Alle Kapitel von BAD INTEREST เพื่อน (ขัดดอก): Kapitel 71 – Kapitel 80

"เป็นบ้าอะไรของนายแพทริค!...ปล่อยฉัน!" เสียงฉันตะโกนบอกหลังจากที่ปากเป็นอิสระ ทว่าพูดออกไปได้ไม่กี่คำ แพทริคก็กดจูบลงมาด้วยความรุนแรงอีกเช่นเคย ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาตักตวงภายในโพรงปากฉันไม่หยุด รวมถึงมือแกร่งที่พยายามถอดเสื้อผ้าฉันออกอย่างดิบเถื่อน"อื้อ!..." ฉันพยายามร้องห้ามในลำคอ รวมถึงใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักไสคนตรงหน้าออก ทว่าแรงแพทริคมีเยอะกว่าฉันหลายเท่าตัวแควก!เสียงมือแกร่งกระชากเสื้อเชิ้ตขาวตัวบางที่ฉันสวมใส่อยู่ออกอย่างแรงจนกระดุมกระจัดกระจาย เผยให้เห็นชุดชั้นในสีดำ"แพทริค! หยุดบ้า!" ฉันบอกออกไป แม้รู้ว่าแทบไม่มีหวังเลยที่อีกคนจะหยุด แล้วตอนนี้แพทริคเมาด้วย การพยายามห้ามเขาจึงยากซะยิ่งกว่าอะไร"อ๊ะ..." ไม่นานฉันก็รับรู้ได้ถึงกระโปรงหนังทรงเอของตัวเองที่ถูกปลดออกไปพร้อมกับกางเกงชั้นในสีขาวอย่างง่ายดาย แพทริคสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วินาที ความรวดเร็วปนชำนาญของเขาทำเอาฉันอยากที่จะร้องกรี๊ดออกมา"ปล่อยฉัน!" ให้ตายเถอะ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย"อยากจูบกับมันเองทำไม" ดวงตาคมก้มลงมองหน้าพูดใส่ฉันน้ำเสียงเหมือนกับว่าพยายามที่จะสะกดกลั้นอารมณ์โกรธของตัวเองเอาไว้ ฉันจึงมองหน้าอี

อีกด้านแพทริคนั่งนิ่งอยู่ภายในห้องมืดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทว่าภายนอกกลับไม่แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา ภาพวันวานที่เคยเห็นแม่ตัวเองถูกขังฉายเข้ามาทำให้ดวงตาคมวูบสั่นไหวไปหมด รวมถึงสมัยก่อนที่เขาเคยถูกนำเข้ามาสั่งสอนภายในห้องนี้แล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเป็นเพราะเขาทำลายภาพลักษณ์งานสำคัญของคนเป็นพ่อ แน่นอนว่าเขาถูกสั่งสอนโดยการด่าทอและตบตีจากพ่อตัวเอง แต่...มันไม่ใช่แค่นั้น เพทายให้ลูกน้องคนสนิทเข้ามาจัดการจับลากเข้ามายังห้องนี้พร้อมกับสั่งสอนโดยวิธีการที่ไม่ต่างจากเมื่อกี้ที่เขาโดน แม้ว่ามันจะไม่ได้หนักมากเท่าครั้งนี้ แต่ก็ถือว่าเป็นแผลในใจให้แก่ชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย เพราะการใช้ความรุนแรงว่าแย่แล้ว แต่การที่ถูกขังอยู่ภายในห้องมืดห้องนี้ต่างหากที่เขาไม่สามารถที่จะทนได้เขาเกลียดห้องห้องนี้ยิ่งกว่าอะไรในชีวิตมันเป็นห้องที่เหมือนเป็นนรกดี ๆ สำหรับเขาแอดดดเสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเพทายที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทดูดีกับกรอบแว่นตาอันใหม่"เอาฉันออกไปที" แพทริคเอ่ยบอกคนเป็นพี่ด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน"..." เพทายก็นิ่ง"พี่เพทาย เอาผมออกไป" เรียวปากหนาขยับ

วันต่อมา...เงินเข้าบัญชีคุณ จำนวน 20,000 จากบัญชี xxxxxxxxแจ้งเตือนข้อความแสดงขึ้นมาทำให้ฉันยืนมองเงินในบัญชีที่ถูกโอนเข้ามาจากใครบางคนนิ่ง ก่อนจะจัดการเก็บโทรศัพท์หันไปพูดคุยกับพี่น้ำฟ้าที่ยืนอยู่"รับงานต่อเหรอ" พี่น้ำฟ้าถามฉัน"ใช่พี่""ระวังตัวนะ งานพวกนี้มีแต่พวกคนรวยเอาแต่ใจ""อืม พราวก็พยายามเลือกรับงานอยู่พี่" ฉันตอบกลับ พร้อมกับก้มลงไปมองโทรศัพท์ในมือของตัวเองอีกครั้ง"ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว เดี๋ยวพราวไปก่อนนะพี่""อืม" หลังจากที่พี่น้ำฟ้าพยักหน้ารับรู้ ฉันก็เดินออกมาจากร้านตรงไปยังแท็กซี่คุณลุงเจ้าประจำที่ฉันมักจะเรียกให้มารับมาส่งอยู่บ่อย ๆ ซึ่งหน้าที่ร้องเพลงของฉันได้เสร็จลงแล้ว ช่วงนี้ฉันรีบขึ้นรีบลงเพื่อที่จะไปรับงานเอนต่อ เห็นพี่ลูกปลาบอกว่างานนี้เงินดีมาก จะให้พลาดโอกาสก็คงไม่ได้ แม้ว่าจะมีหนทางให้ฉันเลือกมากขึ้นในตอนนี้แล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยังมองว่าการหาเงินด้วยตัวเอง มันสบายใจสุด"ที่เดิมเลยค่ะลุง" ฉันยิ้มบอกลุงคนขับไป ลุงก็พยักหน้าตอบขับรถตรงไปตามที่ฉันบอกด้านแพทริค"นี่เอกสารการประชุมสำหรับครั้งต่อไปค่ะ" เสียงเลขาสาวเอ่ยบอกผู้จัดการหนุ่มที่นั่งอยู่ตามหน้าที่ แพทริคนิ่ง

วันต่อมา...เลขาสาวยืนกระวนกระวายอยู่บริเวณหน้าห้องน้ำหลังจากที่ผู้จัดการเจ้านายเธอตั้งแต่มาถึงบริษัทก็พุ่งตรงเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปแล้วหลายนาทีก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนตัวสูงจะเดินออกมา"เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำไงดี" หญิงสาวพึมพำอย่างคิดไม่ตก แต่จะให้เธอเดินเข้าไปถามคนเป็นเจ้านายก็คงยังไงอยู่ โดยในตอนนั้นเอง"มายืนทำอะไร" เสียงทุ้มของมือขวาเพทายเอ่ยถามเลขาสาวขึ้นทำให้ร่างบางสะดุ้งหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นรองประธานกับลูกน้องของเขายืนอยู่"สวัสดีค่ะท่านรอง" เรียวปากสวยทักทายคนที่ยืนอยู่ด้วยท่าทีนอบน้อมทว่าสีหน้ายังคงแสดงออกมาถึงความอ้ำอึ้ง เพทายก็มองท่าทางของหญิงสาวตรงหน้านิ่ง แต่ยังไม่ทันที่ริมฝีปากหนาจะได้ถามอะไรตึก...สองเท้าหนักของคนที่เข้าห้องน้ำอยู่ก็เดินออกมาด้วยสภาพอ่อนแรง ใบหน้าหล่อซีดไร้สี"เป็นอะไร" ชายวัยจะสามสิบมองหน้าถามคนเป็นน้องเสียงเรียบ"..." แพทริคก็เงียบไม่ตอบ ทำท่าจะเดินเลี่ยงหนี ทว่าก็ถูกมือแกร่งคว้าไว้"ฉันถาม""ปวดท้อง" ปากหนาตอบ"แล้วมาทำงานทำไม" เพทายถามน้องชายเสียงเข้ม แพทริคที่ได้ยินแบบนั้นก็ค่อย ๆ เงยหน้ามองรองประธานหนุ่ม"กลัวโดนลากไปกระทืบอี

สองวันต่อมา..."จะไปไหน" เสียงแพทริคหันถามฉันที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก"..." ฉันก็เงียบไม่ตอบ เมินคำถามจากอีกคนไปด้วยความตั้งใจกวนประสาท ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินเข้ามาเค้นเสียงถามย้ำ"จะไปไหน""ไม่ใช่เรื่องของนาย""พราวดาว อย่ามาทำให้โมโห" ทันทีที่เรียวปากหนาพูดจบ ฉันก็จ้องมองใบหน้าหล่อดูดีของคนตรงหน้านิ่ง แพทริคที่เห็นแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนท่าทาง"ถ้าเธอออกไป แล้วใครจะดูแลฉันกันล่ะ""ทำไมต้องดูแล" ฉันถาม"ก็ฉันป่วยอยู่...""นี่ผ่านมาสองวันแล้วแพทริค นายหายดีตั้งแต่วันแรกแล้วด้วยซ้ำ อย่ามาเนียน""อะไร ฉันยังไม่หาย...""...ยังปวดท้องอยู่เลย" ว่าแล้ว อีกคนก็ทำท่าทางราวกับปวดท้องอีกครั้ง ทว่าฉันรู้ทัน! เขาน่ะหายตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ทำตีเนียนเพื่อที่จะอยู่กับฉัน"..." ฉันยืนมองท่าทางคนตรงหน้านิ่ง"ยังปวดจริง ๆ นะ""งั้นก็ดูแลตัวเองไป ฉันจะไปทำงาน" พูดจบ ฉันก็ทำท่าจะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว แต่ก็ต้องถูกร่างสูงตามมาป่วน"ไม่ไปไม่ได้เหรอ ฉันอยู่คนเดียวอาจจะเป็นลม...""ก็เป็นไป""พราวดาว!""ออกไปไกล ๆ ฉันจะเลือกชุด" ฉันบอกพร