All Chapters of ดั่งทรายต้องลม: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 21หลังจากหุนหันออกจากห้องเมื่อช่วงบ่ายด้วยอารมณ์สับสนและเครียด ปรินทร์ไปหาสถานที่นั่งระงับสติอารมณ์ ที่ที่เขาไปคือห้องทำงาน ไปพร้อมกับเบียร์หกกระป๋อง เขานั่งคิดทบทวนเรื่องวันนี้ รวมถึงคำพูดพล่อยๆ ของตนที่ไม่น่าเอ่ยออกไป เมื่อนึกย้อนก็เอามือตบปากตัวเองหลายครั้ง เพราะควรเอ่ยวาจาปลอบใจ และคำขอโทษมากกว่า ถ้อยคำทำร้ายจิตใจ พราวฟ้าคงเสียใจมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่โต้เถียงและบอกว่าจะไปจากตน ประโยคหลังทำให้หัวใจปรินทร์เต้นผิดจังหวะ ใจหายวาบขึ้นมาทันใด ปรินทร์ใช้เวลาอยู่ในห้องทำงาน ดื่มไปด้วยคิดทบทวนเรื่องต่างๆ ที่บางอย่างไม่สมเหตุสมผม ไปด้วยราวสามชั่วโมง เมื่อได้ของบางอย่างที่สั่งไว้ เขาก็เดินทางกลับบ้านทันที ความตั้งใจของปรินทร์คือ ปรับความเข้าใจกับพราวฟ้า ภรรยาแสนดีของตน รถยนต์ของปรินทร์แล่นมาจอดหน้าประตูบ้านในเวลาเกือบสามทุ่ม เขาเอื้อมมือไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีขาวที่สั่งตรงจากร้านดอกไม้ของเพื่อน...ดอกไม้สำหรับพราวฟ้า เท้ายาวๆ ก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้านด้วยรอยยิ้มบางๆ ปรินทร์มั่นใจว่า พราวฟ้าต้องเข้าใจเรื่องที่ตนจะอธิบายให้ฟังว่า ภาพที่เห็นไม่ได้เป็นไปตามท

Chapter 23“เธอเข้ามาทำไม” น้ำเสียงที่พูดไม่เหมือนก่อน รวมทั้งสรรพนามด้วย ทิวาทิพย์ตกใจกับน้ำเสียงเย็นชา รวมถึงคำเรียกและแววตา โดยเฉพาะนัยน์ตาปรินทร์ตอนนี้ เหมือนคนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ดวงตาค่อนข้างแดงและบวม สภาพปรินทร์ที่เห็นคือเขายังใส่ชุดเดิมเมื่อวานนี้ “ทรายออกไปจากบ้านแล้ว เปิ้ลก็เลยย้ายของมาอยู่ห้องนี้”ทิวาทิพย์ยิ้ม ทำเป็นไม่ใส่ใจความเปลี่ยนแปลงของปรินทร์ เธอดีใจมากที่หน่องมาบอกว่า พราวฟ้าเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า และออกไปจากบ้านหลังนี้เป็นที่เรียบร้อย เธอรีบนำเรื่องนี้ไปบอกอรุณที่ดีใจไม่ต่างกัน“ต่อให้ทรายไม่อยู่ เธอก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ในห้องนี้ คนที่มีสิทธิ์คือเมียของฉันที่ชื่อทรายเท่านั้น” ปรินทร์ประกาศกร้าว ความดังของน้ำเสียงทำให้ทิวาทิพย์กับหน่องถึงกับสะดุ้ง “ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้”คนพูดใช้เท้ายันประตูให้กว้างมากขึ้น เป็นการย้ำคำพูดไปในที“ไม่” ทิวาทิพย์ตอบกลับเสียงแน่วแน่ “เปิ้ลจะอยู่ห้องนี้ เปิ้ลเป็นเมียคุณ เปิ้ลมีสิทธิ์ ที่สำคัญคุณแม่อนุญาตแล้ว เปิ้ลมีสิทธิ์เต็มๆ”“คุณแม่อนุญาตก็เรื่องของคุณแม่ ห้องนี้เป็นห้องของฉัน ฉันมีสิทธิ์แต่เพียงผู้เดี

Chapter 25“ทรายคงไม่หน้าทนเหมือนเธอล่ะมั้งเปิ้ล แล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอกนะ ที่เมียน้อยผัวเข้ามาอยู่ในบ้าน ฉันก็ไม่รู้นะว่า คนแบบนี้ต้องหน้าหนาหน้าทนขนาดไหนถึงได้กล้าทำเรื่องผิดศีลข้อสาม อ้อ...ฉันลืมไปว่าเธอคงไม่มีศีลห้าในใจ มีแต่คนศีลเสมอกันถึงได้อยู่ด้วยกันได้ เธอว่าจริงไหมอรุณ” บุหงันไม่ได้ต่อว่าทิวาทิพย์คนเดียว ยังโยงไปถึงอรุณที่พูดไม่ออก ก่อนหันไปยิ้มให้ทิวาทิพย์ เจ้าของใบหน้าสวยที่เวลานี้หน้าชาเป็นแถบ “ถ้าหน้าเธอยังหนาไม่พอ บอกฉันนะ ฉันจะซื้อปูนมาฉาบหน้าเธอให้ หน้าเธอจะได้หนา ได้ทน ชูคออยู่ในบ้านหลังนี้โดยไม่มีความละอายใจ”เจอดอกนี้เข้าไป ทิวาทิพย์ถึงกับตัวสั่น แต่พยายามระงับสติอารมณ์ไว้เต็มที่ โดยเฉพาะใบหน้า เธอปรับให้เป็นนิ่งเรียบสงบสยบคำด่า“คุณแม่ก็พูดเกินไปค่ะ หน้าหนาหน้าทนอะไรกันคะ มันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่เปิ้ลมาอยู่บ้านหลังนี้ ดีเท่าไหร่แล้วที่พ่อแม่เปิ้ลไม่มาแหกอกเรา ที่โดมไปทำอย่างนั้นกับเปิ้ล”อรุณแก้ต่างให้ทิวาทิพย์“ก็อย่างที่ฉันพูดไป คนศีลเสมอกันอยู่ด้วยกันได้ ฉันถึงไม่แปลกใจไงล่ะว่าทำไมเธอเข้าข้างเปิ้ลนักและอยากได้เป็นสะใภ้” บุหงันเสียงเรียบ นั่งกินมื้อ

Chapter 27ปรินทร์ไม่ได้กลับบ้านนานครึ่งเดือน เหตุผลมีเพียงสองข้อคือ ยังทำใจไม่ได้กับการหนีไปของพราวฟ้า กลับบ้านก็เท่ากับว่า ความทรงจำเก่าๆ หวนกลับมา ความเจ็บปวดเสียใจย้ำลงไปในจิตใจมากขึ้น สองคือไม่อยากเห็นหน้าทิวาทิพย์ แต่ก็ไม่อาจไล่เธอออกไปจากบ้านได้ เขาจึงใช้โรงแรมเป็นที่พักอาศัยชั่วคราว ใช้เวลาหลังเลิกงานและในวันหยุดตามหาพราวฟ้า ด้วยการขับรถไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย กวาดสายตามองทั้งสองข้างทางเพื่อว่าจะเจอเธอ การทำเช่นนี้ทำให้เกิดอุบัติเหตุหลายครั้งอุบัติเหตุที่ว่านี้คือ ปรินทร์ขับรถชนท้ายรถคนอื่นเพราะสายตาไม่ได้มองถนนเบื้องหน้าเพียงอย่างเดียว เขามองสลับกันไปมากับข้างทางด้วย เผื่อจะได้เจอพราวฟ้าที่เดินอยู่บนฟุธบาท ยืนซื้อของหรือไม่ก็ยืนรอรถเมล์ รถแท็กซี่ตรงป้ายรถประจำทาง ปรินทร์จึงขาดความระมัดระวังในการขับขี่เจ้าของรถก้าวลงมายืนข้างตัวรถ ก่อนก้าวเดินไปหาคู่กรณี เจ้าของรถที่ถูกชนท้ายเดินมาดูท้ายรถยนต์ตัวเองที่ยุบลงไปเล็กน้อย ขยับสายตามาดูหน้ารถยนต์คันหรูราคาสิบห้าล้าน มีรอยยุบเพียงนิดเดียว “ผมขอโทษครับ ค่าเสียหายไม่ต้องห่วง ผมรับผิดชอบทุกอย่าง” ปรินทร์พูดประโยคเดิมที่บอ

Chapter 29 “ฉันถามเธอข้อนึงนะอรุณ ถามแค่ข้อเดียวและเป็นข้อสุดท้าย” อรุณเงยหน้ามองแม่สามี แต่ไม่ได้พูดอะไร “เธอเห็นสภาพโดมเป็นแบบนี้ ความคิดเคยเปลี่ยนไหม แล้วหากทรายกลับมาบ้านหลังนี้อีกครั้ง เธอจะยอมรับหรือทำเหมือนเดิม ยอมรับเพราะเห็นแก่โดม” “ไม่ค่ะ มันไม่คู่ควรกับโดม อรุณไม่มีทางยอมรับมันเด็ดขาด” เมื่อได้รับคำตอบ บุหงันจึงตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น “ฉันน่าจะขัดขวางไม่ให้ปุ๊แต่งงานกับเธอนะ รู้สึกผิดจังที่ตอนนั้นไม่ทำอย่างนั้น” บุหงันเสียงเยียบเย็น “สักวันหนึ่งนะอรุณ สักวันหนึ่ง เธอจะรู้ว่า ทุกเรื่อง ทุกการตัดสินใจของเธอคือเรื่องผิด แล้วคนที่เสียใจที่สุดคือเธอจำเอาไว้ พอวันนั้นมาถึงฉันนี่แหละจะสมน้ำหน้าเธอ เหยียบเธอให้จมธรณี” บุหงันฝากคำพูดไว้ให้อรุณคิด ที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะคิดได้หรือให้ทิฐิและความเกลียดชังเข้าครอบงำ จนไม่นึกถึงใจใครแม้แต่ลูกชายตัวเอง นางจะพูดครั้งนี้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น จะไม่มีพูดเป็นครั้งที่สอง “ไม่มีวันนั้นหรอกค่ะคุณแม่ วันที่อรุณจะเสียใจ” “แล้วฉันจะคอยดู” บุหงันพูดจบ ก็เดินกลับไปห้องตนเอง