Semua Bab EVIL LOVE รักร้ายนายฟีนิกซ์: Bab 61 - Bab 70

"ขอบคุณที่เหนื่อยกันมานะคะ ทุกคนเก่งมากเลยค่ะ ลินขอปิดการประชุมไว้แค่นี้ค่ะ" เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่วาระความเครียดได้จบลง ฉันรีบเก็บแฟ้มบนโต๊ะพลางเหลือบมองร่างสูงที่เอาแต่จ้องฉันตลอดการประชุม ก่อนที่รีบเดินหนีกลับเข้าไปในห้องของตัวเองโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปสนใจเขาอีกเลย"จะให้ตาลสั่งอาหารเที่ยงไว้ไหมคะ?""ไม่เป็นไรค่ะ ลินไม่ค่อยหิว พี่ตาลพักเที่ยงได้เลยค่ะ""ค่ะ งั้นพี่ไปนะคะ" ว่าจบเลขาสาวที่เดินตามก็ออกจากห้องทำงานเหลือไว้แค่เพียงฉันที่ยังคงเปิดแฟ้มต่อไปเพื่อทำงานต่อในขณะนั้นเอง…ครืดดดดด!เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นปรากฎให้เห็นใครอีกคนที่ไม่ใช่เลขาของฉันเดินเข้ามาหน้าตาเฉย และฉันก็ไม่มีความแปลกใจเลยสักนิด รู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องมา จึงวางปากกาในมือลงแล้วเหลือบมองเขานิ่งๆ ทันที"มีอะไรคะ?""…" มีแต่ความเงียบที่ได้รับ พี่ฟินซ์เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม เอนหลังไปพิงนิ่งๆ พร้อมกับมือที่เคาะโต๊ะทำงานฉันเบาๆ"ถ้าเข้ามาแล้วจะไม่พูดอะไรก็ออกไปเลยค่ะ""เธอก็รู้ว่าการที่ฉันเคาะโต๊ะมันแปลว่าอะไร""ไม่รู้ค่ะ นะ หนู…ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวคุณเลย" เกือบแทนตัวเองเหมือนเดิมแล้ว ยังด

"ยะ อย่านะคะ นั้นปาป๊าจะทำอะไร!?" ฉันตอบเสียงสั่นแล้วค่อยๆ ก้าวด้วยความกลัวเดินเข้าไปในห้อง ภาพที่ฉันเห็นคือปาป๊ากำลังจับปืนกระบอกสั้นแล้วเริ่มเล็งมาทางพี่ฟินซ์โดยที่มีไลก้านั่งมองเหตุการณ์นิ่งๆอย่างที่ฉันคิดไม่มีผิด ขณะที่เดินใกล้ถึง เสียงฝีเท้าของอีกสองที่ตามหลังฉันก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่น หม่ามี้ชะงักนิ่งกันน้องน้ำขิงไว้ ก่อนที่จะหันไปมองสามีของตัวเองที่เคยคิดว่าเขาจะไม่ทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล"ทะ ทำไมปาป๊าต้องยิงพี่ฟินซ์ด้วย" และฉันก็ทำสำเร็จ ก้าวช้าๆ ด้วยความสั่นของฉันเดินไปหาพี่ฟินซ์จนสำเร็จ รายนี้ไม่คิดทำอะไรเลย เขายืนนิ่งๆ มองฉันสลับกับปาป๊าโดยที่ยังไม่มีความเกรงกลัวเหมือนเดิมนั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ถึงจะยังกลัวแต่ฉันก็หงุดหงิดที่ทั้งสามคนกำลังไร้เหตุผลแบบนี้ พี่ฟินซ์ที่ปล่อยให้ตัวเองถูกทำร้ายง่ายๆ ปาป๊าที่ใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา รวมไปถึงไลก้าที่ไม่คิดจะห้ามอะไรเลย"หนูเข้ามาทำไม ป๊ายังคุยธุระไม่เสร็จ""ธุระของป๊าคือการฆ่าคนที่หนูรักงั้นเหรอ!?" ตอนนี้ความกลัวก็ไม่ทำให้ฉันสั่นเครือได้แล้ว แค่จะรักใครคนหนึ่งมันต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ เรารักกันไม่เห็นมีอะไ

"เราไปกันเถอะค่ะ…" ฉันกระตุกมือหนาของคนที่กำลังจ้องมองคนเป็นแม่ของตัวเองนิ่งๆ เพราะคิดว่าวันนี้เขาเจอกับปัญหามากมายที่ถาโถมเข้ามามากพอแล้ว จึงไม่อยากให้คนตรงหน้าที่เป็นต้นเหตุของความลำบากใจทำให้พี่ฟินซ์อ่อนแอลงมากกว่านี้ แม้จะอยากให้เขาเผชิญหน้ากับปัญหาเพื่อก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไป แต่ฉันกลับคิดว่าตอนนี้จิตใจเขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะรับไหวแล้ว"คุยกันหน่อยได้ไหมฟินซ์ แม่อยากคุยกับลูก" คุณฟากฟ้าเอ่ยต่อ ยิ่งเธอพยายามเดินเข้ามาฉันก็ยิ่งจับมือพี่ฟินซ์แน่นขึ้น ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ความนิ่งสงัดของเขาตอนนี้กำลังทำให้ฉันกลัวใจเหลือเกิน"พี่ฟีนิกซ์คะ…""…" เงียบ"ถ้าพี่ยังไม่พร้อม…""อยู่กับฉันระหว่างที่คุยกับเธอได้ไหม?" ทว่าไม่ทันจะเอ่ยอะไรจบร่างสูงก็พูดออกมาหลังจากที่ยืนเงียบมาเนิ่นนาน เขาหันมาถามฉันด้วยสายตาที่อ้อนวอนพร้อมกับจับมือฉันไว้แน่น ขณะที่ฉันยิ้มอ่อนๆ ตอบกลับแล้วพยักหน้าตอบรับในทันที"ได้สิคะ…หนูจะอยู่กับพี่ตลอดเวลา หนูสัญญา" เขาผละสายตาออกจากฉันแล้วมองไปที่แม่แท้ๆ ของตัวเอง มือหนาเริ่มบีบมือฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดรอยแดงเป็นรอยมือ แต่ฉันก็ไม่อยากปริปากพูดอะไรออกไป ถึงจะเจ็

"อื้อ~" ฉันกระพริบตาถี่ๆ รับแสงในยามเช้าของอีกวัน ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มอ่อนๆ ให้กับอีกคนที่ยังคงอยู่ในท่านอนท่าเดิมแต่ลืมตาขึ้นตื่นก่อนที่ฉันจะตื่นเสียอีก"ทำไมวันนี้ถึงยังไม่อาบน้ำล่ะคะ" ปกติตื่นขึ้นมาฉันก็จะนอนอยู่คนเดียวบนที่นอนสุดกว้าง แม้ว่าจะเป็นวันหยุดแต่ร่างสูงก็ตื่นเช้าอาบน้ำก่อนตลอด แต่วันนี้มาแปลก…เขายังคงนอนกอดฉันแน่นเหมือนเดิม"อยากขี้เกียจเหมือนเธอบ้าง""ขี้เซาค่ะไม่ใช่ขี้เกียจ" ตื่นมาก็ว่ากันเลย แค่บิดขี้เกียจนิดๆ หน่อยๆ ก็ลุกจากที่นอนแล้ว แบบนี้เขาไม่เรียกว่าคนขี้เกียจสักหน่อย"หึ…""งั้นวันหยุดทั้งที เรานอนกันแบบนี้ทั้งวันเลยไหมคะ?""นี่แหละเขาเรียกว่าขี้เกียจ""แหะ! ก็เหนื่อยมาหลายวันแล้วนี่นา พักผ่อนบ้างจะเป็นไรล่ะคะ นอนกอดพี่แบบนี้สบายจัง" จะบอกว่าฉันติดกอดเขาก็ได้ แต่กอดนี้มันอบอุ่นจนสามารถทำให้ฉันหายเหนื่อยได้ แถมกลิ่นของเขาก็หอมมาก ดมได้ทุกวันไม่น่าเบื่อเลย"วันนี้เธออยากทำอะไร?""อยากอยู่กับพี่""คลั่งรัก?""คลั่งรักพี่ฟีนิกซ์ที่สุดเลย~" คิดยังไงก็ยอมรับออกไป จะให้ปฏิเสธยังไงได้ล่ะ หลักฐานก็เห็นอยู่เต็มสองตาแบบนี้"วันนี้เราทำอาหารกันไหม?""หื้อ…ทำอาหาร?" ฉันชะงั

"ทำไมถึงมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะ พี่ฟีนิกซ์เขา…" เป็นฉันที่เดินออกมาหาคุณฟากฟ้าแล้วเอ่ยบอกกับเธอ เพราะพี่ฟีนิกซ์ยังคงนิ่งเหมือนเช่นวันนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังจัดการความรู้สึกไปถึงไหน แต่ฉันคิดว่าเขาคงต้องการเวลาที่มากกว่านี้ เรื่องมันเพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงเอง…"คืนนี้ฉันต้องรีบกลับนิวยอร์ก ธุรกิจของฉันกำลังมีปัญหา ฉันทิ้งมันไว้นานกว่านี้ไม่ได้""…""ฉันไม่ได้ต้องการอะไรเลยลิลิน แค่ได้เห็นหน้าเขาก่อนไป ฉันก็พอใจแล้ว""แต่…""ฉันขอร้องลิลิน ช่วยฉันหน่อยนะ""หนูไม่รับปากว่าจะทำได้ไหม แต่หนูจะพยายามคุยให้นะคะ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรับปาก ฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่าฉันไม่รู้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้เลย ฉันไม่รู้ว่าเขาจะยอมออกมาเจอหรือเปล่า…ว่าแล้วฉันก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้องอาหารอีกครั้ง ขณะที่ร่างสูงยังคงนั่งนิ่งๆ อยู่ที่หัวโต๊ะเหมือนเดิม ไม่มีอาการความรุนแรงเกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีอาการที่จะบ่งบอกว่าเขาจะไม่เป็นอะไรได้เลย"พี่ฟีนิกซ์คะ…""เธอกลับไปหรือยัง" ยังไม่ทันที่จะฉันจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป เจ้าของใบหน้าหล่อก็หันกลับมามองพร้อมถามฉันนิ่งๆ"ยะ ยังค่ะ""เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบคุยเวลาทานข้าว"