Semua Bab กับดักรักคุณพ่อสามี: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 3 ขอแค่ได้ดูแลเธอหลังสิ้นสุดการสนทนา อินทัชหันหลังเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้อัศวพจน์และมีนาจัดเตรียมสัมภาระ โดยมีป้าคำแก้วเดินนำไปที่เรือนหลังเล็กซึ่งตั้งอยู่ห่างจากเรือนใหญ่ไม่มากนักเรือนหลังเล็กถูกสร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายแต่ดูอบอุ่น มีสองห้องนอนและห้องน้ำในตัว มีนาเดินเข้าไปสำรวจภายในห้องพักที่ตกแต่งอย่างสบายตา เอาไว้เป็นที่รับรองแขกของพ่อเลี้ยง“พ่อเลี้ยงของนาย ยังดูหนุ่มแน่นอยู่เลยนะพจน์” มีนาเอ่ยขึ้นระหว่างที่จัดกระเป๋า อัศวพจน์ยิ้มบาง ๆ“ใช่... ตอนนั้นแม่ผมอายุมากกว่าพ่อเลี้ยงตั้งหนึ่งรอบ”ขณะที่ทั้งคู่กำลังจัดข้าวของกันอยู่ แสงหล้าหัวหน้าคนงานในไร่รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางใจดีก็เดินเข้ามาทักทาย“สวัสดีครับ คุณพจน์” แสงหล้าเอ่ยทักทาย อัศวพจน์เพิ่งเคยกับแสงหล้าเป็นครั้งแรก เพราะเขาเพิ่งมาทำงานในไร่ได้ไม่กี่ปี“สวัสดีครับ” อัศวพจน์รีบวางกระเป๋าแล้วยกมือไหว้ หัวหน้าคนงาน“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับพี่แสงหล้า “ แสงหล้ายิ้มรับอย่างเป็นมิตร“พ่อเลี้ยงสั่งให้ผมเอาเงินนี้มาให้คุณครับ” แสงหล้ายื่นเงินสดจำนวนหนึ่งให้กับอัศวพจน์ เขามองถุงซองเอกสารสีน้ำตาลอย่างงุนงง ก่อนจะเอ่ยถาม“เงิ

ตอนที่ 5 หนีไม่รอด07.00 น.แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาบริเวณที่พักของญาติผู้ป่วย อัศวพจน์นั่งสัปหงกพิงเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเฝ้ามีนามาตลอดทั้งคืน เขาลืมตาขึ้นอย่างมีความหวัง ก่อนที่ความจริงอันโหดร้ายจะเข้าแทนที่ ตำรวจสามนายเดินตรงเข้ามาหาเขาที่นั่งอยู่ หนึ่งในนั้นยื่นหมายศาลให้อัศวพจน์ด้วยสีหน้าที่จริงจัง“คุณอัศวพจน์ ใช่ไหม”“ครับ” อัศวพจน์ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความง่วงงันหายไปในพริบตาเมื่อเห็นตำรวจ“นี่เป็นหมายจับคุณ ในคดีฆ่าคนตาย” ตำรวจกล่าวอย่างหนักแน่น ก่อนจะอ่านให้เขาฟัง“ผมไม่ได้ฆ่าเค้านะครับคุณตำรวจ มันเป็นอุบัติเหตุ”“เรื่องนั้น คุณต้องไปให้การในชั้นศาลเอาเองครับ ผมมีหน้าที่สอบสวนและรวบรวมพยานหลักฐาน”หัวใจของอัศวพจน์หล่นวูบ เขาหันไปมองหน้าพ่อเลี้ยงอินทัชที่กำลังหิ้วอาหารมื้อเช้ามาอย่างเต็มไม้เต็มมือ ก่อนพ่อเลี้ยงจะวางมันลงด้วยมือสั่นเทา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังพอ ๆ กับความตกใจ“นี่แกไปฆ่าคนตายแล้วหนีมาเหรอ!!!...ไอ้พจน์” อินทัชถามเสียงดังอย่างไม่เชื่อหู อัศวพจน์ก้มหน้าลงเอามือกุมศีรษะ“ผมขอโทษครับพ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจจะโกหก” เขาไม่มีเวลาอธิบายเรื่องราวที่

ตอนที่ 7 ช่วยหนูหน่อยค่ะ NCมีนาเงยหน้าขึ้นมองอินทัชด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พ่อเลี้ยงอินทัชคงจะรู้สึกโกรธเคืองที่เธอกับลูกเลี้ยงของเขาปิดบังเรื่องสำคัญขนาดนี้เอาไว้ จึงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด“พ่อเลี้ยงโกรธหนูหรือเปล่าคะ” มีนาถามเสียงแผ่วเบา อินทัชยิ้มบางๆ ที่มุมปาก“ไม่หรอก ฉันจะไปโกรธหนูทำไม...หืม์!!! ตรงกันข้ามฉันรู้สึกเห็นใจหนูต่างหาก ที่หนูต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้”“ขอบคุณค่ะ” มีนากล่าวด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยได้รับความเมตตาจากใครขนาดนี้มาก่อน“แล้วหนูยังรักนพดลอยู่หรือเปล่า” อินทัชถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย มีนาส่ายหน้าเบา ๆ “หนูเลิกตาบอดนานแล้วค่ะ เขาไม่เคยปกป้องอะไรหนูได้เลย ลูกแหง่...อย่างนพดลยังไม่โตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตใครหรอกค่ะ เพราะเขาเอาแต่เชื่อฟังแม่ของเขาอยู่ฝ่ายเดียว” อินทัชพยักหน้าอย่างช้าๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม“ถามหน่อย หนูอายุเท่าไหร่แล้ว” อินทัชถามพลางมองสำรวจเรือนร่างของมีนา คืนนี้เธอสวมเสื้อชุดนอนซาตินสีขาวขาวบางเบาและกางเกงขาสั้นผ้าซาตินตัวใหญ่ที่เขาตั้งใจซื้อให้เธอใส่จะได้ไม่อึดอัด เพราะแผลผ่าตัดเธอยังไ

หลังจากผ่านค่ำคืนที่แสนอบอุ่น อินทัชตื่นขึ้นในยามเช้าตรู่ เขาหันไปมองร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างกายอย่างสงบ ก่อนจะยื่นหลังมือสัมผัสไปที่หน้าผากมนของเด็กสาวอย่างแผ่วเบาอินทัชยิ้มอย่างดีใจเมื่อไข้ของมีนาลดลง เธอตัวไม่ร้อนเหมือนอย่างเมื่อคืนแล้ว เขาคิดอะไรบางอยากได้ก็รีบลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เธอตื่นพ่อเลี้ยงหนุ่มเดินเข้าครัว เขามองเครื่องครัวด้วยสายตาที่ไม่คุ้นเคยนัก แต่ก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำข้าวต้มให้มีนาทานด้วยตัวเอง ป้าคำแก้วที่กำลังเตรียมอาหารอยู่เห็นพ่อเลี้ยงงก ๆ เงิ่น ๆ ทำบางอย่างอยู่ในครัวก็ถึงกับแปลกใจจนต้องเอ่ยถาม“ธัมโมสังโฆเต๊อะ.....ป้อเลี้ยงจะเยียะอะหยั๋งฮั้นหน่ะ มะมะป้าจะเยียะฮื้อ” (พ่อเลี้ยงจะทำอะไรเหรอ มา ๆ เดี๋ยวป้าทำให้) ป้าคำแก้วเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบวางงานที่ตัวเองกำลังทำอยู่ แต่เห็นสาวใช้เดินเข้ามาพอดีจึงรีบสั่ง“คำเปียง มึงไปจ๋วยป้อเลี้ยงตางปุ๊น” (คำเปียง มึงไปช่วยพ่อเลี้ยงทางนู้น) ป้าคำแก้วสั่งสาวใช้ที่เป็นลูกมือของตัวเองให้ไปช่วยพ่อเลี้ยง“ไม่ต้องคำเปียง เดี๋ยวฉั้นทำเอง” พ่อเลี้ยงรีบบอก คำเปียงหันมามองหน้าป้าคำแก้วราวกับจะถามว่าเอายังไงต่อ ก็เมื่อเห็นสายตา