Semua Bab BAD INTEREST เพื่อน (ขัดดอก): Bab 41 - Bab 50

คำเตือน!เนื้อหามีฉากร่วมรัก (รุนแรง,การกระทำที่ไม่ดี) โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ สามชั่วโมงผ่านไป...พราวดาวในคราบของยูริก็นั่งทำหน้าที่เอนเทอร์เทนลูกค้า VVIP ตรงหน้าด้วยความระวังตัวพอสมควร ซึ่งชายคนที่ดูสนใจเธอก็ค่อนข้างที่จะโอเคพอสมควร อาจมีการถึงเนื้อถึงตัวกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญใจอะไรมากนัก ถ้าจะมีการรำคาญใจ ก็คงจะมีแต่ร่างสูงอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลมากกว่า ถึงแม้ภายนอกจะดูราบเรียบ ทว่าพราวดาวกลับรู้สึกได้ถึงรังสีบางอย่างที่แผ่ซ่านมาจนถึงตัวเธอเธอรู้สึกอยากจบงานนี้ให้เร็วที่สุด..."อีกสิบนาที หมดเวลานะคะ" ราวกับสวรรค์รับรู้ เสียงลูกปลาเดินเข้ามาเอ่ยบอกกลุ่มลูกค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพพร้อมกับเดินออกไปในทันที"น้องยูริ ชงเหล้าให้พี่อีกแก้วสิ""ค่ะ" พราวดาวรับคำลุกขึ้นเดินไปหยิบโซดาที่อยู่อีกฝั่งพร้อมกลับเข้ามายืนชงเหล้าให้แก่ลูกค้าคนเดิม ทว่าหลังจากที่ชงเหล้าเสร็จแล้วจะเดินกลับไปนั่งยังที่เดิมของตัวเองหมับอยู่ ๆ มือแกร่งของลูกค้าคนนั้นก็เอื้อมเข้ามาคว้าข้อมือบางไว้"นั่งตักพี่ได้ไหม""..." ร่างบางก็ชะงักนิ่งมองหน้าคนที่นั่งอยู่ เขาถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ซึ่งถ้าเป็นปกติ การนั่งตั

"อื้อออ~" เสียงพราวดาวงัวเงียขึ้นขณะที่นอนแผ่อยู่บนเตียงนอนนุ่ม ก่อนจะได้สตินึกขึ้นได้ว่าที่นอนอยู่นั้นไม่ใช่ห้องของตัวเองพรึบ!คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นด้วยความเร่งรีบ ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อเหลือบสายตาไปมองยังพื้นที่ด้านข้าง แต่กลับไม่พบร่างหนาอย่างที่ควร"ไปไหน..." เรียวปากสวยพึมพำเอ่ยด้วยสีหน้าสงสัย แต่ก็ยังคงรู้สึกแสบบริเวณจุดอ่อนไหวของตัวเอง"ให้ตายเถอะ นึกว่าตื่นมาแล้วจะหาย" พราวดาวหน้างออย่างรู้สึกเบื่อหน่าย เธอคิดว่าอาการจากการร่วมรักที่แสนดิบเถื่อนจากเพื่อนตัวสูงจะหายไปหลังตื่นนอน ทว่ามันกลับไม่หายแถมยังมีอาการแสบทุกครั้งที่ขยับตัวร่วมด้วยซ้ำ"อยากจะบ้า!" หญิงสาวรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก จึงล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่อีกครั้ง"ทำไมมันนอนสบายขนาดนี้..." แตกต่างจากเตียงที่บ้านและที่คอนโดของเธอโดยสิ้นเชิง"...เตียงบ้าอะไร ทำให้อยากที่จะนอนกลิ้งอยู่แบบนี้ทั้งวัน เฮ้อ! เตียงพวกลูกคนรวยสินะ" หลังจากที่พึมพำจนพอใจ ร่างบางก็ได้สติ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงหรูอีกครั้ง"แล้วฉันมัวทำบ้าอะไรอยู่ล่ะเนี่ย ควรจะรีบกลับห้องตัวเองสิ" พูดจบ คนตัวเล็กก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องไป ทว่าก็ต้องชะงักนึกขึ้นได้"

ไม่นานฉันก็เดินกลับมาพร้อมผ้าชุบน้ำในมือ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนมือเข้าไปใช้ผ้าที่มีซับไปตามใบหน้าหล่อ รวมถึงซอกคอหนาของคนที่นอนอยู่ พิษไข้น่าจะแรงพอควรเลย เขาพึมพำว่าหนาว ทั้งที่เหงื่อชุ่มตัว"อื้อ..." เสียงแพทริคครางในลำคอด้วยใบหน้าซีดเซียวไร้สี เวลาป่วยก็ดูน่าสงสารอยู่หรอก แต่เวลาปกตินี่สิ...อยากจะเอาตะกร้อครอบปากขณะที่มือของฉันกำลังซับเช็ดไปตามหน้าหล่อของคนที่นอนอยู่ ดวงตาฉันก็เผลอเอาแต่จ้องมองไปยังคนป่วยอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแบบนี้สินะที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความรู้สึกของฉันเลย รูปร่างแบบนี้สินะที่ยังคงเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้...ฉันเอาแต่ใช้สายตาจ้องมองไปยังคนที่นอนอยู่ไม่หยุด แพทริคเป็นคนที่ดูดีมาก แม้กระทั่งตอนหลับเขาก็ยังดูดี นี่ความหล่อของเขาก็ไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันเผลอใจไปรู้สึกด้วยหรอกนะ มันเป็นความใกล้ชิดของเราสองคนมากกว่า ที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าคิดกับแพทริคเกินกว่าคำว่าเพื่อนไปตั้งแต่ตอนไหนฉันไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ เพราะถ้าฉันรู้...ฉันก็คงเลือกที่จะหยุดมันไว้ และไม่ให้เรื่องราวมันลงเอยแบบที่เราเป็นกันอยู่ในตอนนี้แต่ก็นะ มันทำ

"เฮ้อ..." เมื่อไรจะเลิกรู้สึกนะฉันยืนมองหน้าถามตัวเองผ่านกระจกห้องน้ำด้วยความรู้สึกอยากห้ามความรู้สึกตัวเองได้ ฉันไม่อยากที่จะต้องมานั่งรู้สึกหรือเจ็บจี๊ดเวลาที่เห็นณิชากับแพทริคอยู่ด้วยกันหรือรับรู้ว่าสองคนนั้นอะไรต่อกัน ฉันไม่อยากรู้สึกอีกแล้ว"...เลิกรักเขาสักทีเถอะพราว เขามีคนของเขาอยู่ หยุดความรู้สึกของเธอได้แล้ว" จะต้องเจ็บไปอีกสักเท่าไร เธอถึงจะพอใจ!ฉันเอาแต่มองหน้าถามตัวเองในกระจกไม่หยุด กระทั่งเริ่มได้สติก็เม้มปากแน่นพยายามกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง ฉันต้องกลับไปทำตัวเฉยชาเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรต่อ ทั้งที่ภายในใจของฉัน มันปวดหน่วงไปหมดแต่ก็เถอะ! ถือว่ามันเป็นบททดสอบในการใช้ชีวิตของฉันไปก็แล้วกัน ไหน ๆ ก็เลิกรู้สึกกับเขาไม่ได้ ก็รักไปเจ็บไปแบบนี้จนกว่าหัวใจมันจะด้านชาไม่รู้สึกอะไรไปเองก็แล้วกันฉันตัดสินใจเลิกคิดทุกอย่าง เดินออกจากห้องน้ำหมายจะกลับไปยังโต๊ะกลุ่มเพื่อน แต่แล้วขณะที่ฉันเดินออกมา สายตาฉันก็ต้องเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนทำท่าจะหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดบุหรี่"นี่! หยุดนะ" ฉันรีบเดินเข้าไปเอ่ยห้าม ซึ่งใครคนนั้นก็คือ เด็กฟลิกซ์บ้า คู่กัดประจำของฉัน"..." เด็กนั่นเงยหน้าขึ

วันต่อมา...แอดดดเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เดินออกมาด้วยสภาพที่ดูเหมือนปกติ ทว่าแววตามีความหมองคล้ำอยู่ไม่น้อยจากการทำงานตลอดทั้งคืน ได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงร่างสูงเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะจัดการแต่งตัวรีบออกไปทำธุระ โดยใช้เวลาไม่นานแพทริคก็อยู่ในชุดสูทดูดีสีสุภาพ ดวงตาคมหันไปมองยังร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เขาเป็นคนอุ้มเธอมาไว้และจัดการทำงานที่เป็นคนมอบหมายให้คนตัวเล็กเป็นคนทำ มาทำเองจนเสร็จ จริง ๆ ยังเหลือเวลานัดอยู่อีกหลายวัน แต่เพราะแพทริคไม่อยากที่จะต้องมีอะไรมาคอยกวนใจ เขาจึงเลือกที่จะรีบทำส่งงานที่เพทายสั่งให้เสร็จแล้วนำไปส่งในทันที"คงหลับอีกนาน" เรียวปากหนาพึมพำเอ่ย พร้อมกับเดินออกไปจากห้องพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ เขาอยากรีบไปแต่เช้า เพื่อที่จะรีบกลับมาให้ทันพราวดาวที่นอนอยู่ ทว่าขณะที่แพทริคกำลังเดินอยู่นั้นครืดดด ~เสียงโทรศัพท์ร่างสูงดังขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อก้มลงไปมอง ก่อนที่จะชะงักนิ่งไปเล็กน้อยณิชาแต่สุดท้ายนิ้วแกร่งก็เลือกที่จะกดรับสายไปด้วยท่าทีปกติติ้ด"ว่าไงณิ..."(แพท อยู่ไหน ตื่นหรือยัง)"อืม ตื่นแล้ว ณิมีอะไรหรือเปล่า"(อ๋อ พอด