All Chapters of วายุร้ายพ่ายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

วายุ...ผมยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ผมรู้อยู่แล้วว่ายัยนี่ยังไงก็ต้องขึ้นมาหาผมแน่ๆ ผมก็เลยตั้งใจทำให้ตัวเองป่วยเพื่อเรียกร้องความสนใจ เด็กแบบนกยูงผมดูไม่ยากหรอกแล้วก็รู้ด้วยว่ายัยนี่คิดอะไรกับผม ผมดูออกตั้งแต่วันแรกที่ผมก้าวขาลงจากรถแล้ว สายตาของนกยูงที่มองผมทำไมผมจะดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไงแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะไม่ได้อะไรกับยัยนี่มากไปกว่าคนอาศัยในบ้านผมนอนเล่นมือถือคุยกับเพื่อนสนิทผมกับพวกมันนัดกันว่าจะหาเวลาไปดื่มเพราะไม่ได้เจอกันนานมากก็ตั้งแต่ผมตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอกแอร๊ดดดด เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอย่างช้าๆ และเบามือผมรู้ทันทีว่าเป็นนกยูงผมรีบเก็บมือถือแล้วทำทีเป็นนอนหนาวอยู่ในผ้าห่ม นกยูงถือถาดอาหารเข้ามาเพราะเสียงจานเสียงแก้วน้ำมันดังกระทบกันแม้ว่าเธอจะพยายามไม่ให้มันเสียงดังก็ตาม นกยูงเปิดไปจนมันสว่างทั่วห้องก่อนจะเดินมาหาผมที่เตียงแล้วเอาถาดข้าวถาดยาวางไว้ข้างๆ เตียง"พี่วายุตื่นมาทานข้าวทานยาก่อนค่ะนกยูงทำมาให้แล้ว พี่วายุ" นกยูงจับแขนผมเขย่าเบาๆ ผมก็ทำเป็นสะลึมสะลือเหมือนกำลังตื่นนกยูง...."เดี๋ยวนกยุงป้อนนะคะ พี่คงทานเองไม่ไหว" ฉันบอกด้วยความสงสารเพราะดูพี่วายุจะไม่ค

นกยูง...."ค่อยๆ จับค่อยลูบมัน" ฉันค่อยๆ เอามือลุบมันอย่างช้าๆ ตามที่พี่วายุบอก"จากนั้นก็ถอดกางเกงพี่ออกครับ""ถะ ถอดตอนนี้เลยเหรอคะ" ฉันเงยหน้ามองพี่วายุเพื่อถามอีกรอบ"ครับ ถอดมันเร็วๆ มันอยากให้นกยูงสัมผัสมันจะแย่แล้ว" ฉันถอนหายใจหลับตาเพื่อทำใจก่อนจะค่อยๆ ลืมตาแล้วเอานิ้วเกี่ยวขอบชั้นในของเขาออกอย่างช้าๆ จนกระทั่งบางสิ่งบางอย่างมันดีดเด้งออกมาจนเข้ากับปากของฉันได้พอดีพอดี มันทั้งใหญ่แล้วก็ยาวมากๆ เกิดมาเพิ่งเห็นของผู้ชายครั้งแรก ฉันจ้องมันตาไม่กะพริบพร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่"มองนานขนาดนี้หิวเหรอครับ""หะ หิว เอ่อ นกยูงไม่ได้หิวนะคะ""นกยูงเอามือชักมันหน่อยชักเข้าชักออกรูดขึ้นรูดลงให้มันแข็งตัวกว่านี้""แบบนี้เหรอคะ" ฉันทำตามที่เขาพูดจนกระทั่งฉันรู้สึกว่ามันขยายตัวใหญ่และยาวขึ้นกว่าเดิมอย่างน่าอัศจรรย์"เลียเลยครับคนดี พี่ไม่ไหวแล้ว""เลียเหรอคะ""ครับ เหมือนนกยูงกินไปติมเลียไอติมแบบนั้นเลย" ฉันหลับตาและจินตนาการว่าตัวเองกำลังกินไอศครีมแผล่บ แผล่บ ฉันกลั้นใจทำเพราะมันไม่ได้อร่อยเหมือนไอศครีมที่ชอบกิน"อ่าาา ซี๊ดดด อืมมม แบบนั้นครับคนดีเลียไปรอบๆ ตรงหัวด้วย อ่าาแบบนั้นครับคนดีของพี่

นกยูง...ฉันแอบออกมาจากห้องพี่วายุตั้งแต่เช้ามืดเลยค่ะเพราะหนึ่งฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่เขาฉันอายกับสิ่งที่ได้ทำลงไปเมื่อคืนฉัน สองฉันคิดถึงความรู้สึกของแม่ถ้าแม่รู้ว่าฉันทำตัวเหลวไหลแบบนี้แม่ต้องผิดหวังในตัวของฉันแน่ๆ และเหตุผลอีกข้อก็คือกลัวใครจะมาเห็นตอนฉันออกมาจากห้องพี่วายุแล้วเอาไปบอกคุณพ่อรุจกับแม่ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่อง และตอนนี้ฉันก็มาโรงเรียนตั้งแต่เช้าโดยอ้างกับแม่ว่าที่โรงเรียนมีกิจกรรมต้องไปแต่เช้ามืดซึ่งแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรก็ให้คุณลุงขับรถมาส่ง"มาแต่เช้าเลยนะวันนี้ยัยนกแก้ว" ฉันเหลือกตามองบนอย่างน่ารำคาญ"ฉันชื่อนกยูงมาเรียกนกแก้วอะไร""ก็เธอชอบพูดมากไงฉันก็เลยตั้งชื่อเธอซะใหม่ว่ายัยนกแก้ว""เอออยากจะเรียกยังไงก็แล้วแต่นายเลยละกัน" บุคคลที่ฉันพูดด้วยก็คืออัสเขาเป็นหลานชายเจ้าของโรงเรียน บ้านเขาอยู่ด้านหลังโรงเรียนนี่แล่ะแต่จะเรียกว่าบ้านก็ไม่ได้ต้องเรียกคฤหาสน์ซะมากกว่าเพราะมันใหญ่มากเนื้อที่พอๆ กับโรงเรียนทั้งโรงเรียน อัสเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนเขาชอบเล่นบาสเป็นชีวิตจิตใจถ้าวันไหนฉันมาโรงเรียนเช้าๆ ฉันก็มักจะเจอเขาที่สนามบาส อ่อลืมบอกไปอัสกับฉันเราเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม

นกยูง...."ตอนนั้นพี่วายุเป็นยังไงบ้างเค้าเสียใจมากมั้ย""ก็คงมากมั้งพอพี่วายุบอกเลิกพี่อรพี่วายุก็มาลาออกจากโรงเรียนแล้วไปเรียนต่ออเมริกาทันที""แล้วยังไงต่อ""หลังจากนั้นพอเรียนมอปลายจบผู้ชายคนนั้นก็ขอพี่อรแต่งงาน พอย่ารู้ย่าก็บอกว่าให้ให้หมั้นกันไปก่อนเพราะย่าไม่ใว้ใจผู้ชายคนนั้น แต่ตอนนั้นพี่อรหลงผู้ชายคนนั้นมากย่าพูดอะไรก็ไม่เชื่อ สุดท้ายก็แต่งงานกั จากนั้นพี่อรก็ย้ายไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น""ไปอยู่บ้านของผู้ชายคนนั้นเหรอ""เปล่าหรอกไปอยู่คอนโดพี่อรที่เพิ่งซื้อ แต่แต่งงานกันได่ไม่นานผู้ชายคนนั้นก็เริ่มออกลายเริ่มหว่านล้อมพี่อรชวนพี่อรเอาเงินมาลงทุนทำโน่นทำนี่บ้างก็บอกเอาเงินไปร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดบริษัทบ้างซึ่งตอนนั้นพี่อรก็เชื่อทุกอย่างผู้ชายขอเงินเท่าไหร่ก็ให้ จนกระทั่งผู้ชายคนนั้นถูกตำรวจจับข้อหาเปิดเวปพนันออนไลน์ พอพี่อรรู้พี่อรก็กลัวว่าตัวเองจะซวยไปด้วยก็เลยรีบหาหลักฐานทุกอย่างส่งให้ตำรวจว่าตัวเองไม่มีส่วนรู้เห็นหรือเกี่ยวข้องจากนั้นพี่อรก็ฟ้องหย่าผู้ชายคนนั้นทันที ตอนนั้นข่าวนี้ดังมากในวงสังคมพี่อรอายมากก็เลยขอย่าไปเรียนต่ออังกฤษจนกระทั่งเรียนจบกลับมานี่แล่ะ"ตอนนี้เป็นเวลาเล

วายุ...."ที่กูบอกมึงเผื่อมึงไม่อยากเจอยัยนั่นมึงจะได้คอยหลบ""กูจะหลบทำไม กูเป็นคนบอกอรเองว่าคืนนี้กูจะมาดื่มกับพวกมึงที่นี่""ห๊ะ มึงยังติดต่อกับยัยนั่นอยู่อีกเหรอวะ""......." ถึงผมไม่ตอบมันคงรู้คงตอบแล่ะ"ยัยนั่นทำมึงเจ็บขนาดนั้นจนมึงต้องหนีไปเรียนต่อเมืองนอกมึงยังติดต่ออยู่อีกเหรอวะ""มึงคิดว่ากูจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ""มึงหมายความว่าไงไอ้ยุ""ใครทำกูเจ็บหรือเสียใจก็ต้องได้รับบทเรียนทั้งนั้นแล่ะไม่ว่าใครก็ตาม"ผมนั่งดื่มนั่งคุยกับพวกมันได้สักพักไลน์ผมก็ดังขึ้นพร้อมข้อความจากอิงอรที่ส่งข้อความมาบอกว่าเธออยู่ที่ร้านแล้วแต่หาผมไม่เจอผมก็เลยถ่ายรูปส่งไปว่าผมนั่งอยู่โซนไหน ไม่ถึงห้านาทีอิงอรก็เดินมาหาผมที่โต๊ะพอเพื่อนผมเจอหน้าอิงอรพวกมันก็ทำนิ่งไม่ทักอะไรผมรู้ว่าพวกมันโกรธแทนผมเพราะอิงอรเคยทำผมเสียใจเพราะตอนที่เราคบกันเธอคบซ้อน"สวัสดีไม่เจอกันนานเลยนะ^^" อิงอรทักพวกมันทั้งสามคนแต่พวกมันก็ไม่สนใจซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกมันนะเพราะผมรู้จักนิสัยเพื่อนผมดีถ้าลองมันไม่ชอบหน้าหรือเกลียดมันไม่แม้จะมองหน้าเลย"เพื่อนยุทำไมไม่มีใครคุยกับอรเลยอ่ะ เค้าโกรธอรอยู่เหรอ""งั้นมั้ง เธออย่าสนใจเลย ว่า