All Chapters of แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Chapter 71 - Chapter 80

พายุอารมณ์นำปวินท์มาถึงที่หมายภายในเวลาสี่สิบนาทีหลังได้พิกัดมาจากผู้ช่วย ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ เข้าไปในคาเฟ่ย่านใจกลางเมืองร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดสีดำทั้งตัว ดูไม่เข้ากับคาเฟ่ขนมที่ตกแต่งด้วยโทนสีชมพูเอาเสียเลย ทว่าความขัดแย้งนี้กลับทำให้ชายหนุ่มยิ่งเป็นจุดเด่นเสียงคุยที่เงียบลงกะทันหันเพราะเสียงผลักประตูหวนกลับมาดังอีกครั้ง โดยมีผู้มาใหม่เป็นหัวข้อในการสนทนาทว่าคนตกเป็นเป้าสายตาไม่สนใจว่าตอนนี้ใครจะพูดถึงเขาอย่างไรและมองด้วยสายตาแบบไหน ปวินท์ตรงไปยังเคาน์เตอร์ เอ่ยถามกับพนักงาน น้ำเสียงห้วนจัด“คุณอรอลินอยู่ไหน”“เอ่อ ยะ...อยู่ อยู่ในห้องด้านในค่ะ”พนักงานตอบเสียงสั่น เกือบทำแก้วหลุดมือในตอนได้ยินคำขอให้นำทางจากคนตรงหน้า แต่แน่นอนว่าลูกน้องอย่างเธอมีหรือจะกล้าเมินเฉยห้องรับรองอยู่ลึกไปทางด้านหลังเพียงเล็กน้อย ส่งแขกเรียบร้อยพนักงานสาวก็รีบจ้ำกลับมาประจำหลังเคาน์เตอร์ตามเดิมพลัวะ!ประตูถูกกระชากเปิดอย่างแรงด้วยฝีมือผู้มาใหม่ ทำเอาสี่ชีวิตที่นั่งอยู่ด้านในถึงกับสะดุ้งโหยง“โอ๊ย”อรอลินร้องอุทาน เกือบจะแผดเสียงใส่ทั้งคนที่บังอาจเปิดประตูอย่างไร้มารยาท และช่างทำเล็บที่พลาดทำตะไบครูดกับ

หญิงสูงวัยสูดหายใจลึก มองบานประตูสีขาวครีมเบื้องหน้านิ่งนานกว่าจะผลักมันให้เปิดออกแล้วก้าวเข้าไปด้านในนางค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง มือลูบไปตามผ้าคลุม ห้องยังคงสะอาดสะอ้าน ไร้ฝุ่นผงให้รำคาญใจ ข้าวของถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างที่เคยเป็นทว่าเมื่อไร้ผู้อยู่อาศัย ต่อให้แดดจะสาดมาถึงจุดที่นางนั่งอยู่ มันก็ไร้ซึ่งร่องรอยของความอบอุ่นแววตานางหม่นเศร้า เต็มไปด้วยความห่วงหายามคิดถึงเจ้าของห้อง นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดสายตาที่กรอบรูปบนโต๊ะหนังสือภาพชายหนุ่มที่มีใบหน้าคล้ายนางถึงเจ็ดส่วน กำลังโอบประคองหญิงสาววัยไล่เลี่ยกัน ด้านหลังคือตึกพาณิชย์สี่ชั้น ติดป้ายตัวใหญ่ว่า ‘HUGHOME Design’ คนทั้งคู่แม้จะอมยิ้มจาง ๆ ทว่าแววตากลับเปี่ยมไปด้วยความสุขสมนี่คือลูกชายคนเดียวกับลูกสะใภ้ของนางเอง“แม่จะทำยังไงดี ...”คุณพรพรรณหยิบรูปนั้นมามองใกล้ ๆ เอ่ยถามกับคนในภาพพลางจรดปลายนิ้วลงลูบแผ่วเบาอย่างถวิลหา หยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอเดิมนางสร้างทุกอย่างมาจากธุรกิจด้านนายหน้าและที่ดิน ทว่าพงศกร ลูกชายของนางกลับชื่นชอบการออกแบบและขอก่อตั้งธุรกิจใหม่ด้วยสองมือ ซึ่งไม่เพียงทำมันออกมาได้ด

เสียงถอนหายใจเบื่อหน่ายดังขึ้นอีกครั้งก่อนโชติมนต์จะเบือนหน้าหนีจากจอโทรทัศน์วันนี้เป็นวันธรรมดาปวินท์จึงออกไปทำงาน ส่วนเธอยังไม่เปิดเทอมและไม่มีอะไรทำจึงได้แต่นอนดูซีรี่ส์ รอเวลาผู้ชายกลับห้องและคงเพราะว่างเกินไปล่ะมั้ง เธอถึงได้เอาแต่คิดฟุ้งซ่าน ไม่สามารถสลัดสิ่งที่ชายคนนั้นพูดออกจากหัวได้สักทีทำไมถึงเพิ่งมาตามหา และทำไมถึงบอกว่าบิดาไม่เคยคิดจะทอดทิ้งพวกเธอความสงสัยกัดกินจนโชติมนต์อยู่ไม่สุข หลังนั่งคิดนอนคิดถึงสองคืนเต็ม ในที่สุดเธอก็พ่ายแพ้ให้แก่ความอยากรู้มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หายใจเข้าออกลึก ๆ แล้วกดส่งคำขอวีดิโอคอลไปหามารดาในที่สุด รอไม่นานปลายสายก็กดรับ( ว้าวววว วันนี้จะต้องมีแดดทั้งวันแน่ ๆ ลูกสาวแม่เป็นคนโทรมาก่อน )คนอยู่ไกลกระเซ้าเย้าแหย่ สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ หากพอเห็นหน้าลูกสาวชัด ๆ นางก็หุบยิ้ม ขมวดคิ้ว( ทำไมหน้ามุ่ยแบบนั้นล่ะลูก มีเรื่องอะไรหรือเปล่า )โชติมนต์เม้มปาก จ้องหน้ามารดานิ่ง ทุกวันนี้ท่านก็กำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนใหม่ เธอควรจะเอาเรื่องนี้ไปทำให้ลำบากใจจริง ๆ เหรอ( เอ้า น้ำมนต์ ทำไมเงียบไปแบบนั้นล่ะลูก น้ำมนต์ ได้ยินแม่ไหม เอ๊ะ หรือว่า

“แล้วแม่ก็เลยพาหนูกลับมาอยู่บ้านยายเหรอจ๊ะ”( อื้ม ตอนนั้นตาของเราล้มจนเข้าโรงพยาบาลด้วยพอดี แม่ก็เลยกลับมาช่วยดูแล กลับมาได้สักพักแม่ถึงรู้ตัวว่ามีน้ำมนต์ )อนงค์เอ่ยเสียงนุ่ม แม้ทุกอย่างจะกะทันหันจนตั้งตัวไม่ติด ซ้ำร้ายนางยังถูกทิ้งให้ต้องกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ทว่าในหัวกลับไม่เคยมีความคิดที่จะทำลายชีวิตน้อย ๆ นี้เลยความผิดพลาดเป็นของผู้ใหญ่ เด็กบริสุทธิ์ไม่ควรต้องมารับกรรมต่อ จะยากดีมีจนอย่างไรนางก็ตั้งใจว่าจะเลี้ยงดูฟูมฟักลูกสาวคนนี้ให้ดีที่สุดจะส่งให้เรียนสูง ๆ เพื่ออนาคตลูกสาวจะได้สุขสบาย มีหน้าที่การงานที่ดีและมั่นคง ไม่ต้องพบกับความลำบาก หางานได้จำกัดและโดนใครดูถูกดูแคลนดังเช่นที่นางเคยเจออารมณ์อ่อนไหวทำให้อนงค์แสร้งทำเป็นหันไปหยิบของ หากแท้ที่จริงก็เพื่อแอบเช็ดน้ำตาที่เจียนจะร่วงหล่นถึงจะผ่านมาร่วมยี่สิบปีแล้ว ทว่าพอได้เปิดปากเล่าอีกครั้ง ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างก็หวนกลับมาเด่นชัดในความทรงจำอีกครั้งราวกับเพิ่งเกิดไปไม่นานนางยังจำความรู้สึกแตกสลายของตนในวันที่ถูกทอดทิ้งได้อย่างแม่นยำ เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา กินไม่ได้นอนไม่หลับนางร้องไห้ฟูมฟายจนหยาดน้ำตาแทบกลา

“นี่ใจคอเธอจะปล่อยให้ฉันยืนอยู่แบบนี้ไปจนถึงเย็นเลยรึ”น้ำเสียงห้วนกระด้างตามประสาคนคุ้นชินกับการออกคำสั่งและสายตาตำหนิ ทำเอาโชติมนต์สะดุ้ง เธอรีบผายมือเรียนเชิญ“อ๊ะ ขะ...ขอโทษค่ะ เชิญค่ะ”กระทั่งแขกเดินไปนั่งโซฟาเธอก็รีบจ้ำไว ๆ เข้าไปในครัวเพื่อรินน้ำเย็น ก้มมองสภาพตัวเองที่สวมเพียงเชิ้ตตัวโคร่งแก้มก็ร้อนผ่าวด้วยความอับอายช่างเป็นการพบผู้ใหญ่ครั้งแรกที่ไม่มีความประทับใจเอาเสียเลยหญิงสาวก้มหน้าซ่อนความผิดหวัง นำน้ำออกมาเสิร์ฟให้แขก แล้วมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่นั่งให้ตัวเอง โซฟาที่คอนโดปวินท์เป็นแบบตัวใหญ่ก็จริง แต่ถ้านั่งสามคนก็จะเบียดนิดหน่อยและดูจากสีหน้าของแขกกิตติมศักดิ์คนนี้แล้ว เฮ้อ~โชติมนต์ลอบถอนหายใจแผ่วเบา ตัดสินใจทรุดตัวลงนั่งพับเพียบกับพื้น การกระทำนั้นทำเอาคุณพรพรรณทั้งอึ้งทั้งฉุน“ฉันเป็นแค่ย่าเจ้าปูน ไม่ใช่เจ้าขุนมูลนาย ไม่ต้องมาประชดด้วยการหมอบกราบฉัน”“เอ่อ ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่” คนอ่อนวัยกว่าละล่ำละลักปฏิเสธ ส่ายหน้าไปมา “คือ ... หนูแค่ไม่อยากขึ้นไปนั่งเบียดคุณท่าน”“ลุกขึ้นมานั่งข้างบนดี ๆ”อีกฝ่ายทำเสียงดุ ๆ ใส่ โชติมนต์ยิ้มแหย ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตามคำสั่ง แต่ไม่วาย