Lahat ng Kabanata ng The Marriage We Never Meant: Kabanata 21 - Kabanata 30

“Nakakahiya,” bulong ko sa sarili ko.Tapos na nga ang pag-announce ni Rowan na “wife” niya ako. Sigurado naman ako na nasa social media na 'to ngayon. Sikat ba naman si Rowan sa Pilipinas.Bumaba na nga kami ng stage dahil tapos na ang hosting. Kumakain na ngayon ang mga bisita.Nakahawak ako sa braso ni Rowan habang naglalakad kami.May nakakalokang ngiti ang nabuo sa labi ko nang mapadaan kami sa table ng mga dati kong kaklase. Natahimik silang lahat at mainam lang akong tiningnan. Ano kayo ngayon?! Chee!Gusto kong sabihin yun, pero di pwede. Right, peke lang ang kasal na 'to. Hindi naman ako para pagmayabang na “asawa” ako ni Rowan. Naka-complete pa talaga ang name ko; Lunarae Faye Dela Vega-Velasquez. Hmp! Sarap sa ears.Gentleman naman ni Rowan. Pinagbuksan pa talaga ako ng pintuan ng kotse. Sana laging ganito. Charizz.Pero syempre, kaya siya ganyan dahil sa may mga matang nakatingin sa amin. Masyado ka

“WHAT'S with that face, huh?” Rowan asked, but I just shook my head.“Ano nga?” he insisted again, but I didn't respond.Kasalukuyan kaming nasa kwarto namin. Hapon na nang makarating kami dahil sa malayo ang lugar namin kumpara sa mansyon ni Rowan.“Wala nga,” humiga ako ng patagilid sa kama at nagtalukbong. Naramdaman ko rin agad ang pag-uga ng kama at ang pagtabi niya sa akin.“Ayaw mong sabihin?”“Ayaw.”“Sige, kakatalsan ko ang—” agad akong bumangon na masama ang titig sa kaniya.“Fine! Pinagchismisan ako ng mga kapitbahay namin tungkol sa relasyon natin na kumakalat online. Okay ka na?” humiga ulit ako.“Kaya ka na-upset?”“Malamang,” mahinang sagot ko.“So, ano ang sinabi nila?” he asked again.“Basta,”“Ano nga,” “Wala nga eh!” napalakas na nga ang boses ko. Paulit-ulit naman nito.“Okay.” naramdaman ko muli ang paghiga niya sa kama.

“Ang sweet talaga!” nakakainis itong si Bellie, tili nang tili! Nang tingnan ko si Rowan, nagkasalubong ang mga mata namin. Seryoso lang siya. I saw his lips move just a little. I look away and pretended doing something.“May ginagawa pa ako, Bellie. Hindi ako makakafucos sa tili mo,” seryosong saad ko pero hindi naman tunog maldita.“Ayy sorry po. Sige mamaya,” kinindatan niya ako kaya pinanlikahan ko siya ng mga mata. Ang babaetang yun mahilig talagang mang-asar!I cleared my throat. “Tapusin mo na yan. Okay na agad,” utos ko kay Rowan. Hindi nakatingin sa kanya dahil sa ramdam ko ang titig niya. At yun ang pinanglalambot ng tuhod ko at ikinakabog ng dibdib ko.Nakita ko naman ang pagkilos niya kaya nagpaalam ako na kunwari iihi lang.Agad akong napatakbo sa kabilang kwarto at doon naglabas ng sama ng loob. Hindi talaga ako naiihi. Nahihiya lang akong harapin si Rowan.Sino ba kasing mabantot ang nagpicture sa amin ni

BUMABA ako ng hagdan suot ang mga pinadala ni Rowan. My heart full of happiness. I wish everyday would be like this.Nakangiti ako ng makitang handa na ang lahat. Wala na ring mga maid sa loob dahil sa iniasikaso nila ang mga bisita. First time in a lifetime…Hindi ko akalain na marami ang dadalo. Halata rin na mayaman ang mga yun. Wala ng tao sa loob ng mansyon maliban sa akin, lahat busy sa labas. May taong lumampas sa akin kaya tinawag ko siya.“Hi, good evening.” ngumiti ako kahit na hindi ko naman siya kilala. Kaedad lang ata siya ni Rowan.Nilingon niya ako ng may malamig na mata at walang emosyon na mukha. Tipid lang siyang tumango at umalis sa harapan ko. Ay, ang cold naman. Mas yelo pa kay Rowan. “Sandali…” gusto ko sana siyang i-greet dahil sa pagpunta. Kaya lang dire-diretso lang ang lakad niya palabas na tila paalis na o ano man.Nagkibit-balikat na lang ako. Ganyan na ba kapag mayaman ngayon? Ang

“Drink water so your head wouldn't hurt tommorow.” inilapag niya ako sa kama at kumuha ng tubig para iabot sa akin. Napangiti tuloy ako na parang tanga at kinuha sa kamay niya ang tubig. Inubos ko ang laman nun at ibinigay sa kanya pagkatapos. Kinuha niya sa kamay ko ang baso at inilapag sa maliit na mesa sa gilid lang ng kama.“Ang sweet mo naman,” tinuro ko siya at tumawa ako na parang baliw. “Siguro crush mo na ako? Huwag ka ng mahiya, ako lang to.” nakapameywang ako habang may ngiti sa labi. Para akong superhero sa pustura ko.“Lunnie, you're drunk. Sleep.” utos niya sa akin pero umiling lang ako.“Hindi ako lasing,” pabida ko pa at ngumiti ng ubod ng tamis. Nakaluhod ang isang tuhod niya sa sahig. Ako naman ay bumangon at umupo. “At bakit mo ako tinatawag na ‘Lunnie’? Alam mo ba na may tumatawag na sa akin nun? Bawal mo na akong tawagin gamit ang pangalan na yan! Alam mo kung bakit?” lumapit ang mukha niya sa akin kaya kinilig ako ng kaunti.