All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 11 - Chapter 20

วันต่อมา...@มูลนิธิก๊อก ๆ เสียงประตูห้องทำงานขนาดใหญ่ถูกเคาะดังขึ้น ก่อนที่อนุชิตจะเดินเข้ามารายงานคนเป็นเจ้านายด้วยน้ำเสียงสุภาพ"คุณเจย์เดนมาแล้วครับ""..." เพทายพยักหน้ารับรู้เชิงอนุญาตแล้วก็อดไม่ได้ที่จะสอบถามเกี่ยวกับน้องชายตัวเอง"มันเป็นยังไงบ้าง""ครับ?""แพทริค""อ๋อ คุณแพทริคเอาแต่นั่งเงียบกอดเข่าอยู่ในห้องครับ" สิ้นเสียงรายงานของอนุชิต รองประธานหนุ่มก็นิ่งไม่พูดอะไรออกมา ไม่นานประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของเจย์เดนที่เดินตรงเข้ามาภายในห้อง"ไง" ชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่เอ่ยทักทายเดินเข้าไปนั่งยังโซฟาราคาแพง เพทายเองก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งเดินเข้าไปนั่งลงเพื่อพูดคุยกับเพื่อนร่วมธุรกิจ"ทุกอย่าง ราบรื่นดีใช่ไหม" เสียงทุ้มถาม"อืม ไม่ต้องห่วง ฉันเอาอยู่อยู่แล้ว" เจย์เดนยกยิ้มตอบกลับด้วยท่าทีร้ายกาจตามประสาพลางยกบุหรี่ขึ้นมาหมายจะจุดสูบ"สูบได้ใช่ไหม" เจ้าของใบหน้าหล่อหันถามคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า"เชิญ" เพทายตอบกลับ ทำให้มาเฟียหนุ่มยกยิ้มจัดการสูบบุหรี่ด้วยท่าทีสบายใจ"เรื่องการลงทุนใหม่ ว่าไง" เจย์เดนถามทั้งที่พ่นควันสีขาวออกมาจากปาก"กำลังคิดอยู่""จะคิดอะไรให้เย

คำเตือน!เนื้อหาในตอนนี้มีฉากบังคับให้สมยอม/ร่วมรัก/ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรือสนับสนุนการกระทำผิดๆแบบนี้ในชีวิตจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ **นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หากไม่ใช่แนว ไม่แนะนำ**"ยืนนิ่งอยู่ทำไม""อ ฮึก...""ถอดสิ" ปากหนาของรองประธานหนุ่มเอ่ยบอกร่างเล็กที่ยืนสั่นอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"..." อลินญาก็เม้มปากแน่นสะอื้นร้องไห้ไปด้วยความตื่นกลัว"ฉันบอกให้ถอด" เพทายเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิม ทำเอาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ปล่อยโฮ"ฮือออ คุณเพทายคะ ฮึก อลินขอโทษ""ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากเธอ""ฮึก...""จะถอดดี ๆ หรือว่าจะต้องให้มีใครรับโทษแทนเธอก่อน""..." ดวงตากลมโตเงยมองหน้าร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าทันทีที่เรียวปากหนาพูดจบ"จะเป็นพี่เธอคนเมื่อกี้ หรือว่าคนที่ทำให้เธอสองคนเข้ามาได้" ชายวัยใกล้สามสิบมองหน้าถามร่างเล็ก อลินญาที่ได้ยินแบบนั้นก็คิดตาม ก่อนจะพอรับรู้ได้ว่าเพทาย...หมายถึงใครดวงจิต...เขาหมายถึงดวงจิต"ความสะเพร่าที่ไม่ควรเกิดขึ้น ก็ควรต้องรับผิดชอบ""มะ...ไม่นะคะ ฮึก อลินผิดเองค่ะ อลินทำมันเอง อย่าทำอะไรคุณดวงจ

วันต่อมา..."เสร็จแล้วค่ะคุณเพทาย" เสียงน้อย หญิงวัยกลางคนผู้ดูแลความสะอาดประจำห้องทำงานหรูเอ่ยบอกคนเป็นเจ้านายหลังจากที่จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก่ร่างเล็กที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มไม่ได้สติ"ไปได้" ปากหนาบอก ทำให้คนที่ยืนอยู่พยักหน้ารับคำด้วยท่าทีนอบน้อมค่อย ๆ สาวเท้าเดินออกไป ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อจะเหลือบไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่นอนอยู่เธอช่างเปราะบางเสียจริง...แค่โดนเขาไปรอบเดียวก็ทำเอาสลบเหมือดไข้ขึ้น จนเพทายต้องให้น้อยเข้ามาดูแล"คุณเพทายครับ รถพร้อมแล้วครับ" อนุชิตเดินเข้ามาเอ่ยบอกเจ้านายคนสนิท เพทายก็พยักหน้ารับรู้ผละสายตาคมเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งการแต่งกายสุภาพดูสุขุมเหมือนทุกครั้ง ทว่าขณะที่กำลังจะเดินผ่านห้องเรียนขนาดเล็กเพื่อตรงไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล"อลินญาไปไหนกันเนี่ย" เสียงดวงจิตที่กำลังหาใครบางคนอยู่พูดขึ้นพลางเดินสอดส่องไปยังที่ต่าง ๆ กระทั่งสายตาของหญิงวัยกลางคนได้ไปปะทะเข้ากับรองประธานหนุ่มที่กำลังเดินสวนมา"สวัสดีค่ะคุณเพทาย" หญิงวัยกลางคนไม่รอช้าที่จะก้มหน้าทักทายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีสุภาพ"หาอะไรอยู่""ค คะ?...อ๋อ คือว่าดิฉันกำลังหาอลินญาอ

คำเตือน!เนื้อหาในตอนนี้มีฉากบังคับให้สมยอม/ร่วมรัก/ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรือสนับสนุนการกระทำผิดๆแบบนี้ในชีวิตจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ **นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หากไม่ใช่แนว ไม่แนะนำ**ปึงเสียงประตูห้องทำงานขนาดใหญ่ถูกปิดลงพร้อมกับร่างสูงของเพทายที่เดินเข้าไปนั่งลงยังเก้าอี้ทำงานตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ปล่อยให้อลินญายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ภายในห้อง"เดินมานี่" รองประธานหนุ่มเอ่ยพลางใช้สายตาคมส่งไปยังร่างเล็กให้เดินเข้ามาหาเขา ทว่า..."ยะ...ยืนคุยก็ได้นี่คะ มันได้ยินเหมือนกัน" เรียวปากเล็กขยับบอกด้วยน้ำเสียงงึมงำมีความดื้อรั้นอยู่ในนั้น"แล้วใครบอกว่าฉันจะคุยกับเธอ""..." อลินญาก็นิ่ง"ฉันเรียกให้เธอมาครางต่างหาก เดินมา" เจ้าของใบหน้าหล่อสุขุมกดเสียงเข้มในประโยคหลัง คนตัวเล็กที่ได้ยินก็พอจะรู้ในความหมายของประโยคนั้น ไม่สิ...เธอแทบจะรู้ตัวตั้งแต่ถูกคนตัวสูงบอกให้ตามมาที่ห้องนี้แล้วต่างหาก แต่ไม่อาจที่จะปฏิเสธหรือหลีกเลี่ยงได้"เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ" เพทายถามอย่างเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางไม่ว่าง่ายของร่างเล็ก ที่นอกจากพยายามจะหนีหน้

"เดินเข้าไปทักทายหน่อยดีไหมครับ" เสียงอนุชิตเอ่ยถามเจ้านายที่ยืนอยู่ โดยก็มีนักศึกษาบางส่วนหันมาให้ความสนใจชายที่ยืนมองอยู่ไม่น้อย"ไม่ดีกว่า มันจะดูเอาหน้าและเข้าถึงง่ายเกินไป" เจ้าของใบหน้าหล่อสุขุมตอบกลับ ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงสองสาวนักศึกษาที่กำลังช่วยยกอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกลก็ดังขึ้น"มึง ยกดี ๆ นะ โอ๊ย หนักอะ""แล้วทำไมพวกไอ้เป้ มันไม่มาช่วยพวกเราวะเนี่ย" ขณะที่สองสาวกำลังบ่นปนสบถอยู่ เพทายก็หันไปส่งสายตาให้ลูกน้องคนสนิทเข้าไปช่วยสองสาว หลังจากเห็นว่าเป็นจังหวะที่ดีที่ไม่ได้ดูตั้งใจจนเกินไป อนุชิตที่รับรู้ก็พยักหน้าเดินตรงไปหานักศึกษาทั้งสองทันที เมื่อเหลือบมาเห็นร่างสูงที่เป็นคนสั่ง ก็ยิ่งรู้สึกชื่นชม"ขอบคุณนะคะ" สองสาวก้มหน้าโค้งขอบคุณเพทายด้วยสีหน้าท่าทางนอบน้อม แถมยังอดไม่ได้ที่จะมองไปยังใบหน้าหล่อ ๆ ของอีกคน ที่ไม่ได้ดูเหมือนนักธุรกิจมีอายุทั่วไป"..." เพทายก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับด้วยท่าทีดูอบอุ่นใจดี สร้างความปลื้มปีติให้กับสองสาวที่ยืนอยู่มากยิ่งขึ้น ทว่าไม่นานทั้งสองก็ต้องถูกเรียกตัวไปช่วยแจกขนมเด็ก ๆ ต่อ โดยในตอนนั้น อนุชิตก็เดินกลับมาด้วยท่าทีปกติ"มาจากมหาวิทยาลัยแอชตันง