All Chapters of ปราบพยศคุณภรรยา: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณเห็นอะไรหรือเปล่า”พราวลลิลตั้งสติขึ้นมาใหม่แล้วลุกขึ้นจากข้างเตียงมานั่งบนเตียงนอน หันหลังให้ชายหนุ่มที่ยังคงยืนหันหลังอยู่ภายในห้องนอนนั้น เขายังไม่ไปไหน ก็คงเป็นเพราะยังตกใจเสียงกรีดร้องของเธอที่มันดังไปสามบ้านแปดบ้านนั่นแหละ ขนาดตัวเธอยังรู้เลยว่ามันดังแล้วเขาจะไม่ตกใจได้ยังไงกันล่ะนนท์ธิวรรธน์ยืนเงียบเพื่อครุ่นคิดอย่างหนักกับคำตอบที่จะให้เธอ เขาควรจะโกหกหรือพูดความจริงออกไปดี กับการต้องมาเจอกันในสภาพนี้ของหญิงสาว“ฉันถามว่า คุณเห็นอะไรหรือเปล่า”เสียงหวานถามย้ำออกไป“ไม่ อืม สายตาผมสั้น”ชายหนุ่มเลือกที่จะโกหกคำโตออกไปเกี่ยวกับสายตาอันแสนชัดเจนของตัวเอง ก็คงเป็นเหตุผลที่ดี และก็เพื่อความสบายใจทั้งสองฝ่ายแม้ว่าเขาจะแอบลำบากใจอยู่บ้างก็ตาม เพราะภาพยังคงติดตาและติดอยู่ในความรู้สึกอยู่เลย ก็นอกจากหน้าตาของเธอที่มันสวยจนสะกดเขาได้แล้ว เรือนร่างของเธอก็งดงามชวนเขาอยากเข้าหาอีกด้วย“แน่นะ”เสียงหวานถามย้ำเพื่อความแน่ใจ“อืม แน่สิ”เสียงหนาพยายามเค้นตอบเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ“ทำไมคุณไม่เคาะประตู”พอเริ่มจะคลี่คลายความอับอายลงได้ พราวลลิลก็กลับไปหาเรื่องเขาต่อ ด้วยเรื่องไร้มารยาของ

“หืมมมม”ร่างสูงของชายหนุ่มพลิกตัวอย่างช้าๆเพื่อยืดลำตัวออกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นตามเวลาปกติที่ร่างกายนั้นตื่นขึ้นในเวลานี้จนชินแล้วถึงจะหลับไม่ค่อยเต็มตาเท่าไหร่เพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็ดึกดื่นพอสมควร เมื่อต้องรู้สึกถึงความแปลกๆที่มีหญิงสาวมานอนร่วมเตียงด้วย“หืมมมมมมม เมื่อยจังเลย”ร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหน้าที่ยึดครองเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวไม่แบ่งเพื่อนร่วมเตียงแม้แต่น้อย พลิกตัวอย่างช้าๆพร้อมกับบิดตัวไปมาเล็กน้อยเพื่อไล่ความเมื่อยล้าที่เกิดจากการนอนเธอยังคงรู้สึกง่วงอยู่มากเหมือนกับว่ายังไม่ได้หลับลงเลย เพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็ปาเข้าไปเกือบจะตีหนึ่งได้แล้วและยังต้องมาตื่นเช้าตั้งแต่หกโมงอีก เพื่อจะได้ออกไปคิดหาหนทางจะหนีออกไปจากการเป็นเมียของใครก็ไม่รู้ที่เธอยังจำชื่อเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป“ยังไม่ตื่นเหรอ”บิดตัวเพลินไปหน่อยก็พาลนึกขึ้นมาได้ว่า การกระทำของเธอจะทำให้คนข้างๆตื่นขึ้นมาหรือเปล่า“เฮ้ย อะไรวะเนี้ย”เปิดผ้าห่มออกหวังจะลุกจากเตียงเมื่อเห็นว่าคนข้างๆยังคงหลับอยู่ แต่ทว่าภายใต้ผ้าห่มกลับมาอะไรอยู่อีก จนเธอต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่งเพื่

“สวัสดีค่ะ”พราวลลิลตื่นขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่หลังจากเมาหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ รีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้องนอนนั้นในทันทีก่อนที่เจ้าของห้องจะตื่นขึ้นมาเสียอีกก็ด้วยเกิดความอายที่ตอนหัวค่ำนั้นหลังจากที่ดื่มไวน์เข้าไปก็ใจกล้าพูดอะไรออกไปมากมายหลายอย่าง ทำเอาไม่กล้าสู้หน้าเจ้าของห้องพอลงมาที่ชั้นล่างของบ้านก็มาเจอเข้ากับแม่เจ้าของห้องอีก ทั้งที่อยากหลบหน้าทุกคนนั่งเงียบๆสักพัก ก็จำต้องทักทายเจ้าของบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้“ไม่ต้องทักทายแม่แบบนั้นหรอก ทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านของหนูได้เลย”คุณหญิงวรรณวิภารับไหว้หญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่แสนใจดีของเธอ และก็ด้วยความอารมณ์ดีของเธอนั้นด้วย เพราะตื่นเช้ามาทั้งทีก็ได้มาเจอกับลูกสะใภ้คนโปรดที่ตื่นเช้าไม่แพ้เธอเลยพราวลลิลนั่งลงใกล้ๆกับที่คุณหญิงวรรณวิภากำลังยืนกำกับให้เด็กๆภายในบ้านทำความสะอาดเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นแจกันโบราณอันใหญ่เธอนิ่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไร ทำตัวไม่ถูกด้วยไม่เคยตื่นขึ้นมาภายในบ้านของคนอื่นมาก่อน ถ้าเป็นปกติอยู่ที่บ้านของเธอพอตื่นขึ้นมาแบบนี้ ก็ต้องตรงดิ่งไปชงกาแฟหรือไม่ก็ชาเขียวมาดื่มก่อนมื้ออาหารไปแล้วล่ะ“หรือว่าจะโทรกลับบ้านซะหน่อยไหม”ค

“คุณเตรียมตัวเสร็จหรือยัง ลงไปข้างล่างกัน ฉันหิวแล้ว”หลังจากที่ถูกเขาดูถูกว่าขนาดหน้าอกของเธอมันเล็กกว่าลูกเกดพราวลลิลก็มีความละอายน้อยลงไปมาก เธอสามารถอยู่ร่วมห้องเดียวกับเขาโดยไม่ใส่เสื้อในได้เพียงแต่อาบน้ำทีหลังเขาแล้วเดินออกจากห้องแต่งตัวในตอนที่เขาเผลอไม่ได้สนใจเธอ แค่นั้นเองทำให้เธอนอนหลับลงได้อย่างสบายใจไม่ต้องอึดอัดกับเสื้อในที่ต้องทนใส่มาทั้งวันนั้นอีกต่อไปแล้วนั้นก็ทำให้เธอหลับลึกแถมฝันดีเอาเสียด้วย ฝันว่าได้ไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ตามที่เธอชอบไป ได้ไปเต้นโชว์ลีลาเท้าไฟของเธออย่างสุดฤทธิ์สุดเดชทำเอาเธอนั้นตื่นมาด้วยความอารมณ์ดีเกินกว่าปกติทุกวันไปมาก ถึงขั้นแต่งตัวเสร็จแล้วยังนั่งรอคนที่ตื่นขึ้นมาที่หลังให้ลงไปกินข้าวเช้าพร้อมกันได้ด้วย“อืม”นนท์ธิวรรธน์ตอบกลับหญิงสาวด้วยอาการเสียงแข็งๆแถมทำคอแข็งๆใส่เธออีกด้วย ก่อนจะเดินนำออกจากห้องไปด้วยท่าเดินของคนตัวแข็งๆ “ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ มีอะไรให้ต้องคับแค้นใจหนักหนา ฉันแค่ล้อเล่นเองนะ”หญิงสาวลุกเดินตามหลังเขาไปก็บ่นพึมพำไป เมื่ออีกฝ่ายมีท่าทีราวกับโกรธเธอข้ามวันข้ามคืน กับแค่ถูกเธอล้อเล่นหน่อยเดียวเอง ทำไมเป็นผู้ชายใจเล็กใจน้อ

“ยังไม่หายโกรธกันอีกเหรอ”กล้าหาญเอ่ยทักทายหญิงสาวเมื่อเห็นท่าทีว่าเธอนั้นทำตัวห่างเหินกับเจ้านายของเขามาสองสามวันได้แล้ว ผิดปกติของคนที่อยู่บ้านเดียวกันแถมยังนั่งรถคันเดียวกันมาทำงานด้วยกัน“ไม่มีทางซะหรอก ดูสิหลอกให้หนูเดินขึ้นลงบันไดตั้งกี่ชั้น นี่ผ่านมาตั้งกี่วันแล้วขายังเจ็บอยู่เลย”พราวลลิลที่ยังฝังใจเจ็บกับการที่ถูกเขาหลอกให้เดินขึ้นลงบันไดตั้งสิบชั้นกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้น เธอก็แค่แกล้งเขาไปนิดหน่อยเองทำไมเขาต้องมาทำกับเธอแบบนี้ มันดูจะเกินไปหน่อยแล้ว“แล้วนี่แยกห้องนอนกันด้วยเลยไหม”กล้าหาญยังคงสัมภาษณ์หญิงสาวไม่เลิกด้วยความอยากรู้อยากเห็น“แยกกับผีอะไรล่ะ ก็ต้องทนนอนเห็นหน้าทุเรศๆนั้นทุกคืนนั่นแหละ”พราวลลิลก็ยิ่งระบายความอึดอัดคับแค้นใจของเธอออกไปให้อีกฝ่ายได้ฟัง มันช่างขมขื่นหรือเกินที่จะต้องทนนอนเห็นใบหน้าหล่อๆแต่กวนประสาทนั้นทุกคืน แทนที่โกรธเขาแล้วจะได้แยกห้องนอนกัน“แต่ก็ยังไม่ยอมพูดกันเนี้ยนะ”“ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านอนซะหน่อย”“ไปประชุมได้แล้ว”ยังเม้ามอยกันไม่ทันจบดี ท่านประธานบริษัทก็เดินออกมาจากภายในห้องทำงานพอดี กล้าหาญเลยจำต้องตัดจบบทสนทนาเอาไว้เพียงเท่าน