All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันต่อมา...ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมขึ้นด้วยความงัวเงียพลางขยับตัวขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับบิดตัวไปมาจากอาการเพิ่งตื่น ทว่าทันทีที่นึกอะไรขึ้นมาได้ อลินญาก็ชะงักเหลือบสายตาจ้องมองไปบริเวณรอบ ๆ ตัวเองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ เมื่อรู้ว่าเมื่อคืนเผลอฟุบหลับไปกับโต๊ะทำงานราคาแพง หนำซ้ำยังมีเสื้อสูทหนาของใครบางคนคลุมอยู่ที่ร่าง คนตัวเล็กนั่งนิ่งค่อย ๆ หันไปมองร่างสูงอีกคนที่ฟุบหลับคาโต๊ะอยู่เช่นกัน"นอนแบบนี้ไม่ปวดตัวเหรอเนี่ย..." เสียงหวานพึมพำ ขนาดตัวเธอตื่นมายังรู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมด แล้วรองประธานหนุ่มที่อายุมากกว่าแถมยังตัวโตกว่าเธออยู่หลายเท่า จะปวดตัวแค่ไหนกัน?"...ปลุกดีไหมนะ" ริมฝีปากบางพึมพำพลางมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกตัดสินใจไม่ถูก ใจหนึ่งเธออยากปลุกให้เขาไปนอนบนที่นอนสบาย ๆ แต่อีกใจก็กลัว...กลัวว่าจะเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของชายหนุ่ม เนื่องจากเคยได้ยินน้อยเล่าให้ฟังว่าเพทายเป็นคนหลับยาก ถ้าเมื่อไรที่ได้หลับ เป็นเวลาที่ไม่ควรรบกวนมากที่สุดเอาไงดี...อลินญายังคงครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ก่อนที่สุดท้ายจะตัดสินใจค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เลื่อนมือหยิบเสื้อสูทที่คลุมตัวเองอยู่ออกจัดก

อลินญายืนนิ่งเนื้อตัวเริ่มสั่นเทาเล็กน้อยไปด้วยความตื่นกลัวในท่าทีของชายหนุ่มที่นั่งอยู่"เดินมาสิ" ปากหนาขยับบอกอีกครั้ง ทำเอาเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มยิ่งคิดไม่ตกอยู่ภายในใจ หากเธอเดินเข้าไป ก็ไม่ต่างจากกวางน้อยกำลังเข้าไปในถ้ำเสือ ทว่า..."รีบเดินมา ก่อนฉันเปลี่ยนใจ" เสียงทุ้มนิ่งบอก โดยทันทีที่ได้ยิน อลินญาก็ตัดสินใจค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปหารองประธานหนุ่มหมับ!เสียงมือแกร่งจัดการกระชากร่างกวางน้อยเข้าหาตัวทันทีด้วยแววตากระหายเหยื่อไม่ปกปิด ใบหน้าหล่อโน้มเข้าไปซุกไซ้ยังซอกคอขาวเนียนด้วยความดุเดือด"ดะ...เดี๋ยวค่ะ" อลินญาที่ได้สติรีบยกมือขึ้นดันแผงอกแกร่ง เพทายที่รับรู้ได้ถึงแรงต้านจากอีกคนก็ผละใบหน้าออกใช้สายตาคมจ้องมองไปยังร่างเล็กนิ่ง"วะ...วันอื่นได้ไหมคะ" เรียวปากเล็กพึมพำถามด้วยน้ำเสียงมีความอ้อนวอนอยู่"ทำไม ก็หายดีแล้วไม่ใช่เหรอ" ชายวัยใกล้สามสิบถาม"หะ...หายดีแล้วค่ะ แต่ว่าพรุ่งนี้...อลินมีเรียน ไว้ทำวันอื่นได้ไหมคะ" คนตัวเล็กถามพลางก้มหน้าลงแสดงออกมาถึงท่าทีนอบน้อมอ้อนวอน"มีเรียนตอนไหน""ชะ...ช่วงเช้าค่ะ""..." เพทายก็เงียบไม่ตอบ ทว่าอลินญาก็ได้ยินเสียงถอนหายใจนิด ๆ ออกมา"ขอโท

เอี๊ยด!ทันทีที่รถหรูถูกขับเข้าไปจอดยังบริเวณหน้าตึกมูลนิธิ ชายร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรก็เดินลงจากรถตรงเข้าไปด้านในทันที"สวัสดีค่ะคุณเพทาย" เสียงดวงจิตที่ยืนรออยู่ก้มหน้าลงทักทายคนที่เข้ามาใหม่ รองประธานหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไร มองหน้าถามหญิงวัยกลางคนเสียงนิ่ง"อลินญาอยู่ไหน""น่าจะอยู่ที่ห้องพักค่ะ""ไปตามมา""คะ?""ไปเรียกอลินญามาหาฉัน" ทันทีที่เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยจบ ดวงจิตก็หันไปส่งสายตาให้น้อยเดินไปตามคนตัวเล็กตามที่ร่างสูงสั่ง โดยทันทีที่น้อยเดินออกไป เพทายก็ทำท่าจะผละเดินตรงไปรอที่ห้องทำงานตัวเอง ทว่าในตอนนั้นเอง..."คุณเพทายคะ" เสียงใครบางคนดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้คนตัวสูงหันไปมองตามเสียง ก่อนจะพบว่าเป็นรดาที่กำลังเดินยิ้มเข้ามาพูดคุยกับชายหนุ่ม เพทายก็นิ่งพยายามข่มอารมณ์ความหงุดหงิดของตัวเองเอาไว้พลางมองหน้าหญิงสาวที่เข้ามาใหม่ไปด้วยรอยยิ้มบาง ๆ"คุณรดา""พอดีรดาขับรถผ่านมาพอดีแล้วเห็นรถคุณเพทายจอดอยู่ ก็เลยแวะเข้ามาหาน่ะค่ะ" หญิงสาวไฮโซเอ่ย"อ๋อ ครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อพยักหน้าตอบกลับ"พอดีรดามีเรื่องอยากจะรบกวนสอบถามพูดคุยนิดหนึ่ง คุณเพทายสะดวกไหมคะ""..." รองประธา

ด้านอลินญาคนตัวเล็กเอาแต่นั่งมองออกไปด้านนอกห้องเรียนด้วยท่าทีราวกับว่ากำลังรอใครสักคนอยู่ตลอด จนดวงจิตที่เดินเข้ามาเห็นพอดี อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่"เป็นอะไร รอใครอยู่" อลินญาสะดุ้งเล็กน้อยหันไปตามเสียงนิ่งที่เข้ามาเอ่ยถาม"ค...คะ...เอ่อ อลินรอคุณเพทายค่ะ" เสียงหวานตอบกลับ ทำเอาคนดูแลมูลนิธิชะงักมองหน้าร่างบาง"รอ?...รอทำไม?""เอ่อ..." เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มเม้มปากนิด ๆ อย่างไม่รู้จะตอบกลับยังไง เพราะที่เธอกำลังรอคนตัวสูงอยู่ ก็เพราะว่า...'อะ...อาาา!~' 'แฮ่ก ๆ ...''อีกรอบ ไหวไหม''พะ...พอแล้วได้ไหมคะ...อลินไม่ไหวแล้วค่ะ''ทำไม เธอแสบเหรอ''ค่ะ พอทำนาน ๆ แล้วมันก็เริ่มแสบ''...''ไว้เดี๋ยวอลินแก้ตัวใหม่ให้ครั้งหน้านะคะ''อืม''ละ...แล้วตกลง เรื่องไปทะเล...''เดี๋ยวฉันกลับมาบอก''ค...คะ?''ไว้กลับมาแล้วฉันจะบอก' "ตกลงจะบอกได้หรือยัง ว่าเธอรอคุณเพทายทำไม" เสียงดวงจิตถามขึ้นอีกครั้งทำให้หญิงสาวที่เผลอนั่งเหม่อถึงเหตุการณ์เมื่อวานได้สติ"เอ่อคือ...คือคุณเพทายให้อลินรอฟังคำตอบเรื่องไปทะเลของเด็ก ๆ ค่ะ""หื้อ?""คือ...""ที่คุณเขาเรียกหาเธอเมื่อวาน ก็เพราะเรื่องนี้สินะ" ค

@สุดสัปดาห์ในที่สุดก็ถึงวันที่อลินญาและบรรดาเด็ก ๆ รอคอย"ทะเล~" เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขกับภาพทะเลกว้างใหญ่ตรงหน้า"ทะเลของน้องพลอย..." ไม่ต่างจากเด็กน้อยพลอยใสที่ยืนยิ้มดีใจที่ได้มาสัมผัสกับสถานที่ที่เคยเป็นเพียงการวาดฝันจินตนาการไปเอง"คุณครูพี่อลินครับ ตูมตามอยากเล่นทะเล" เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยบอกครูพี่ช่วยเลี้ยงสาวตัวน้อยขึ้น ทำให้อลินญาหันไปมองหน้าหญิงวัยกลางคน"..." ดวงจิตรีบส่ายหน้าห้ามทันที"ทำไมล่ะคะ" ริมฝีปากบางอมชมพูถาม"ตอนนี้มันร้อนเกินไป ไว้ตอนเย็น ๆ ค่อยพาเด็ก ๆ ลงมา" คนดูแลมูลนิธิเอ่ย ทำให้อลินญาพยักหน้ารับรู้ ค่อย ๆ นั่งยองลงไปพูดคุยกับเด็กชายที่เดินเข้ามาออดอ้อนน้ำเสียงอ่อนโยนใจดี"ตอนนี้ยังเล่นไม่ได้นะคะตูมตาม""ทำไมล่ะครับ" เด็กน้อยถามด้วยท่าทีมีความงอแงตามประสา"ตอนนี้ยังร้อนอยู่เลย ถ้าเล่นตอนนี้ อาจจะทำให้ตูมตามไม่สบายได้นะคะ""แต่ตูมตามอยากเล่น...""เชื่อครูพี่อลินสักครั้งได้ไหมคะ เราสัญญาแล้วน้า ว่าจะไม่งอแงแล้วก็เชื่อฟังกัน" คนตัวเล็กยิ้มเอ่ยอย่างไม่มีท่าทีหงุดหงิดใส่เด็กคนตรงหน้าเลย แถมทุกคำพูดยังเต็มไปด้วยความใจดีเอาใจใส่"ก็ได้ครับ" สุดท้า