All Chapters of แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Chapter 81 - Chapter 90

หลังซุกตัวร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดปวินท์อยู่นานเกือบชั่วโมงในที่สุดสติก็หวนกลับมา และมากพอที่โชติมนต์จะเรียบเรียงแล้วถ่ายทอดทุกอย่างให้เขาฟังชายหนุ่มแววตาอ่อนลง คิดถูกจริง ๆ ที่เมื่อก่อนแม้สงสัยก็ยั้งปากไม่เอ่ยถาม เพราะคิดว่าเธออยากบอกก็คงบอกเอง หากไม่บอกแสดงว่ามีเหตุผล“เพราะแบบนี้ใช่ไหม เธอถึงไม่เคยพูดถึงพ่อเลย”“ก็...มันไม่มีอะไรจะให้เล่านี่คะ”เธอโตมาด้วยความทุ่มเทของผู้หญิงสองคนนั่นคือมารดากับยาย ไม่เคยรับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับบิดาเลยสักอย่าง และการพูดถึงเขาอีกมันก็ไม่ต่างจากการตอกย้ำตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเธอเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งโชติมนต์ยิ้มบาง ๆ ซ่อนความขมขื่นในใจ ทว่านัยน์ตากลับมีแต่ความโศกเศร้า ปวินท์กระชับกอดเธอให้แน่นขึ้น กดริมฝีปากที่ข้างขมับแทนคำปลอบประโลม“เสาร์นี้ก่อนไปหาคุณย่า เธอ...อยากลองไปเจอเขาหน่อยไหม”“คะ? หมายถึง...”เสียงหวานเงียบหายไป กระทั่งคำว่า ‘พ่อ’ เธอก็ยังไม่กล้าเอ่ย ทว่าปวินท์รู้ว่าเด็กสาวกำลังคิดอะไรอยู่ ชายหนุ่มพยักหน้า“ถ้าเธอต้องการ ฉันจะสืบหาให้ว่าเขาอยู่ที่วัดไหน”โชติมนต์ก้มหน้าลง ครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจก็พยักหน้า หากทุกอย่างเป็นจริงตามที่คุณย่าท่านเล่ามา ก็ไม

พริบตาเดียวก็ถึงวันที่ต้องไปร่วมมื้อเที่ยงกับคุณพรพรรณ มือเรียวหยิบชุดเดรสคอบัวสีครีมที่ตั้งใจสั่งมาเพื่อมัดใจผู้ใหญ่โดยเฉพาะมาทาบบนตัว ทั้งตื่นเต้นทั้งกังวลเพราะต่อให้อีกฝ่ายจะยอมเปิดโอกาส แต่หากเธอไม่สามารถสร้างความประทับใจและทำให้ท่านเปิดใจได้ เส้นทางความรักครั้งนี้อาจไม่ราบรื่นทว่าพอเห็นตัวเองในกระจก บางคำที่ผุดขึ้นมาในหัวก็ทำเอาเธอนิ่วหน้า ถอนหายใจพรืด“ยาวบน ยาวล่างแบบนี้ นี่ถ้าโกนผมด้วยนี่ก็ใช่เลย”สไตล์ของชุดที่เลือกมานี้เรียกได้ว่าเรียบร้อยกว่าชุดทุกตัวที่เธอมีรวมกันในตู้เสียอีก แต่ช่างเถอะ เพื่อผู้ชาย เอ้ย เพื่อทำคะแนน เธอจะสู้!หญิงสาวสบตากับตัวเองในกระจกแล้วพยักหน้าแรง ๆ แววตามุ่งมั่น เลือกชุดเสร็จเธอก็ย้ายมานั่งแต่งหน้าทำผม วันนี้เธอเลือกแต่งหน้าอ่อน ๆ ถักเปียเดี่ยว เพื่อให้ลุคออกมาดูเรียบร้อยอ่อนหวาน น่ารักน่าเอ็นดูกระทั่งหมุนตัวสำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจกเป็นรอบที่ห้า โชติมนต์ก็เดินออกมาจากห้องนอน“เสร็จแล้วค่ะ”เสียงเรียกดึงให้คนบนโซฟาซึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตั้งแต่ชั่วโมงก่อนละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ ครั้นเห็นการแต่งกายของเจ้าของเสียง ชายหนุ่มก็ชะงัก“...”“...”ปฏิกิ

กว่าจะฝ่าการจราจรที่ยังติดขัดมาถึงจุดหมายปลายทางสำคัญแห่งที่สองของวันนี้ได้ก็เล่นเอาเฉียดเวลานัดหมายเต็มทนโชติมนต์ละสายตาจากรั้วใหญ่ที่เพิ่งขับผ่านมามองตัวบ้าน ใจดวงน้อยพานเต้นแรงกว่าเดิม มือกระชับจับกระเช้าผลไม้ที่อาสาเป็นคนถือเองแน่นขึ้นด้วยความตื่นเต้น เป็นครั้งแรกที่เธอได้มา ‘บ้านใหญ่’ ของปวินท์ ซึ่งก็ใหญ่สมชื่อจริง ๆ เธอตะลึงเล็ก ๆ ตอนเห็นน้ำพุโรมันขนาดใหญ่ และถัดไปไม่ไกลมีรูปปั้นม้าตัวโตหนึ่งคู่กำลังทำท่ากระโจนอยู่กลางสนามหญ้าครั้นก้าวผ่านประตูบานใหญ่เข้ามาในตัวบ้าน ก็ต้องสะดุดตากับภาพของกลุ่มม้าจำนวนแปดตัวที่แขวนเด่นเป็นสง่าบนผนังของห้องโถงใหญ่ปรากฏกายเพียงครู่ก็มีแม่บ้านเดินเข้ามาต้อนรับ“คุณท่านรออยู่ที่ห้องอาหารค่ะ”ครั้นเห็นว่าแขกมีกระเช้าผลไม้มาด้วย แม่บ้านจึงอาสาจะเข้ามารับกระเช้าไปถือแทนให้“อุ้ย ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เองน้ำมนต์ถือได้”แล้วอีกอย่างเธออยากเป็นคนเอาไปมอบให้เจ้าของบ้านด้วยตัวเองด้วย“คุณวินคะ น้ำมนต์ยังดูเรียบร้อยดีอยู่ใช่ไหมคะ”“สวยแล้ว” ดวงตาชายหนุ่มหรี่โค้ง วางมือทาบบนศีรษะทุย “ไม่ต้องตื่นเต้น คุณย่าก็เหมือนฉัน เพราะงั้นคงชอบเธอไม่ยากหรอก”คนตัวเล็กยิ้ม

“เลิกอ่านได้แล้ว”โทรศัพท์ถูกดึงออกจากมือก่อนเจ้าของการกระทำจะนั่งลงเคียงข้าง รั้งเธอที่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาให้เอียงมาซุกซบอยู่กับอกกว้างในยุคที่การสื่อสารไร้พรมแดน ต่อให้ปวินท์จะทำให้โพสต์ต้นทางหายไป และสั่งให้ลูกน้องพยายามปิดข่าวบนโลกโซเซียลทุกวิถีทาง ทว่าก็ยังมีคนมือไวแคปโพสต์นั้นเอาไว้แล้วนำมาอัปโหลดใหม่และเมื่อมันกลายมาเป็นไวรัล บางเพจก็หยิบมาลงเพื่อเรียกยอดเอนเกจเมนต์ให้ช่องของตนโดยไม่สนใจเลยว่าข่าวนั้นมีมูลความจริงมากน้อยแค่ไหนเพียงไม่กี่ชั่วโมงมันก็ถูกแชร์ออกไปเป็นวงกว้าง และลอยมาถึงหูเจ้าตัวจนได้“ทำไมเขาถึงว่าน้ำมนต์แบบนั้น ตั้งแต่เกิดมานอกจากแย่งขนม แย่งลูกชิ้นกับยัยน้ำหวาน น้ำมนต์ก็ไม่เคยแย่งอะไรของใครอีกเลยนะคะ ไม่เคยเป็นมือเป็นที่สาม ไม่เคยเป็นเมียน้อยอย่างที่คนพวกนั้นว่าด้วย”โชติมนต์โวย เธอรู้เรื่องจากกวิตาที่แคปข้อความพวกนั้นมาให้ดูในแชทกลุ่ม ตอนแรกที่เห็นก็ตกใจ แต่พอได้อ่านรายละเอียดก็กลายเป็นโกรธจนมือไม้สั่นทั้งยังเจ็บใจที่หลาย ๆ คนดูจะเชื่อเรื่องพวกนั้นหมดใจ ไม่ไม่มีใครคิดตรวจสอบให้ดีก่อน แถมยังร่วมแรงร่วมใจกันรุมประณามเธอด้วยถ้อยคำหยาบคายจนเธอนี่ทั้งทั้งอึ้ง

ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีสองหนุ่มสาวก็มาถึงห้างสรรพสินค้าประจำจังหวัด รอยยิ้มพลันผลิบานที่มุมปากและดวงตาคู่สวยขณะหลุบลงมองมือของตนที่ถูกกอบกุมโดยคนตัวโตพวกเธอมาห้างด้วยกันนับครั้งได้ เพราะสองสามเดือนที่ผ่านมาปวินท์งานล้นมือ กระทั่งเสาร์อาทิตย์ก็คุยงานแทบไม่ได้หยุดพักบางสัปดาห์เขาต้องกลับไปจัดการงานที่กรุงเทพ ชีวิตพวกเธอในช่วงนั้นจึงวนเวียนแค่บริษัทกับห้องพักในโรงแรม แล้วสั่งรูมเซอร์วิสมาเสียส่วนใหญ่“อยากกินซูชิใช่ไหม” ปวินท์เอี้ยวหน้ามาถาม“น้ำมนต์กินอะไรก็ได้ค่ะ”“อะไรก็ได้นี่ มันเมนูของร้านไหน”ปวินท์แกล้งตีรวนใส่ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เพราะถูกคนตัวเล็กมองค้อนกลับมา ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาอึดใจก็จูงมือเธอเลี้ยวเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น โชติมนต์เห็นชื่อของมันก็ตาโต ทำหน้าประหลาดใจ“ร้านนี้...”“หวังว่าวันนี้เธอคงไม่มีธุระต้องรีบไปไหนอีกนะ”คนเลือกร้านเอี้ยวหน้ามาทักยิ้ม ๆ ทำเอาคนที่เคยใช้คำว่า ‘ธุระ’ เป็นข้ออ้างในการหนีเขาถึงกับหลุดหัวเราะพรืด เธอเลือกฝั่งที่นั่งก่อน ยกมือขึ้นเท้าคาง มองคนนั่งฝั่งตรงข้ามยิ้ม ๆ“วันนี้ไม่รีบค่ะ อยู่กินข้าวด้วยได้ยาว ๆ ขอแค่ไปส่งน้ำมนต์ที่มอก่อนบ่ายสองเป็นโอเค”