All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักนายเพลย์บอย: Chapter 21 - Chapter 30

"ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย ฉันพาเธอมาทำงานไม่ได้พามาฆ่า" คนกำลังขับรถเหลือบมองคนนั่งเบาะซ้ายก็พูดขึ้นมา เธอเอาแต่ทำหน้าบูดไม่พอใจแถมยังไม่พูดไม่จาตั้งแต่ออกจากที่ทำงานตลอดทาง"นายไม่เลือกคนอื่นมาทำด้วย ทำไมต้องเป็นฉัน""ฉันพอใจแบบนี้" คำตอบของเขาทำให้น้ำอิงหันขวับไปมอง"แต่ฉันเกลียดขี้หน้านาย""หึ…เกลีดยังไงได้อย่างนั้น ไม่เคยได้ยินเหรอ?""ชิ…" น้ำอิงกอดอกแล้วเบือนหน้ามองอกไปนอกกระจกรถ เธอเบื่อจะคุยกับเขาแล้ว มีแต่จะกวนประสาทไม่ยอมหยุด"เธอหิวไหม กินอะไรหรือยัง?""ไม่หิว รีบทำงานให้เสร็จ ฉันอยากกลับห้องแล้ว" เจโรมไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลยสักนิด เขาหักเลี้ยวพวงมาลัยแล้วจอดรถข้างทางที่เป็นร้านอาหารง่าย ๆ แล้วดับรถ"ดับรถทำไม?" น้ำอิงหันซ้ายแลขวา ในขณะที่เจโรมปลดเข็มขัดนิรภัยออกเรียบร้อย"เธอไม่หิว แต่ฉันหิว ถ้าไม่ร้อนก็นั่งอยู่บนรถได้ฉันไม่ว่า" สิ้นเสียงทุ้มชายหนุ่มก็ปิดประตูใส่หน้าเธอ ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารจนน้ำอิงต้องเดินตามลงมาใบหน้าบูดบึ้งยังไม่หาย"กะเพราไก่ไข่ดาวไม่สุกที่หนึ่งครับ ตกลงจะกินไหม?" ประโยคแรกเขาเอ่ยกับพนักงานที่เดินมารับรายการอาหารแล้วหันมาถามน้ำอิงที่ไม่พูดไม่จาแน

"อืม...""อ่า...""ดี...แบบนั้นแหละอืม..." "นี่นายเลิกครางได้แล้ว...เดี๋ยวนายคริสเข้ามาก็เข้าใจผิดหรอก" เจ้าของร่างหวานกดเสียงเข้มเอ่ยกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า เพราะเจโรมเอาแต่คำรามเคลิบเคลิ้มในลำคอแถมยังทำเสียงกระเส่าเปล่งออกมาถ้ามีคนหลับตาฟังเสียงของเขาตอนนี้คงคิดว่าคนสองคนในห้องคงกำลังทำอะไรที่มากกว่าการนวดเสียแล้ว"เธอก็นวดเก่งเหมือนกันนะ ตรงนั้นแหละ..ดีเลย อ่าา" แน่นอนว่าคนรั้นไม่ได้คิดจะฟังเลยสักนิดเขายังคงสุขสมอยู่กับฝีมือการลงแรงนวดของน้ำอิงบนหลังคอที่มีเส้นเลือดขดกันแทบจะเป็นปมจากการทำงานมาทั้งวัน"โอ้ย ๆ เจ็บ ๆ" จนกระทั่งคนหมั่นไส้ออกแรงทุบสุดแรงที่มีทำเอาคนเคลิบเคลิ้มรีบลืมตาเอี่ยวตัวหลบหนีเสียงคร่ำครวญ"หึ...สมน้ำหน้า" น้ำอิงยกยิ้มภูมิใจในฝีมือของตัวเองขณะที่เจโรมหันมามองเธออย่างคาดโทษ"เธอแกล้งฉันเหรอ?""ใช่ คนแบบนายต้องดะ โดน...ว้าย!!" ยังไม่ทันจะได้พูดจบคนแกล้งก็ดึงร่างบางกว่าจนล้มราบบนโซฟาโดยมีเขาคร่อมร่างเธอไว้ระยะห่างแค่ปลายคืบเดียว"นะ นายทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยนะ" มือเล็กพยายามทุบให้หลุดจากพันธกานต์ทว่าคนดื้อดึงก็ไม่ยอมปล่อยยิ่งกดใบหน้าเข้าใกล้สัมผัสลมหายใจของกันและกัน

ฉันมองบนใส่คนที่เปิดประตูออกมาก็ยังสิงสถิตอยู่ในห้องของฉันแทบทั้งวัน จนพระอาทิตย์ตกดินก็ยังไล่ไปไหนก็ไม่ยอมไปราวกับถูกติดกาวแน่นหนึบกับโซฟาในห้องของฉันโดยตอนนี้เขาเล่นขนอุปกรณ์เล่นเกมในห้องของตัวเองมาไว้ที่ห้องฉันเป็นที่เรียบร้อย"ถามจริงนายไม่คิดจะกลับห้องตัวเองบ้างเหรอ?""…" ไร้ซึ่งคำตอบจากคนนั่งเล่นเกม เขาเอาแต่สนใจจอยเกมกดเล่นยุกยิกสีหน้ามุ่งมั่นจนฉันต้องเดินไปขวางหน้าจอ"กลับห้องนายไปได้แล้ว!""อย่าบัง เดี๋ยวฉันแพ้…" มือหนาพยายามปัดร่างของฉันออกจากจอโดยไม่สนใจคำถามของฉันเลยสักนิดเดียว"ไอ้คุณโจร กลับห้องไปได้แล้ว ฉันต้องออกไปข้างนอก" คราวนี้ฉันท้าวเอวแล้วเอ่ยเสียงเข้มขึ้นและเหมือนว่ามันจะได้ผลเพราะว่านายเจโรมผละสายตาจากหน้าจอมามองฉันแวบเดียวแล้วหันกลับไปเล่นเกมดังเดิม"จะไปไหน?" ถึงตาจะยังสนใจเกมแต่ก็ยังดีที่ตอบคำถามฉันอยู่บ้าง"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน นายกลับไปได้แล้ว ฉันจะล็อกห้อง""ฉันถามว่าจะไปไหน?""เฮ้อ…จะไปผับ โอเคปะ?" ถ้าไม่ตอบก็คงถามวนซ้ำ ๆ ทำตัวเหมือนพ่อฉันไม่มีผิด"ไปกับใคร?""แล้วนายยุ่งอะไรด้วยเนี่ย กลับไปได้แล้ว""ไปกับใคร ไปที่ไหน" ในที่สุดร่างสูงก็ยอมวางเกมลงแ

เจ้าของร่างสวยเดินเตะฝุ่นไปมาใต้คอนโดของตัวเองเพื่อรอดีแลนและปลายฝนที่กำลังจะมาถึง ซึ่งหน้าที่นั้นอาจจะไม่ต้องเป็นเธอที่ต้องทำแต่ความอึกอักใจที่จะต้องเผชิญหน้ากับเจโรมทำให้เธอเลือกที่จะรอขึ้นไปพร้อมกันกับเจ้านายจนเวลาผ่านไปไม่นานรถหรูของดีแลนก็วิ่งผ่านหน้ามาจอดที่ลานจอดรถวีไอพี น้ำอิงตรงไปหาดีแลนและปลายฝนที่ลงมาจากรถโดยยกมือสวัสดีเจ้านายและยิ้มทักทายเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว"ฉันนึกว่าแกรอที่สตูดิโอแล้ว" ปลายฝนเอ่ย"ฉันเพิ่งมาถึงน่ะ เห็นแกมาถึงพอดีน่าจะได้ขึ้นพร้อมกัน""อื้ม เรารีบไปกันเถอะค่ะ" ร่างทั้งสามกดลิฟต์ขึ้นมายังชั้นสูงสุดของคอนโดโดยที่มีคริสรอต้อนรับอยู่หน้าล็อบบี้เรียบร้อย"ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ คุณเพลงขวัญแต่งหน้าทำผมเตรียมถ่ายเรียบร้อยครับ" ดีแลนเพียงแต่พยักหน้าตอบรับแค่นั้น ก่อนที่ประตูห้องสตูดิโอจะถูกเปิดออกพร้อมมีอีกหลายชีวิตที่อยู่ในนั้นทั้งช่างหน้าช่างผมรวมไปถึงนางแบบที่เป็นถึงนางเอกชื่อดังพร้อมผู้จัดการและช่างภาพเจ้าของงานที่กำลังจดจ้องยังน้ำอิงที่พยายามหลบสายตาตลอดเวลา"เชิญทางนี้ครับคุณดีแลน" คริสจัดการที่ทางให้คนสามคนที่มาใหม่ โดยมีโน๊ตบุ๊กหนึ่งตัวที่อยู่ตรงห

เอี๊ยดดด!รถหรูเหยียบเบรกจนล้อหยุดนิ่งที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่น้ำอิงไม่เคยเห็น ซึ่งเจ้าของรถนั้นลงจากรถทันทีแล้วโยนกุญแจรถให้ชายชุดดำไปเก็บรถ ส่วนเขานั้นก็เปิดประตูฝั่งของหญิงสาวเพื่อดึงร่างของคนไม่เต็มใจลงมา"นายพาฉันมาที่ไหน" น้ำอิงไม่กล้าก้าวขาลงจากรถ เธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่านายนี่จะไม่ทำอะไรที่บ้าบิ่นไปมากกว่าก่อนหน้า โดยการพาเธอมาลวงฆ่าหรือเรียกค่าไถทำนองนั้น"ฉันไม่ได้พาเธอมาฆ่าก็แล้วกัน""…" น้ำอิงนั่งนิ่ง ปรายตามองรอบ ๆ บ้านที่มีบอดี้การ์ดหน้าบ้านเกือบสิบคน และทุกคนหน้าตาน่ากลัวจนเธอไม่กล้าลงจากรถถึงเขาจะปฏิเสธว่าไม่ได้ลักพาตัวมาฆ่าก็ตาม"หรืออยากให้ฉันอุ้มแบบเมื่อกี้อีก?""นายตอบฉันมาก่อนว่านายพาฉันมาที่ไหน""บ้านฉัน""บ้านนาย!?""ลงมา ฉันจะได้แก้มัดให้ ก่อนที่ฉันจะขังเธอไว้ในรถ ฉันให้โอกาสเธอเลือกครั้งสุดท้าย" ในที่สุดน้ำอิงก็ยอมก้าวลงมาจากรถ เธอยื่นมือให้เจโรมแกะเชือกที่ถูกมัดแขนไว้โดยที่มีสายตาบอดี้การ์ดหลายคนกำลังมองมาที่เจ้านายของบ้าน"เฮียโรมมาแล้ว~" เสียงใสดังมาแต่ไกลวิ่งออกมาจากในตัวบ้านทำให้คนที่ได้ยินเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกัน แต่เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีแค่พี่ชายจีเ