All Chapters of วายุร้ายพ่ายรัก: Chapter 71 - Chapter 80

แบม.....จนกระทั่งวันหนึ่งฉันเดินกลับห้องพักหลังเลิกงานซึ่งมันเป็นวันที่เงินเดือนฉันออกพอดีฉันถูกโจรกระชากกระเป๋าฉันกรีดร้องให้คนช่วยเพราะทุกอย่างที่สำคัญรวมถึงเงินและมือถือของฉันทั้งหมดอยู่ในกระเป๋าในนั้นถ้ามันถูกขโมยไปฉันต้องลำบากมากแน่ๆ และคนที่เข้ามาช่วยฉันก็คืออัส และการช่วยฉันในครั้งนี้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บฉันก็เลยพาเขาไปทำแผลที่ห้อง ที่ฉันไว้ใจให้เขามาที่ห้องเพราะฉันรู้จากคุณป้าเจ้าของร้านอาหารว่าอัสเป็นหลานชายของเจ้าของโรงเรียนที่คุณป้าเคยเรียน และที่เขามาที่อังกฤษเขาไม่ได้แค่มาเที่ยวแต่เขามาหาแรงบันดาลใจเพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรไม่ชอบอะไร ซึ่งคุณป้ามักจะเอ่ยชมเขาให้ฉันฟังทุกครั้งที่เขามาที่ร้านท่านก็บอกกับฉันเสมอว่าอัสเป็นเด็กดีมากๆ มันก็เลยทำให้ฉันได้รู้ประวัติคร่าวๆ ของเขา"เดี๋ยวพี่ไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลให้นะ""ขอบคุณนะครับพี่แบม^^" เขายิ้มสดใสมากยิ้มจนทำให้ฉันต้องรีบหลบสายตาเพราะฉันรู้สึกเขินฉันมือไม้สั่นไปหมดตอนที่ทำแผลบนใบหน้าให้เขาเพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันตาไม่กะพริบ"ทำไมเอาแต่มองหน้าพี่แบบนี้ล่ะ""ทำไมเหรอครับผมมองไม่ได้เหรอ""ก็มันเขินนี่""เขินทำไมครับ" เขา

แบม....หลังจากที่พ่อวางสายไปฉันเริ่มเป็นห่วงอัสอย่างบอกไม่ถูกฉันหวังว่าพ่อจะแค่ขู่เท่านั้นคงไม่กล้าที่จะทำแบบที่พูดหนึ่งชั่วโมงต่อมา...ตอนนี้ฉันนั่งรออัสเขายังไม่กลับมาเลยเขาออกไปตั้งแต่ก่อนที่พ่อจะโทรมา เขาบอกฉันว่าจะออกไปซื้อของสดมาทำอาหารให้ฉันทาน ตอนแรกฉันจะไปช่วยเขาเลือกซื้อของแต่เขาบอกให้ฉันอยู่ที่ห้องเขาอยากให้ฉันพักผ่อนเพราะเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของฉันเขาบอกว่าฉันเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งอาทิตย์แล้วเขาอยากดูแลฉันบ้างซึ่งฉันก็ตามใจเขาฉันหยิบมือถือโทรหาเขาแต่เขาก็ไม่รับสาย ฉันโทรไปหลายสายเขาก็ยังไม่รับ ตอนนี้ฉันคิดไปในทางไม่ดีฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป ฉันรีบเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ฉันออกไปตามหาเขา ระยะทางจากอพาร์ทเม้นท์ไปห้างมันไม่ได้ไกลมากสามารถเดินไปได้ ฉันหวังว่าฉันจะเจอเขาเดินอยู่ริมฟุตบาทเขากำลังเดินกลับหิ้วของพะรุงพะรังอยู่หรือไม่ก็กำลังเลือกซื้อของยังไม่เสร็จฉันภาวนาขอให้เป็นสองอย่างนี้แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวขาออกจากห้อง ประตูห้องพักของฉันก็ถูกเปิดเข้ามา"อัส!!!" ฉันตกใจจนพูดไม่ออกกับภาพตรงหน้าสภาพของเขาดูแทบไม่ได้เขามีบาดแผลที่ใบหน้าและตามลำตัวเต็มไปหมด"อัสไปโดนอ

แบม......"อื้ออออ เจ็บพี่เจ็บ""หึเจ็บงั้นเหรอเธอเจ็บแล้วฉันไม่เจ็บหรือไงวะ ห๊ะ" เขาตะคอกใส่ฉันก่อนจะเหวี่ยงฉันลงไปนอนบนเตียงจนฉันจุกไปหมด เขาชี้หน้าฉันด้วยสายตาคาดโทษก่อนจะเดินออกไปข้างนอกฉันได้ยินเสียงประตูล็อค เขาคงออกไปล็อคประตูห้อง ฉันพยายามที่จะลุกจากที่นอนแต่มันลุกไม่ไหวเขาเดินกลับเข้ามาในห้องนอนแล้วจัดการล็อคประตู เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงปลายเตียงแล้วเอาแต่จ้องหน้าฉันตลอดเวลาส่วนมือก็ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ฉันรีบหันหน้าหนีตอนที่เขากำลังถอดชั้นในชิ้นสุดท้าย"จะหันหน้าหนีทำไม ยังไงก็ต้องเห็นอยู่ดีเพราะอีกเดี๋ยวมันจะเข้าไปในตัวเธอ""ว๊ายยยย" ฉันร้องด้วยความตกใจเมื่อเขากระชากขาของฉันให้เข้าไปใกล้เขาที่ยืนอยู่ปลายเตียง"เธอเคยพูดว่าฉันไม่ได้ต้องการแค่ร่างกายของเธอใช่ไหม"แคว่ก!!! เขาพูดพร้อมกระชากชุดของฉันออกจนมันขาดติดมือ"หึฉันจะบอกให้นะผู้ชายร้อยทั้งร้อยมีแฟนก็อยากเอาแฟนตัวเองกันทั้งนั้น แต่ที่ฉันไม่ทำอะไรเธอก็เพราะฉันรักเธอ แต่ในเมื่อเธอไม่ได้รักฉันฉันก็ไม่มีความจำเป็นต้องเห็นแก่ความรักจอมปลอมของเธออีกต่อไป แต่เธอไม่ต้องกลัวนะ ถ้าฉันเอาเธอเสร็จฉันก็จะไปจากเธอทันทีแคว่ก!!! ชุดชั้

แบม..."หมอเสียใจด้วยนะที่ไม่สามารถรักษาเด็กในท้องไว้ได้ แต่ไม่เป็นไรนะคะคุณยังมีโอกาสท้องได้อีก เพียงแต่ว่าตอนนี้สิ่งที่สำคัญมากที่สุดก็คือคุณต้องดูแลตัวเองให้ดี แล้วสักวันหนึ่งแกจะกลับมาอยู่กับคุณในวันที่คุณพร้อมมากกว่านี้" นั่นคือคำพูดของคุณหมอ คุณหมอบอกว่าฉันมีภาวะเครียดจนทำให้แท้งซึ่งพบบ่อยมากในผู้หญิงที่ตั้งท้องอ่อนๆ ฉันทำให้แกจากไปงั้นเหรอเพราะฉันเครียดเกินไปใช่ไหม"แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษนะที่รักษาหนูไว้ไม่ได้ ฮืออ ฮืออออแม่ขอโทษ" ฉันร้องไห้พร้อมกับลูบท้องตัวเองที่ไม่มีลูกอยู่อีกต่อไป ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองท้องและภายในเวลาเดียวกันแกก็จากฉันไป โดยที่ฉันยังไม่รู้เลยว่าแกเป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายฉันพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาสองวันคุณหมอก็ให้กลับบ้านได้ ฉันกลับมาที่ห้องมองคราบเลือดที่ยังอยู่ที่พื้นแล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฉันจัดการทำความสะอาดพื้น ทำไมก็ร้องไห้ไป มันเป็นอะไรที่บีบหัวใจบีบความรู้สึกของฉันมาก ฉันทำความสะอาดห้องทั้งที่ตัวเองก็ยังอาการไม่ดีแต่ก็ต้องรีบทำเพราะพ่อบอกว่าจะให้คนมารับฉันที่ห้องเพื่อไปตัดชุดแต่งงาน ในขณะที่ฉันกำลังปลงกับชีวิตตัวเองแล

แบม.....จนกระทั่งวายุจะส่งน้องลมหนาวไปแข่งขันซึ่งน้องลมหนาวก็ดีใจและตื่นเต้นมากๆ ที่จะไปแข่งขันระดับประเทศ น้องลมหนาวบอหให้ฉันไปเป็นกำลังใจให้แกด้วยซึ่งฉันก็ตกลงรับปากจะไปเชียร์แก ซึ่งในวันไปแข่งนกยูงได้ช่วยฉันปลอมตัวเพราะที่งานมีคนไปเยอะมากและอาจจะเจอกับคนที่เคยรู้จัก ซึ่งการไปดูลมหนาวแข่งเปียโนมันทำให้ฉันเจอกับคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอนั่นก็คืออัส เขาเป็นเพื่อนสนิทนกยูงฉันเพิ่งรู้ตอนที่นกยูงเอารูปให้ฉันดูมันเป็นอะไรที่ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าโลกมันจะแคบได้ขนาดนี้ ฉันไม่คิดชาตินี้ฉันจะได้เจอเขาอีกแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น ฉันโกหกนกยูงว่าปวดหัวขอตัวกลับก่อนแต่จริงๆ แล้วฉันต้องการหลบหน้าอัสต่างหากคืนนั้นหลังจากที่กลับมาบ้านฉันก็เอาแต่คิดเรื่องของอัส ฉันจะทำยังไงต่อไปดีดูท่าแล้วเขาน่าจะเคยมาที่นี่ ถ้าฉันยังอยูที่นี่ต่อไปสักวันฉันกับเขาก็คงต้องเผชิญหน้ากัน ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะฉันอดคิดถึงลูกไม่ได้ ถ้าเขารู้ว่าฉันแท้งลูกของเขาเขาจะว่ายังไง เขาจะโกรธจะเกลียดฉันเพิ่มขึ้นไหม หรือว่าไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะลูกคือสิ่งที่เขาไม่ต้องการ แค่คิดฉันก็เจ็บจนร้องไห้ ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ร้องไห้ได้