Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 61 - Bab 70

สายฝนที่โปรยปรายลงมาส่งผลให้การจราจรติดขัด รถยนต์แล่นไปตามถนนได้เชื้องช้ากว่าที่เคย ทว่าสิ่งที่ทำให้บรรยากาศภายในห้องโดยสารเย็นฉ่ำซึ่งเปิดเพลงรักคลอเบาๆ ดูน่าอึดอัดกลับไม่ใช่สิ่งเหล่านั้นเลยชัชรัญลอบมองคนนั่งเบาะหลังผ่านกระจกมองหลัง ใบหน้าเด็กสาวเศร้าสร้อย สายตาทอดมองไปไกลคล้ายกำลังจมจ่อมอยู่กับความคิดของตนผู้ช่วยหนุ่มนิ่วหน้าขบคิด ใช่ว่าไม่สังเกตเห็นความผิดปกติแต่เพราะเป็นเพียงลูกน้อง อีกทั้งเจ้านายไม่ชอบให้ใครก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวโดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์ สุดท้ายเลยได้แต่กึ่งบอกกึ่งปลอบ“นายมีธุระด่วนจริง ๆ ครับคุณน้ำมนต์”คนด้านหลังชำเลืองตามาสบประสานผ่านกระจกมองหลังแล้วยิ้มนิด ๆ“ค่ะ น้ำมนต์รู้”เพราะทันเห็นและได้ยินชัดเต็มสองหูพอดีว่าธุระของเขามันทั้งด่วนและสำคัญแค่ไหนนึกถึงสิ่งที่เพิ่งพานพบโชติมนต์ก็เบือนหน้ากลับไปทิศเดิม ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่ร่วงหล่น ใช้ความเงียบเป็นเกราะเลี่ยงการสนทนาไปตลอดทางจวบจนถึงคอนโดหลังชัชรัญส่งเธอเสร็จเขาก็กลับไปเลย ส่วนอีกฝ่ายจะกลับบ้านหรือกลับไปหาเจ้านายของเขาอีกเธอก็คร้านจะถามร่างอรชรทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนเตียง เหม่อมองเพดานด้านบน อารมณ์ปั่น

“ว่าไงคะ เงียบทำไมล่ะ ทีตอนโกหกกันยังพูดได้เป็นฉาก ๆ แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่พูด ฮึก...”ปวินท์ถึงกับหายใจติดขัด เมื่อพบว่าเวลานี้แววตาที่เคยยิ้มหยี เป็นประกายสดใส กำลังเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ วูบไหวราวกับเทียนต้องลม“โอเค ฉันบอกแล้ว จะบอกทุกอย่างเลย อย่าร้องอีกเลยนะ”ชายหนุ่มดึงร่างเล็กมาสวมกอด เธอดิ้นขลุกขลัก เหวี่ยงกำปั้นทุบตีเขาสะเปะสะปะ ทว่ามันกลับไม่ระคายผิวเขาเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บหนึบในอกกลับเป็นเสียงโวยวายเจือสะอื้น ก่อนอึดใจต่อมามันจะกลายเป็นเสียงร้องไห้โฮของเธอต่างหากเด็กคนนี้กำลังจะแตกสลาย และด้วยฝีมือเขาเองปวินท์ยังคงโอบกอดเธออยู่อย่างนั้นแม้จะโดนทุบจนแขนแดง โดนข่วนจนแสบยิบ ใช้สัมผัสปลอบประโลมกระทั่งคนในอ้อมแขนสิ้นฤทธิ์ เสียงร้องไห้แผ่วลง เหลือเพียงเสียงสะอึกสะอื้นเบา ๆชายหนุ่มลอบถอนหายใจโล่งอก กดริมฝีปากที่กลางกระหม่อมแล้วอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กหมดแรง อุ้มเธอมายังเตียง“คุณ!”โชติมนต์เบิกตาโตแต่ไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวตก รอจนเขานั่งลงบนเตียงอย่างมั่นคงแล้วจึงพยายามดิ้นลงจากหน้าตักแกร่งทว่าคนเอาแต่ใจก็มือเหนียวเหลือเกิน“ปล่อยน้ำมนต์ลงค่ะ”“ไม่อยากฟังความจริงแล้วเหรอ”

Nammon💦 : กำลังจะไปกินข้าวค่ะ คิดถึงเตี๋ยวไก่มะระมากเลยส่งข้อความเสร็จโชติมนต์ก็หยิบร่มออกมากาง ก่อนจะเดินออกไปร้านข้าวพร้อมกับมิรันตี เดินถึงร้านปวินท์ก็ตอบข้อความกลับมาPawin : เพิ่งประชุมเสร็จครับPawin : ก๋วยเตี๋ยวอีกแล้วเหรอNammon💦 : น้ำมนต์ไม่ได้กินมาสามวันแล้วPawin : แค่สามวัน Nammon💦 : ตั้งสามวัน Pawin : ครับ ๆ ตั้งก็ตั้ง โชติมนต์หลุดขำคิก เป็นข้อความที่อ่านแล้วเดาได้ทันทีว่าคนอีกฝั่งกำลังทำสีหน้าแบบใด เธอกดส่งสติกเกอร์หมียืนกอดอก ใส่แว่นตากันแดดสีดำไปให้ เพียงอึดใจอีกคนก็ส่งสติกเกอร์หมีโค้งตัวคำนับกลับมาหญิงสาวหัวเราะดังกว่าเดิม สถานการณ์ระหว่างเธอกับปวินท์ตอนนี้เรียกได้ว่าเกือบจะกลับมาเป็นปกติ ในคืนนั้นไม่เพียงได้คำอธิบายเรื่องการแต่งงาน เขายังเปิดโทรศัพท์ให้เธอดูทุกอย่างเบอร์ต้องสงสัยนั่นเป็นเบอร์ผู้หญิงคนนั้นจริง ๆทว่าในบันทึกบอกให้รู้ว่าเป็นการติดต่อมาฝ่ายเดียว ขณะที่ผู้ชายของเธอนอกจากจะไม่รับสายแล้ว ยังไม่เคยโทรกลับจากนั้นปวินท์ก็ต่อสายหาชัชรัญ เขาเอ่ยสั่งสั้น ๆ ก่อนจะส่งต่อโทรศัพท์มาให้เธอว่า“ตอบตามความจริงได้เลยทุกอย่าง”แล้วนาทีต่อมาโชติมนต์ก็ได้รู้ในสิ่

ในที่สุดงานของวันนี้ก็เสร็จสิ้น ปวินท์พรูลมหายใจยาว ดึงแว่นตากรองแสงออกจากใบหน้ามาวางบนหน้าเอกสารที่เพิ่งลงลายเซ็น หันไปหยิบโทรศัพท์มาหมายจะเช็กเวลาและข้อความไม่ทันไรก็จะสองทุ่มอีกแล้วชายหนุ่มพึมพำเสียงหน่ายก่อนหัวคิ้วจะขมวดมุ่นเข้าหากัน เมื่อพบว่าในบรรดาแจ้งเตือนทั้งหลายดันไม่ปรากฎของใครบางคน“หายไปไหนเนี่ย”ครั้นนึกขึ้นได้ว่าก่อนเที่ยงเด็กสาวบอกว่าวันนี้มีนัดไปกินหมูกระทะกับเพื่อน จะกลับค่ำ ๆ หัวคิ้วก็คลายออกป่านนี้พวกเธอคงจะกำลังสนุกกันอยู่ แต่สนุกจนลืมส่งรูปมาเชียวเหรอPawin : หมูกระทะอร่อยไหม ปลายนิ้วสากกดพิมพ์ข้อความไปถามขณะก้าวออกจากห้องทำงาน คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจเมื่อพบว่าผู้ช่วยยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอีกฝ่ายผุดลุกขึ้นทันทีที่สบตากัน“ทำไมยังไม่กลับอีก”ถึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ลูกน้องจะกลับพร้อมหรือหลังเขา แต่ส่วนมากหากวันไหนปวินท์มีงานต้องเคลียร์ยาว เขามักให้ลูกน้องกลับไปตั้งแต่หนึ่งทุ่ม วันนี้ก็เช่นกัน“อ่า พอดีผมมีงานค้างนิดหน่อยครับ กำลังจะกลับแล้ว”“อืม แล้วเรื่องตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยดีใช่ไหม”“เรียบร้อยครับ พอดีวันนี้ผมยุ่ง ๆ เลยยังไม่ได้ปริ้นต์ไปให

“มาแล้วค่าาา”เสียงใสร้องบอก สองมือประคองจานรองไข่กระทะมาเสิร์ฟให้ผู้ชายถึงที่ แม้เมื่อคืนจะได้รับการตอบแทนจนผล็อยหลับไปคาอกปวินท์ กระนั้นโชติมนต์ก็ไม่ลืมปลุกตัวเองให้ลุกมาตระเตรียมมื้อเช้าตั้งแต่แปดโมงคนตัวโตละสายตาจากหน้าจอไอแพคมามอง ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อพบว่าบนโต๊ะอาหารมีไข่กระทะกับกาแฟที่ยังร้อนกรุ่นเพียงอย่างละหนึ่ง“แล้วของเธอล่ะ”“ยังไม่ถึงเวลากินค่ะ”เห็นผู้ชายทำหน้าไม่เข้าใจ เธอเลยอธิบายต่อ“คือช่วงนี้น้ำมนต์ทำไอเอฟ แบบว่าจำกัดเวลากินแค่ช่วงสิบโมงถึงหกโมงเย็นน่ะค่ะ”“แต่ฉันไม่อยากกินข้าวคนเดียว”“ก็นี่ไงคะ เดี๋ยวน้ำมนต์นั่งเป็นเพื่อน ว่าแต่คืนนี้ต้องนอนที่บ้านไหมคะ”ปวินท์นิ่วหน้า ทุกครั้งที่คุณย่ารั้งตัวเขาไว้เขาไม่เคยขัดใจท่าน ทว่าสำหรับปีนี้...ชายหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า“ไม่ ฉันจะกลับมานอนนี่”ราวเที่ยงครึ่งเมอร์ซิเดสเบนซ์สีดำก็แล่นมาจอดหน้าร้านอาหารจีนร้านประจำ ร่างสูงใหญ่ก้าวฉับ ๆ หน้านิ่วคิ้วขมวดฟ้องถึงอารมณ์หงุดหงิด เมื่อต้องขับฝ่ารถติดกลับเข้าเมืองทั้งที่อีกเพียงครึ่งทางจะถึงบ้านใหญ่บรรดาพนักงานพากันหลบฉาก ทำตัวลีบเมื่อเห็นลูกค้