All Chapters of วายุร้ายพ่ายรัก: Chapter 41 - Chapter 50

นกยูง.....ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันพยายามที่จะลืมพี่วายุ แต่ทุกครั้งที่มองหน้าลูกมันก็อดที่จะคิดถึงเขาไม่ได้ ฉันยอมรับว่าลูกคล้ายพี่วายุมากไม่ว่าจะเป็น ตา จมูก ปากหรือแม้แต่รอยยิ้ม ฉันมั่นใจว่าถ้าเขาเจอหน้าลูกเขาจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกฉันเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ตามทีอัสเคยแนะนำ และคนที่มาช่วยฉันเกี่ยวกับร้านนี้ก็คือเขานั่นเอง อัสจะมาหาฉันเดือนละครั้งซึ่งแต่ละครั้งเขาต้องแอบมาเขาบอกว่าเหมือนมีคนสะกดรอยตาม เขาต้องไปจังหวัดใกล้เคียงก่อนแล้วค่อยหาทางมาที่นี่ เขาสันนิษฐานว่าอาจจะเป็นพี่วายุก็ได้เพราะพี่วายุเคยมาถามอัสถึงที่อยู่ของฉันแต่อัสไม่ได้บอก ฉันขอบคุณอัสที่ทำตามที่ฉันขอร้อง ซึ่งถ้าเป็นเขาจริงๆ ที่ให้คนสะกดรอยตามอัสฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะตามหาฉันทำไมเขายังทำให้ฉันเจ็บไม่พออีกเหรอวันนี้ฉันไม่ได้เปิดร้านเพราะรู้สึกไม่สบายมันครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะมีไข้ กินอะไรก็ไม่ค่อยลง และรู้สึกว่าตัวเองอ่อนเพลียอย่างไม่ทราบสาเหตุทั้งที่ไม่ได้ทำงานหนักอะไร ซึ่งอาการแบบนี้มันเกิดขึ้นมาสักระยะหนึ่งแล้ว ฉันกินยาแก้ไข้ก็ยังไม่หาย พรุ่งนี้อัสบอกว่าเขาจะมาฉันจะขอเขาไปส่งหาหมอที่โรงพยาบาล

นกยูง....."น้องฟังแม่นะคะ แม่ไม่สบายแม่ต้องไปนอนโรงพยาบาลหลายวันเลย ที่นั่นเค้าห้ามเด็กไปน้องเข้าใจมั้ยคะ""ฮึก ฮึก ไม่เข้าใจค่าาา ฮือออ น้องจะอยู่กับแม่ ฮืออออ น้องไม่ไปอยู่กับคุณพ่อแล้ว ฮือออ""ไหนน้องบอกกับแม่ว่าจะไม่ดื้อไงคะ ห้ามร้องไห้สิคะ" ฉันเช็ดน้ำตาให้ลูกโดยที่ตัวเองก็น้ำตาไหลไม่ต่างจากลูก"แต่แม่ก็ร้องไห้นี่ค๊าาา""แม่ไม่ร้องแล้วค่ะ^^" ฉันพยายามฝืนยิ้มให้ลูกแม้หัวใจของฉันตอนนี้จะเจ็บปวดเหมือนขาดใจที่ต้องห่างจากลูกโดยไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่วายุ....ผมขับรถมาถึงที่วัดตามเวลาที่ลุงทนายบอก ก่อนที่จะมาผมถามโทรหลวงพ่อว่าที่ให้ผมมาหาเป็นเรื่องของนกยูงไหมถ้าไม่ใช่ผมก็จะไม่ไปแต่คำพูดที่ท่านบอกกับผมทำให้ผมมีความหวัง ท่านบอกกับผมว่าถ้าอยากรู้ก็ให้มาถ้าไม่มาผมจะเสียใจไปตลอดชีวิต เมื่อคืนผมนอนไม่หลับทั้งคืนมันตื่นเต้นมันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูก ผมได้แต่หวังว่าผมจะเป็นข่าวของนกยูงหลวงพ่ออาจจะสงสารผมที่ผมตามหาเมียไม่เจอมาถึงสามปีเต็ม ผมลงจากรถพร้อมกับมองไปรอบๆ บริเวณวัดแต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนมีใครกำลังมองผมอยู่แต่ผมก็ไม่เห็นใครนอกจากพระเณรที่กำลังทำวัดกันอยู่ ผมคงคิ

วายุ....."แม่นกยูงขายกาแฟค่า มีชื่อร้านด้วยค่าคุณพ่อ^^""ชื่ออะไรครับ""ลมหนาวคาเฟ่ค่า" ผมรู้สึกขอบคุณลูกมากที่บอกรายละเอียดกับผม แกอายุสองขวบครึ่งจริงเหรอเนี้ยทำไมเก่งแบบนี้ สงสัยจะเก่งได้พ่อ ผมเดินจูงมือลูกลงมากินข้าว ตอนนี้ทั้งป้าแม่ครัวทั้งป้าแม่บ้านต่างพากันมายืนรออยู่รอบโต๊ะกินข้าวสงสัยจะเห่อยัยตัวเล็ก"ทานเยอะๆ นะคะคุณหนูถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวยายจะทำให้อีก^^""ขอบคุณค่าคุณยาย" ลูกสาวผมยกมือไหว้ป้าแม่ครัวอย่างนอบน้อม นกยูงเลี้ยงลูกดีมากๆ เลยระหว่างรอลูกกินข้าวผมก็มาเสริชหาชื่อร้านที่ลูกบอก ลมหนาวคาเฟ่ ผมหาพิกัดร้านจนเจอร้านอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ผมกดเข้าไปดูรูปภาพว่าจะใช่ร้านที่ลูกบอกจริงๆ ไหมถ้าใช่ต้องมีรูปนกยูงที่เป็นเจ้าของร้านปรากฏว่าไม่มีรูปนกยูงเลยแค่มีรูปของลูกสาวผมอยู่หลายรูปเลยกำลังถือแก้วน้ำแล้วยิ้มถ่ายรูปกับคนกลุ่มใหญ่ถ้าให้เดาน่าจะเป็นลูกค้าที่มาทานที่ร้าน ผมจดรายละเอียดทั้งหมดของร้าน ผมรู้แล้วว่าจะไปตามนกยูงได้ที่ไหนหลายวันต่อมา...ผมพยายามสะสางงานทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะไปตามหานกยูง เพราะผมไม่รู้ว่าต้องอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน ผมจะอยู่ที่นั่นจนกว่านกยูงจะยอมกลับมากับผม

นกยูง....."แหวนหมั้น??" ฉันมองเห็นแหวนหมั้นวงที่ฉันสวมให้เขาในวันหมั้นตอนนี้เขาก็ยังสวมมันอยู่ เขาเอื้อมมือไปทางด้านหลังท้ายทอยเหมือนกำลังถอดอะไรสักอย่างออกมาจากคอ มันคือสร้อยที่มีแหวนหมั้นของฉันห้อยอยู่ เขาถอดมันออกมาอย่างช้าๆ ก่อนจะจับนิ้วนางช้างซ้ายของฉันไปแล้วสวมแหวนวงนั้นกลับมาที่เดิมที่มันเคยอยู่แม้ว่าตอนนี้มันจะหลวมเล็กน้อย"แหวนของพี่พี่ไม่เคยถอดมันเลยสักครั้ง ส่วนแหวนของนกยูงพี่ก็ห้อยมันติดตัวพี่ตลอดเพราะพี่หวังไว้ว่าสักวันหนึ่งพี่จะเจอนกยูงและพี่จะสวมมันให้นกยูงอีกครั้ง""พี่วายุ ฮือออ ฮือออ" ฉันทำได้แค่ร้องไห้เท่านั้นเพราะมันพูดอะไรไม่ออก ฉันมองดูแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายที่เขาเพิ่งสวมมันให้กับฉันวายุ....ผมมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปมากและเธอคงทรมานมากเหมือนกัน ผมไม่ได้รังเกียจเธอเหมือนที่เธอกลัว ผมจะรังเกียจคนที่ผมรักได้ยังไง ผมรักเธอที่เธอเป็นเธอ ถ้ากลับกันถ้าผมเป็นอย่างนกยูงผมก็มั่นใจว่านกยูงก็จะไม่มีวันรังเกียจผมผมดีใจที่ในที่สุดผมก็หาเธอพบ ผมจะไม่มีวันปล่อยให้นกยูงหายไปจากชีวิตผมอีกแล้ว"พี่รักนกยูงนะครับ เราไปจดทะเบียนกันนะไปกันวันนี้เลย" ผมขอนกยูงจดทะเบียนกับผ

วายุ..."พี่ไม่น่าไปว่าให้พวกเค้าเลย""ต้องว่าดิจะปล่อยไปได้ไง มันมีสิทธิ์อะไรมาว่าเมียพี่""แต่...ที่เค้าว่ามันก็ถูกนะคะ พี่หาผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ได้ สบายๆ เลย""ผู้หญิงสาวๆ สวยๆ ที่นกยูงว่าพี่ไม่ได้รักนี่ พี่รักนกยูงคนนี้คนเดียวแล้วก็จะรักตลอดไป^^""ให้มันจริงเถอะค่ะ""จริง ถ้าพี่ผิดคำพูดขอให้พี่มีอัน..""ไม่เอาค่ะพี่ห้ามแช่งตัวเองแบบนี้นกยูงไม่ชอบ ถ้าพี่จะเจอผู้หญิงที่พี่ถูกใจพี่บอกนกยูงได้นะคะนกยูงจะไม่ว่าขอแค่พี่บอกนกยูงไม่โกหก""พี่บอกแล้วไงว่าพี่ไม่หาใครไม่เอาใครทั้งนั้นพี่จะมีแค่นกยูงเอาแค่นกยูงคนเดียว""แต่ตอนนี้นกยูงป่วย...นกยูงคง..ให้ความสุขกับพี่ไม่ได้""เรื่องนั้นมันไม่สำคัญกับพี่เลย พี่อายุป่านนี้แล้วผ่านผู้หญิงมาก็เยอะพี่ก็เบื่อเป็นนะ ถึงนกยูงจะให้ความสุขบนเตียงกับพี่ไม่ได้แต่นกยูงก็ให้ความสุขแบบอื่นกับพี่ได้นี่นา""ความสุขแบบอื่น?? แบบไหนคะนกยูงไม่เข้าใจ""ก็แค่นกยูงอยู่กับพี่อยู่ใกล้ๆ พี่ให้กำลังใจพี่เวลาพี่ไปทำงานหรือไปไหนมาไหนกับพี่ห้ามคลาดสายตาจากพี่แค่นี้พี่ก็มีความสุขแล้วครับ""โหแบบนั้นไม่ไหวมั้งคะ นกยูงต้องอยู่กับพี่ตลอดเวลาเลยเหรอ""แน่นอนดิ พี่กลัวว่านกยูงจะหายไ