Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 101 - Bab 110

“เดี๋ยวกลับได้เลยนะคะ ไม่ได้รอ”ร้องบอกคนขับจบโชติมนต์ก็ก้าวเท้าลงจากรถยนต์ของบ้านหิรัญพัฒนามาพร้อมกับซองเอกสาร หากพอเงยหน้าขึ้นมาเจอกับร่างสูงใหญ่ของชายที่ยืนรออยู่บริเวณทางเชื่อมของตึกกับลานจอดรถ ความอ่อนใจก็พลันปราฎขึ้นในแววตาหลังเข้าเรียนจบเธอก็บินลัดฟ้าไปอยู่กับมารดาที่ออสเตรเลียร่วมเดือน แต่ท้ายที่สุดก็ต้องกลับไทยก่อนกำหนดเพราะทนต่อเสียงรบเร้าของปวินท์ไม่ไหว จากนั้นก็ยื่นใบสมัครเข้าเป็นพนักงานบัญชีที่ HUGHOME DESIGNแน่นอนว่าเจ้าของบริษัทอย่างปวินท์ย่อมรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องเดินทางมาสัมภาษณ์งานในช่วงสาย ๆ เพียงแต่เธอกำชับเขาดิบดีแล้วนะว่าวันนี้ขอมาสัมภาษณ์แบบพนักงานทั่วไป“คุณวินสั่งมาครับ”อีกฝ่ายโพล่งขึ้นมาราวกับรู้เท่าทันความคิด โชติมนต์เลยทั้งขำทั้งฉุน หรี่ตาจ้อง“พี่ชัช บอกน้ำมนต์มาเถอะค่ะว่าความจริงแล้วพี่ชัชไม่ใช่แค่ผู้ช่วย แต่เป็นหมอดูด้วยอะ คนอะไรรู้เหมือนเข้ามานั่งอยู่ในหัว”ชัชรัญได้ฟังแบบนั้นก็ถึงกับหลุดหัวเราะ“ชมกันแบบนี้ แสดงว่าผมทำงานดี”เพราะหน้าที่ผู้ช่วยไม่ใช่แค่ทำตามคำสั่ง เป็นแขนเป็นขาให้เจ้านาย แต่ยังต้องรู้ใจรู้งาน และคอยสังเกตสีหน้าและอารมณ์ของผู้เป็นนา

สามวันถัดมาผลการสัมภาษณ์ก็ถูกแจ้งผ่านอีเมล“อ๊ายยยยย คุณวินนนนน”คนได้งานที่ HUGHOME DESIGN สมใจหวีดร้องลั่นห้องพลางถลันออกจากห้องแต่งตัว วิ่งเอาข่าวดีมาบอกคนรักซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น“น้ำมนต์สัมภาษณ์ผ่านด้วยแหละ น้ำมนต์ได้งานทำแล้ว น้ำมนต์ได้งานแล้วววววว”คนตัวเล็กกระโดดโลดเต้นไปมา ชายหนุ่มยิ้มอย่างเอ็นดูระคนขบขัน วางแทปเล็ตลงบนโต๊ะกระจกเบื้องหน้า“เก่งมาก”คำชมมาพร้อมกับแขนที่กางอ้าออก คนได้งานทำเลยยิ้มกว้างกว่าเดิม กระโจนเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นแล้วซบศีรษะอย่างออดอ้อน“ใช่ไหมคะ น้ำมนต์เก่งเนอะ ไปสัมภาษณ์งานแรกก็ผ่านเลย ฮี่ฮี่”เธอหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี กระนั้นพอนึกถึงหนึ่งในผู้สมัครที่ดูมีความสามารถมากกว่าเธอ ความคลางแคลงใจก็ผุดขึ้นแทรกความดีใจ เธอดันตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหรี่ตามองท่านประธานบริษัทที่เพิ่งให้งานเธอทำ“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่ดีใจต่อแล้วเหรอ”“ไอ้ดีใจน่ะมันดีใจอยู่แล้วค่ะ แต่ตอนนี้น้ำมนต์กำลังสงสัยด้วย”คำหลังทำเอาใครบางคนท้ายทายเย็นวาบ กระนั้นก็ยังแสร้งทำหน้าฉงนอย่างเป็นธรรมชาติ เอ่ยถามกลับไปเสียงนุ่ม“สงสัยอะไร”“คุณวินไม่ได้ใช้อำนาจในทางมิชอบ แ

หนึ่งปีต่อมา...สายลมเย็น ๆ ลอยมาปะทะผิวกาย ส่งให้ริมฝีปากอิ่มของร่างเล็กที่สวมเสื้อแขนยาว กำลังยืนกอดอก ทอดสายตาชมวิวยามเช้าจากบนระเบียงบ้านพักของตนยกยิ้มเธอสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ นับตั้งแต่ย้ายไปอยู่กรุงเทพกับปวินท์ร่วมปี เธอก็คิดถึงอากาศเย็น ๆ แบบนี้ที่สุดพลันรอยยิ้มที่มีก็กว้างขึ้นไปอีก ในตอนได้รับอ้อมกอดจากทางด้านหลัง“ทำไมไม่ใส่เสื้อสองชั้น ไม่หนาวหรือไง”เสียงทุ้มนุ่มกระซิบชิดใบหู ก่อนปลายจมูกเย็น ๆ จะจรดเข้าที่ข้างแก้มนุ่มนิ่มที่แดงระเรื่อเพราะอากาศบนดอยคนโดนขโมยหอมแก้มหัวเราะคิก หดคอหนีความหวามหวิว ก่อนจะเอี้ยวหน้ากลับไปจูบสันกรามเจ้าของวงแขนที่โอบกอด แบ่งปันไออุ่นอย่างแสนรัก“มีผ้าห่มส่วนตัวมาด้วยทั้งคน ไม่หนาวหรอกค่ะ”“หึหึ งั้นทำไมเมื่อคืนไม่ยอมให้ผ้าห่มทำหน้าที่เลยล่ะหืมม”ไม่ถามเปล่า ปวินท์ยังโฉบไปงับใบหูแดงจัดอย่างมันเขี้ยว“ฮื่อ”เห็นแมวเด็กดีดดิ้นเพราะจั๊กจี้ปนสยิว เขาก็ยิ่งทั้งหอมทั้งฟัดเด็กชอบหยอดอีกหลายฟอดโชติมนต์พยายามเบี่ยงหลบ ทว่าเพราะยังตกอยู่ในอ้อมกอด สุดท้ายเลยไม่พ้นโดนปวินท์ฟัดจนแก้มช้ำ ริมฝีปากบวมเจ่อ“อื้อ คุณวินนนน พอแล้วค่ะ อุ้ย”เสียงหวีดร้องระคนเสียง

“แล้วน้องน้ำมนต์ล่ะจ๊ะ วางแผนจะมีเจ้าตัวน้อยเมื่อไร”“ว่าจะรออีกสักปีหรือสองปีค่ะ ช่วงนี้น้ำมนต์งานยุ่ง ส่วนคุณวินก็ไม่ต่าง ยังต้องกลับบ้านดึกแทบทุกวันอยู่เลย”สำหรับเธอการมีสมาชิกในครอบครัวเพิ่มสักคนหรือสองคนไม่ใช่แค่หน้าที่ เธออยากให้ลูกมาในเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม นั่นคือพวกเธอพร้อมทั้งคู่ เพื่อจะได้มีเวลาเลี้ยงดูและทุ่มเทเพื่อเขาได้เต็มที่ ซึ่งเธอคุยกับปวินท์แล้วเขาเองก็เข้าใจและตามใจเธอ“อุ้ย ถ้าอย่างนั้นเริ่มปฏิบัติการตั้งแต่ช่วงนี้เลยก็ได้นะจ้ะ พรีออเดอร์วันนี้ รับพัสดุอีกทีเก้าเดือนข้างหน้า”โชติมนต์หลุดขำพรืด พยักหน้าหงึก ๆ เพราะลูกน้อยเป็นสิ่งที่ต้องพรีออเดอร์กันยาวนานจริง ๆ“งั้นน้องน้ำมนต์ลุกหน่อยเร็ว”“คะ?”เธอทำหน้างง กระนั้นก็ลุกขึ้นยืนตามคำสั่ง พลันร่างก็ชาวาบ หัวใจเต้นโครมคราม เมื่อว่าที่คุณแม่ลุกมาสวมกอด เอาท้องที่กลมนูนแตะเข้ากับท้องของเธอ“โบราณบอกว่าถ้าเอาท้องชนกับคนท้อง จะท้องตามกัน พี่อยากรู้มานานละว่าจริงไหม น้องน้ำมนต์พิสูจน์ให้พี่หน่อยนะ”อีกฝ่ายบอกยิ้ม ๆ โชติมนต์ค้อนอย่างไม่จริงจังนัก“รอผลอีกทีเก้าเดือนเลยนะคะ”“ช้าขนาดนั้นเลยเหรอ นั่นวิ่งหรือคลานเข้าไป”สอ

ปวินท์หมุนตัวมาเตรียมชามสำหรับใส่อาหาร ตอนนั้นเองหางตาก็เห็นร่างอรชรที่หยุดฝีเท้าไว้เพียงหน้าทางเข้า“อ้าว ลงมาเร็วจัง”“แม่!”เด็กชายปราชญ์หันมองตาม พอเห็นเป็นมารดาก็เลิกสนใจเครื่องปั่น ร่างสมส่วนที่บัดนี้สูงเกินเกณฑ์เด็กสี่ขวบนิดหน่อยถลันไปหา“อันนี้ นี่ ปราชญ์ทำแหละครับ”เด็กชายปราชญ์ชี้ไม้ชี้มือ รีบโอ้อวด ทำเอาคนที่เตรียมทุกอย่างแต่ถูกแย่งหน้าที่ไปในห้านาทีสุดท้ายได้แต่ส่ายหัวยิ้ม ๆ หากก็ไม่ได้ทักท้วงหักหน้าลูกชาย“หูยยย แบบนี้ต้องอร่อยมากแน่ ๆ เลย ไหนดูสิ วันนี้พี่ปราชญ์ทำอะไรให้น้องปันปันกินครับ”โชติมนต์ทำหน้าตื่นเต้นแล้วเดินตามลูกชายที่จูงมือเธอไปดูเครื่องปั่น ฟังเด็กน้อยเล่าอย่างกระตือรือร้นว่าตนได้หยิบจับ ทำอะไรไปบ้างอย่างตั้งใจ กระทั่งจบก็ยกนิ้วโป้งให้“เก่งจังเลยครับพี่ปราชญ์ของแม่”“ใช่ ๆ พี่ปราชญ์ก็ว่าพี่ปราชญ์เก่ง”นอกจากไม่ถ่อมตัวแล้ว เด็กชายยังยืดอกรับคำชมอย่างภาคภูมิด้วย โชติมนต์หัวเราะ ลูบศีรษะลูกชายอย่างเอ็นดู“วันนี้แม่ว่าน้องต้องกินข้าวที่พี่ปราชญ์ทำให้เยอะแน่ๆ เลยครับ”และพอรู้ว่าน้องสาวลงมานั่งรอที่ชั้นล่างแล้ว เด็กชายปราชญ์ที่เมื่อครู่ทั้งยืนยันนั่งยันว่าจะทำม