บททั้งหมดของ EVIL LOVE รักร้ายนายฟีนิกซ์: บทที่ 51 - บทที่ 60

"วันนี้อากาศดีมากเลยนะคะ" ฉันและเขายืนตากลมอุ่นๆ อยู่หน้าบ้านอีกเช่นเคย บรรยากาศยามเย็นของที่นี่ดีจนฉันไม่อยากกลับบ้านเลย จะว่าชอบที่นี่มากๆ เอาก็ได้ เพราะฉันนั่งมองทะเลไม่เบื่อจริงๆ เกาะพี่ฟินซ์ความส่วนตัวคือที่สุด แถมสิ่งอำนวยความสะดวกก็มีครบ ราวกับยกบ้านหลังใหญ่ของเขามาไว้ที่นี่เลย"ชอบที่นี่?""ชอบที่ที่มีพี่ต่างหาก" ฉันเอ่ยตอบเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาได้ยิน ก่อนที่จะหันมาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ให้เขาได้รู้คำตอบ"กิจกรรมสุดพิเรนทร์ของเธอคงหมดแล้วใช่ไหม?""ยังค่ะ ยังมีอีกหนึ่งอย่างที่พี่ต้องทำ" เพิ่งจะทำตามโปรแกรมที่ฉันวางไว้แค่สองกิจกรรมเอง จะหมดได้ยังไง เตรียมมาตั้งเยอะ อย่างน้อยได้สักสามกิจกรรมผ่านหลักสูตรเบื้องต้นก็ยังดี"อะไร?""ไปเล่นน้ำทะเลกันค่ะ" ฉันยิ้มกว้างพร้อมกับหยัดตัวยืนขึ้น ก่อนที่จะยื่นขอมือร่างสูงโปร่งให้ลุกขึ้นมา"เล่นน้ำ?""ใช่ค่ะเล่นน้ำกัน ไม่ต้องห่วงหนูจะโปะครีมกันแดดหนาๆ ให้อย่างดีเลย""ฉันไม่อยากเล่น น้ำทะเลเหนียวตัว""มาทะเลทั้งทีไม่เล่นน้ำได้ยังไงคะ ลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดกัน""…" ทั้งนิ่งทั้งเงียบไม่ยอมลุกแต่ปรายตามองน้ำทะเลราวกับมันกำลังสร้างความสยดสยองให้"ไหนบ

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอคะป้า?" ฉันที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกมาจากห้องก็เจอป้าอุ้มพอดี เพราะเขาต้องการเวลาคุยส่วนตัว ฉันก็เลยต้องขึ้นมาข้างบนก่อน ไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรหรอก เพราะฉันเชื่อใจเขาเป็นอย่างดี"เอ่อ…ป้าว่าคุณลินถามคุณหนูเองดีกว่านะคะ""แล้วเธอกลับไปหรือยังคะ""กลับไปแล้วค่ะ คุยธุระเสร็จก็กลับไปเลย""งั้นหนูก็ไปหาพี่ฟินซ์ที่ห้องได้ใช่ไหมคะ?""ค่ะคุณลิน" ฉันฉีกยิ้มกว้างเดินไปหาร่างสูงในห้องทำงานที่รวมเป็นห้องนอนของเขา เคาะประตูเพื่อเป็นมารยาทสองสามทีก่อนที่จะรีบเดินเข้าไปหาร่างสูงที่แยกกันไม่กี่นาทีก็คิดถึงเขาแล้ว"ทำอะไรอยู่เหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน และเหมือนเขาจะเหม่อลอยด้วยเพราะตอนที่ฉันเข้าไปเคาะห้องขนาดนั้นเขายังไม่รู้สึกตัวเลย"เคลียร์งานนิดหน่อย มานั่งตรงนี้" เขาผละเก้าอี้ออก ฉันจึงรีบเดินไปนั่งบนตักแกร่ง มือหนารีบโอบรอบเอวอย่างเร็ว แล้วจ้องหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนมีอะไรอยากพูดแน่นอนว่าฉันเองก็มีคำถามเหมือนกัน แต่ดูจากสีหน้าเหนื่อยหน่ายและคร่ำเครียดของเขาทำให้ฉันไม่อยากเอ่ยถามให้เขาต้องเครียดจนอาการแย่ลง เลือกจะที่เปลี่ยนเรื่องอยากให้เขาผ่อ

"พี่พีทคะ...สาเหตุที่พี่ฟินซ์เป็นแบบนี้เกิดจากอะไรเหรอคะ?""นายไม่ค่อยถูกกับคนในครอบครัวที่เหลืออยู่แค่คนเดียวครับ""ใครเหรอคะ?""คุณหญิง...แม่แท้ๆ ของนายครับ""แล้วตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหนเหรอคะ?""นิวยอร์กครับ""แล้ว…""ผมคงให้ข้อมูลคุณลินได้แค่นี้ ไว้คุณลินถามนายเองจะดีกว่านะครับ"ตลอดการเดินทางกลับบ้านบนรถหรูมีแต่ความเงียบงันไร้ซึ่งการพูดคุยของทุกคน เว้นแต่เสียงถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ของพี่ฟินซ์ที่กำลังดังอยู่ข้างๆ เบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง ส่วนฉันคนที่เคยพูดมาก เคยหยุดพูดไม่ได้คราวนี้กลับไม่ปริปากเอ่ยถามอะไรเลยสักนิด แม้ความอยากรู้กำลังพรั่งพรูอยู่ในอก ยิ่งนึกถึงสิ่งที่พี่พีทเคยเล่า ฉันก็ยิ่งอยากรู้หนักกว่าเดิม แต่นั้นก็ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะถามออกไปตอนนี้ แค่นี้เขาก็คงหนักใจมากพอแล้ว ไว้เขาเต็มใจจะเล่าตอนไหน ฉันก็คงรู้เอง…"วันนี้น้องเธอมาหาฉันที่บริษัท" อยู่ๆ ร่างสูงก็หันมาบอก แต่รูปความของประโยคทำให้ฉันรีบหันขวับมองเขาสีหน้าตกใจทันทีหลงคิดว่าวิศวะคงเรียนหนักอยู่ตั้งนาน ที่แท้ไลก้าตามเขาไปถึงบริษัทเลยเหรอ!?"ไลก้าน่ะเหรอคะ!?""อืม""แล้วเขาว่ายังไงบ้างคะ เขาทำอะไรพี่หรือเปล่า น้องชายหนูไป

PHOENIX TALKสองวันที่แล้ว"มาที่นี่ทำไม?" ผมตวัดสายตามองคนตรงหน้าที่ไม่ได้เจอกันนานนับหลายปี และหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแต่แล้วเธอก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าจนได้ เธอคืออลิซลูกของเพื่อนแม่ผมที่ตามติดกันแจ ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นผมชอบเด็กนี่ตรงไหนแต่ผมออกตัวเลยว่าผมไม่ชอบเธอเลยสักนิด เธอช่างน่ารำคาญ พูดมากจนผมหงุดหงิดแทบบ้า และวันนี้ก็เช่นกัน เธอยืนส่งยิ้มตรงหน้าผมอยู่นานหลังจากที่ผมให้คนตัวเล็กของผมขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนเพราะไม่อยากให้เธอต้องมารับรู้เรื่องไร้สาระพวกนี้กับผม"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อลิซคิดถึงพี่จังเลยค่ะ" ร่างบางว่าพร้อมกับรีบสับเท้าเดินเข้ามาหาผมอย่างเร็ว แต่ผมไวกว่าถอยหลังกรูไม่กี่ก้าว การ์ดที่รู้หน้าที่ก็รีบมาบังตัวผมกันเธอไว้ทันที"หยุดอยู่ตรงนั้น" ไม่ได้ถือศีลแต่อย่างใด ทว่าคนที่ผมให้เข้าใกล้เกาะแกะตัวผมได้ต้องเป็นลิลินของผมเท่านั้น "แต่ก่อนเราก็เคยเล่นด้วยกันนะคะพี่ฟินซ์ ทำไมถึงทำท่ารังเกียจอลิซแบบนั้นล่ะคะ" เรียวปากบางคว่ำลง เบะปากราวกับจะร้องไห้ แต่ผมดูออกว่าเธอกำลังแกล้งทำ ท่าทางแบบนี้ใกล้เคียงกับเมียเด็กของผมเคยทำก็จริง แต่ความน่ารักเทียบไม่ติดเลยสักนิด"หมดธุระแล

"ไม่คิดว่าคุณจะมาถึงที่นี่นะ" ทันทีที่ผมลงไปนั่งบนโซฟากว้างบ้านหลังใหญ่ของคนตัวเล็ก เสียงทุ้มก็เอ่ยทักทายพร้อมกับกระตุกยิ้มเบาๆ มองผมด้วยท่าทางสุขุม ซึ่งคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณไลอ้อนหรือพ่อของร่างบางที่ผมตั้งใจบุกมาหาถึงที่ในวันนี้"สักวันผมก็ต้องมา" ผมตอบไปอย่างมั่นใจและเต็มเสียง พ่อของเธอในตอนนั้นตอนที่มีลูกสาวเขากับตอนนี้แววตาต่างกันลิบลับ"สิ่งที่คิดในตอนแรกกับสิ่งที่เป็นในตอนนี้คงต่างกันมาก""ครับ" ยอมรับไปอย่างที่เป็น คิดไว้อยู่แล้วว่าคงต้องมาที่นี่สักครั้งพร้อมกับคนตัวเล็กข้างกาย แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทุกอย่างก็ผิดแผนไปหมด มาเร็วกว่าที่คิดด้วยซ้ำไปสายตาผมกวาดมองรอบบ้านเพื่อหาอีกคนแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของเธอ หวังว่าวันนี้ผมคงจะไม่ต้องกลับไปมือเปล่า"ผมจะพูดแบบตรงๆ ผมมาขอเธอจากคุณครับ""ครั้งนั้นคุณก็พูดแบบนั้น""ผมพลาดเองครับ" ว่าจบผมก็ก้มหัวให้ท่านเล็กน้อย ผมเคยขอเธอจากท่านแล้วจริงๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะพลาดท่าถึงต้องกลับมาขออีกครั้ง ผมผิดเต็มๆ"หึ ไม่คิดว่าจะเห็นฟีนิกซ์ก้มหัวให้ไลอ้อน""ผมทำผิดไปจริงๆ""หึ ไม่คิดว่าจะเห็นคุณในมุมนี้""คนเรามีสองบุคคลิก เรื่องนี้ไม่น่า