All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักนายเพลย์บอย: Chapter 31 - Chapter 40

"อื้อ!" บางอย่างที่กำลังก่อกวนภายใต้ผ้าห่มทำให้คนหลับสนิทในตอนแรกเริ่มรู้สึกตัว น้ำอิงพยายามผลักอะไรบางอย่างที่วนเวียนแถวโคนขาอ่อนรบกวนเวลานอนทั้งที่ยังไม่ลืมตาขึ้นอยู่ ๆ ความรู้สึกกลางกลายก็แวบเข้ามา บ้างก็ทำให้รู้สึกรำคาญบ้างก็ทำให้รู้สึกชอบจนไม่อยากจะปัดออก แยกไม่ออกว่าเรื่องจริงหรือความฝันจนบางอย่างที่เปียกแฉะสัมผัสตรงร่องหลืบน้ำอิงก็เริ่มลืมตาเพราะรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่แค่ความฝันภาพที่เห็นคือเงาตะคุ่มสีดำกำลังมุดใต้ผ้าห่มตรงที่นอนบนโซฟาปลายเท้า น้ำอิงตกใจคิดว่ากำลังถูกผีหลอกมือเรียวจึงรีบดึงผ้าห่มออกก่อนที่จะเห็นว่าผีที่คิดในตอนแรกนั้นคือ…"นายเจโรม!!" เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาสบตา แล้วยังมีหน้ามากดยิ้มมุมปากใส่น้ำอิงที่ถูกรบกวนจนตใจตื่น"ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!""ชุดนอนเธอทำลูกฉันตื่น" ให้ตายเถอะเขากะจะไม่ถามความสมัครใจเธอเลยสักนิด นี่มันลักหลับกันชัด ๆ ว่าจบก็ปาดเลียรอบร่องรักจนฉ่ำแฉะ แล้วไม่รอให้อนุญาตมือหนาก็สอดนิ้วกลางเข้าช่วยโดยน้ำอิงไม่ทันได้ตั้งตัว"ฉันจะนอน…อื้อ~" เรือนร่างสวยบิดเร่าในท่วงท่าที่ถูกสัมผัส กระตุ้นอารมณ์คนเพิ่งตื่นสวนทางกับคำพูดที่กำลังห้ามปรามจนเผลอเคลิ้มตามแน่

เรือนร่างของคนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวชะงักกึกเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วพบกับร่างของใครอีกคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ปลายเตียง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่เพื่อนข้างห้องหรือเจ้าของห้องที่ปล่อยให้เช่าแต่กลับตามหลอกหลอนทั้งวันทั้งคืน"นายเข้ามาได้ยังไง?" ทั้งที่เธอยึดคีย์การ์ดสำรองมาแล้ว แต่ทำไมร่างสูงถึงได้โผล่มาอยู่ในห้องเธอได้เหมือนเดิม"ฉันเอาชุดไปงานวันเกิดแม่มาให้" เจโรมไม่ได้ตอบคำถาม แต่เขากลับพยักพเยิดไปทางกล่องของขวัญที่ผูกโบว์สีหวานไว้เรียบร้อย"ฉันถามว่านายเข้าห้องฉันมาได้ยังไง?""บังเอิญฉันไม่ได้สำรองคีย์การ์ดแค่ใบเดียว" คำตอบของเขาเพิ่มอารมณ์หงุดหงิดให้น้ำอิงไม่น้อยเลย คอนโดโครงการหลักพัน ๆ ล้าน แต่เธอไม่รู้สึกปลอดภัยที่มีเจ้าของเป็นเขาเลยสักนิด"นายนี่มัน!!" เธอหมดคำพูดกับคนอย่างเขา ทั้งเจ้าเล่ห์กะล่อนและเจ้าแผนการเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้จริง ๆ"ตรงรอยนั้นเจ็บอยู่ไหม?" น้ำอิงมองตามสายตาเจโรมที่กำลังจ้องมองร่องรอยที่เขาทิ้งไว้บนตัวของเธอ ซึ่งเป็นรอยแดงเหนือราวนมที่กำลังช้ำเพราะความหื่นที่เขาสร้างไว้เมื่อคืน"กับผู้หญิงคนอื่นนายก็สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่เจ็บแบบนี้เหรอ?" น

เอี๊ยด!รถหรูจอดสนิทตรงหน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีตัวเองเป็นเจ้าของบ้าน โดยเขารีบลงจากรถอย่างเร็วแล้วสับเท้าไปหาน้องสาวที่อยู่ในตัวบ้านอย่างร้อนรนใจจนบอกไม่ถูก"เฮีย…" จีเซลวิ่งออกมา เธออยู่ในชุดเดรสสีฟ้าเตรียมพร้อมจะไปงานวันเกิดคนเป็นแม่ เช่นเดียวกับเจโรมที่อยู่ในชุดสูทสีน้ำตาลสุดเนี๊ยบกางเกงเข้าคู่และร้องเท้าหนังเงาวับ"หมายความว่ายังไงที่บอกว่าน้ำอิงไม่มาแล้ว" หลังจากที่จีเซลส่งข้อความบอกเรื่องของน้ำอิงที่ปฏิเสธจะไปงานวันเกิดเขาก็รีบออกรถไปหาเธอที่คอนโด แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ในห้องรวมไปถึงชุดที่เขาให้เธอเพื่อเข้างานก็ยังวางไว้ที่เดิม"พี่อิงบอกว่าพวกพี่สองคนเลิกกันแล้ว เธอขอโทษที่ไปงานวันเกิดของแม่ไม่ได้ เฮียทะเลาะกับพี่อิงมาอีกแล้วใช่ไหม?""เปล่า หลังจากกลับจากบ้านเมื่อวานเฮียยังไม่ได้ทำอะไรเลย" เจโรมเองก็คิดไม่ออกว่าเธอเป็นอะไรไป ตั้งแต่ตอนเช้าที่เธอทำตัวเย็นชาแต่ก็ยังรับปากที่จะเข้าร่วมงานแต่มาตอนนี้เธอกลับปฏิเสธเกี่ยวกับเขาทุกอย่าง โทรไปหาก็ไม่รับ หาตัวก็ไม่เจอนั้นจึงยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด"ถ้าเฮียไม่ได้ทำ แล้วทำไมพี่อิง…""เฮียจะไปหาเธออีกรอบ" จีเซลยังไม่พูดไม่ทันจบพี

สองวันผ่านไป สองวันผ่านไปเวลาผ่านไปไวราวกับโกหก ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องกลับสู่โลกความเป็นจริงหลังจากที่กลับบ้านเพื่อพักใจถึงสองวันเต็ม และรู้สึกว่าพร้อมจะเผชิญหน้ากับความจริงกลับมาเป็นน้ำอิงคนเดิมที่สลัดคราบของความเสียใจออกจากกายได้สำเร็จถึงไม่เต็มร้อยแต่ก็ดีขึ้นมาก ส่วนหนึ่งก็ได้พี่สายฟ้าที่กลับบ้านมาในช่วงเวลาที่เหมาะสมพอดิบพอดี ฉันจึงรู้สึกเหมือนได้พี่ชายกลับมาเพราะเขาเป็นทั้งเพื่อนคุยและเพื่อนเที่ยวที่ทำให้ฉันหายเศร้าทั้งสองวันที่กลับมาได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว"ยังไม่อยากไปเลย ไม่ทันจะหายคิดถึงกำนันพลเลย" ฉันกอดอ้อนพ่อไว้แน่นซึ่งตอนนี้เราต้องลาจากกันอีกครั้งที่สนามบินของตัวจังหวัดต้นทาง"ดูแลตัวเองดี ๆ วันไหนไม่ไหวรีบกลับบ้านทันทีเข้าใจไหม ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้ ไม่จำเป็นต้องให้เราไปลำบากในเมืองวุ่นวายนั้นด้วยซ้ำ""เข้าใจค่าว่ากำนันมีเงินเยอะมาก แต่หนูไม่ได้อยากพึ่งพ่อตลอดไปนี่หนา""ได้ข่าวว่าเพิ่งขอพ่อซื้อคอนโดไปหนิยัยลูกสาว""แฮะ…ดอกเบี้ยธนาคารมันเยอะมากไงคะ แม่สอนหนูมาเองว่าไม่อยากให้เป็นหนี้" ฉันบอกแม่พร้อมยิ้มร่า ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ซื้อคอนโดของตัวเองเสียที แต่เห็นทีว่ากลับ

BAR & BEER"มันนัดแกมาที่นี่เหรอ…" ตอนนี้พวกเราสามยืนอยู่หน้าสถานบันเทิงตรงจุดเกิดเหตุที่เคยเกิดขึ้นครั้งแรก ซึ่งเราอยู่ในชุดที่เพิ่งเลิกงานมาหมาด ๆ ไม่ทันจะได้เปลี่ยนชุดก็ถูกพี่แพมลากมาตามนัดเป็นที่เรียบร้อย"อือ รีบเข้าไปเถอะ""แกไหวนะ" พี่แพมพยักหน้าแต่แววตายังคงสั่นไหวจนฉันสัมผัสได้ ถ้าวันนี้เขาแสดงทีท่ายังไม่ยอมรับพี่แพมอีกครั้งฉันสัญญากับตัวเองเลยว่าฉันนี่แหละจะเข้าไปตบหน้าเพื่อเรียกสติเขาเองเราสามคนเดินเข้าไปในผับที่มีแต่พนักงานกำลังจัดของและทำความสะอาดเพื่อเตรียมเปิดร้าน โดยพี่แพมลากเราสองคนขึ้นชั้นสอง เธอนำทางอย่างคนชำนาญทางเป็นอย่างดีจนฉันและพี่แจนมองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรจนมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งที่มีประตูบานหนากั้นเป็นอย่างดี มันไม่ใช่ห้องวีไอพีของร้านเหล้าแต่มันเป็นเหมือนห้องทำงานของเจ้าของที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่แพมถึงเดินมาถึงนี่…"รอหน้าห้องนะ แล้วฉันจะรีบออกมา" พี่แพมเอ่ยจบก็รีบเดินเข้าไปทันที ขณะที่พี่แจนพยายามจะเรียกเพื่อไขคำถามที่สงสัยแต่กลับไม่ทันคนเร็วกว่าที่พูดจบก็เปิดประตูเข้าไปแล้ว"นอกจากจะเป็นช่างภาพแล้วเขาเป็นเจ้าของผับนี้ด้วยเหรอ?" ฉันเองก็เกิด