All Chapters of ด้วยมนตราแห่งรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณแม่ขา พอดีว่าเชอรี่ต้องเลยไปถ่ายแบบต่อที่ฝรั่งเศสด้วยค่ะ ก็เลยกลับมาช้าหน่อย แต่เชอรี่มีของฝากมาให้คุณแม่ด้วยนะคะ นี่ไง ผ้าพันคอ สวยไหมคะ เชอรี่เลือกอยู่ตั้งนานเลยนะคะ” หญิงสาวยื่นผ้าพันคอให้มารดาดู และแนบแก้มเนียนลงที่บ่าหนาของท่าน “ขอบใจจ้ะ ความสุขของคนเป็นแม่มีอยู่อย่างเดียว ก็คือการได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับลูกๆ ทุกคน” ท่านบอก และปรายตามองไปที่ลูกชายคนโต ที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม “คุณแม่คร๊าบ... วันนี้ผมจะอยู่กับคุณแม่ทั้งวันเลยนะครับไม่ต้องห่วง” เขาบอกยิ้มนิดๆ ให้มารดา “ย่ะ สำหรับเราน่ะแม่รู้ ถึงพูดไปยังไงก็คงขัดใจเราไม่ได้อยู่แล้ว แต่แม่จะบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า แม่ให้เวลาแกอีกแค่ 3 เดือน ถ้าแกยังไม่พาว่าที่ลูกสะใภ้มาหาแม่ล่ะก็ แม่จะหาให้แกเอง และแกจะปฏิเสธคนที่แม่หาให้ไม่ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นแกกับแม่ไม่ต้องมาพูดกันอีกเลย” “โธ่คุณแม่ครับ ผมยังไม่อยากแต่งงานนี่ครับ” ชวนนท์หน้ามุ่ย “แกอายุมากแล้วนะตาฌอห์น และแม่ก็แก่มากแล้วด้วย หรือแกจะให้แม่ตายก่อนจะเห็นหน้าหลานกัน ฮึ” แววตาของคุณชิดกมลนั้นจริงจังจนชายหนุ่มไม่อยา

ชายหนุ่มรอให้ไข้ของหล่อนลดลง แต่รอนานแค่ไหน ตัวของหญิงสาวก็ยังร้อนอยู่ เขาจึงตัดสินใจอุ้มร่างบางไว้ในวงแขน แล้วพาเดินออกจากห้อง มีผู้คนที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนท์ได้เห็นภาพของเขากับหล่อน ก็เมียงมองอย่างสนใจ และคงจะมีการพูดคุย ประติดประต่อเรื่องกันไปมา แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ ตอนนี้เขาสนใจ และเป็นห่วงอยู่อย่างเดียว คือร่างแน่งน้อยในอ้อมแขน ชวนนท์พาหล่อนเดินลงมายังรถยุโรปที่จอดอยู่ จัดการเปิดประตูด้านหลัง และวางร่างบางเอนราบลงไปกับเบาะนั่ง และปิดประตูเดินอ้อมมาประจำที่คนขับ ก่อนจะพายานพาหนะคู่กายออกไป จุดมุ่งหมายของเขาก็คือโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แพขนตางอนยาวค่อยๆ กระพือเปลือกตาขึ้น ดลลดาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในตอนบ่าย หลังจากที่หมอได้ฉีดยาลดไข้ให้แล้ว เธอกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง และก็พบว่าไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเอง แต่ที่ที่เธออยู่คือโรงพยาบาล นางพยาบาลท่าทางใจดีคนหนึ่งเดินเข้ามา หล่อนถือเครื่องมือการวัดไข้ และวัดความดันเข้ามาด้วย “อ้าว... คนไข้ฟื้นแล้วเหรอคะ” นางพยาบาลสาวส่งยิ้มใจดีให้หญิงสาว “ขอวัดไข้กับวัดความดันหน่อยนะคะ” ดลลดาไม่ปฏิเสธ หญิงสาวมองไปร

เช้าวันใหม่ของการทำงาน หลังจากวันหยุดสุดสัปดาห์ได้ผ่านพ้นไปแล้ว กรุงเทพฯ ได้ขึ้นชื่อในเรื่องรถติด แล้วยิ่งเป็นวันทำงานวันแรกของสัปดาห์ บนท้องถนนเกือบทุกเส้นทางย่อมจะมีรถราแน่นขนัดไปหมด คนที่มีรถก็สบายหน่อยเพราะว่าได้นั่งรอเวลาที่เคลื่อนตัวของรถอยู่ในห้องแอร์เย็นๆ เปิดเพลงฟังเบาๆ แต่สำหรับคนที่ไม่มีรถแล้วต้องอาศัยรถเมล์ในการเดินทางล่ะก็ ต้องทำใจมากหน่อยเพราะนอกจากจะร้อนแล้ว ยังต้องโหน แถมยังต้องเบียดเสียดกันอีก สาวน้อยอย่างดลลดาก็หนีไม่พ้นเช่นกัน เมื่อได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว วันนี้หญิงสาวตื่นนอนในตอนเช้า และลงไปใส่บาตรพระ ก่อนจะขึ้นไปแต่งตัวแล้วเดินทางมาทำงานตามปกติ แล้วก็เหมือนเคย ดลลดาก็เป็นอีกคนที่ต้องเบียด- เสียดกับผู้คนในรถเมล์ที่แน่นขนัด ในช่วงเวลาเร่งด่วนเช่นนี้ เนื่องจากหญิงสาวเพิ่งจะหายป่วย การที่ต้องมาเจอกับอากาศร้อน และเบียดเสียดคนเยอะขนาดนี้ ทำให้การวิงเวียนศีรษะเริ่มกลับมาอีก ดลลดาพยุงตัวลงจากรถเมล์ เมื่อรถมาจอดยังป้ายรถเมล์ที่หน้าบริษัท หญิงสาวพาร่างบอบบางของตัวเองเดินของบริษัทไปด้วยอาการเซนิดๆ แต่ก็พยุงร่างบางเดินทรงตัวไปเรื่อยๆ อย่างอด

“อ้าว... เป็นไงครับ แล้วนี่ยังไม่ไปทานข้าวอีกเหรอ” เขาถามทันที “ดรีมเห็นว่าคุณเองก็ยังไม่ได้ทาน ก็เลยจะเข้ามาชวนไปทานด้วยกันถ้าไม่รังเกียจ” “แล้วคุณอรล่ะครับ” “พี่อรอยากทานส้มตำน่ะค่ะ แต่ว่าต้องเดินออกไปทานนอกบริษัท ดรีมกลัวว่าถ้าเจออากาศร้อนๆ อีก จะทำให้ตัวเองแย่ไปกว่าเดิม ก็เลยว่าจะไปทานที่โรงอาหารน่ะค่ะ” “อ๋อ โอเคครับ ผมไปทานเป็นเพื่อนน้องดรีมก็ได้” เขาบอกอย่างใจดี ก่อนจะวางปากกาลง แล้วก้าวเข้าไปหาสาวน้อย ทั้งสองพากันลงไปยังโรงอาหารสำหรับพนักงาน เมื่อได้อาหารที่ถูกใจแล้ว ก็พากันเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างอยู่มุมหนึ่ง ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวอย่างเป็นสุภาพบุรุษ ดลลดากล่าวขอบคุณเบาๆ สองหนุ่มสาวต่างเป็นที่สนใจของพนักงานที่นั่งทานอาหารกันอยู่ ต่างก็พากันซุบซิบนินทา ดลลดาได้ยินแต่พยายามไม่ใส่ใจ ส่วนชลาทิศนั้นเมื่อเห็นสาวน้อยไม่ใส่ใจ เขาก็ไม่ใส่ใจเช่นกัน จนกระทั่ง “ดูสิเธอ วันงานก็ควงแขนท่านประธานทำท่าทางเฉิดฉาย ได้ข่าวว่ากลับจากงานก็ไม่สบายหนักจนมาทำงานไม่ได้ พอวันนี้ก็ควงแขนท่านรองประธา

สาวน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือใหญ่ที่ยังกำต้นแขนเรียวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนหล่อนรู้สึกเจ็บไปหมด ใบหน้าหล่อเหลาคมหวานของคนที่โอบหญิงสาวไว้กรายๆ นี้ ยิ่งทำให้ศศิวิมลตาค้าง หัวใจพองโตคับอก ใบหน้าที่ซีดเผือดกลับเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นมาทันใด “ยัยเด็กบ้า เดินภาษาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือซะบ้าง อยากให้รถมันเฉี่ยวมันชนเข้าอีกงั้นเหรอ” เสียงทุ้มดังกระโชกใส่ร่างบางอย่างโมโห สาวน้อยกะพริบตาปริบๆ ดวงหน้าหวานบึ้งตึงขึ้นมา ศศิวิมลสะบัดแขนเรียวให้หลุดออกจากการเกาะกุมเต็มกำลัง ชลาทิศก็ยอมปล่อยมือใหญ่ออกแต่โดยดี “แล้วมันหนักส่วนไหนของพี่ชาร์ลด้วยไม่ทราบคะ หนูจันทร์จะถูกรถชนหรือจะโดนอะไรชนเข้า มันไม่ได้เกี่ยวกับพี่ชาร์ลเลยสักนิด” หญิงสาวสวนกลับไปอย่างโมโหที่ถูกเขาตะคอกใส่หน้า ศศิวิมลก้มลงไปเก็บหนังสือและกระเป๋าที่อยู่บนถนนขึ้นด้วยกิริยากระแทกกระทั้น สาวน้อยหันไปขว้างค้อนคมใส่ชายหนุ่มจังเบ้อเร้อ ก่อนจะสะบัดหน้าพาร่างบางเดินผ่านไปอย่างเย่อหยิ่ง “หยุดนะ หนูจันทร์” เขาตะโกนตามหลัง และ