Alle Kapitel von BAD INTEREST เพื่อน (ขัดดอก): Kapitel 61 – Kapitel 70

"...อืม แบบนั้นแหละ ดีมากเลยครับน้องพราวดาว"กึก!เสียงมือแกร่งของร่างสูงที่ยืนอยู่กำหมัดขบกรามแน่นไปกับภาพตรงหน้า แพทริคพยายามยืนพ่นลมหายใจเข้าออกอยู่หลายครั้งเพื่อระงับอารมณ์ฉุนเฉียวที่เกิดขึ้นกับตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าทุกท่าทีของเขานั้นอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้างอยู่ตลอด เจ้าของใบหน้าหล่อเลื่อนมือลงไปหยิบซองบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบทั้งที่สายตาคมยังคงจ้องมองไปยังร่างสวยหุ่นดีที่ยืนมีช่างภาพถ่ายรูปอยู่ไม่หยุด กระทั่งไม่นาน ก็ถึงตาของณิชาที่ยืนรอถ่าย"เชิญน้องคนต่อไปเลยครับ" ช่างภาพบอก ทำให้ณิชาจัดการถอดเสื้อคลุมของแพทริคออกเผยให้เห็นชุดด้านในที่ค่อนข้างเซ็กซี่ปาดไหล่โชว์ผิวขาวเนียนชวนมอง ทว่า...แพทริคกลับไม่ได้สนใจเลย ดวงตาคมเอาแต่จ้องมองไปยังหญิงสาวอีกคนด้วยแววตาดุดันไม่พอใจ จนณิชาที่เห็นแบบนั้นอดที่จะรู้สึกบางอย่างออกมาไม่ได้เธอกำลังรู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูกที่แพทริคดูไม่สนใจอะไรเธอเอาซะเลย"แพท เดี๋ยวณิไปถ่ายรูปก่อนนะ" เรียวปากเล็กพยายามเอ่ยขึ้นเพื่อให้อีกคนหันกลับมาสนใจยังเธอ แต่เหมือนในตอนนี้จิตใจของแพทริคจะไม่ได้โฟกัสที่อะไรเลยนอกจากเพื่อนตัวเล

"ก็ได้ งั้นฉันจะจ่ายมันตามที่นายต้องการ" สิ้นเสียงหวานตอบตกลง มือแกร่งก็กระชากร่างสวยเข้าหาตัวอย่างแรงทันทีพร้อมกับก้มลงไปซุกไซ้ยังซอกคอสวยด้วยความรุนแรง ขบเม้มทำรอยไม่ยั้ง จนพราวดาวแสดงสีหน้าเหยเกออกมาอยู่หลายครั้ง ไม่เพียงเท่านั้น มือหนายังสอดไปยังใต้เสื้อสีดำที่คนตัวเล็กสวมใส่อยู่เพื่อกระชากชุดชั้นในโทนสีเข้มออกอย่างแรงจนมันขาดวิ่นติดมือแกร่งออกมา ทว่าแพทริคก็ไม่คิดสนใจ เขาถลกเสื้อที่พราวดาวใส่อยู่ขึ้นจนเผยให้เห็นสองเต้านมขนาดใหญ่ ใบหน้าหล่อเคลื่อนลงไปใช้ฟันคมฝังลงไปยังเนินอกสวยทันทีด้วยความดุเดือด"อ โอ๊ย!..." เสียงหวานร้องออกมาด้วยความเจ็บกับการกระทำของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามอะไร ปล่อยให้อีกคนได้ทำตามใจเขาไป เพื่อให้ทุกอย่างมันจบ ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงเลือกปล่อยให้แพทริคทำแบบนี้กับตัวเอง ก็เพราะหนึ่ง...เธอไม่เหลือเงินที่จะมาใช้เป็นค่าดอกเบี้ยให้เขาแล้ว เธอใช้เงินทั้งหมดที่มีในบัญชีเพื่อสมทบกับเงินที่กันต์ให้ยืมมา เธอไม่อยากยืมเพื่อนมากจนเกินไป อยากยืมเท่าที่จำเป็น ดังนั้น เธอจึงยืมกันต์มาห้าล้าน แล้วก็เอาเงินเก็บจากการทำงานที่พอมีอยู่ผสมเข้าไป โดยที่ไม่ทันได้นึกถึงข้อเสนอล่าสุดท

ตึกตึกเสียงผมเดินเข้าไปในห้องคอนโดของไอ้เซฟด้วยสีหน้าท่าทีปกติ วันนี้พวกมันเปลี่ยนสถานที่ดื่มกัน เพราะแฟนไอ้เซฟไม่อยู่ ทุกคนเลยลงความเห็นว่ามาดื่มที่ห้องมันน่าจะสะดวกที่สุด เอาง่าย ๆ ก็คือ แฟนไอ้เซฟไม่อยากให้ออกไปไหนผมเดินเข้าไปนั่งลงยังโซฟากลางห้องรับแขก ก่อนที่พวกมันจะเงียบไม่ค่อยพูดคุยกับผมเหมือนอย่างเคย ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น พวกมันก็แบบนี้ มีอะไรก็ชวนปกตินะ แต่แค่ไม่ค่อยคุย"กูรู้ว่าพราวดาวไม่ใช่คนแบบนั้น" ผมตัดสินใจพูดออกไปเพื่อทำลายความเงียบและน่าอึดอัดพวกนั้น โดยทันทีที่ผมเป็นคนเปิดประเด็น พวกมันที่นั่งอยู่ก็ไม่รีรอที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที"กูไม่ได้คาดหวังให้มึงเชื่อมั่นหรืออะไรในตัวไอ้พราว แต่ที่พวกกูไม่ชอบใจ คือทำไมมึงต้องใช้อารมณ์กับมันขนาดนั้น ทำไมมึงไม่ถามมันดี ๆ " ไอ้มอสมองหน้าถามผม ซึ่งผมเองก็นิ่งไปอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง วันนั้นผมหงุดหงิดกับพราวดาวอยู่ก่อนแล้ว เลยเหมือนเผลอใช้จังหวะนั้นในการระบายอารมณ์ ฟังดูบ้าบอมากเลยใช่ไหม...แต่ก็นั่นแหละ นิสัยผมมันน่าหงุดหงิดจะตาย ไอ้นิสัยเสีย ๆ ที่มีอยู่"มึงรู้ว่ามันไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วทำไมต้องเค้นถามเหมือนมันผิด

"กลับได้แล้ว" เสียงเตวินทร์เอ่ยบอกวาเลนที่เริ่มหน้าแดงจากการดื่มแอลกอฮอล์ไปจำนวนไม่น้อย ซึ่งไม่เพียงแค่ใบหน้าแดงก่ำนั้น แต่เพราะคนตัวเล็กเอาแต่ยืนเต้นอยู่กับพราวดาวด้วยท่าทีเซ็กซี่เย้ายวนไม่หยุด ทำให้เตวินทร์เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์แต่ก็พยายามนิ่ง"อะไรอ่า เราเพิ่งมาถึงเองนะเบ๊บ" วาเลนงอแงทำท่าไม่ยอม"จะตีหนึ่งแล้ว" เรียวปากหนาบอก ร่างบางจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนที่กำลังยืนเต้นกันอยู่"ไอ้พ่อ..." ทว่ายังไม่ทันที่พราวดาวจะได้พูดอะไรก็ต้องชะงักเงียบไปทันทีที่เห็นสายตาคมกริบมองมายังตัวเอง"...มึงกลับเถอะกูว่า ไม่งั้นระเบิดลงแน่" เสียงหวานหันไปกระซิบบอกคนเป็นเพื่อน วาเลนที่ได้ยินก็เบะปากทำหน้าบึ้งตึงเดินตึงตังออกไปโดยเตวินทร์ก็ตามออกไปด้วยความรวดเร็ว"เดี๋ยวกูกลับละ" ท็อปหันบอกพราวดาวที่ยืนอยู่"อ้าว ไมรีบกลับอะ""พรุ่งนี้กูต้องขับรถพาแม่ไปไหว้อาม่า""อ้าวเหรอ เออ ๆ โอเค" พราวดาวตอบกลับอย่างไม่ได้งอแงอะไร และเข้าใจว่าทุกคนย่อมมีธุระส่วนตัว"มึงจะกลับพร้อมกูเลยไหม" ท็อปถาม"ยังอะ""แล้วจะอยู่กับใคร""..." พราวดาวไม่ตอบ แต่ชี้ไปยังกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มที่ยืนอยู่"อ๋อ โอเค...ดูแลตัวเองดี

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...แพทริคยืนสูบบุหรี่อยู่ด้านหน้าอาคารห้างชื่อดังด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทว่านัยน์ตาคมกลับเต็มไปด้วยอะไรมากมาย ชายหนุ่มมีสีหน้าคิดไม่ตกอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้น เขาก็ไม่ได้เจอกับพราวดาวอีกเลย ช่วงเวลาที่ผ่านไปช้า ๆ ทำให้คนตัวสูงได้ทบทวนอะไรมากมายกับตัวเองวันนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะ..."แพท" เสียงหวานคุ้นเคยของคนที่เดินเข้ามาใหม่ดังขึ้นทำให้ร่างสูงที่ยืนอยู่ได้สติหันไปมอง"มาแล้วเหรอ ขอโทษที่แพทไม่ได้ไปรับนะ" เจ้าของใบหน้าหล่อบอกหญิงสาว"ไม่เป็นไร ช่วงนี้แพทคงจะยุ่ง ๆ อยู่ใช่ไหม ณิเข้าใจ" ณิชายิ้มหวานตอบกลับอย่างเช่นทุกครั้งที่ชอบทำ แพทริคยืนนิ่งมองท่าทีของคนตรงหน้าด้วยสายตามีความรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ในวันนี้...ใจเขาไม่มีณิชาอยู่เลย ตั้งแต่ที่พราวดาวหลุดออกจากสถานะขัดดอก คนตัวสูงก็เอาแต่หงุดหงิดเกี่ยวกับเพื่อนตัวเล็ก จนหลงลืมณิชาไปจนแทบหมดสิ้น แถมหลายครั้งยังละเลยจนตัวเขาเองก็รู้สึกได้"ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้าตอบกลับ ทั้งที่ความจริงแล้ว...มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เขาไม่ได้ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ณิชา แต่เพราะตอนนี้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้เผยออกมาแล้วต่างหาก"ดีใจจั