Semua Bab EVIL LOVE รักร้ายนายฟีนิกซ์: Bab 21 - Bab 30

"อื้อออ!" มือบางพยายามดันแผงอกของคนตัวสูงที่เอาแต่กดจูบสูดลมหายใจของฉันเกือบหมดปอด เขาคงไม่ได้อยากฆ่าฉันให้ตายด้วยการจูบหรอกใช่ไหม ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้เขารู้ตัวว่าฉันหายใจไม่ออกแล้ว การจูบที่เนิ่นนานแม้ฉันจะชอบมันแต่ตอนนี้ฉันว่าเราควรต้องผละออกจากกันได้แล้วทันทีที่ได้รับอิสระฉันก็รีบโกยออกซิเจนเข้าปอดอย่างรวดเร็ว ขณะที่อีกคนจดจ้องฉันนิ่งไม่มีท่าทีเหมือนจะตายแบบฉันทั้งที่เราก็จูบด้วยกันอย่างยาวนาน"ปากฉันเปื่อยหมดแล้ว…" ฉันปรือตามองเขาที่เอาแต่พยายามแกล้ง คนตรงหน้าสูบลมหมดเนื้อหมดตัว กระหายการจูบราวกับคนที่ไม่ได้รับสัมผัสนี้มานาน"ฉันอดใจไม่ไหว" เขาป้อนความหวานด้วยการกดประทับริมฝีปากอีกครั้ง ขณะที่ฉันที่เริ่มมีแรงก็หลับตาพริ้มเปิดปากรับอย่างว่าง่าย แปลกที่สัมผัสวาบหวามจากเขาไม่ทำให้ฉันอยากปฏิเสธเลยสักนิด มีแต่ความต้องการและต้องการ…มากขึ้นกว่าเดิมเรือนร่างเปลือยเปล่ากระตุกเบาๆ เมื่อมือหนาบีบเค้นสองเต้าอวบอิ่มที่ไม่เคยมีใครได้หยอกเย้า แต่เขากลับได้ครอบครองมันด้วยสองมือ และด้วยปากหนาที่ค่อยๆ คืบคลานลงเรื่อยๆ จากริมฝีปากตวัดลิ้นลากยาวจนมาถึงเนินอกขาวเนียน"อื้อ~" ฉันกระตุกเบาๆ เหมือนกำล

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันปรายตาถามพนักงานคนหนึ่งที่อยู่ๆ ก็เดินทำหน้าลำบากใจมาหาฉัน ยืนอยู่นานอ้ำอึ้งจนเป็นฉันที่ถามขึ้นมาเอง"คุณฟินซ์มาถึงแล้วค่ะ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้านแห่งหนึ่ง เป็นร้านเดียวกันกับร้านวันแรกที่คุณฟินซ์พาฉันมาแปลงโฉมเพื่อไปงานเปิดตัวสินค้าในครั้งก่อน และครั้งนี้เขาก็ให้ลูกน้องล่วงหน้าพาฉันมาแต่งตัวก่อน เกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วฉันแค่เพิ่งเลือกชุดเสร็จแต่ยังไม่ได้แต่งหน้าและดูก็รู้ว่าเขาส่งพนักงานมาบอกเพื่อพยายามกดดันให้ฉันเสร็จเร็วไวๆ"ไปบอกเขานะคะว่าฉันยังไม่เสร็จ ถ้าเขารีบมากก็ให้เขาไปก่อน ถ้าไม่ได้...ฉันก็ไม่ไปค่ะ" อยากให้ฉันไปมากแต่แค่นี้ก็รอไม่ได้ มันไม่ใช่ธุระสำคัญอะไรของฉันด้วยซ้ำ รอไม่ได้ฉันก็ไม่ไปแค่นั้น..."เอ่อ…" พนักงานยังยืนที่เดิมไม่ยอมทำตาม ดูเหมือนว่าจะกลัวคุณชายฟินซ์เอามากๆ ยืนตัวสั่น ปากซีดอย่างเห็นได้ชัดเลย"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง""ค่ะ" พนักงานพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะมาช่วยฉันแต่งตัวอีกคน ในขณะที่ฉันเองไม่ยอมเดินไปบอก ปล่อยให้เขารอไปพร้อมกับความหงุดหงิดที่ทวีคูณไปแบบนั้นแหละ สนุกดีหนึ่งชั่วโมงผ่านไป"เสร็จแล้ว

"หายหน้าไปนานนะ…ดีเจอลิซ"การสะกดจิตตอนนี้ก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้แล้ว…ฉันหันขวับมามองทันทีที่พี่รันเวย์พูดประโยคนั้นจบ ก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ ต่อหน้าเขาพร้อมกับถูมือตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูกฉันก็ว่าเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เพราะเขาเป็นพี่ชายของเพื่อนฉันในวัยเด็ก ฉันถึงได้ไปเป็นดีเจสเปเชี่ยลในผับของเขาได้ เราไม่ได้เจอหน้ากันนานมาก ถึงเขาจะเป็นลูกชายของเพื่อนปาป๊า แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะจำหน้าและฉายาในวงการของฉันได้แม่นขนาดนี้"พะ พี่รันเวย์จำได้ด้วยเหรอคะ?""เพื่อนไอริวจิน" ริวจินคือเพื่อนสนิทในวัยเด็กของฉัน เราอายุเท่ากัน เรียนมอปลายมาด้วยกัน แต่ก็แยกย้ายกันไปเติบโต เจอกันบ้างตามโอกาส แต่รวมๆ แล้วก็ห่างกันไปพอสมควร เพราะตั้งแต่คืนนั้นที่เกิดเรื่อง ฉันก็ไม่กลับไปเหยียบผับของพี่รันเวย์อีกเลย"พี่รันเวย์เรียกว่าลิลินดีกว่านะคะ ดีเจอลิซน่าจะไม่เหมาะกับที่นี่เท่าไหร่""หึ กลัวคนอื่นจะรู้?" คุณฟินซ์กระตุกยิ้มมองหน้าฉัน เขาดูไม่แปลกใจเลยที่พี่รันเวย์รู้จักฉัน แถมยังหัวเราะเยาะที่ฉันหน้าเจื่อนตอนโดนจับได้อีก"ไอริวจินมันไปไหนเหรอคะ ช่วงนี้ลินติดต่อกับมันไม่ได้เลย" ฉันเมินคำถามนายนั้นแสร้งว่าไม่ได้ยิน ก

"ยินดีด้วยนะจ๊ะตาฟินซ์ จำน้าได้ใช่ไหมลูก" พี่รันเวย์ ฉันและคุณฟินซ์ชะงักนิ่งเมื่ออยู่ๆ ก็มีเสียงหวานเดินเข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฉันอย่างสนิทสนม เป็นคนละคนกับที่เคยทักพวกเราวันนั้น นายนี่ญาติพี่น้องเยอะจริงๆ หาได้ตามงานหรูหราเลยสินะ"ครับ" ร่างสูงยิ้มบางๆ รับอย่างเป็นมิตร ผิดกับฉันที่ไม่ยิ้มเลยสักนิด เพราะดวงตากลมดันเหลือบเห็นใครอีกคนที่ลงมานั่งร่วมโต๊ะด้วย"ไม่เจอกันนานเลยนะคะพี่ฟินซ์…" เสียงจีบปากจีบคอทำให้ฉันรู้ว่ายัยนี่ไม่ได้คิดแค่พี่น้อง มองแค่แวบเดียวฉันก็รู้ว่านางอยากเป็นมากกว่านั้น"สวัสดีครับ" ยิ้มอีกแล้ว…ทีกับฉันไม่เคยได้รับรอยยิ้มแบบนี้เลย มีแต่เสียงเข้ม หน้านิ่ง ดุฉันไปวันๆชิ…ฉันแอบหันไปอีกทาง ก่อนที่จะกลอกตามองบนกับนิสัยสวมหน้ากากของสองคนที่ดูไม่ยาก แล้วรีบหันมาทำหน้าปกติ แสร้งยิ้มหวานให้สองแม่ลูกที่เดินมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ถามว่าทำไมถึงไม่ชอบ…เพราะฉันสัมผัสได้ว่ายัยตรงหน้าสองคนกำลังเบะปากและด่าฉันเหมือนที่ฉันทำในใจไม่ต่างกันเอาล่ะ…ฉันไม่ชอบยัยนี่"สวยสมกับราคาหนึ่งร้อยล้านจริงๆ" คุณหญิงที่มีอายุปรายตามองเครื่องเพชรที่คุณฟินซ์พึ่งจะประมูลมาหมาดๆ ถูกชายชุดดำของคนในงานเข

"เฮ้อ…ไปทำงานเหมือนไปรบ เหนื่อยเหลือเกิน" ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาของห้องตัวเองด้วยความหมดแรง วันนี้ประชุมเคร่งเครียดและงานก็รัดตัวทั้งวัน เล่นเอากินแรงฉันจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงไปทำอย่างอื่นเลยฉันหลับตาลงด้วยสภาพที่ยังคงชุดทำงานเหมือนเดิม รองเท้าก็ไม่ยอมถอดเพราะคิดถึงที่นอนอันเป็นที่รักมากกว่า ขอนอนพักเอาแรงสักนิด ตื่นมาค่อยลุกขึ้นมาเปลี่ยนก็แล้วกันติ๊ง!"โอ้ย!!!" ฉันที่กำลังจะเคลิ้มหลับเต็มทีลืมตาขึ้นมาโวยวายใหญ่โต กำลังจะได้พักผ่อนแท้ๆ ใครมันมากดอ็อดเวลาเลิกงานอันแสนมีค่าของฉันกันนะถ้าธุระไม่สำคัญนะ แม่จะด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลยติ๊ง!"รู้แล้ว…!" ขณะที่กำลังบ่นอยู่ในใจเสียงอ็อดก็ดังเป็นครั้งที่สอง ฉันแบกร่างกายอันอ่อนล้ารีบเปิดประตูโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ดวงตากลมที่ใกล้จะปิดก็เปิดกว้างเมื่อคนที่ยืนตรงหน้า ดันไม่ใช่คนที่ฉันคาดคิด"คะ คุณ…""มัวแต่ทำอะไร ชักช้า" คุณฟินซ์เดินแทรกเข้ามาในห้องใช้โอกาสที่ฉันยืนอึ้งเบี่ยงเข้ามาราวกับได้รับอนุญาต ขณะที่ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างงงๆ ก่อนที่จะรวบรวมสติรีบเดินตามเขาเข้าไปอย่างไว"นี่คุณเข้ามาทำไม ฉันยังไม่อนุญาตให้คุณเข้ามาเลยนะ!""…" คนหน้ามึนนั