All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักนายเพลย์บอย: Chapter 11 - Chapter 20

ฉันตื่นมาด้วยความเจ็บที่วิ่งกลางกาย เปิดเปลือกขึ้นกวาดมองรอบห้องก็รีบเปิดตาโต เสื้อผ้าของฉันกระจัดกระจายทั่วห้องนอนที่ไม่คุ้นตา และที่น่าตกใจกว่านั้นคือร่างของฉันเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มที่ไม่ใช่ห้องตัวเอง!!"ตื่นแล้วเหรอ?""เฮี้ย!!!" ฉันสะดุ้งตัวโหยงเมื่อร่างของใครอีกคนเดินออกจากห้องน้ำ สภาพผมเพ้าเปียกปอนนุ่งผ้าเช็ดตัวท่อนล่างและเปลือยเปล่าท่อนบนจนฉันรีบหันหน้าหนี"คนไม่ใช่เฮี้ย" ไอคุณเจโรมยกยิ้ม ให้ตายเถอะ…นี่มันเรื่องบ้าอะไร!?ฉันเม้มปากพยายามวิเคราะจากสภาพของตัวเองและของรอบกาย และคำตอบมันก็ชัดขึ้นมาเป็นคำตอบเดียวคือฉันเสียตัวให้ไอบ้านี่ไปแล้ว…รู้อย่างนั้นใบหน้าฉันก็ร้อนผะผ่าวกำผ้าห่มไว้แน่น พลันคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่ก็จำอะไรไม่ได้สักอย่างไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาสักแอะ"แปลก…ฉันคิดว่าเธอจะโวยวาย?" ไอ้คุณเจโรมเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเดินไปส่องกระจกเช็ดผมสบายใจเฉิบ"ทะ ทำไมฉันต้องโวยวาย เสียตัวสำหรับฉันไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย" ฉันอวดเก่งเข้าสู้ ต่อให้เสียหน้าที่พลาดท่าให้เขาแค่ไหนแต่ฉันจะแสดงด้านอ่อนแอให้เขาไม่ได้ แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"เหรอ คิดได้แบบนั้นก็ดี อย่าลืม

ร่างสวยเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวกระโจมอก ผิวปากฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์เบื่อหน่ายกับคนตัวโตที่ห้างจนหมด"ล่า ล้า ล่า ~""อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอที่รัก…""เฮี้ย!!!" คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงถอยหลังกรูแนบชิดกับกำแพงห้อง ก่อนที่จะปรายมองยังเจ้าของที่มาของเสียงจนได้เห็นว่าเขากำลังนั่งไขว่ห้างราวกับเป็นห้องตัวเอง"นะ นายเข้ามาห้องฉันได้ยังไง!?" ร่างเล็กถามเสียงติดขัด เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ที่นี่ แถมยังสามารถเข้ามาในห้องเธอได้อีก นี่มันโจรโรคจิตชัด ๆ"เป็นแฟนกันทำไมจะเข้าห้องแฟนไม่ได้ล่ะจริงไหม?" ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างเหมือนที่เธอทำบ้าง ความแสบที่เธอทิ้งไว้กับเขาที่ห้างเขายังจำไม่ลืม"ออกไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ ไอ้โจรโรคจิต!""ไม่เอาหนาที่รัก พูดแบบนี้กับแฟนไม่น่ารักเลยนะคะ""นี่!…ฉันบอกว่าให้นายออกจากห้องฉัน ไม่เข้าใจหรือไง""ที่รักดุจังเลย ขึ้นเสียงเดี๋ยวไม่ซื้อคอนโดใหม่ให้แล้วนะ" เจโรมย้อนคำพูดของเธอทุกคำ แทบไม่ได้ฟังเสียงไล่ของน้ำอิงด้วยซ้ำ ยิ่งเธอหงุดหงิดมากแค่ไหนเขาก็ยิ่งชอบใจ"ได้ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ""ใจร้าย…กล้าจับแฟนได้ลงคอเหรอ?" ร่างสูงไม่พูดเปล่า แต่เขาช

"เธอจะทำอะไร?""ต่อกลอนกับคนแบบนายไง""เฮ้ย!!!!" เจโรมสะดุ้งเฮือกเมื่อมือเล็กใช้จังหวะเผลอเอื้อมมาจับมือเขาไว้แล้ววางบนราวนม เธอกระตุกยิ้มให้คนตกใจหน้าเหลอก่อนที่จะกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นร้านอาหารชนิดที่ทุกคนหันมามอง"กรี๊ดดดด…ช่วยด้วยค่ะ โจรโรคจิตพยายามลวนลามฉันค่ะ!" สิ้นเสียงนั้นคนในร้านก็ต่างพากันหันมองขวับ บางคนที่เข้าใจผิดคิดว่าเจโรมพยายามจะลวนลามสาวสวยก็รีบลุกมาช่วยล็อกสองมือไขว้หลังอย่างไว ตัดภาพไปที่อีกหลายคนก็ยกโทรศัพท์มือถือถ่ายอัดวิดีโอคนโรคจิตที่กระทำอย่างอุกอาจ ทั้งที่เจโรมยังไม่ทันได้ตั้งตัวน้ำอิงก็ถูกคนใจดีลากให้ยืนหลบด้านหลัง เธอกระตุกยิ้มพึงพอใจที่เห็นเจโรมถูกล็อกมือยังกับผู้ร้ายตัวจริงและพยายามจะปฏิเสธกับความผิดที่ถูกใส่ร้ายโดยไม่มีใครเชื่อ"คุณเป็นอะไรไหมคะ?" ได้ยินคำถามจากพลเมืองดีน้ำอิงก็ปั้นหน้าเกรงกลัวจนตัวสั่น เธอส่ายหัวเป็นคำตอบเพียงนิดแล้วพยายามบีบน้ำตาที่แห้งเหือดเพื่อเรียกความสนใจ"ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ แต่ฉะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ""ได้ค่ะ ฉันจะจัดการต่อเอง" ว่าจบร่างเล็กก็รีบเดินหนีไปจากวงล้อมที่คนในร้านกำลังให้ความสนใจทิ้งให้คนที่ตกเป็นเหยื่อเอาต

"อื้ออ…อย่านะ" เสียงร้องห้ามถูกเปล่งขึ้นจากคนที่นอนราบ แต่การตอบสนองทางร่างกายกลับสวนกันคนละทางโดยไม่รู้ตัว น้ำอิงดิ้นพล่านในตอนที่ถูกกวาดเลียเนินสามเหลี่ยมโดยรอบ มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกแม้แต่แรงจะขยับถอยหนีก็แทบจะไม่มีให้ทำใบหน้าคมยังฝังอยู่ที่เดิมไม่ทำตามคำขอ เขาละเลงลิ้นรัวพร้อมกับใช้นิ้วเรียวเข้าช่วย ดันเข้าโพรงกุหลาบสีหวานคว้านลึกสุดนิ้วยาว"อื้ออ~" สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายทำให้เธอดีดดิ้นไม่หยุด เสียวซ่านจนตอดรัดทุกนิ้วพร้อมเสียงครางในลำคอไม่ขาดห้วงเจโรมไม่ปล่อยให้เสียเวลานาน มือเรียวหนาชักเข้าชักออกเร่งจังหวะพร้อมทั้งตวัดลิ้นรัว น้ำอิงเริ่มหายใจติดขัดบอกไม่ถูก เสียวท้องน้อยเป็นบ้ากับความรู้สึกที่ทรมานแต่กลับรู้สึกดีอย่างไม่เคยพบเจอ ได้แต่นอนรับความกระสันที่วิ่งวุ่นทั่วร่างกาย"อ่าา…นาย ฉะ ฉันจะเสร็จแล้ว…" ไม่รู้ว่าความรู้สึกขัดขืนหายไปตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าตอนนี้เธอต้องปลดปล่อยมวลอารมณ์ที่กำลังถาโถมในร่างกายจนใจจะขาดคนตัวโตรู้ดีว่าเธอกำลังจะถึงฝั่งในไม่ช้า เขาเร่งทุกการกระทำรัวเร็วขึ้นจนในที่สุดร่างบางก็ปล่อยน้ำหวานให้เขาได้ดูดกลืนหมดทั้งตัวคนปลดปล่อยหอบหายใจอย่างหม

"นายไม่คิดจะกลับห้องตัวเองบ้างเหรอ?" ร่างสวยปรายมองคนที่กำลังนั่งทำงานเงียบ ๆ เขาให้ลูกน้องแบกเอกสารกองโตมาให้ ทั้งที่ห้องตัวเองอยู่ข้างกันแต่กลับไม่คิดจะกลับไปเหยียบจนเธอแปลกใจ"อยากใช้งานฉันไม่ใช่เหรอ?" เขาเอ่ยทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าจากเอกสาร ทำเอาน้ำอิงแปลกใจที่เขารู้ทันว่าเธอกำลังใช้ความเห็นใจล่อลวง"นายคิดว่าทำแค่นี้จะไถ่โทษที่นายทำกับฉันได้เหรอ?" คราวนี้เจโรมเงยหน้าขึ้น"เธอทำฉันก่อน""ถ้านายแก้แค้นฉันเสร็จแล้ว ทำไมถึงไม่กลับไป หรือเมื่อคืนยังไม่พอใจอีก" เจโรมวางเอกสารในมือลงแล้วเดินมาหาคนที่นั่งดูหนังบนโซฟา เขาหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าหาคนเริ่มปากดี"ถ้าฉันบอกว่ายังไม่พอใจล่ะ…" น้ำอิงเริ่มชะงักถอยหลังหนีช้า ๆ ขณะที่ใบหน้าหล่อยิ่งยื่นเข้ามาหาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ที่รู้สึกไม่ปลอดภัย"มะ ไม่ว่านายกำลังคิดอะไร หยุดคิดเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่ยอมนายอีกแน่""ถ้าฉันจะเอา เธอคิดว่าตัวเองจะทำอะไรได้" หญิงสาวกลืนน้ำลายอึกใหญ่ คำว่าเอาเน้นที่ใบหน้าจนภาพของคืนนั้นลอยเข้ามาในหัว"หึ…" เจโรมเห็นท่าทีของเธอก็พลอยหัวเราะในลำคอ ในที่สุดเขาก็สามารถทำให้เธอกลัวเขาได้บ้าง จากที่พยศเกินก