Semua Bab EVIL LOVE รักร้ายนายฟีนิกซ์: Bab 31 - Bab 40

"ทำอะไรก็ได้ที่ทำให้เธอไม่ดื้อกับฉัน" สิ้นเสียงหนาเอ่ยร่างฉันก็ถูกกระชากมานอนใต้ร่าง เขาใช้สายตาเจ้าเล่ห์แทะโลมทั่วเรือนร่างจนฉันต้องใช้มือปิดมันไว้ มุมปากหนายกยิ้มร้ายไล่ตวัดปลายนิ้วโป้งบริเวณกรอบหน้า ดวงตาคู่คมตวัดมองที่ที่ทำให้รู้สึกว่าเขากำลังคิดเรื่องลามกจนฉันพยายามดิ้นพล่านเอาตัวรอด"นายปล่อยฉันเลยนะ!""ฉันไม่ชอบเด็กดื้อ" เขายังคงไม่ฟังฉัน ไล่ตวัดปลายนิ้วอยู่อย่างนั้น ขนกายฉันเริ่มลุกซู่เมื่อเขาค่อยๆ ก้มลงมาใกล้ซอกคอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ มันจะน่าฟังมากถ้าตอนนี้เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ชวนเสียตัวแบบนี้"ฉะ ฉันไม่ใช่เด็ก ละ แล้ว…ฉันก็ไม่ได้ดื้อ" อยากจะตบปากตัวเองที่คุมความสั่นครือน้ำเสียงไม่ได้ พยายามเบี่ยงใบหน้าหลบปลายจมูกโด่งที่กำลังรินรดใกล้ๆ"ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง ถ้าเธอยังดื้อ…อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ฉันเม้มปากแน่นหลบหลีกสายตาคู่คมเพื่อแสดงถึงความใจแข็งที่มี ต่อให้เขาจะขู่แค่ไหนฉันก็จะไม่ยอมพูดอะไรบ้าๆ แบบนั้นออกไปเด็ดขาด แก่กว่าก็จริง แต่ไม่มีอะไรให้ฉันเคารพ แล้วฉันจะต้องเรียกแบบนั้นไปเพื่ออะไร?"ได้…ไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่ก็ได้ เปลี่ยนมาเรียกผัวแทนแล้วกัน"แคว่ก!

"ที่เธอหมายถึงคือที่นี่?" ฉันเดินนำร่างสูงเข้ามาในสถานที่ท่องเที่ยวยามกลางคืนด้วยหัวใจที่ฟูฟ่อง นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มาเหยียบผับหรูใจกลางเมืองที่มีผู้คนหนาแน่นเช่นนี้ ใช่…ที่นี่คือผับของพี่รันเวย์ พี่ชายไอริวจินที่ฉันเคยมาเป็นดีเจอลิซในสมัยก่อน แต่วันนั้น…วันที่ฉันฉลองวันเกิดจนเกิดเรื่องที่ทำให้เราสองคนเจอกัน แล้ว…ได้กันฉันก็ไม่คิดที่จะมาเยือนที่นี่อีก ฉันห่างหายจากการเป็นดีเจชั่วคราวที่เป็นอาชีพที่ฉันชอบ เหตุผลไม่ใช่เพราะว่าเขาในคืนนั้น ทว่าเมื่อก้าวสู่วัยทำงานเวลาของฉันก็เหลือน้อยมากขึ้นทำให้ฉันไม่ค่อยได้เปลี่ยนจากการจับปากกามาจับหูฟังสักที และอีกเหตุผลหนึ่งคือผับที่อื่นที่ฉันเคยขออยากขึ้นโชว์ ไม่มีที่ไหนสนุกและปลอดภัยเท่าที่นี่เลยสักนิด ฉันต้องหวาดระแวงว่าจะมีรูปหลุดให้ป๊าเห็นเอาสักวันจนรู้สึกไม่สนุกกับการโชว์ แต่ที่ฉันไม่เลือกจะมาผับพี่รันเวย์ ก็ต้องยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงว่าฉัน…ไม่อยากเจอหน้าตาโรคจิตคืนนั้นอีกฉันอยากขำตัวเองที่ทำตัวหนีเขาหนีความจริงมาตั้งหลายปี สุดท้ายคนที่ฉันว่าต่างๆนาๆ ว่าเป็นโรคจิตกลับกลายมานั่งอยู่ข้างๆ แถมยังเป็นคนพาฉันมาโดยที่ฉันไม่คิดจะต่อว่าเช่นที่ผ่

"ผับพี่รันเวย์ยังดีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยว่าไหมคะ ลูกค้าเต็มร้าน เต้นตามหนูทุกเพลงเลย~" ขณะที่กำลังนั่งรถหรูกลับบ้านหลังใหญ่ เสียงใสของฉันก็พูดเจื้อยจ้าวไม่ยอมหยุด ภายในรถมีกันอยู่สามคนก็จริง…แต่กลับไร้เสียงของคนอื่นเลยแม้แต่น้อย พี่พีททำหน้าที่ขับรถเงียบๆ ไม่ยุ่มย่ามเรื่องของนายเป็นเรื่องปกติธรรมดา เช่นเดียวกับคนข้างๆ ฉันที่กำลังนั่งมองฉันที่เล่าถึงผับที่เราเพิ่งพากันออกมาในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ฉันยังคงเห่อกับการเป็นดีเจในรอบหลายปี และผลตอบรับก็ดีเกินคาด แม้จะไม่ได้แสดงมาตั้งนาน แต่ฝีมือก็ไม่ตกเลย ยังคงเรียกเสียงฮือฮาจากคนในผับได้มากเลยทีเดียว"พี่รันเวย์เก่งมากเลยนะคะ ทุกคนทำตามคำสั่งหมดเลย หนูมั่นใจมากว่าจะไม่มีคลิปหนูหลุดออกไปแน่ๆ" แล้วฉันก็ยังสาธยายไม่หยุด เพราะมีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ชอบหลังจากที่ห่างหายไปนานพอสมควร พอได้กลับมาทำอีกครั้งรอยยิ้มบนใบหน้าก็ไม่จางหายไปเลย ใจฟูฟ่องแทบจะลอยขึ้นไปบนฟ้าแล้ว"หนูมีความสุขมากๆ เลย…""ชมแค่ไอเวย์?" หลังจากที่เงียบมานาน คนปากหนักก็ยอมพูดขึ้น ท่ามกลางความมืดที่มีแสงไฟบนถนนสาดส่องอ่อนๆ ทำให้ฉันเห็นเจ้าของใบหน้านิ่งเรียบที่กำลังจดจ้องพร้อ

"พี่ฟินซ์ยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ?" ทันทีที่ถึงบ้านหลังใหญ่ฉันที่เดินเข้าไปในบ้านตัวเปล่าโดยที่มีคนของพี่ฟินซ์คอยถือของตามมาให้ ก่อนที่จะเอ่ยถามถึงเจ้าของบ้านกับป้าอุ้มที่รีบเดินออกมารับ"เอ่อ…กลับมาแล้วค่ะ" ป้าอุ้มก็ยังฉายสีหน้าลำบากใจเช่นตอนเช้าที่ฉันถามหาพี่ฟินซ์เลย ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความแปลกไปของป้าอุ้มที่ไม่สามารถปกปิดความรู้สึกเหล่านั้นไว้ได้"ขอบคุณค่ะป้าอุ้ม" ในเมื่ออยากรู้ก็แค่เดินขึ้นไปดู ว่าจบฉันก็เลี่ยงเดินไปอีกทาง ถ้ามันไม่มีอะไรฉันก็แค่เข้าไปหาร่างสูงเพื่อขอบคุณสำหรับเงินค่าขนมในวันนี้แทนก็ได้ทว่าไม่ทันจะไปถึงไหนป้าอุ้มก็เรียกดักอีกครั้ง คราวนี้มันชัดเจนขึ้นกว่าเดิมจนฉันต้องหันกลับมาอีกครั้งใบหน้ามีแต่คำถาม"คุณลินจะขึ้นไปหาคุณท่านเหรอคะ?""ค่ะ""ป้าว่าคุณลินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนดีกว่าไหมคะ ใกล้อาหารเย็นแล้ว ป้าเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วค่ะ""ลินเข้าไปแป๊ปเดียว ไว้จะรีบลงมาค่ะ""เอ่อ…คุณลิน…"ปึก!ฉันไม่ฟังรีบหมุนตัวหมายจะเดินไป ทว่ากลับเหมือนหมุนไปชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนซ้อนหลัง ไม่ทันระวังชนแผงอกแข็งแกร่งเข้าจนเจ้าตัวต้องรีบเอื้อมมือมารับร่

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป"ยังพอมีเวลา เดี๋ยวพี่ตาลช่วยเอาแฟ้มเอกสารแสดงโปรดักส์ของบริษัทย้อนหลังสามปีมาให้ลินหน่อยนะคะ""คะ! สามปี?""ค่ะ คอนเฟิร์มนัดกับลูกค้าที่ขอนัดอีกสองชั่วโมงข้างหน้าแล้วใช่ไหมคะ?""ชะ ใช่ค่ะ""ไว้เอกสารเสร็จแล้วพี่ตาลกลับไปเลยก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรอลิน""แต่นัดลูกค้า…""ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลินจัดการคนเดียว" เลขาสาวยืนมองหน้าฉันด้วยความชั่งใจ ใช่…ช่วงนี้ฉันโหมงานหนักแทบทุกวัน ทำงานล่วงเวลา พูดน้อยและกลายเป็นคนที่ยิ้มยากทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา แม้แต่เลขาที่สนิทกันยังต้องเกร็ง นั้นรวมไปถึงพนักงานคนอื่นๆ ที่ไม่กล้าเข้ามาพบทั้งที่ฉันไม่ได้ปริปากด่าหรือว่าใครเลย ฉันรู้ดีว่านี่มันไม่ใช่ตัวฉันเลย…ฉันทำตัวราวกับคนอกหัก ถูกทอดทิ้งทั้งที่ตัวเองไม่เคยมีแฟน ใบหน้าเบื่อโลกเบื่อทุกอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไรไปหลังจากวันนั้นคนใจร้ายคนนั้นก็หายเงียบไปเลย ไม่มีการติดต่อผ่านใครใดๆ ทั้งสิ้น หายไปเหมือนฉันเป็นคนทำผิดที่ต้องยอมกลับเข้าไปขอโทษขอโพย แต่มันไม่ใช่ ฉันยังยืนยันว่าวันนั้นมันไม่ใช่ความผิดของฉัน คนผิดก็คือเขานั้นแหละที่ขึ้นเสียงใส่ฉันเกินความจำเป็น ฉันไม่ใช่คนที่พูดยากขนาดนั้