All Chapters of วายุร้ายพ่ายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

นกยูง...พอฉันรู้ว่าพี่วายุมารับฉันก็เลยหาข้ออ้างที่จะไม่กลับกับเขาโดยการชวนอัสออกมาหาอะไรกินนอกโรงเรียน ที่จริงฉันชวนยังกิ๋มกับยัยหงส์แต่สองคนนั้นรีบกลับบ้านฉันก็ไม่รู้จะชวนใครก็เลยชวนอัสมาแทนซึ่งเขาก็คงงงๆ ที่จู่ๆ ฉันชวนเขาเพราะปกติฉันไม่ค่อยสนิทอะไรกับอัสเท่าไหร่ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันก็ตามแต่ตอนนั้นฉันไม่รู้จะชวนใคร กรรมก็เลยตกมาที่เขา ฉันพาอัสมานั่งคาเฟ่หน้าโรงเรียนเพราะไม่รู้จะไปไหนหรือกินอะไรดีเพราะจริงๆ แล้วฉันไม่ได้หิวเลยสักนิด"เป็นอะไรของเธอวันนี้แปลกๆ นะ ปกติไม่เคยช่วยฉันออกมา""ก็นายเคยเลี้ยงข้าวเช้าฉันไงฉันก็เลยอยากเลี้ยงตอบแทนนายบ้างก็แค่นั้นเอง เอ๊ะหรือนายกลัวแฟนนายจะว่าจะเข้าใจผิดใช่ไหมที่ออกมากับฉัน" ฉันแซวเขาทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีแฟนเพราะถ้าเขามีฉันคงไม่กล้าชวนเขามาแบบนี้แน่"ฉันบอกเธอเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะว่าฉันไม่มีแฟน""เค เคฉันเชื่อนายก็ได้ ว่าแต่นายอยากกินอะไรฉันเลี้ยง^^""แน่ใจนะว่าจะเลี้ยงอ่ะ ฉันกินจุนะ""จะซักเท่าไหร่กันเชียว"หลังจากนั้นอัสก็สั่งอาหารเครื่องดื่มมาจนเต็มโต๊ะ จนฉันคิดว่าเขาจะกินหมดเหรอ สรุปเขากินหมดทุกอย่างส่วนฉันแค่โกโก้ปั่นแก้วเดียวยังไม

นกยูง...ฉันโทรคุยกับอัสเรื่องที่พรุ่งนี้เขาจะมารับฉันไปทำบุญให้แม่กับน้องที่วัดที่พ่อรุจบวชอยู่ พอวางโทรศัพท์ปุ๊บเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุดก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพอเห็นว่าเป็นเขาฉันก็รีบเดินหนีทันทีเพราะไม่อยากทะเลาะกับเขา ทุกวันนี้ฉันพยายามหลบหน้าเขาฉันไม่อยากเจอหน้าไม่อยากพูดด้วยถ้าไม่จำเป็นเพราะทุกครั้งที่เผชิญหน้ากันเขาต้องคอยว่าคอยพูดประชดประชันฉันอยู่ตลอดว่าเป็นภาระบ้างกาฝากบ้างแต่ฉันต้องทนจนกว่าจะเรียนจบถ้าถึงวันนั้นฉันก็จะไปจากที่นี่ไปอยู่ในที่ๆ ฉันควรจะอยู่ ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้อยากให้ฉันอยู่ที่นี่ซึ่งฉันก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน ในเมื่อไม่มีแม่ไม่มีพ่อรุจฉันก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป แต่เพราะพ่อรุจขอร้องไว้ก่อนที่ท่านจะไปบวช ท่านบอกว่าตอนนี้สิ่งที่ท่านห่วงมากที่สุดก็คือฉันเพราะท่านรู้ว่าฉันไม่เหลือใครแล้วถ้าฉันจะไปอยู่ที่อื่นท่านกลัวว่าจะเป็นอันตราย ท่านขอให้ฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้จนกว่าจะเรียนจบถ้าถึงตอนนั้นท่านจะไม่ห้ามฉันเลย ฉันคิดวางแผนอนาคตเอาไว้แล้วว่าฉันจะกลับไปอยู่ที่บ้านแม่ที่เชียงใหม่ บ้านที่แม่รักมากที่สุดก่อนที่แม่จะจากไปแม่บอกกับฉันว่าพ่อรุจได้ไถ่บ้านกลับคืนมา

นกยูง.....ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันโกรธหัวใจตัวเองโกรธความรู้สึกของตัวเองที่ยังรู้สึกกับเขาอยู่ ฉันไม่น่าไปรักเขาเลยตั้งแต่แรก รักทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้าฉันไม่น่าเลยจริงๆ แต่มันก็รักไปแล้ว ถึงแม้ปากจะบอกว่าเกลียดเขามากแค่ไหนแต่เพราะฉันเคยรักเขามาก่อนมันก็เลยทำให้ความรู้สึกของฉันมันสับสนจนถึงทุกวันนี้หลังจากที่ฉันถวายอาหารให้หลวงพ่อท่านเสร็จฉันก็บอกความต้องการของตัวเองให้ท่านทราบ"หลวงพ่อคะ ถ้านกยูงจะขอย้ายออกมาอยู่หอพักกับเพื่อนหลวงพ่อจะว่าอะไรมั้ยคะ""ทำไมล่ะลูกอยู่ที่บ้านมันไม่สะดวกสบายอย่างงั้นเหรอ""คือ...นกยูง""เพราะวายุใช่ไหมบอกหลวงพ่อมาตามตรงห้ามโกหก" ถ้าฉันไม่โกหกท่านแต่ฉันบอกไม่หมดฉันจะผิดไหม"ว่าไงหลวงพ่อรอฟังคำตอบอยู่""คือ...นกยูงยอมรับก็ได้ค่ะว่าที่อยากออกมาอยู่ข้างนอกก็เพราะพี่วายุ คือนกยูงเหมือนเป็นภาระพี่วายุนกยูงก็เลยอยากออกมาอยู่ข้างนอกจะได้หัดดูแลตัวเองให้เป็นเพราะอีกหน่อยถ้านกยูงเรียนจบนกยูงก็ต้องย้ายออกมาอยู่คนเดียวอยู่ดี" ขอโทษนะคะหลวงพ่อที่นกยูงพูดความจริงไม่หมด ฉันขอโทษท่านในใจ"ถ้าไม่สบายใจที่จะอยู่ที่นั่นหลวงพ่อก็จะไม่บังคับ แต่นกยูงมั่นใจหรือเปล่าว่าการที่หนูอ

วายุ...."หลวงพ่อเรียกผมมาหาถึงที่นี่มีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่าครับ" เพราะปกติหลวงพ่อจะไม่ค่อยเรียกให้ผมมาหาที่นี่เพราะวัดที่ท่านมาอยู่มันไกลมาก"มีสิถ้าไม่มีจะเรียกมาทำไม ยุรู้ใช่ไหมว่าอีกไม่นานนกยูงก็จะเรียนจบแล้วซึ่งมันก็ถึงเวลาที่ยุกับนกยูงต้องถอนหมั้นกันแล้วนกยูงก็จะกลับไปอยู่บ้านเธอแม่ของเธอที่ต่างจังหวัด""ครับ""ซึ่งเรื่องถอนหมั้นหลวงพ่อคงเข้าไปยุ่งไม่ได้เพราะบวชเป็นพระ หลวงพ่อก็อยากให้ยุจัดการรื่องนี้ให้เรียบร้อยถูกต้อง""ครับ"หลังจากวันน้้นผมก็เก็บเอาเรื่องนี้มาคิด เวลามันทำไมผ่านเร็วนักวะผมคิดคนเดียวในใจ จะว่าไปผมกับนกยูงก็เป็นคู่หมั้นกันมานานมีอะไรกันมานานแล้วเป็นปี จนผมเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ กับตัวเองบ่อยครั้งแต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เหมือนกับตอนนี้ที่ผมแม่งโคตรโมโหนกยูงมากเลย ผมเพิ่งรู้จากป้าแม่บ้านว่านกยูงไปเข้าค่ายต่างจังหวัดเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ไปโดยที่ไม่ขอผมสักคำทั้งที่ผมเป็นผัวผมหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหา "เมียบำเรอ""ค่ะ" หึยังดีที่รับเร็วไม่งั้นผมได้ไปอาละวาดถึงค่ายแน่"อยู่ไหน" ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องว่าไปเข้าค่ายผมอยากรู้ว่ายัยนี่จะตอบผมว่ายังไง"มาเข้าค่ายกับทางมหาล

นกยูง....."พี่วายุทำไมพี่เป็นคนแบบนี้""ทำไมมีปัญหาอะไร"ถ้าอีกห้าปีสิบปีพี่ยังไม่เบื่อนกยูงนกยูงไม่ต้องทนอยู่กับพี่แบบนี้ไปตลอดเหรอ""เธอคิดว่าตัวเธอดีลีลาเด็ดมากจนฉันติดใจเป็นสิบๆ ปีเลยงั้นดิ เหอะทุกวันนี้ฉันนึกว่านอนกับตุ๊กตายาง" เขาพูดพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาดูถูก"อย่าห่วงเลยไม่นานหรอกไม่แน่พอครบเจ็ดวันที่อยู่บนเกาะฉันอาจจะเบื่อเธอแล้วก็ได้""ค่ะนกยูงก็หวังแบบนั้น" ถามว่าฉันเจ็บไหมกับคำพูดแต่ละคำของเขา ฉันเจ็บเจ็บจนชินแล้วค่ะเจ็บจนไม่รู้จะเอาความรู้สึกตรงส่วนไหนมาเจ็บอีก ฉันขี้เกียจทะเลาะกับเขาต่อฉันก็เลยพาตัวเองเดินมานั่งอยู่ท้ายเรือตามลำพัง นั่งพาสักพักฉันก็รู้สึกง่วงอาจจะเป็นเพราะเหนื่อยจากการเดินทางมาตลอดทั้งวันฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน มารู้ตัวอีกทีฉันก็นอนอยู่บนเตียงโดยที่ร่างกายของฉันไม่ได้สวมใส่อะไรเลยสักชิ้น ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบตรงส่วนนั้น นี่อย่าบอกนะว่าเขาลักหลับฉัน"หลับนึกว่าซ้อมตาย เอาจนน้ำแตกยังไม่รู้สึกตัว""พี่ลักหลับนกยูงเหรอ""เออ""ทุเรศ""ทำไมผัวจะเอาเมียมันทุเรศตรงไหน" ฉันหมดคำที่จะพูดกับเขาฉันมองหาเสื้อผ้าตัวเองปรากฏว่ามันอยู่ข้า