All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 21 - Chapter 30

ด้านอลินญา"ฮ่า ๆ " เสียงหวานนั่งหัวเราะอยู่กับบรรดาเพื่อนใหม่ที่เริ่มสนิทกันหลังจากทำความรู้จักกันไปได้สักพัก ซึ่งถึงแม้ว่าอลินญาจะเพิ่งเข้ามาเรียนวันแรก ทว่าความนิสัยดีเข้ากับคนง่ายก็ทำให้หญิงสาวสามารถหาเพื่อนได้ไม่ยาก"โชคดีของเธอนะ ที่ลงทะเบียนล่าช้าได้ทัน" แอปเปิ้ล หนึ่งในกลุ่มเพื่อนใหม่ของอลินญายิ้มเอ่ยออกมาด้วยท่าทางรู้สึกเอ็นดูเพื่อนใหม่อยู่ไม่น้อย ภายในกลุ่มมีแอปเปิ้ล เฟรม แล้วก็นะโม รวมอลินญาด้วยก็เป็นสี่คน ชายสอง หญิงสองพอดี ที่ทั้งสี่เข้ากันได้อย่างง่ายดายก็คือนิสัยที่ต่างไม่แสดงท่าทีอะไรใส่กัน เนื่องจากเป็นเด็กทุนทั้งหมด ยกเว้นอลินที่มีเพทายอุปถัมภ์ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรเพื่อนไป บอกแค่ว่ามีผู้มีพระคุณเป็นคนส่งเสียค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ เพื่อนใหม่ทั้งสามที่นั่งอยู่จึงพยักหน้ารับรู้ไม่ได้ถามไถ่อะไรต่อ ทั้งสี่ทำความรู้จักกันไปพอประมาณ โดยเท่าที่สังเกตได้ก็น่าจะเป็นแอปเปิ้ลที่มีฐานะทางบ้านค่อนข้างดีที่สุดในกลุ่ม เฟรมเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดาฐานะปานกลาง ส่วนนะโมก็เป็นเด็กที่เคยอาศัยอยู่ที่วัด แต่ตอนนี้ออกมาใช้ชีวิตส่งเสียตัวเองเรียน"ทุนนี่สอบยากไหม" เสียงใสของอล

ด้านเพทายเจ้าของดวงตาคมเหลือบสายตาลงไปมองนาฬิการาคาแพงที่ตัวเองสวมใส่อยู่ก่อนจะพบว่ามันเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว เขาจัดการอยู่เคลียร์งานในบริษัทใหญ่จนเวลาล่วงเลยไปมากพอสมควร"กลับกันเลยไหมครับ" เสียงอนุชิตที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยถาม โดยหลังจากที่หมดเวลางาน อนุชิตก็ได้เข้ามาทำหน้าที่ต่อจากเมฆาอย่างเช่นทุกครั้ง"อืม" เพทายพยักหน้าตอบกลับพลางบิดร่างกายไล่ความเมื่อยล้าออกพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งด้วยสีหน้าท่าทีปกติ สองเท้าหนักเดินนำลูกน้องคนสนิทตรงไปยังรถหรูที่จอดอยู่บริเวณหน้าตึก รอบข้างมีแต่เพียงความเงียบงัน เนื่องจากพนักงานคนอื่นได้กลับกันไปจนหมดตั้งแต่เวลาเลิกงาน จะมีก็แต่เพียง..."แพทริค! เล่นบ้าอะไรเนี่ย""จูบหน่อย""นี่!" เสียงสองคนกำลังเดินหยอกล้อกันตามหลังเพทายมา ร่างสูงที่เดินมาจนถึงรถตัวเองจึงหันไปมองตามเสียง ก่อนจะเห็นน้องชายตัวเองกำลังเดินแกล้งเล่นอยู่กับพราวดาวด้วยท่าทีสนิทสนมไม่คิดปกปิดความสัมพันธ์ แพทริคกับพราวดาวที่รู้สึกถูกจ้องมองอยู่ก็หันมองไปตามความรู้สึก แล้วก็ต้องปะทะเข้ากับสายตาของรองประธานหนุ่ม"ไปกันเถอะ" แพทริคเปลี่ยนท่าทีด้วยความรวดเร็วพลางจับมือพาคนรั

"คะ...คุณเพทาย..." เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มรีบก้มหน้างุดทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร ร่างกายเผลอสั่นเทาไปหมด ไม่คิดว่าจะเป็นเขาเลยจริง ๆเพทายยืนนิ่งไม่พูดอะไรลากสายตาคมมองไปยังอลินญานิ่งพลางเดินก้าวเข้าไปภายในห้องเล็กช้า ๆ อลินญาที่เห็นแบบนั้นก็เบิกตากว้างค่อย ๆ ถอยหนีด้วยใบหน้าตื่นกลัว"คงคิดสินะว่าวันนี้จะรอด" รองประธานหนุ่มมองหน้าถามหญิงสาว อลินญาที่ได้ยินก็เม้มปากแน่นก้มหน้าไม่กล้าสบสายตากับอีกคน"ถอดชุดออก" ปากหนาเอ่ยบอกคนตัวเล็กอย่างไม่คิดอ้อมค้อมหรือรอช้าอะไร เพียงแค่ได้กลิ่นสบู่อ่อน ๆ จากร่างกายขาวอมชมพูตรงหน้า ภายในของชายวัยใกล้สามสิบก็รู้สึกพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อลินญาเป็นอะไรที่ทำให้เพทายรู้สึกอยากปลดปล่อยได้อยู่ตลอดเวลาจริง ๆ ความธรรมชาติไร้สิ่งปรุงแต่งใด ๆ นั้น..."..." อลินญายืนนิ่งไม่ยอมทำตามที่ร่างสูงบอก ทำเอาเพทายชะงักมองหน้าหญิงสาว"เธอไม่ได้ยินที่ฉันบอกเหรอ""คะ...คุณเพทายจะทำอลินที่นี่เลยเหรอคะ" เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มมองหน้าถามรองประธานหนุ่มตาแป๋ว เพทายที่ได้ยินแบบนั้นก็มองหน้าถามกลับ"แล้วทำไมฉันจะทำเธอที่นี่ไม่ได้""อะ...อลินไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น เพียง

ปึก! ปึก! ปึก!"อาา!..." เสียงทุ้มนิ่งครางต่ำในลำคอพร้อมกระตุกเกร็งถี่ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าใส่กลีบกุหลาบสวยอีกครั้ง เป็นครั้งที่สองที่ได้เสร็จสมกับร่างกายขาวอมชมพูหลังจากที่ถาโถมตอกอัดเข้าใส่รูจีบสีหวานอยู่พักใหญ่"..." อลินญานอนหมดแรงสองขาแยกออกจากกันโดยที่ยังคงถูกแก่นกายร้อนแช่อยู่ภายในโพรงนุ่มของตัวเอง ใบหน้าจิ้มลิ้มเปียกชุ่มอย่างเดิม ปากเล็กหอบหายใจถี่ที่ในที่สุดอาวุธร้ายนั้นก็ได้หมดฤทธิ์ลง ทว่า...หมับเสียงมือแกร่งจัดการจับร่างเล็กที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมาทั้งที่แท่งร้อนยังคงฝังลึกอยู่ด้านใน"คะ...คุณเพทาย..." เรียวปากเล็กขยับเอ่ยเรียกรองประธานหนุ่มสีหน้าแสดงถึงความตื่นตกใจออกมาไม่ปกปิดกับการกระทำของอีกคนที่จับร่างเธอขึ้นมาอุ้มไว้ ใช่...เพทายกำลังอุ้มร่างบางของอลินญาไว้อยู่ในท่าลิงอุ้มแตง แน่นอนว่า มือหนาค่อย ๆ จับคนตัวเล็กขึ้นลงบนแก่นกายยักษ์ของตัวเอง ทำให้น้ำเชื้อที่คาอยู่ภายในกลีบสวยไหลทะลักออกมาตามแรงขยับ"อ...อะ...อื้อออ! คุณเพทาย..." เจ้าของใบหน้าใสครางร้องเสียงสั่น ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปหมดกับทุกสัมผัสที่แสนจาบจ้วงไม่คิดปล่อยให้เธอได้พักปึก! ปึก!"อ...อื้อ!...จุกค่ะ

คำเตือน!เนื้อหาในตอนนี้มีการใช้ความรุนแรง/ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรือสนับสนุนการกระทำผิดๆ แบบนี้ในชีวิตจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะเอี๊ยด!เสียงรถหรูถูกขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าโกดังขนาดใหญ่ที่อยู่ค่อนข้างลึกและห่างไกลจากถนนใหญ่อยู่มากพอสมควร สองเท้าหนักของรองประธานหนุ่มบริษัทดังก้าวลงจากรถด้วยชุดสูทสุขุมพร้อมกับเดินตรงเข้าไปยังด้านในที่มีกลุ่มชายฉกรรจ์ยืนอยู่ รวมถึง...เจย์เดน โดยชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็คือลูกน้องของมาเฟียหนุ่ม"ไอ้นี่แหละที่ลักลอบเข้ามา" เจย์เดนหันไปเอ่ยบอกคนที่เข้ามาใหม่พลางพยักหน้าไปทางชายคนหนึ่งที่เนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเลือดสีสด"พวกไหน" ปากหนาถาม แต่มาเฟียลุคร้ายยักไหล่ตอบกลับ"ไม่รู้ มันไม่ยอมบอก" ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเพทายก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป จากที่เรียบนิ่งอยู่แล้วก็ยิ่งดูเรียบนิ่งลงไปอีกแถมนัยน์ตาคมนั้นยังเต็มไปด้วยความเยือกเย็นชวนขนลุกตึกตึกสองเท้าหนักเดินตรงเข้าไปนั่งยองลงมองหน้าถามชายที่ถูกมัดอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"ใครส่งนายมา""..." ชายคนนั้นก็เม้มปากแน่นไม่ยอมตอบพร้อมทั้งหันหน้าหนีไปอีกทาง"ถ้าตอบตอนนี้ ฉันจะใจดียอมปล่อย""อย