Alle Kapitel von BAD INTEREST เพื่อน (ขัดดอก): Kapitel 81 – Kapitel 90

แอด...เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างของพราวดาวที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แพทริคที่เห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้าที่จะสาวเท้าไปยังคนตัวเล็กด้วยท่าทีเอาใจ"สระผมเหรอ เดี๋ยวฉันเช็ด...""ไม่ต้อง" เรียวปากสวยตอบอย่างไร้เยื่อใยทำเอาแพทริคมองตามแผ่นหลังเล็กไปไม่คิดยอมแพ้ สองเท้าหนักเดินตรงตามเข้าไปต่อ"ฉันก็เข้าใจแล้วไง""อะไร" พราวดาวมองหน้าถาม"รู้ว่าเธอต้องไม่โอเค ฉันก็ไม่ได้จะช่วยหรืออะไรเขา""ท่าทีนายเมื่อกี้ มันชัดเจนแล้วแพทริค ถ้าฉันไม่อยู่ นายจะช่วย" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยพูดใส่หน้าร่างสูงด้วยสีหน้าราบเรียบ แพทริคชะงักนิ่งไม่ปฏิเสธ ก่อนจะ...หมับ!มือหนาเอื้อมเข้าไปกอดอ้อนคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างไม่รู้จะทำยังไง ทำได้แค่เพียงออดอ้อนใส่อีกคนด้วยความรู้สึกผิดกลัวพราวดาวบึ้งตึงใส่ไปมากกว่านี้"ฉันขอโทษ...""...ต่อไปจะไม่ช่วยอะไรเขาแล้วจริง ๆ อย่าโกรธผัวนะครับ" แพทริคบอกพร้อมกับส่งสายตาหมาอ้อนไปยังร่างบาง พราวดาวก็ยืนนิ่งไม่ตอบ"พราวดาว...""...มา เดี๋ยวฉันเช็ดผมให้" ว่าแล้ว คนตัวสูงก็รีบกระตือรือร้นในการหยิบผ้าขนาดเล็กที่อยู่ในมือเรียวเลื่อนขึ้นไปเช็ดเข้าที่ผมของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอาใจเบ

@ร้านอาหารเงียบภายในโต๊ะอาหารตกอยู่ในความเงียบงันโดยมีชายหนุ่มสองคนที่อยู่ตรงข้ามกันเอาแต่นั่งมองหน้ากันนิ่ง จนสุดท้ายต้องเป็นวาเลนที่พูดขึ้น"เอ่อ สั่งเป็นเซตมาดีไหม" เสียงหวานถาม"เออเอาสิ เอา XL เลยนะ วันนี้มีแต่คนโหด ๆ " พราวดาวบอก ซึ่งความหมายคนโหด ๆ ของเธอก็คือวันนี้มีแต่คนกินเก่ง ๆ ทั้งนั้น ทั้งตัวเธอ วาเลน เตวินทร์ แล้วก็แพทริค"โอเค" วาเลนรับคำพร้อมกับก้มลงมองไปยังเมนูที่อยู่ตรงหน้า เรียวปากสวยขยับสั่งอาหาร โดยใช้เวลาไม่นานก็สั่งจนเสร็จ"เอาแค่นี้ค่ะ" ใบหน้าใสยิ้มบอก ทำให้พนักงานพยักหน้ารับรู้เดินออกไปด้วยท่าทีสุภาพ ทว่าหลังจากที่พนักงานหนุ่มเดินออกไป ภายในโต๊ะก็ยังตกอยู่ในความเงียบงัน โดยมีชายหนุ่มสองคนที่เอาแต่นั่งมองหน้ากันนิ่ง"โอ๊ย! จะมองหน้ากันอีกนานไหมเนี่ย เป็นบ้าอะไรกัน" สุดท้ายก็ต้องเป็นพราวดาวที่ถามออกมาน้ำเสียงโวยวายเอาเรื่อง สองหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นจึงต่างฝ่ายต่างผละสายตาออกจากกัน แต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าท่าทีเก๊กขรึมใส่กันไม่หยุด"เฮ้อ ปวดหัว" พราวดาวพึมพำออกมาด้วยความปลง คนตัวเล็กรู้ดีว่าเตวินทร์กับแพทริคไม่ได้อะไรต่อกันหรอก เพียงแค่เพราะก่อนหน้านี้เคยปะทะอารมณ์ก

@คอนโดแพทริค"อย่าทำเผ็ดนะ" เสียงแพทริคหันมาเอ่ยบอกฉันที่กำลังยืนจัดการล้างและหั่นใบกะเพราอยู่"รู้แล้วน่า" ฉันตอบกลับพร้อมกับเริ่มลงมือทำผัดกะเพราหมูสับให้คนตัวสูงที่ร้องงอแงอยากจะกินขึ้นมา สงสัยน่าจะเริ่มเบื่ออาหารในห้างแล้ว เพราะตั้งแต่ที่ทำงานกันมา พวกเราไปกินข้าวเที่ยงในห้างเป็นประจำ จนวันนี้พอเลิกงานเสร็จ แพทริคก็รีบชวนฉันเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดมาทำกินทันที ซึ่งตัวฉันเองก็ไม่ได้ถือว่าเป็นคนทำอาหารเก่งหรืออะไร ถ้าอย่างกะเพราง่าย ๆ แบบนี้ก็พอทำได้ แต่ถ้าเป็นอาหารที่ยากกว่านี้ ฉันก็มักจะพึ่งไรเดอร์ให้มาส่งอาหารเช่นกัน"กลิ่นใช้ได้นะเนี่ย" คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างฉันเอ่ย โดยฉันก็ยืนผัดหมูสับกับเครื่องปรุงรสตรงหน้าไปด้วยท่าทีปกติ ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เสร็จ โดยมีแพทริคที่ตั้งใจยืนรอช่วยถือทุกอย่างไปวางที่โต๊ะกลางของโซฟาราคาแพงที่อยู่กลางห้องรับแขก"หิวชะมัด" เรียวปากหนาพึมพำก่อนจะตักข้าวกินด้วยท่าทีหิวโหย ฉันเองก็ลอบมองท่าทางพวกนั้นไปด้วยสีหน้าเอ็นดู พร้อมกับตักข้าวใส่ปากอย่างรู้สึกชอบในบรรยากาศตอนนี้อยู่ไม่น้อย ทุกอย่างมันเรียบง่าย ไม่หวือหวาดี"รู้เรื่องไอ้เซฟหรือยัง" เสีย

@คอนโดมอส"กว่าจะมากันได้นะไอ้สองผัวเมีย..." เสียงภูมิพูดขึ้นหลังจากที่ฉันกับแพทริคเดินเข้าไปนั่งลงยังโซฟากลางห้อง ฉันจึงหันไปพูดใส่หน้าคนที่ทัก"พวกกูมีงานต้องทำ ไม่ได้ว่างไร้สาระแบบมึง""โห่! ไอ้พราว เดี๋ยวนี้ปากมึงนะ""ทำไม""ปากร้ายไงไอ้สัส ทำไม ผัวมึงเจ๋งมากนักเหรอ""ก็พอตัวอยู่นะ ต่อยกับผัวกูไหมล่ะ" ฉันแกล้งถามด้วยความติดกวนขั้นสุด ภูมิก็ชะงักไปเล็กน้อยทำท่าทางอึกอักชวนขำ ก่อนจะหันไปหากันต์ที่นั่งอยู่"เอาดิ แต่กูขอส่งไอ้กันต์ไปแทน" โดยทันทีที่ภูมิพูดจบ ฉันก็พูดสวนกลับไปเสียงดัง"No way! ถ้าตอนปกติก็คงไหวอยู่ แต่ถ้าตอนโกรธ กูขอให้แพทริคถอยมาดีกว่า" ฉันหัวเราะบอกออกไป ซึ่งทุกคนก็หัวเราะออกมาอย่างรู้ในความหมายของคำพูดฉันเป็นอย่างดี กันต์เวลาปกติก็คือผู้ชายเงียบ ๆ สุภาพ ดูเป็นมิตรคนหนึ่ง แต่อย่าให้โมโหก็พอ บอกได้แค่นี้จริง ๆ ในชีวิตตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันเคยเห็นกันต์โมโหแค่ครั้งเดียวเองมั้ง จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร รู้แค่ว่า ตั้งแต่นั้นมา เพื่อน ๆ ก็ไม่กล้าทำให้กันต์โมโหอีกเลย แม้กระทั่งแพทริคที่ว่าดูน่ากลัวที่สุดในกลุ่มแล้วก็ยังไม่ได้ครึ่งของกันต์ตอนนั้น กันต์เป็นคนทำให้ฉันเชื่อคำ

วันต่อมา...@บ้านแพทริค"ทำไมไม่ลงไปด้วยกัน" แพทริคมองหน้าถามพราวดาวที่ยืนยันจะนั่งรออยู่ภายในรถ"ฉันเป็นแค่เลขานะ จะเข้าไปกินข้าวกับบ้านนายได้ยังไง""ตอนนี้ไม่ใช่เวลางาน และเธอคือเมียฉัน""แพทริค...""ลงมาด้วยกัน" ปากหนาเอ่ยบอกคนรักเสียงเข้ม พราวดาวก็ทำท่าทางอึกอักจะไม่ยอม ทว่าสุดท้ายก็ถูกสายตาคมจ้องมองอย่างบังคับให้ลงไปด้วยกัน"เฮ้อ ต้องไปปะทะกับมนุษย์ลุงผู้สูงส่งอีกแล้ว" เรียวปากสวยพึมพำ ยอมเดินลงตามคนตัวสูงเข้าไปภายในบ้าน ซึ่งในตอนแรก เธอตั้งใจเพียงแค่จะมาเป็นเพื่อนแพทริคและรอเขาอยู่ภายในรถตึกตึกทันทีที่สองเท้าก้าวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ พราวดาวก็ต้องตกตะลึงไปกับความใหญ่โตที่ตกแต่งด้วยสิ่งของราคาแพง แต่ถึงจะตื่นตาตื่นใจไปกับภาพตรงหน้าแค่ไหน หญิงสาวก็พยายามนิ่งทำเป็นไม่ได้รู้สึกตกใจอะไร"อ้าว มากันแล้วเหรอ" เสียงนภาเอ่ยทักทายสองคนที่เดินเข้ามา ทำให้สุรชัยที่นั่งอยู่หันไปมองตามเสียงทักทายของภรรยา ก่อนจะนิ่งไปเมื่อเห็นว่าลูกชายคนรองได้พาเลขาคนสนิทมาด้วย ทว่าชายวัยกลางคนก็ไม่ได้พูดหรือเอื้อนเอ่ยอะไร พราวดาวเองก็ยกมือทำความเคารพนภากับสุรชัยด้วยความนอบน้อม พร้อมกับสะกิดไปยังแพทริคที่ยืน