جميع فصول : الفصل -الفصل 110

ทำไมน่ะเหรอ ทั้งสองคนนั่นฟังใครบ้าง“นั่นสิคะ” ทั้งสองหัวเราะชอบใจในความแสบของทั้งคู่วันหนึ่งในเดือนธันวาคม “พี่อาร์ต ขออัยย์ดูอีกรอบค่ะ” อัยรินทร์ดูความเรียบร้อยของสามีอีกครั้ง วันนี้ถือเป็นวันสำคัญของเขา วันซ้อมใหญ่ของการรับปริญญา วันซ้อมใหญ่ รุ่นน้องนักศึกษาจะให้ความสำคัญมาก เพราะวันรับจริงส่วนมากบัณฑิตจะให้เวลากับครอบครัว “ใครเป็นช่างภาพนะคะ” อัยรินทร์ถามอีกครั้ง ไม่อยากให้มีเรื่องผิดพลาดเลย วันนี้อยากให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไอ้วิชญ์[1] เอกนิเทศไง ลูกลุงภัทร” “อ๋อ โอเค เขาถ่ายรูปดีใช่ไหมคะ” “มันเรียนเอกนิเทศ ถ้ามันถ่ายรูปไม่ได้เรื่อง พี่คงบอกให้มันเลิกเรียน” อาชวินหัวเราะกับคำถามของเมียรัก วันนี้เมียรักของเขาดูกังวลกว่าปกติ “อัยย์แค่เป็นห่วง” เธอเข้าไปโอบเอวของบัณฑิตใหม่ พอเห็นเขากลับมาใส่ชุดนักศึกษาอีกครั้งก็แปลกตาดี “ไม่ต้องห่วง วันนี้มีคนมาช่วยพี่เยอะเลย พวกไอ้เด็กเปรตนั่นแหละ ดูสิ” อาชวินเปิดแชตที่เหล่าน้อง ๆ ช่วยเตรียมงานให้เขาดู “พี่แบงค์เอาน้ำมาเลี้ยงเลยเหรอคะ” ร้านกา

“เอ่อ...ได้ค่ะ” “ไม่เป็นไรแน่นะน้องอัยย์” พี่ผึ้งผู้ห่วงน้องยังถามอีกรอบเพราะความห่วง “คุณผึ้ง ไปประชุมได้แล้วครับ” นัดพบรีบเตือนรองผู้จัดการสาวก่อนที่จะทำให้ท่านรองประธานโกรธเพราะรอเด็กฝึกงานไม่ไหว “ค่ะ ๆ อัยย์ พี่ไปก่อนนะ ท่านรองไม่ดุ ไม่ต้องกลัวนะ” “ค่ะ ๆ อัยย์โอเคค่ะ” อัยรินทร์รีบบอกเพราะกลัวรองผู้จัดการจะกังวลจนประชุมไม่รู้เรื่อง อัยรินทร์รีบเดินเข้าไปในห้องของท่านรองประธานทันทีหลังจากรองผู้จัดการแผนกเดินขึ้นลิฟต์ไปแล้ว “พี่อาร์ต ทำไมทำแบบนี้ เดี๋ยวคนก็รู้หมด” นักศึกษาฝึกงานสาวเดินตรงไปยังท่านรองประธานที่ยิ้มอย่างชอบใจเมื่อได้แกล้งเมียรักสำเร็จ เธอให้เขาเก็บเป็นความลับ แต่เขาอยากเปิดเหลือเกิน “อะไร พี่ทำอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรเลย” “ก็ที่ทำอยู่นี่ไง มีนักศึกษาฝึกงานที่ไหนได้มาถึงห้องท่านรองประธานแบบนี้” อัยรินทร์ปั้นปึ่งใส่คนที่แกล้งเธอไม่หยุด “จ้า นักศึกษาฝึกงานไม่เข้ามาห้องท่านรองแล้วนั่งบนตักแบบนี้หรอก นอกจากว่าเป็นเมียท่านรอง” “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ พอดีลืมตัว นั่งตักผัวจนเคยชิน” อัยรินทร

อย่าบอกนะว่าหล่อนยังไม่เลิกวุ่นวายกับสามีของเธออีก ความคิดของอัยรินทร์ดูจะเข้าเค้าเมื่อพี่ผึ้งเล่าต่อว่า“แต่เจ้รู้ไหม พอยายคุณฉัตรนั่นรู้ว่าฉันมาประชุมแทนท่านรองเท่านั้นแหละ หน้านางเปลี่ยนไปเลย จากยิ้ม ๆ กลายเป็นหน้านิ่ง งานที่เสนอก็เหมือนยังไม่พอใจทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นคนร้องขอ”จากคำชื่นชมเริ่มเปลี่ยนเป็นคำตำหนิ เพราะพฤติกรรมของอินฟลูเอนเซอร์ท่านนี้ หน้ากล้องกับหลังกล้องค่อนข้างต่างกันเยอะ หน้ากล้องเธอเป็นคนเปิดเผยสนุกสนาน ทั้งให้ความรู้เรื่องธุรกิจกับเหล่าบรรดาผู้ติดตามแต่หลังกล้องจากที่เห็นวันนี้เธอค่อนข้างเอาแต่ใจ เรียกว่าอย่างไรดี เป็นศูนย์รวมของจักรวาล โลกหมุนรอบตัวเธออะไรแบบนี้“เรื่องเยอะมาก ที่สำคัญอยากเจอท่านรองจนออกนอกหน้า” คำพูดนี้ของพี่ผึ้งทำให้เจ้ทั้งสองหันมามองหน้าอัยรินทร์อย่างไม่ได้นัดหมายเพราะกลัวเธอคิดมากเรื่องนี้“เขาก็คงอยากเจอเป็นธรรมดามั้ง” เจ้ลิลลี่พยายามช่วยแก้ไขสถานการณ์“ไม่เลยเจ้ ถามหาแต่ท่านรอง บอกว่าอยากมาเจอที่บริษัทเลยได้ไหม ครั้งหน้าถ้าท่านรองไม่ได้มาด้วย เธอจะไม่ยอมประชุมนะ บอกว่าออร์เดอร์ตัวเองเยอะ แล้วก็อยากมั่นใจโดยคุยกับผู้บริหารเอง”“ขนาดนั้นเลย

ค่ำคืนที่หนาวเหน็บในบ้านเช่าหลังเล็ก ๆ ในหมู่บ้านจัดสรรเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ เพราะค่าเช่าแสนถูกทำให้เวลาฝนตกจะมีแมลงหรือหนูออกมาจากท่อระบายน้ำเพื่อหนีน้ำฝนที่เอ่อล้นกำลังจะท่วมบ้าน เจ้าหนูตัวที่หนีน้ำขึ้นมาทั้งเปียกทั้งเหม็น ตัวของมันผอมกะหร่องไม่ต่างจากเขา มันปีนผ่านหน้าเขาไป ความเหม็นของมันทำให้เขาอยากจะอาเจียนออกมามือเขาที่วางอยู่บนอกพยายามขยับหนีเจ้าหนูตัวนั้น แต่เขาทำไม่ได้ เขาได้แต่เฝ้ามองมันกำลังกัดมือเขา แรงกัดของมันไม่ได้สร้างความเจ็บปวดแต่เขารังเกียจมันเหลือเกิน อยากจะยกมือสะบัดให้มันกลิ้งหล่นลงพื้น จากนั้นก็กระทืบมันให้จมดินเลือด...นิ้วมือของเขากำลังมีเลือดไหลออกมา น่าแปลกใจ เขารู้สึกเจ็บ มันเจ็บ เจ็บแต่เขาไม่สามารถขยับได้ ไม่สามารถพูดได้ น้ำตาเขาไหลด้วยความเจ็บใจเขากำลังจะตายใช่ไหม ตายเพราะถูกหนูกัดตายอย่างนั้นเหรอ ชีวิตหลังความตายที่เขาไม่เคยเชื่อ บาปบุญที่เขาไม่คิดว่ามีอยู่จริง แล้วถ้าไม่มีอยู่จริง ตอนนี้ที่เขากำลังเจอคืออะไร ทำไมเขาต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้เพราะบาปที่เขาเคยทำอย่างนั้นหรือเปล่า ถ้านรกมีจริง มันจะน่ากลัวและทรมานกว่านี้ไหมกลิ่นคาวเลือดของเขาคลุ้ง

“อ๋อ มาแล้วเหรอ เธอไม่มืออาชีพเลยนะอาร์ต นี่แหละเด็ก ก็คือเด็กวันยังค่ำ เอาเรื่องงานมาปะปนกับเรื่องส่วนตัวได้ยังไงกัน” คำพูดเย้ยหยันอย่างไม่อายและไม่กลัวว่าใครจะรู้ระหว่างเธอกับเขาเคยเป็นอะไรกันมาก่อน“ผมไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงาน”“ไม่จริง นังเมียเด็กนั่นมันสั่งเธอใช่ไหม เมื่อไหร่เธอจะเลิกโง่เสียที เธอคบกับมันไม่เห็นเหรอว่าไม่ดีขึ้นเลย ถ้าเธอคบกับฉัน ป่านนี้บริษัทของเธอไประดับโลกแล้ว รวยกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า” ฉัตรชญากอดอกมองผู้ชายที่เคยเป็นของเธอ เมื่อไรเขาจะคิดได้เสียทีนะ เมื่อไรจะเลิกโง่ เมื่อไรกัน“ขอบคุณที่เป็นห่วงในสิ่งที่ผมไม่ได้ร้องขอ”“เธอมันโง่!” เพราะความโมโหที่ไม่ได้ดั่งใจ ฉัตรชญาหรือปาริฉัตรถึงกับด่าท่านรองประธานบริษัทว่าโง่“ระวังคำพูดด้วยนะครับ” เสียงของนัดพบดังขึ้น ทำให้ลูกค้าสาวที่กำลังจะวีนต่อต้องหยุดในทันที เรื่องที่นัดพบจัดการเธอกับเพื่อนนัตตี้ในอดีต เธอยังจำได้ดี“เตรียมรับผลที่เธอทำกับฉันก็แล้วกัน” ฉัตรชญาเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องประชุมพร้อมทั้งทีมงานของบริษัทตัวเองเขาจะได้รู้ว่าเธอฉัตรชญาไม่ใช่ปาริฉัตรคนเดิมแล้ว เธอมีแฟนคลับ มีคนสนับสนุนมากมาย เขา