جميع فصول : الفصل -الفصل 120

เรื่องราวร้าย ๆ ผ่านพ้นไปด้วยดี หุ้นของบริษัทเด้งกลับขึ้นมาในราคาที่มากกว่าพื้นฐานหลายสิบบาท เหตุการณ์ครั้งนี้มีทั้งคนที่ได้และเสียผลประโยชน์ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติทั่วไปของโลกธุรกิจ คนที่เคยออกมาด่าบริษัทร่วมกับฉัตรชญาต้องรีบลบข้อความเพราะกลัวจะโดนฟ้องจนหมดตัว ส่วนใครที่เห็นด้วยกับโอสถบำรุงแต่แรกก็ได้รับคำชมเชยกลับมามากมายหลายเดือนต่อมา “ยินดีด้วยนะครับ ฝึกงานจบแล้ว” ดอกไม้ช่อโตที่รองประธานมอบให้นักศึกษาฝึกงานเรียกเสียงกรีดร้องจากคนในห้องหลายคน“ปิดยังไงให้รู้ทั้งบริษัทคะ” เสียงแซวจากเจ้ติ๊กกี้ เพราะทั้งคู่ตั้งใจปิดบังว่าเป็นคนรักกัน แต่ตลอดเวลาสี่เดือนที่อัยรินทร์เข้ามาฝึกงาน คนรู้ทั้งบริษัทว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน“นั่นสิ ผมก็ว่าผมเนียนแล้วนะ” คนทำตัวเนียนพูดขึ้นอย่างสงสัย“เนียนมากค่ะท่านรอง เรียกหานักศึกษาฝึกงานเช้า เที่ยง เย็น นอกจากนั้นยังให้ทำโอทีด้วย” เสียงของพี่ผึ้งที่เป็นหัวหน้าโดยตรงของอัยรินทร์อธิบายละเอียดเสียยิ่งกว่าเป็นเรื่องของตัวเอง“แหม ก็คนมันคิดถึง”“คลั่งรักไม่ไหวท่านรองเรา” ได้แซวท่านรองประธานกันพอหอมปากหอมคอ พนักงานอาวุโสวัยใกล้หกสิบทั้งหลายก็ขอตัวกลับบ้านเ

โลกตอนนี้กำลังหมุน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีหลังนอนบนเตียงนอนแล้ว “อัยย์ อัยย์จ๋า มาให้ผัวหอมหน่อย” ผมเรียกหาเมียรัก ในขณะที่ตายังหลับสนิท ไม่ได้ลืมตาเพราะลืมไม่ได้ เดี๋ยวโลกหมุน “พี่อาร์ตนะพี่อาร์ต เมาอะไรขนาดนั้น” เสียงบ่นทำให้ผมยิ้มออกมา แค่เสียงบ่นยังทำผมยิ้มเลย คิดดูเถอะ “ก็ไอ้พวกนั้นมันแกล้งพี่” พวกมันแกล้งไม่ให้ผมได้เข้าหออย่างที่ใจฝัน พูดง่าย ๆ พวกมันอิจฉานั่นแหละ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พวกมันนิสัยไม่ดี เมียเลยไม่รัก เลยไม่ได้แต่งงานสักที ผมกับอัยย์จัดงานแต่งงานกันทันทีที่อัยย์เรียนจบ ยังไม่ทันรับปริญญาด้วยซ้ำ คงเพราะตอนนี้ทั้งพ่อทั้งแม่ ทั้งย่าทั้งยายต่างอยากอุ้มหลานอุ้มเหลนทั้งนั้น มีลูกเร็วก็สบายเร็ว คำสอนของพ่อกับแม่ พวกท่านมีผมตอนที่แม่อายุแค่ยี่สิบสาม ‘มีลูกเร็วก็ได้ใช้งานเร็ว เดี๋ยวพ่อกับแม่ช่วยเลี้ยง’ ผมยกเรื่องนี้ให้อัยย์เป็นคนตัดสินใจ เพราะคนที่อุ้มท้องคืออัยย์ คนที่ร่างกายต้องเปลี่ยนแปลงคืออัยย์ แต่อัยย์ก็คืออัยย์ ความน่ารักของเธอทำให้ผมแทบละลายเมื่อได้ยินคำตอ

“ตอนนี้ยังไปไม่ได้ ไว้จะไปอยู่ด้วยนะ ให้พ่อกับแม่ไปก่อน” พี่พีพูดยิ้ม ๆ ฉันได้ยินอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นนั่ง“พ่อกับแม่จะมาอยู่กับอัยย์ไหมคะ”“แล้วอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ไหม” คำถามของแม่ทำฉันยิ้มจนปวดแก้ม“อยาก อยากมาก มาอยู่กับอัยย์นะคะ อัยย์คิดถึงพ่อกับแม่มาก”“ได้จ้ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปอยู่กับอัยย์” คำบอกของพ่อกับแม่ยังก้องอยู่ในหัวฉันแสงแรกแห่งวันพ้นขอบฟ้าแล้ว ฉันตื่นขึ้นมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ลุกขึ้นมานั่งตรงระเบียงมองแปลงผักต่าง ๆ ที่ฉันเพิ่งเริ่มทำ ตอนที่แม่ยังอยู่ ท่านทำแปลงผักแบบนี้ไว้หลายแปลง‘ซื้อเขาสารเคมีเยอะ’ ฉันอยากปลูกเอง อยากกินอาหารปลอดภัย อยากให้เขาทั้งสองแข็งแรงหกปีต่อมา “ตัวทำแบบนั้นไม่ได้นะ เดี๋ยวมามี้รู้ตัวโดนดุแน่” เสียงเด็กหญิงวัยห้าขวบกว่าบอกกับฝาแฝดของตน “น้องอยากกินนี่นา” “แต่น้องยังเด็กนะ” เอวา แฝดผู้พี่กำลังห้ามแฝดผู้น้องอย่างอินนา ไม่ให้เอาลำไยให้น้องชายวัยสองขวบครึ่งกิน “โอบกินได้ เม็ดออกแล้ว” เด็กชายวัยสองขวบยื่นเมล็ดลำไยสีน้ำตาลเข้มให้พี่สาวทั้งสองดู เพราะคำบอกเล่าของคุณอาสาวคนสวยบอกว่า กินลำไยต้องเอาเมล็ดออก เด

เมื่อขึ้นประจำที่บนรถตู้เจ็ดที่นั่ง คาร์ซีตที่เด็กชายโอบอ้อมนั่งอยู่ด้านหลังคนขับ เด็กแฝดทั้งสองนั่งแถวกลางที่มีที่นั่งแยกกันสองที่นั่ง กันต์และอัญชญาเลยต้องไปนั่งเบาะหลังสุด อัญชญานิ่วหน้า ที่นั่งข้างหลังควรจะมีสามที่นั่ง ทำไมตอนนี้ที่นั่งริมฝั่งซ้ายถึงไม่มีเบาะอยู่ เธอรีบนั่งลงเพราะเขาคนนั้นมุดเข้ารถตู้ตามมาแล้ว กลายเป็นว่าเด็กสาววัยมัธยมนั่งข้างในติดผนัง ส่วนคนตัวโตที่ชอบถ่างขานั่งติดกับเธอ กันต์ต้องถ่างขาออกเล็กน้อยเพราะขาเขายาวเกินไปสำหรับรถตู้ด้านหลังแบบนี้ ‘ฉิบหาย!’ เขาอุทานขึ้นในใจ เพราะกระโปรงของแม่เด็กแก่แดดคนนี้ร่นขึ้นไปสูงกว่าเดิมเวลานั่ง ให้ตายเถอะ ใส่สั้น ๆ แบบนี้มาได้ไง เขาถอดสูทของตัวเองออก จัดการคลุมขาของเธอไว้ “อุ๊ย!” “รู้ว่าสั้นก็ไม่ควรใส่มา” “ไม่ได้สั้นขนาดนั้น อีกอย่างอัญใส่ซับใน” เด็กสาวแก้ตัว เธอใส่กางเกงขาสั้นข้างในหรอก “คลุมไว้เถอะ มันไม่ได้น่ามองขนาดนั้น ขาคนหรือขาหมู” คนปากไม่ดีบ่นเบา ๆ และแน่นอนว่าเขาจงใจให้ได้ยินกันสองคน อัญชญากัดริมฝีปากแน่น ใช่สิ เธอไม่ได้ผอม ไม่ได้

“ใช่ สวนสนุกที่เกาหลีใหญ่มาก พี่จะบอกให้อาอัญพาไปทุกวันเลย โอบอยากไปไหม” เอวาเอาสวนสนุกมาล่อน้องชายตัวเอง โอบอ้อมทำหน้าอย่างใช้ความคิด สวนสนุกเขาก็อยากไป เกาหลีเขาก็อยากไป พี่สาวทั้งสองเคยเล่าให้ฟังว่ามีหิมะด้วย“แล้วพาไปหิมะปะ” โอบอ้อมถามให้แน่ใจ“หิมะเต็มเลย พวกพี่เคยไปนอนบ้านลุงกันต์ หิมะเต็มหน้าบ้านเลย ตอนนั้นโอบยังเล็กเลยไม่ได้ไปด้วย” อินนาพูดถึงเมื่อปีก่อนที่เธอกับเอวาไปเที่ยวเกาหลีกับพ่อแม่ โดยโอบอ้อมอยู่กับปู่ย่าเลยไม่ได้ไปเที่ยวด้วย“ถ้าอย่างนั้นก็ให้เป็นแฟนอาอัญได้” คนอนุญาตกล้อมแกล้มตอบเสียงเบา“เย้ เย้” เสียงของสองสาวร้องอย่างดีใจที่ลุงกันต์กับอาอัญเป็นแฟนกัน“อ้าว โอบ ทำไมแปรพักตร์แล้วอะ” อาชวินโอดครวญกับลูกชาย“แม่ว่าเรานอนกันเถอะ ดึกแล้วนะคะ” อัยรินทร์รีบตัดบท คุยกันแล้วจะกลายเป็นว่าเรื่องอาจบานปลายไปใหญ่ ทั้ง ๆ ที่สองคนนั้นอาจจะไม่ได้เป็นอะไรกัน ส่วนจุ๊บเหม่งอะไรนั่นอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้ในห้องนอนใหญ่ คนเป็นสามีนอนเอามือก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก“คิดอะไรอยู่คะ” อัยรินทร์นอนในอ้อมแขนแกร่ง ซบหน้าลงบนอกกว้าง“คิดเรื่องอัญกับไอ้กันต์”“อย่าคิดมากเลยค่ะ คงไม่มีอะไรหรอก ปาก