เร้นรักสลับดวงชะตา의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

หลี่เสวี่ยซินหลุบเปลือกตาลงต่ำ พยายามเก็บซ่อนร่องรอยความบอบช้ำบนขอบตาเอาไว้ หญิงสาวสังเกตสิ่งที่เขาพกมาด้วย กล่องขนมจากร้านเฟิงมี่คล้ายกับกล่องที่นางวางเอาไว้หน้าหลุมศพไม่มีผิด หนำซ้ำยังมีจวี๋ฮวาสีเหลืองอร่ามอวดกลีบบานสะพรั่ง“ท่านหญิงหรอกหรือ เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่”มือเรียวกำแน่นบริเวณท้องน้อย ยามนี้นางยืนบดบังของที่ตนเพิ่งเซ่นไหว้เอาไว้จนมิด ทำให้อีกฝ่ายมองไม่เห็น “...ข้าบังเอิญผ่านทางมาเท่านั้น ไม่คิดว่าจะพบนายกองหลี่ที่นี่”หลี่เจิงเวยยิ้มบาง แม้ประหลาดใจอยู่บ้างแต่ก็มิอยากยุ่มย่ามกับเรื่องส่วนตัวของผู้ใด “ข้าเองก็ไม่คิดว่าท่านหญิงจะมายังวัดเล็ก ๆ ท้ายหุบเขาอย่างนี้ ยามปกติมิใช่ว่าชนชั้นสูงอย่างท่านมักไปกราบไหว้ที่วัดเทียนอู่หรอกหรือ”“ข้าอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง กราบไหว้ที่ใดก็เหมือนกันหากใจเราศรัทธา หรือข้าพูดไม่จริง”หลี่เจิงเวยพยักหน้า “ความคิดของท่านหญิงช่างน่านับถือ”“มิกล้าเจ้าค่ะ ทุกสิ่งข้ากล่าวล้วนเป็นไปตามเนื้อผ้า” หลี่เสวี่ยซินหาช่องทางปลีกตัว “ดูเหมือนท่านนายกองหลี่คงมีธุระ”หลี่เจิงเวยลดมองสิ่งของในมือตน แววตาเต็มเ

และสิ่งที่ดึงความสนใจของนางเหนือสิ่งอื่นใดก็คือเรื่องต่ำช้าที่ฮั่วเหวินหลงได้กระทำ แท้จริงเขามิเคยมีใจให้หนิงเสวี่ยซินด้วยซ้ำ ทั้งที่หนิงเสวี่ยซินรักและหวังทุ่มเทให้เขาทุกสิ่ง กระนั้นฮั่วเหวินหลงกลับต้องการหลอกใช้หนิงเสวี่ยซินเพื่อเป็นเครื่องมือของอำนาจตระกูลฮั่ว“ข้าจะโกรธท่านทำไมกัน ข้าแค่อยากบอกว่าสิ่งที่ท่านทำมันไม่ถูกต้อง หากท่านคิดว่าชะตาของข้าไม่เป็นมงคล ก็ไม่ควรคิดหมั้นหมายกันตั้งแต่แรก”ฮั่วเหวินหลงตัวแข็งทื่อดุจถูกสายอสนีบาตฟาดลงกลางกระหม่อม “เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร”ใบหน้างามคล้ายยิ้มแต่มิยิ้ม “ชะตาชีวิตเป็นของข้า ท่านไม่มีสิทธิ์มาตัดสิน ดังนั้นข้าจะไม่ยอมให้ท่านหลอกใช้ชะตาของข้าเพื่อเป็นเครื่องมือดุลอำนาจตนเป็นอันขาด”“ซินซิน เจ้ากำลังเข้าใจพี่ผิด เรื่องนั้นพี่อธิบายได้” ฮั่วเหวินหลงร้อนใจ“เช่นนั้นข้าขอถาม ว่าคนที่ท่านคิดเปลี่ยนชะตากับข้าคือผู้ใด” แน่นอนว่าเรื่องนี้หลี่เสวี่ยซินอยากได้รับการยืนยัน ว่าชะตาที่ฮั่วเหวินหลงจงใจสับเปลี่ยนจะใช่ตัวนางเองในอดีตจริงหรือไม่“พี่…” ฮั่วเหวินหลงลังเล เขาคว้าอากาศเข้าปอดก่อนตัดสินใจเอ่ยออกมา

ข่าวลือเรื่องถอนหมั้นระหว่างจวนโหวและจวนป๋อแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง แม้บุรุษทั้งหนุ่มน้อยใหญ่อยากเสียบแทนเพียงใด แต่ก็ยังรู้สึกขยาดกับเรื่องดวงชะตาไม่เป็นมงคลของบุตรีหนิงโหว ดังนั้นชีวิตของหลี่เสวี่ยซินตอนนี้จึงรู้สึกสงบเป็นอย่างมาก และนางก็อยากหาอะไรทำไปพลาง ๆ เพื่อรอสักวันจะมีโอกาสได้ชำระความแค้นที่หยั่งลึกในใจให้สูญสิ้นไปเสียที เสียงนิ้วกระทบโต๊ะดังขึ้นเป็นระยะ รอยยิ้มพึงพอใจประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหล่า “แสบสันใช้ได้ นางไม่อยากแต่งงานจนถึงขั้นปล่อยข่าวลือให้ตัวเองดูแย่ แต่แบบนี้ก็ดีทีเดียวข้าจะได้เหนื่อยน้อยลงหน่อย” “แล้วนายท่านเชื่อหรือไม่ขอรับ” จูเหิงเอ่ยถาม “ถ้านางอยากให้เชื่อข้าก็จะเชื่อ แต่ข้าไม่มีทางเดินตามกระดานหมากของนางหรอก” นับเป็นเรื่องน่ายินดีเสียจริงที่ลั่วเทียนเฉินไม่ต้องคอยระแวดระวังว่าจะมีใครเข้ามายุ่มย่ามกับนาง ช่างเหมาะเจาะต่อการใหญ่ของเขานัก “แล้ววันนี้นายท่านจะติดตามอารักขาท่านหญิงหรือไม่”ลั่วเทียนเฉินส่ายหน้า “วันนี้ข้าต้องเข้าวัง หลายวันมานี้น่าจะไม่มีอะไร ข้าแจ้งท่านโหวไว้แล้ว ถือซะว่าให้อิสระกับนาง

ในที่สุดหลี่เสวี่ยซินก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากจวน ถึงหลี่เสวี่ยซินไม่ร้องขอให้ซวี่หนิงไปเจรจากับหนิงโหวนางก็จะทำอยู่ดี เพราะเดิมทีซวี่หนิงตั้งใจจะชวนหลี่เสวี่ยซินออกมาเดินเล่นเตร็ดเตร่เพื่อคลายเครียดอยู่แล้ว รถม้าในวันนี้จึงไม่ใช่รถม้าของจวนโหว ทว่าเป็นรถม้าของจวนสกุลซวี่ ขนาบข้างห้อมล้อมไปด้วยองครักษ์มากฝีมืออีกเป็นโขยง“เป็นอย่างไร ฝีมือสหายเช่นข้า เจ้าพอใจหรือไม่” ซวี่หนิงเชิดหน้าอย่างภาคภูมิ หลี่เสวี่ยซินยิ้มจนตาขึ้นรูปพระจันทร์เสี้ยว พลางซบลงตรงไหล่แคบ “แน่นอนว่าเจ้าใจถึงพึ่งได้” หญิงสาวแหงนหน้าสบตาอีกฝ่าย “ขอบใจเจ้านะ”ซวี่หนิงที่คบหากับหนิงเสวี่ยซินเจ้าของร่างตั้งแต่เล็กไม่เคยสัมผัสท่าทีออเซาะจากเพื่อนสาวมาก่อน ครั้นถูกลูกไม้ออดอ้อนเล่นงานเข้า นางจึงตกใจจนต้องผงะ “ซินซิน เจ้าคงมิได้ป่วยจริง ๆ กระมัง”ซวี่หนิงยกหลังมือขึ้นอังหน้าผากคนบนไหล่ พลางย้ายมือไปมาระหว่างหน้าผากของตนและคนตรงหน้า คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย “ก็ไม่ป่วย หรือเพราะเจ้านอนนานไปหน่อยก็เลยนิสัยเพี้ยน”หลี่เสวี่ยซินผละออกมา “เปล่าเสียหน่อย เจ้าไม่ได้อยู่กับข้าตั้งนาน น

หลี่เสวี่ยซินที่แสร้งเชื่อฟังยอมกลับเข้าไปด้านในรถม้าแต่โดยดี หญิงสาวหันรีหันขวางก่อนจะปลดถุงหอมออกมาจากข้างเอวตน เพราะเมื่อก่อนมักถูกรังแกอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นด้านในถุงหอมของนางจึงมักใส่ปิงเพี่ยน [1] ห่อด้วยกระดาษอย่างหนาเพื่อป้องกันการระเหยเอาไว้ด้วยระหว่างที่รถม้ายังเคลื่อนตัวก็ปลดสร้อยลูกปัดออกมาโปรยเอาไว้ตามรายทางเป็นระยะ แม้เบื้องหลังนั้นไร้ร่องรอยการติดตามแล้ว ทว่าการไม่ทำอะไรเลยมิเท่ากับตัดพ้อให้ชีวิตหรือครั้งนี้หลี่เสวี่ยซินไม่มีทางยอมแพ้ต่อโชคชะตาเด็ดขาด ถึงไม่รู้ว่าการแบกรับหน้าที่บุตรีเพียงคนเดียวของหนิงโหวดุจใช้มือต้านพายุลูกใหญ่หรือไม่ ทว่าหลี่เสวี่ยซินก็จะฝืนตั้งรับอย่างสุดกำลังดูเหมือนว่ารถม้าจะเริ่มชะลอตัวแล้ว คนผู้นี้ใจกล้าวรยุทธ์เลิศล้ำ เขาลงมือผู้เดียวได้อย่างเฉียบขาด กระนั้นขอเพียงนางซื้อเวลาเพิ่มมาอีกหน่อย บางทีอาจมีใครโผล่มาช่วยก็เป็นได้หลี่เสวี่ยซินใช้จังหวะนี้ออกมาจากด้านใน เสียงเคลื่อนไหวของนางทำให้เขารู้ตัว ชายร่างสูงลุกพรวด คว้าแขนเล็กเอาไว้แน่น“คิดทำอะไร”