All Chapters of เร้นรักสลับดวงชะตา: Chapter 11 - Chapter 20

ไม่ทันจบประโยค ชีวิตของหวางซั่วก็ปลิดปลิวไปดั่งลมสายหนึ่ง เขากรีดร้องจนสุดเสียงประหนึ่งสัตว์ร้ายคำรามก้อง ฉุกนึกมาถึงตรงนี้ลั่วเทียนเฉินจึงรีบสะบั้นความเจ็บปวดทิ้ง เขาขยับเท้าออกจากการเกาะกุมของหวางเหยา ร่างสูงคุกเข่าลงฉับพลัน “น้องบุญธรรมของข้ายังเด็กไม่ประสา นางจึงมุทะลุมิรู้ความ เช่นนั้นหากท่านหญิงต้องการลงโทษก็เชิญท่านลงโทษข้าแทนเถิดขอรับ”“ท่านพี่เทียนเฉิน!”“เจ้าเงียบปาก เห็นแก่ดวงวิญญาณของอาซั่ว ข้าจะทำในสิ่งที่เขาฝากฝังให้ดีที่สุด แต่ถ้าวันใดเจ้าล้ำเส้นไปมากกว่านี้อย่าได้หาว่าข้าใจดำ”หวางเหยาผงะใจสั่นหวิว แววตาของลั่วเทียนเฉินว่างเปล่าจนคาดเดาไม่ออก ยิ่งจ้องเข้าไปก็คล้ายกับเห็นพยับเมฆาหม่นทะมึนเคลื่อนคล้อยอยู่ตรงหน้าทั้งที่นางกำจัดฮูหยินของเขาจนสิ้นแล้วก็ไม่อาจแทนที่หญิงตาบอดคนนั้นได้ ยิ่งคิดหวางเหยาก็ยิ่งมิอาจกล้ำกลืนความริษยานั้นลงหลี่เสวี่ยซินแค่นยิ้ม “เพื่อนางแล้วท่านต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ”“นางคือน้องสาวของข้า หากนางกระทำเรื่องเสื่อมเสีย พี่ชายเช่นข้าย่อมมิอาจดูดาย” เขาอยากสลัดความรู้สึกผิดที่มีต่อหวางซั่วออกไปให้หมด แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็ยังเป็นชนักติดหลังลั่วเที

“ว่าอย่างไร มีผู้ใดสอนข้าได้หรือไม่” หลี่เสวี่ยซินกวาดสายตาสำรวจสีหน้าประดักประเดิดของเหล่าองครักษ์“มิสู้ให้พี่สอนเจ้าดีหรือไม่”หลี่เสวี่ยซินหันหน้าขวับ เปลือกตาบางหรี่ลงจนแคบกระทั่งเห็นอีกฝ่ายกระจะตา เท้าเรียวก็พลันขยับถอยไปด้านหลัง“ฮั่วเหวินหลง”ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เมื่อเห็นอาการตระหนกตื่นเจืออยู่ในน้ำเสียงเล็กใส “เจ้ายังขุ่นเคืองพี่อยู่หรือ”หลี่เสวี่ยซินไม่รู้ นางนึกไม่ออก เพียงแต่ร่างกายนี้เกิดต่อต้านไปตามสัญชาตญาณ เพราะความสัมพันธ์ของหนิงเสวี่ยซินและบุรุษตรงหน้ายังเป็นปริศนาสำหรับความทรงจำที่มันขาดหาย ดังนั้นหลี่เสวี่ยซินจึงรวบรวมสติและสงวนท่าทีไม่ให้เผลอเปิดเผยตัวตน “ท่านพี่เหวินหลง มาได้อย่างไรเจ้าคะ”ฮั่วเหวินหลงคลี่ยิ้ม “เมื่อเช้าพี่มาพบเจ้าแล้วแต่ก็ไม่พบ ตอนนี้เห็นซินซินสบายดีพี่ก็วางใจ”ฮั่วเหวินหลงลดตามองผ้าพันแผลบนฝ่ามือเล็ก หลี่เสวี่ยซินรู้ตัวว่าถูกจับจ้อง จึงย้ายมือข้างขวาไปซ่อนด้านหลัง หญิงสาวยิ้มกลบเกลื่อน รอยยิ้มนั้นแข็งทื่อจนน่าขัน “ขออภัยท่านพี่เหวินหลง เมื่อเช้าน้องแค่อยากไปไหว้พระขอพรเร

หลี่เสวี่ยซินยืนกรานตอนนี้ไม่คิดแต่งงานโดยหยิบเรื่องอาการป่วยขึ้นมาอ้าง ทว่าเรื่องของลั่วเทียนเฉินนางไม่อาจขวางเพราะเป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ ดังนั้นหลี่เสวี่ยซินจึงตัดปัญหาด้วยการไม่ออกไปไหน เพื่อที่ตนจะได้ไม่ต้องพบหน้าลั่วเทียนเฉินอีก ยอมรับว่านางกำลังประท้วงหนิงถงไท่อยู่กลาย ๆ ทว่าอีกฝ่ายกลับดูดีใจเสียด้วยซ้ำ ระหว่างที่นางขังตัวเองอยู่ในจวน หนังสือที่มีจึงถูกหลี่เสวี่ยซินกว้านอ่านไปแทบทั้งหมด หลี่เสวี่ยซินทิ้งตัวนอนแผ่หลา นัยน์ตาจดจ้องเพดานด้วยความว่างเปล่า ตอนนี้เริ่มเบื่อหน่ายกับวิธีดักดานของตนเองเต็มทน หลิวอี้ “ท่านหญิงเบื่อหรือเจ้าคะ”“อือ”“เช่นนั้นออกไปเดินรับลมดีหรือไม่ ท่านเก็บตัวอยู่แต่ในห้องกับหอตำราร่วมเดือนแล้วนะเจ้าคะ” หม่าเซียวช่วยตะล่อม“ช่วงนี้ข้าไม่อยากออกไปไหน” เสียงที่เคยสดใสฟังแล้วช่างหดหู่นัก เพราะหลี่เสวี่ยซินเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับชีวิตคู่มาแล้วหนหนึ่ง ย่อมไม่อยากเอาคอของตนไปแขวนบนขื่อโดยใช่เรื่อง ตอนนี้มีโอกาสใหม่อีกครั้ง นางจึงปรารถนาครองตัวเป็นโสด ตลอดไปได้ยิ่งดีที่สุด แต่กลับดูลำบากไม่น้อย หนำ

อรุณรุ่งมาเยือน แสงตะวันลอดผ่านบานหน้าต่างเข้ามารำไร หลี่เสวี่ยซินยังคงนอนทอดกายอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มพรึบ!!หม่าเซียวตกใจสะดุ้งโหยง “ท่านหญิง เป็นอันใดเจ้าคะ”นัยน์ตาดอกท้อกวาดมองโดยรอบ “นี่มันที่ใดกันรึ?”“เมื่อคืนท่านหญิงหลับไม่ยอมตื่น บ่าวพยายามปลุกอย่างไรท่านก็ไม่รู้สึกตัวเลยเจ้าค่ะ บ่าวจะพาท่านกลับจวนโหวเลยก็ไม่ได้ เลยต้องพักที่โรงเตี๊ยมชั่วคราวก่อน”เสียงมือกระทบหน้าผากดังแปะ “เช่นนั้นต้องรีบกลับแล้ว เร็วเข้าเดี๋ยวท่านพ่อจับได้ต้องแย่แน่ ๆ”ร่างระหงลุกยืนเต็มความสูง ครั้นจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อยก็รีบเปิดประตูเสียงดัง “ตื่นแล้วหรือ”“ท่าน!” หลี่เสวี่ยซินตกตะลึงจนตัวแข็ง นัยน์ตาดอกท้อย้ายไปยังหม่าเซียวด้วยความฉงน “เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”หม่าเซียวกระอักกระอ่วน “ท่านหญิงลืมแล้วหรือเจ้าคะ เมื่อคืนท่านหมดสติไปพร้อมกับใต้เท้าลั่วเจ้าค่ะ” ใบหน้างดงามเริ่มยับยู่ ยิ่งทบทวนย้อนกลับไป อกด้านซ้ายก็ยิ่งเต้นโครมครามยากจะสงบ “เมื่อคืน...ท่านกับข้าอยู่ที่นั่นด้วยกัน แต่หลังจากนั้นข้าก็จำอะไรไม่ได้แล้ว”

ต้นยามอิ๋น [1] เงาร่างสูงวูบไหวแผ่วเบาอยู่นอกหน้าต่างท่ามกลางม่านแห่งรัตติกาล แสงจันทร์สาดสะท้อนพอให้ปรากฏเงาเลือนราง ลั่วเทียนเฉินละมือจากม้วนไม้ไผ่ตรงหน้า “เข้ามา” ฝีเท้าเบาหวิวดุจดั่งแมว กระโจนเข้ามาในห้อง ชายร่างสูงประสานมือพลางค้อมศีรษะลงเล็กน้อย “นายท่าน เป็นตามที่ท่านคาดไว้ไม่ผิด ท่านหญิงเป็นคนส่งเทียบเชิญมาขอรับ”ริมฝีปากได้รูปยกโค้งหนึ่งฝั่ง “ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่”“นอกจากเรื่องนี้แล้วก็ไม่มีเรื่องใดผิดปกติขอรับ”“เจ้าแน่ใจหรือ?”ครั้นได้ยินคำซักไซ้จากลั่วเทียนเฉินคิ้วดกดำก็เคลื่อนเข้าหากันแทบผูกได้ปมหนึ่ง สิ่งที่ลั่วเทียนเฉินให้ไปสืบก็มีเพียงเท่านี้มิใช่หรือ หนำซ้ำการลักลอบเข้าไปยังอาณาเขตของจวนหนิงโหวมิใช่เรื่องง่าย เพราะที่นั่นวางกำลังองครักษ์ป้องกันไว้อย่างแน่นหนา หากไม่ใช่จูเหิงมีวรยุทธ์สูงล้ำก็ยากจะพรางตาจากพวกเขา วันที่หลี่เสวี่ยซินถูกส่งกลับจวนก็เป็นอุบายล่อเสือออกจากถ้ำของลั่วเทียนเฉิน พวกนางจึงรอดพ้นสายตาจากบรรดาองครักษ์ไปอย่างง่ายดาย