บททั้งหมดของ EVIL LOVE รักร้ายนายฟีนิกซ์: บทที่ 11 - บทที่ 20

"ทำไมทำหน้าตาตื่นแบบนั้นลิลิน" ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ผู้เป็นแม่ที่ยังคงความสาวความสวยตลอดกาลก็รีบทักขึ้นพร้อมกับเดินมาหาฉัน"ปาป๊าอยู่ไหนคะหม่ามี้" ฉันถามอย่างรีบร้อน ต้องรีบเจอปาป๊าให้ได้เสียตอนนี้เลย"หนูไปสร้างเรื่องอะไรอีกใช่ไหม หม่ามี้บอกแล้วว่าช่วงนี้เพลาๆ ลง หรือทำยังไงก็ได้อย่าให้โดนจับได้ ปาป๊ากำลังจับตาดูเราอยู่นะ" นี่แหละมนุษย์แม่ของฉัน ห้ามฉันบ้างเป็นบางครั้งแต่ถ้าครั้งไหนห้ามไม่ได้ก็จะพยายามบอกให้ฉันเนียนๆ เข้าไว้ จะได้รอดพ้นจากสายตาอันแหลมคมของปาป๊า ถ้าถามความแสบได้มากจากไหน…บอกเลยว่าถูกถ่ายทอดดีเอ็นเอจากแม่เกวลินมาเต็มๆ เลยแหละ"เปล่านะคะ ลินไม่ได้ทำอะไรเลย ลินแค่มีธุระด่วนเรื่องงาน ปาป๊าอยู่ในห้องทำงานใช่ไหมคะ?""ใช่ ปาป๊าทำงานอยู่…ลิลิน!" ยังไม่ทันที่หม่ามี้จะพูดจบฉันก็รีบร้อนชิงเดินเข้าไป ได้ยินเสียงเรียกไล่หลังแต่ก็ค่อยกลับมาอธิบายทีหลัง เพราะตอนนี้ฉันทนต่อความอยากรู้ไม่ไหวแล้วครืดดดด!"ปาป๊าขา…" ฉันเปิดประตูโดยไม่ได้เคาะรีบสับเท้าเข้าไปหาคนเป็นพ่อที่นั่งก้มหน้าทำงานอย่างเคร่งเครียดจนท่านขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน"ทำไมไม่เคาะประตู" ยังไม่ทันนั่งก็โดนด

"อื้อ~" ฉันกระพริบตาถี่รับแสงที่สาดส่องใส่หน้า ก่อนที่จะปรายตามองรอบๆ ห้องที่ฉันพึ่งตื่นจากการหลับไหลจนต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่าเป็นสถานที่ที่ฉันไม่คุ้นตาแถมยังถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นตัวใหม่โดยที่ไม่รู้ตัวนี่มันเกิดอะไรขึ้น?ฉันนั่งไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ใช้สติที่มีอันน้อยนิดค่อยๆ ไล่ความเป็นมาของที่ที่ฉันอยู่จนกระทั่ง…แอด ~"คะ คุณ!…" ดวงตากลมเงยหน้ามองคนที่เดินกอดอกเข้ามาในห้องจึงเข้าใจอย่างกระจ่างว่านี่เป็นฝีมือของใคร?"ตื่นเร็วดี รีบไปอาบน้ำ จะได้รีบไปทำงาน" เสื้อผ้าถูกวางตรงหน้าฉันที่กำลังอึน นายฟินซ์ว่าจบหมายจะเดินออกจากห้อง แต่ไม่ทันความเร็วของฉันที่รีบกระโดดลงจากเตียงนอนยืนขวางเขาไว้หน้าตาตื่น"คุณวางยาฉันอีกแล้วใช่ไหม!?" หลังจากที่ทานอาหารเสร็จสรรพภาพเหตุการณ์ก็ถูกตัดไปโดยที่ฉันจำอะไรไม่ได้อีกเลย และฉันก็มั่นใจว่าคนที่ทำต้องเป็นเขาแน่ๆ"อืม" เขาตอบหน้านิ่งไร้ความรู้สึก ก่อนที่จะพยายามเดินเบี่ยงเพื่อเดินไปอีกห้อง แต่กลับถูกฉันกันไว้ไม่ให้ไปไหนเพราะเรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง"คุณโกหกฉัน คุณวางยาฉันทำอะไรมิดีมิร้ายใช่ไหม ไอบ้า!""ถ้าเธอรู้สึกเจ็บตรงนั้นก็แสดงว่าใช่" ฉ

"พี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ เอ่อ…พอดีลูกพี่ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ" พี่ตาลรีบร้อนเปิดประตูเข้ามาในห้องจนฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือถึงเห็นว่าเวลาล่วงเลยช่วงเลิกงานไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง"ขอโทษค่ะพี่ตาล ลินเหม่อไปหน่อย ลืมเวลางานไปเลย หลานเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ?""พี่ยังไม่ทราบเลยค่ะ คุณพ่อเขาพึ่งไปรับกลับจากโรงเรียน""งั้นพี่ตาลรีบไปเลยก็ได้ค่ะ มีอะไรโทรหาลินได้ตลอดนะคะ""ค่ะคุณลิน งั้นพี่ไปนะคะ" ว่าจบพี่ตาลก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที เหลือแต่ฉันที่ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะเลิกงานมากนักเพราะ…"อย่าลืมสัญญา หลังเลิกงานฉันต้องได้เห็นหน้าเธอ"ดันพลาดไปหลงกลตาบ้านั้นที่จะยอมหลอกเป็นแฟนปลอมๆ ของเขาจนได้ จะกลับคำทีหลังเขาก็เล่นดักฉันไว้ทุกอย่าง ดิ้นไม่หลุดสักทางเดียวเจ้าเล่ห์ชะมัดครืดดด!F : คนของฉันไปรอแล้วยังจะมีหน้าส่งข้อความมาย้ำเตือนอีก กลัวฉันไม่รักษาสัญญาล่ะมั้ง แต่ก็จริงนั้นแหละ ฉันจะหาทางดิ้นออกจากวงโคจรที่แสนเจ้าเล่ห์ของเขาให้ได้เลย"ฉันจะขับรถไปเอง" ทันทีที่เดินมาถึงชั้นล่างของบริษัทฉันก็ออกปากบอกลูกน้องของเขาที่ยืนรอรับ เพราะการขับรถไปเองสำหรับฉันมันอุ่นใจและสบายใจกว่าที่ไปกับคนของเขาตั้งเยอะไ

"ทำหน้าให้ดีๆ""ฉันบอกแล้วไงว่าไม่อยากมา ฉันไม่ชอบงานเลี้ยงแบบนี้ สังคมสวมหน้ากาก ไม่มีใครจริงใจเลยสักคน" ฉันกลอกตาใส่เขาที่นั่งด้านข้าง ระหว่างที่รถกำลังแล่นบนถนนเส้นใหญ่เพื่อมุ่งหน้าไปงานเปิดตัวสินค้าที่ถูกนายร่างยักษ์บังคับให้ไป โดยที่ฉันไม่เต็มใจเลยสักนิด"อดทน…ฉันจะใช้โอกาสนี้เปิดตัวเธอในฐานะนายหญิงของฟานซ์" คุณฟินซ์หันมาบอกฉันนิ่ง วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทสีดำเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเท่ระเบิด ในขณะที่ฉันสวมชุดเดรสเปิดไหล่สีฟ้าอ่อนยาวเลยเข่าฟูฟ่องราวกับเจ้าหญิงคู่กับเจ้าชายอย่างเขาเสื้อคู่ที่เห็นในครั้งเดียวก็สามารถบอกได้ว่าเรามาด้วยกัน"จำเป็นต้องรีบขนาดนั้น?""อืม…อย่าอยู่ห่างฉัน""รู้แล้วหนา" ฉันเป็นถึงลูกมาเฟีย รู้ตัวดีว่าควรทำตัวอย่างไรในสถานการณ์แบบนั้น เพราะมีคนจ้องจะทำร้ายอยู่ตลอดเวลา ใครมาดีมาร้ายไม่สามารถรับรู้ได้เลย ถึงจะเป็นงานการกุศล ก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีทุกคน คนพวกนี้บางคนก็เพียงแต่ทำดีเพื่อเอาหน้าเท่านั้นแหละ"ไม่นานข่าวเรื่องเราสองคนก็ต้องถึงหูพ่อของเธอ เธอจะจัดการยังไง?""ปาป๊าไม่เคยห้ามให้ฉันมีแฟน แค่บอกไปตรงๆ ว่าฉันกำลังคุยๆ กับคุณ ถึงเวลาหนึ่งเดือนก็แค่บอกว่าเราไปกันไม่รอ

"นะ นายทำอะไร?" ทันทีที่เดินมาถึงหน้างาน ร่างสูงก็รีบก้มลงไปนั่งจนฉันต้องขยับเท้าหนีอย่างตกใจในการกระทำของเขา"เธอเจ็บเท้า?" นี่เขาไม่รู้เหรอว่าทั้งหมดเป็นการแสดงละคร…"ฉะ ฉันไม่ได้เจ็บ" เขาค่อยๆ ลุกขึ้นมายืนตรงในท่าเดิม ก่อนที่จะปล่อยมือที่กำลังประคองฉันแล้วจ้องมองนิ่งๆ"กะ ก็ฉันรำคาญยัยคุณหญิงนั่น ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ฉันก็ต้องเรียกร้องสิทธิ์ของฉัน" ฉันรีบพูดแก้ตัว"สิทธิ์ของเธอ?""สิทธิ์ของคนเป็นแฟนคุณไง เธอพยายามยัดเยียดลูกสาวตัวเองให้คุณ จะให้ฉันอยู่เฉยๆ เหรอ?""…" เงียบ"ฉะ ฉันหมายถึงแฟนปลอมๆ ตามสัญญาฉันบอกแล้วไงว่าคุณต้องห้ามมีคนอื่นระหว่างที่คบกับฉัน เพราะมันอาจจะทำให้ฉันดูเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น""ฉันไม่เคยสนใจเรื่องพวกนั้น""เพราะแบบนี้สินะคุณถึงอยากให้ฉันมาเป็นแฟนปลอมๆ ของคุณ เอาฉันเป็นไม้กันหมาน่ะสิ""แล้วแต่เธอจะคิด" ว่าจบเขาก็รีบเดินไปขึ้นรถอีกฝั่งทันที ตลอดการเดินทางเขาก็ปรายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างไม่สนใจฉันอีกเลยชิ…กับคนอื่นพูดดีมาก ผมอย่างนั้นผมอย่างนี้ ยิ้มกว้างจนแทบเห็นฟันครบทุกซี่ แต่ทีกับฉันพูดปัดๆ ราวกับคนรำคาญกันตลอดเวลาเวลาผ่านไปไม่นานรถหรูก็เลี้ยวเข้ามา