอายแล้ว ยังออกมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อต่อได้อีก ไม่คิดเลยว่าการเป็นคนมีอำนาจไม่ว่าเรื่องใดก็ทำได้ประหนึ่งพลิกฝ่ามือ เช่นนี้แล้วคนที่ไร้อำนาจดั่งเศษธุลีเช่นนาง ถ้าจะเอาคืนอีกฝ่ายคงลำบากไม่น้อย หากพลาดท่าเสียทีเมื่อใดก็รังแต่จะทำให้ตนเองต้องเดือดร้อน หวางเหยายิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด นางทำได้เพียงค่อนขอดในใจ สายตาจับจ้องหลี่เสวี่ยซินไม่กะพริบ “ที่แท้เป็นน้องสาวบุญธรรมใต้เท้าลั่ว” หลี่เสวี่ยซินยิ้มตาปิด นางเห็นหวางเหยามาสักพักแล้ว รับรู้ถึงแรงอาฆาตที่พวยพุ่งออกมาอีกด้วย หวางเหยาสะดุ้งเฮือก ท่าทีชักสีหน้าเปลี่ยน

“ฮื่อ…ท่านพี่เทียนเฉิน ช่วยข้าด้วย ข้าถูกคนรังแกแล้ว ฮื่อ...” สตรีร่างบอบบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งถลันเข้ามา ผู้คนในงานต่างรีบหลบนางด้วยท่าทีรังเกียจ เพราะทางใดที่นางก้าวผ่านไปมักทิ้งกลิ่นเหม็นสาบเอาไว้ หนำซ้ำทั้งใบหน้ายังเต็มไปด้วยดินโคลนสีดำคล้ำ ทำให้มองเห็นเพียงลูกตาสีขาว หลายคนหัวเราะร่วนออกมาจนท้องคัดท้องแข็งราวกำลังชมเรื่องตลกขบขัน ลั่วเหมิงถอยหลังกรูด ยกมือปัดป้องพลางปิดจมูกด้วยความอับอาย “อาเหยา นี่เจ้ารึ เหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้”หวางเหยาเบะปาก น้ำตาไหลพรากไม่หยุด “ท่านป้าเจ้าคะ ท่านหญิงนาง...ฮึก...” หวางเหยาคิดจะฟ้องแต่ก็พูดไม่ออก เพราะสายตาของลั่วเทียนเฉินกำลังจับจ้องมาที่นาง ท่าทางของเขาไม่มีอาการตกใจเจืออยู่เลยสักนิด “ก่อนจะพูดอะไร เจ้าควรไตร่ตรองให้ดี นี่คือจวนหนิงโหว หากเจ้าปรักปรำลูกสาวของเขาก็เท่ากับเป็นปรปักษ์อย่างโจ่งแจ้ง” ลั่วเทียนเฉินตัดบทหวางเหยาหุบปากฉับ พลางก้มหน้างุด “เจ้าค่ะ เป็นข้าที่เดินไม่ระวังเอง”“ซุ่มซ่ามเสียจริง เฉินเอ๋อร์ เอาอย่างไรดี”“ท่านแม่พานางกลับไปก่อนเถิดขอรับ”“แล้วเจ้าล่ะ ไม่กลับพร้อมกั

“นี่ท่าน! ข้าไม่ได้…”“ท่านหญิงหมายความเช่นนี้” ลั่วเทียนเฉินตัดบท เขาพูดต่อ “ไม่ต้องกังวล ท่านหญิงก็รู้ว่าแต่เดิมข้าได้รับหน้าที่อารักขาท่าน เสื้อคลุมข้าท่านเอาไปแล้ว หรืออยากเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวในแทน ถ้าอยากแนบเนียนหน่อยก็ต้องทำเช่นนี้ ล่วงเกินอีกแล้ว”หลี่เสวี่ยซินอ้าปากค้างพูดไม่ออก ร่างระหงถูกชายหนุ่มหิ้วขึ้นมาด้วยแขนเพียงหนึ่งข้าง เขาทำราวกับว่าหากต้องกายนางแล้วจะติดโรคระบาดหลี่เสวี่ยซินขบฟันแน่น “ท่านอุ้มสตรีเช่นนี้รึ”ลั่วเทียนเฉินแค่นยิ้ม “เปล่า”“ท่านทำเช่นนี้ไม่น่าอายไปหน่อยหรือไง รู้จักหรือเปล่าวีรบุรุษช่วยสาวงามน่ะ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” หลี่เสวี่ยซินอับอายอย่างมากเขาทำราวกับว่าตนกำลังหิ้วตุ๊กตาตนหนึ่งแนบข้างเอวลั่วเทียนเฉินหัวเราะครืน “ก็ต้องดูว่าสาวงามผู้นั้นคือใคร อีกอย่างการอุ้มอย่างทะนุถนอมข้าไว้ใช้เพียงกับภรรยาของข้าผู้เดียวเท่านั้น”หลี่เสวี่ยซินหูอื้ออึง แม้ใบหน้าเปื้อนคราบขี้เถ้า แต่ก็ไม่อาจบดบังสีแดงระเรื่อที่ปรากฏได้ อยู่ ๆ เหตุการณ์เมื่อวันวานก็ผุดขึ้นย้ำเตือน บุรุษผู้นี้เคยโอบอุ้ม เคยปกป้อง และให้ความอบอุ่นกับ

หญิงสาวหันหลังขวับ“เป็นอะไรเจ้าคะ” หลิวอี้ถาม จากนั้นเหลียวมองทิศทางที่หลี่เสวี่ยซินเอาแต่กวาดสายตาสำรวจ ซ้ำยังขมวดคิ้วจนแทบผูกปมได้หลี่เสวี่ยซินถอนหายใจ “เปล่าหรอก ข้าไม่ได้ออกไปเปิดหูเปิดตานาน ก็เลยรู้สึกว่ามันแปลกไปเสียหน่อย”หลิวอี้ยิ้ม “ถ้าเช่นนั้นก็ขึ้นรถม้าเถิดเจ้าค่ะ”หลี่เสวี่ยซินพยักหน้า “อือ”สายตาคมกริบจับจ้องหญิงสาวไม่กะพริบตา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลันปรากฏ “ความรู้สึกว่องไวใช้ได้ แต่ยังอ่อนหัดไปหน่อย”จูเหิงฉงน “นายท่านหมายถึงข้าหรือ”ลั่วเทียนเฉินหันมององครักษ์ข้างกาย “เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ”“ขออภัยนายท่าน ต่อไปข้าจะฝึกฝนวรยุทธ์ให้มากกว่านี้ขอรับ แต่ว่าเหตุใดวันนี้นายท่านจะต้องติดตามท่านหญิงด้วยตนเองหรือ มีข้าอยู่นายท่านไม่ต้องห่วง”แขนแกร่งที่ค้ำยันไม้ก้านโตเกือบลื่นวืด ฝ่ามือกว้างตบเปาะแปะลงบนบ่าของจูเหิง “เรื่องนี้ข้าจำเป็นต้องทำด้วยตัวเอง ส่วนเจ้าไม่ต้องตามนางแล้ว วันนี้ข้ามีงานอื่นให้ไปทำ”“งานใดขอรับ”มือหยาบระคายยื่นกระดาษแผ่นเล็กส่งให้อีกฝ่าย จูเหิงเปิดอ่านจากนั้นยัดเก็บไว้ในสาบเสื้อ เสีย