All Chapters of วายุร้ายพ่ายรัก: Chapter 81 - Chapter 90

แบม....."จะไปไหน" เขาเดินมาขวางประตูไม่ยอมให้ฉันไป""พี่จะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับอัสหรอกมั้ง หรืออัสห่วงพี่ไม่อยากให้พี่ไป" ที่ฉันพูดฉันแค่ต้องการให้เขายอมให้ฉันไปเพราะฉันรู้นิสัยเขาดีถ้าฉันพูดแบบนี้เขาจะต้องไม่พอใจแล้วมันก็จริงอย่างที่ฉันคิด"ทำไมฉันต้องห่วงเธอ ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหนฉันจะได้ไม่ไปอยู่แถวนั้นก็แค่นั้น""ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะพี่เองก็ไม่ได้อยากเจอหน้าอัสเหมือนกัน" พูดจบประโยคฉันก็เปิดประตูแล้วเดินออกจากห้อง ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ออกจากห้องนั้นได้ ตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องทำเป็นอย่างแรกก็คือฉันต้องไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินก่อนเพราะเขาไม่ป้องกันอีกแล้ว และฉันก็ไม่อยากท้องอีกฉันเดินมานั่งอยู่ที่สนามเด็กเล่นใกล้ๆ ร้านขายยาหลังจากกินยาเม็ดแรกเสร็จฉันก็รู้สึกโล่งใจ แม้เภสัชจะบอกกับฉันว่ายาคุมฉุกเฉินไม่ได้ป้องกันการตั้งครรภ์ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่มันก็ยังดีกว่าฉันไม่ทำอะไรเลยตอนนี้บิวคงรู้จากนกยูงแล้วว่าฉันออกมาจากบ้านแล้ว ฉันรู้ว่าเขาต้องเป็นห่วงฉันมากแน่ๆ ฉันก็เลยตัดสินใจเปิดเครื่องแล้วโทรหาบิวเพราะฉันไม่อยากให้เขาเป็นห่วง"พี่แบมพี่อยู่ที่ไหน!!" เสียงบิวฟังดูรนรนจนผิ

อัส....."ไอ้บิวกูกับนกยูงขอตัวกลับก่อนนะกูรู้สึกว่าอากาศในนี้ไม่ค่อยดีเลยว่ะกูรู้สึกได้กลิ่นเน่าๆ ฉุนๆ ลอยมา เอ๊ะแถวนี้ก็ไม่ได้อยู่ใกล้ห้องเก็บศพนี่หว่าแต่ทำไมถึงมีกลิ่น ได้กลิ่นมั้ยนกยูง" พี่วายุหันมาถามนกยูงที่กำลังจ้องหน้าน้องสาวฝาแฝดของแบมราวกับเกลียดกันมาเป็นสิบๆ ปี"ได้กลิ่นค่ะ กลิ่นแรงมากเลยสงสัยจะเป็นพวกสัมภเวสี" ผมยืนมองสองคนผัวเมียที่กำลังทำท่าทีราวกับรังเกียจน้องสาวของแบมอย่างออกนอกหน้า"พวกแกว่าใคร" น้องสาวฝาแฝดแบมหันไปถามด้วยสีหน้าโกรธและไม่พอใจ"ว่าเธอไง ยังจะมีหน้ามาถาม" พี่วายุจ้องหน้าแล้วว่ากลับอย่างไม่ไว้หน้า"พี่แบมคะพี่บิวคะนกยูงกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวนกยูงกับพี่วายุต้องไปทำบุญกรวดน้ำให้พวกเจ้ากรรมนายเวรพวกผีไม่มีญาติพวกสัมภเวสีที่ชอบมาขอส่วนบุญ" ร้ายพอกันทั้งผัวทั้งเมีย ผมคิดในใจ.................................แบม....ฉันขยับบมานั่งไกลๆ เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ใครบางคนซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้ยังไงถ้าจะบอกว่าเขาบังเอิญมาที่นี่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะนี่มันโรงพยาบาลแล้วเขาก็ไม่ได้ป่วยอะไร แต่ถ้าให้ฉันเดาน่าจะมีคนบอกเขามากกว่าและคนๆ นั้นก็คือนกยูงเพราะนกยูงคือเพื่อนของอั

แบม......"อ่าวยังไม่กลับอีกเหรออัส เห้ยพี่แบมพี่เอาลูกใครมาอุ้มเนี่ยะ" บิวเดินมาพร้อมแก้วกาแฟในมือพอเขาเห็นฉันอุ้มเด็กก็ถามด้วยความสงสัย จากนั้นอัสก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้บิวฟังเพราะฉันกำลังกล่อมเด็กน้อยให้หลับอยู่เพราะตอนนี้แกจ้องหน้าฉันตาแป๋วเลย"ผมว่าพี่พาเด็กไปโรงพักเถอะ ผมว่าน่ากลัวนะแบบนี้""ผมบอกพี่แบมแล้วแต่ไม่เชื่อครับ" อัสรีบพูดเอาดีเข้าตัวเองทันทีทำให้บิวหันมาดุฉันแทน ฉันอดไม่ได้ที่จะมองค้อนเขาแต่เขาก็ทำเป็นมองไปทางอื่น"พี่โตแล้วนะทำอะไรหัดคิดหน่อยดิ เด็กคนนี้มาจากไหนเราก็ยังไม่รู้แน่ชัดเลย ผมว่าพี่พาแกไปโรงพักเถอะเผื่อตำรวจจะช่วยได้""แต่พี่อยากรอแม่ของเด็กก่อน ถ้าเค้าไม่มารับจริงๆ พี่จะเลี้ยงเด็กคนนี้เอง" ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ ถ้าแกไม่มีพ่อไม่มีแม่ฉันอยากจะเอาแกไปเลี้ยงแต่คงต้องทำให้ถูกกฎหมาย"เลิกคิดเรื่องนั้นไปได้เลยนะ ลูกของพี่เองก็ยัง...""บิว!!" ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเข้มเพื่อให้เขารู้ตัวบิวพอรู้ตัวว่ากำลังจะพูดอะไรเขาก็เงียบลงทันทีอัส....ผมสงสัยคำพูดของแบมหลายครั้งแล้วแต่นั่นยังไม่พอผมยังมาสงสัยคำพูดของน้องชายแบมอีกเรื่องเด็กเรื่องลูกผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ มันทำให้ผมค

แบม....."อยู่อ่าวยังอยู่อีกเหรอ พี่ว่ากลับได้แล้วมั้ง""ครับ ผมก็ว่าจะกลับพอดีเห็นว่าพี่แบมเป็นคนกลัวผีผมก็เลยขึ้นมาส่งก็แค่นั้นเอง ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" อัสมองหน้าฉันก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไปหลังจากที่อัสเข้าลิฟต์ไปแล้วบิวก็ถามฉันซึ่งเป็นคำถามที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะถามฉัน"เพื่อนนกยูงคือคนรักของพี่ที่พ่อให้เลิกใช่ไหม พี่ห้ามโกหกเด็ดขาด""...........""พี่ไม่ตอบเปลว่าผมพูดถูกใช่ไหม""อื้มมมม" ฉันสารภาพกับบิว"แล้วเขาก็คือพ่อของหลานผมที่แท้งไปใช่ไหม""..............." ฉันก้มหน้าบีบมือตัวเองเพราะฉันไม่อยากจะคิดถึงมันอีก"ใช่ไหมพี่ตอบผม""พี่ขอร้องบิวอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยนะ เพราะพี่พยายามที่จะลืม"ในอีกมุมหนึ่ง...."แท้ง?? แบมเคยแท้งลูกงั้นเหรอ?? แล้วพ่อของลูกก็คือผมงั้นเหรอ?..................................อัส...ผมขับรถกลับมาถึงบ้านได้ยังไงผมยังไม่รู้ตัวเองเลย สิ่งที่ได้ยินที่โรงพยาบาลมันทำให้ผมอยากจะถามแบมว่าเธอท้องทำไมถึงไม่บอกผมแล้วเธอก็มาแท้งอีก มันเป็นอะไรที่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น ผมต้องทำยังไงรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ผมไม่รู้จะปรึกษาใครก็เลยโทรหานกยูงว่าเธอรู้

แบม....หลังจากปรึกษานกยูงแล้วฉันก็รู้สึกสบายใจที่ได้ระบายความรู้สึกที่อยู่ภายในจิตใจของฉันให้นกยูงได้รับฟัง และนกยูงก็สัญญากับฉันว่าเธอจะไม่บอกอัสเรื่องนี้ แค่นี้ฉันก็สบายใจแล้วหลังจากที่นกยูงกับวายุกลับไปแล้วฉันก็เข้ามาดูแลพ่อที่ยังนอนไม่ได้สติ ฉันเช็ดตัวเปลี่ยนแพมเพิสให้ท่านอย่างไม่รังเกียจ ฉันดีใจที่ได้กลับมาดูแลท่าน"พี่แบมผมขอเข้าบริษัทก่อนนะเดี่๋ยวตอนบ่ายผมจะมาดูแลพ่อต่อจากพี่""อื้มมม ไปเถอะทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ดูแลพ่อเอง" ฉันบอกบิวเขาจะได้ไม่ห่วงหน้าพะวงหลัง"พี่บีมก็เกินไปนะไม่มาเฝ้าไข้มาดูแลพ่อเลย เดี๋ยวผมโทรตามแป๊บ""ช่างเขาเถอะถ้าอยากจะมาก็คงมาเองไม่ต้องโทรตามหรอก""แล้วพี่ดูแลพ่อไหวแน่นะ ถ้าไม่ไหวบอกเดี๋ยวผมจะให้พยาบาลพิเศษเข้ามาดูแลพ่อช่วยพี่""ไหวสิแค่นี้เองพี่ทำไหวบิวรีบเข้าบริษัทเถอะ""งั้นผมไปก่อนนะ ฝากพี่ดูแลพ่อด้วย""จ๊ะ"หลังจากเช็ดตัวให้พ่อเสร็จแล้วก็มีคุณหมอเจ้าของไข้กับพยาบาลเข้ามาตรวจร่างกายของพ่อ"คนไข้ยังไม่ฟื้นอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยาสลบที่ให้ตอนผ่าตัดแต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับ ไม่เกินพรุ่งนี้ท่านก็น่าจะฟื้น""ขอบคุณนะคะคุณหมอ" ฉันยกมือไหว้คุณหมอ